News Article Photo Poem Video Cartoon Music Radio

Wednesday, October 17, 2007

ေဆာင္းပါး
အာဏာရွင္ကို လူသတ္ဖို႔ ညႊန္ၾကားသူ အသံရွင္ ဘယ္သူလဲ
အရွင္ေကလာသ
ေအာက္တိုဘာ ၁၆ ရက္၊ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္

အခုတေလာ အင္တာနက္ သတင္းေတြမွာ အာဏာရွင္ေတြကို လူသတ္ဖို႔ အႀကံေပးတဲ့ ဆရာေတာ္ တပါးရဲ့ အသံဖိုင္ကို နားေထာင္ရလို႔ တုန္လႈပ္မိပါတယ္။ ဒါေလာက္ ဗုဒၶသာသနာကို ေစာ္ကားရဲတဲ့ အသံရွင္ ‘ဆရာေတာ္’ ဆိုသူဟာ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာကိုလည္း အတိအက် သိခ်င္လာပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ျပည္တြင္းျပည္ပမွာ ရွိတဲ့ မိတ္ေဆြ ရဟန္းတခ်ဳိ႕ကို ရႏိုင္သမွ် စုံစမ္းၾကည့္ပါတယ္။ သူတို႔ အားလုံးကေတာ့ ပဲခူးက ဆရာေတာ္ တပါးရဲ့ အသံပဲလို႔ ေျပာၾကပါတယ္၊ အာဏာရွင္ေတြရဲ့ လုပ္ႀကံ ဖန္တီးမႈလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာမို႔ စာေရးသူ အေနနဲ႔ေတာ့ အသံရွင္ ဆရာေတာ္ ဆိုသူကို ကိုယ္တုိင္လည္း မျမင္ဖူး၊ အသံကိုလည္း အျပင္မွာ တခါမွ မၾကားဖူးတဲ့အတြက္ အသံရွင္ ပုဂၢဳိလ္ဟာ ဘယ္သူဘယ္ဝါ ျဖစ္တယ္လို႔ ယတိျပတ္ မေျပာလိုပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ အသံဖိုင္မွာ ပါတဲ့အတုိင္း ဆိုရင္ အသံရွင္ ဘုန္းႀကီးဟာ “ခမဲျပင္ နိဗၺာန္ကားလမ္းကို ဦးစီးၿပီး ေဖာက္လုပ္တယ္။ မီးရထား ဝန္ႀကီးက သူ႔ကို ကူညီ ေပးတယ္လို႔ နားလည္ရပါတယ္။ ပရိသတ္ထဲမွာ ပါေနတဲ့ ယခု မီးရထားဝန္ႀကီး “ေအာင္မင္း“ ဟာ အရင္တုန္းက ေတာင္ပိုင္းတိုင္းမႉး ျဖစ္ခဲ့တာမို႔ ပဲခူးတိုင္း၊ ကဝၿမ့ဳိနယ္က ခမဲျပင္႐ြာနဲ႔ နိဗၺာန္႐ြာ ကားလမ္းကို ရည္ညႊန္းတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အသံဖိုင္မွာ “ဆရာေတာ့္ ေက်ာင္းမွာ သံဃာ တေထာင္ေက်ာ္ တေထာင့္ ႏွစ္ရာေလာက္ ေန႔တိုင္း ဆိုရတယ္၊ ကဲ ... လိုက္ဆိုစမ္း” လို႔လည္း ဆိုထားပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အသံရွင္ဟာ ပဲခူးနယ္က သံဃာ ၁၂ဝဝ ေလာက္ရွိတဲ့ ေက်ာင္းတုိက္ႀကီး တခုက ပုဂၢဳိလ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဝန္ႀကီးနဲ႔ တိုင္းမႉး အဆင့္ရွိတဲ့ လူေတြကို စကားေျပာခြင့္ ရတာမို႔လို႔ အဲဒီ ေက်ာင္းတိုက္ရဲ့ အဓိက ပုဂၢဳိလ္ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အသံရွင္ဟာ မည္သူပင္ ျဖစ္ေစ သူ႔လုပ္ရပ္က သံဃာထု တရပ္လုံးကို သိကၡာက်ေစတာ ျဖစ္လို႔ ၿငိမ္မေနသင့္ပါဘူး။ အသံရွင္ အစစ္အမွန္ကို သိဖို႔ထက္ သူလုပ္တဲ့အလုပ္ မမွန္တာကို ေထာက္ျပဖို႔က ပိုအေရးႀကီးတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။

အသံရွင္ ေျပာတဲ့စကား

အသံရွင္က အာဏာရွင္ေတြကုိ ေျပာတဲ့စကားကို စဥ္းစားၾကည့္ပါမယ္။

အသံရွင္ဘုန္းႀကီးက ပရိသတ္ကို - “အတိုက္အခံေတြဟာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ့ မိတ္ေဆြလား၊ ရန္သူလား” လို႔ ေမးၿပီး အသံရွင္ကိုယ္တိုင္ “ရန္သူ” လို႔ ေရွ့က ေျဖလိုက္ေတာ့ ... အာဏာရွင္ ပရိသတ္က “ရန္သူပါ ဘုရား” လို႔ လိုက္ၿပီးေတာ့ ေအာ္တယ္။

အဲဒီေနာက္ အသံရွင္က “မီးႂကြင္း မီးက်န္လည္း မထားနဲ႔၊ ရန္ႂကြင္း ရန္က်န္လည္း မထားနဲ႔။ ျမန္ျမန္ျဖတ္၊ ျပတ္တဲ့နည္းနဲ႔ ျဖတ္၊ လႊနဲ႔ ျပတ္ရင္ လႊနဲ႔ျဖတ္၊ တုတ္နဲ႔ျပတ္ရင္ တုတ္နဲ႔ျဖတ္၊ ဓားနဲ႔ျပတ္ရင္ ဓားနဲ႔ျဖတ္၊ ပုဆိန္နဲ႔ျပတ္ရင္ ပုဆိန္နဲ႔ျဖတ္၊ လက္သီးနဲ႔ျပတ္ရင္ လက္သီးနဲ႔ျဖတ္။ ဝန္ႀကီး ... ျမန္ျမန္ျဖတ္ဆိုတာ နားလည္သြားၿပီလား” လို႔ ဆက္ေမးတယ္။ ဝန္ႀကီးဆိုသူနဲ႔ အေပါင္းပါေတြက “နားလည္ပါၿပီ ဘုရား“ တဲ့။ အတိုင္အေဖာက္ ညီလိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း။ ဝန္ႀကီးေတြကိုေတာင္ ၾသဝါဒ ေပးခြင့္ရွိတဲ့ သံဃာ့ ေခါင္းေဆာင္ ဆရာေတာ္ တပါးရဲ့ ႏွလုံးသားဟာ ဒါေလာက္ ေအာက္တန္းက်ၿပီး မယုတ္မာသင့္ပါဘူး။ “ကုိယ့္မ်က္လုံးကို ေဖာက္ရင္ သူ႔မ်က္လုံးကို ျပန္ေဖာက္၊ ကိုယ့္နံ႐ိုးကို ခ်ဳိးရင္ သူ႔နံ႐ုိးကို ျပန္ခ်ဳိး၊ ကိုယ့္သြားကို ခ်ဳိးရင္ သူ႔သြားကို ျပန္ခ်ဳိး” လို႔ဆိုတဲ့ လက္စားေခ် တရားနဲ႔ ဘာထူးေသးလဲ။ “လူျဖစ္ခ်င္ရင္ လူ႔အရည္အခ်င္း ရွိရမယ္” လို႔ ေျပာတဲ့ အသံရွင္ကို လူ႔အရည္အခ်င္းဆိုတာ ဘာလဲ၊ ကိုယ္တိုင္ေကာ လူ႔အရည္အခ်င္း ရွိရဲ့လားလို႔ ျပန္ေမးရလိမ့္မယ္။

အသံဖိုင္ တခုလုံးရဲ့ လိုရင္းကေတာ့ အတိုက္အခံေတြကို ရန္သူလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး က်ဴပင္ခုတ္ က်ဴငုတ္မက်န္ ေခ်မႈန္းပစ္ဖို႔ အာဏာရွင္ေတြကို “ဆရာေတာ္” ဆိုသူ အသံရွင္ဘုန္းႀကီးက “လမ္းညႊန္တာ၊ တိုက္တြန္းတာ၊ အားေပးတာ၊ သတ္ပစ္ဖို႔ ခိုင္းတာ” ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အသံရွင္ ဘုန္းႀကီးဟာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ လူ႔အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ သူေတာ္ေကာင္း ပုဂၢဳိလ္ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။

ဝိနည္းအျပစ္ ဘာလဲ

(၁) လမ္းေပၚမွာ ေမတၱာ ပို႔ေနၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ လူသားစင္စစ္ ျဖစ္ပါတယ္။

(၂) သူတို႔ေတြ အသက္ရွင္ေနတယ္ ဆိုတာကိုလည္း အသံရွင္ဘုန္းႀကီး သိပါတယ္။

(၃) “ဒုတ္နဲ႔ ျဖတ္၊ ဓားနဲ႔ ျဖတ္၊ ျပတ္တဲ့နည္းနဲ႔ ျဖတ္” လို႔ အူလႈိက္သဲလႈိက္ ေျပာလိုက္တဲ့ အသံရွင္ရဲ့ စကားထဲမွာ ေသေစလိုတဲ့ ေစတနာ မပါဘူးလို႔ ျငင္းလို႔ မရပါဘူး။

(၄) အဲဒီလို ရန္သူကို အျမစ္ျပတ္ ရွင္းပစ္ဖို႔ အာဏာရွင္ေတြကို ညႊန္ၾကားတဲ့အခါ လက္နက္ အမ်ဳိးအစား၊ အခ်ိန္ကာလ၊ ေနရာေဒသ စတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ မပါလို႔ အာဏာရွင္ရဲ့ လက္ပါးေစ လူသတ္သမားေတြက ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္လက္နက္၊ ဘယ္နည္းနဲ႔မဆို ဘယ္သူ႔ကိုပဲ သတ္သတ္ ေစခိုင္းသူ အသံရွင္ဘုန္းႀကီးရဲ့ ပေယာဂ မကင္းတာ ေသခ်ာပါတယ္။

(၅) ရဟန္းသံဃာေတြ၊ လူေတြ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ခံရ၊ ဒုတ္နဲ႔ ႐ိုက္ခံရ၊ နည္းမ်ဳိးစုံ ႏွိပ္စက္ခံရလို႔ လမ္းေပၚမွာ တမ်ဳိး၊ ျမစ္ထဲမွာ ေပါေလာေမ်ာလို႔ တဖုံ၊ လူမသိ သူမသိနဲ႔ပါ ေသေၾကတာကို ကမၻာ အရပ္ရပ္က ႐ုပ္ျမင္သံၾကားေတြ၊ အသံလႈိင္းေတြမွာ သန္းခ်ီတဲ့လူေတြ ျမင္ရၾကားရၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာမွ အျပစ္မရွိတဲ့ ဂ်ပန္ သတင္းေထာက္ကို အာဏာရွင္ လက္ပါးေစေတြက ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္လုိက္ပုံ အေသးစိတ္ကို ကမၻာ့ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားေတြမွာ ျပသတာကို ေတြ႔ျမင္ရလို႔လည္း တကမၻာလုံးက လူေတြ မ်က္ရည္က်မတတ္ ခံစားခဲ့ၾကရပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ရဟန္းသံဃာနဲ႔ လူေတြကို အျပတ္ ရွင္းပစ္ဖို႔၊ သတ္ပစ္ဖို႔ အာဏာရွင္ေတြကို လမ္းညႊန္ ၾသဝါဒေပးတဲ့ အသံရွင္ ဘုန္းႀကီး အေနနဲ႔ ဝိနည္းကို သင္ဖူးတယ္ဆိုရင္ ေဖာ္ျပထားတဲ့ “လူသတ္အဂၤါ ငါးရပ္” နဲ႔ ျပည့္စုံေနလို႔ မိမိဟာ ရဟန္းေကာင္း၊ ရဟန္းစစ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သိေနေလာက္ပါၿပီ။ အသံဖိုင္ထဲက တခ်ဳိ့ စကားလုံးေတြဟာ သူေတာ္ေကာင္း ရဟန္းေတြ ေျပာဆိုေကာင္းတဲ့ စကားမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ အာဏာရွင္ကို ဒံေပါက္ထုပ္ကေလး ေပးလိုက္ႏိုင္တာကို “ဖား” စိတ္နဲ႔ အသားယူ ေျပာတာမ်ဳိး၊ “ဝန္ႀကီး” “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး” စတဲ့ ေျမႇာက္ေကာ္ ေဝါဟာရေတြနဲ႔ ေခၚေဝၚ သုံးႏႈန္းတာမ်ဳိးေတြေၾကာင့္ အလႉပစၥည္း ရေအာင္ႀကံတတ္တဲ့ “ကုဟက” “လပက” လို႔ ေခၚတဲ့ ေကာက္က်စ္ စဥ္းလဲတဲ့ “သီလေၾကာင္ ပုဂၢဳိလ္” ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အာဏာရွင္ေတြ ေျပာတဲ့ ဘုန္းႀကီးအတုဆိုတာ တျခား သြားမရွာပါနဲ႔။ အဲဒီလုိ ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးပါ။ အာဏာရွင္ေတြဟာ မိမိကို ေပါင္းစားတဲ့ “ေၾကာင္သူေတာ္ေတြ” ကို ဆည္းကပ္ေလ့ ရွိပါတယ္။

သူေတာ္ေကာင္း ရဟန္းတပါးအေနနဲ႔ ကိုယ့္တဝမ္းတခါး စားရဖို႔ လူဒါယကာ တေယာက္ကို အဲဒါေလာက္ ေျမႇာက္ပင့္ခယ ဝပ္တြားစရာ မလိုပါဘူး။ ဘုရားတန္ေဆာင္းေတြမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ေကာသလမင္း အိပ္မက္ သ႐ုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြမွာ ေတြ႔ရတဲ့ ေခြးလိုလို၊ ဆိတ္လိုလို ေကာင္ေတြကို ဦးေခါင္းေသးေသး၊ ႏွာေခါင္းႀကီးႀကီး၊ နဖူးေမာက္ေမာက္နဲ႔ ေခြးျခေသၤ့ေတြ ဝန္းရံ ခစားေနတာကို အမွတ္ရေစပါတယ္။ တကယ့္ကို ေဇာက္ထိုး ေျပာင္းျပန္ႀကီးပါ။

စဥ္းစားၾကည့္ပါ

ကိုယ္တေယာက္ ရႏိုင္စရာရွိတဲ့ မဆိုစေလာက္ အခြင့္အေရးေၾကာင့္ အာဏာရွင္ေတြရဲ့ ရက္စက္ ယုတ္မာမႈကို အားေပး အားေျမႇာက္လုပ္ရင္ ကိုယ္အပါအဝင္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္လူမ်ဳိး ဘယ္သူမွ အက်ဳိးမရွိႏိုင္ပါဘူး။ စဥ္းစား ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။

(၁) အသံရွင္ ကိုယ္တိုင္မွာ အလိုအေလ်ာက္ ရဟန္းအျဖစ္က လူ႔အျဖစ္သို႔ ေလွ်ာက် သြားခဲ့ရတယ္။ (သကၤန္း ဝတ္ထားေပမယ့္ ဘုန္းႀကီး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အာဏာရွင္ေတြ သုံးႏႈန္းတဲ့ သကၤန္းဝတ္ဆိုတာ အဲဒီလုိ ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးသာ ျဖစ္သင့္ပါတယ္)။

(၂) ႏိုင္ငံေတာ္မွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ျပႆနာေတြ မၿငိမ္းတဲ့အျပင္ ရဟန္းသံဃာ၊ တုိင္းျပည့္လူထုနဲ႔ အာဏာရွင္ လူတစုအၾကား ရန္òငိးေတြ ပိုမို ႀကီးထြားသြားခဲ့ရတယ္။

(၃) အျပစ္မဲ့တဲ့ ရဟန္းသံဃာ၊ ေက်ာင္းသားလူငယ္၊ ျပည္သူ မ်ားစြာတို႔ မေသသင့္ဘဲ ေသဆုံးၾကရတယ္။

(၄) အနာဂတ္ ဗုဒၶသာသနာရဲ့ အာဇာနည္ေလာင္းေတြ ျဖစ္တဲ့ စာသင္သား သံဃာငယ္ေတြ အတင္းအဓမၼ လူဝတ္ လဲခံရတယ္။

(၅) ဗုဒၶက်မ္းစာကို သင္ၾကား ပို႔ခ်ေပးတဲ့ စာသင္တိုက္ႀကီးေတြ ညအခ်ိန္မွာ စစ္နယ္ေျမက ရန္သူ႔စခန္းလို ဥပေဒမဲ့ အဓမၼ ဝင္ေရာက္ စီးနင္း၊ လုလက္ဖ်က္ဆီး၊ သတ္ျဖတ္ ခံၾကရတယ္။

(၆) “ယိုသူမရွက္၊ ျမင္သူရွက္” ဆိုသလို ဗုဒၶအဆုံးအမ ထြန္းကားတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီလို လူမဆန္တဲ့ ႐ိုင္းစိုင္း ရက္စက္မႈေတြ ျဖစ္ေပၚေနတာကို ကမၻာက သိျမင္သြားလို႔ တမ်ဳိးသားလုံး အရွက္တကြဲ ျဖစ္ရတယ္။

(၇) အာဏာရွင္ေတြ သက္ဆိုးရွည္သေလာက္ တိုင္းျပည္ လူထုရဲ့ဘဝ ဆင္းရဲတြင္း နက္ေစတယ္။

လူျဖစ္ခ်င္ရင္ လူ႔အရည္အခ်င္း ရွိရမယ္လို႔ အာဏာရွင္ ပရိသတ္ကို လိုက္ဆိုခုိင္းခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ဆိုသူ အာဏာရွင္ရဲ့ အလိုေတာ္ရိ “ေဖာ္လံဖား” ကိုယ္တိုင္မွာ လူ႔အရည္အခ်င္း လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ ကင္းမဲ့လို႔ ေဖာ္ျပပါ အက်ဳိးဆက္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။

မသူေတာ္ကို ေရွာင္ပါ

အသံရွင္ ဘုန္းႀကီးအေနနဲ႔ အာဏာရွင္ကို ေထာက္ခံတယ္ ဆိုရင္လည္း သူ႔ရဲ့ ေ႐ြးခ်ယ္မႈပဲ ျဖစ္လို႔ မေဝဖန္လိုပါဘူး။ လြတ္လပ္ခြင့္ ရွိသင့္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အသံရွင္ “ဆရာေတာ္” ဆိုသူရဲ့ နည္းလမ္းမက် မွားယြင္းတဲ့ လမ္းျပစကား၊ လူေတြကို သတ္ျဖစ္ေအာင္ အားေပးတဲ့ စကားေတြေၾကာင့္ လက္နက္ဆိုလို႔ ေမတၱာ ပို႔သံမွ်သာ ပါရွိတဲ့ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေမတၱာပို႔ၿပီး မိမိဆႏၵကို ေဖာ္ျပေနၾကတဲ့ အျပစ္မရွိတဲ့ စာသင္သား ရဟန္း သံဃာေတာ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြ၊ ျပည္သူျပည္သားေတြ မျမင္ရက္၊ မ႐ႈရက္ေလာက္ေအာင္ ေသြးေျမက်ရတာကေတာ့ သမိုင္းတြင္ရစ္တဲ့ တကယ့္ အျဖစ္ဆိုးႀကီးပါ။

ဒါေၾကာင့္ ၁၂ဝဝ ေက်ာ္ရွိတဲ့ အဲဒီ ေက်ာင္းတိုက္က တပည့္ သံဃာေတာ္ေတြကိုေရာ ေထာက္ပံ့ေနတဲ့ ဒကာ ဒကာမေတြကိုပါ “အေသဝနာ စ ဗာလာနံ” ဆိုတဲ့ မဂၤလာ တရားေတာ္အတိုင္း သူေတာ္ေကာင္း မဟုတ္တဲ့ အဲဒီလို သူေတာ္ေယာင္ ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးကို ေရွာင္ၾကဥ္ဖို႔ အႀကံေပး တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုရင္ ဒီလိုပုဂၢဳိလ္ကို ဆက္လက္ၿပီး ေထာက္ပံ့ အားေပးေနအုံးမယ္၊ ဆရာအျဖစ္ ကုိးကြယ္ေနအုံးမယ္ ဆိုရင္ လူမိုက္ေနာက္လိုက္၊ အဓမၼရဲ့ ဘက္ေတာ္သားေတြပဲ ျဖစ္ေနမွာမို႔ပါ။

အာဏာရွင္ေတြရဲ့ သံဃာကို သင္းခြဲတဲ့ လုပ္ႀကံဖန္တီးမႈ မဟုတ္ရင္ ဒီအသံဖိုင္ကို စစ္႐ုံးကေန အျပင္ေရာက္ေအာင္ ထုတ္ေပးတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ဟာ အဓမၼကို အဓမၼမွန္း သိတဲ့ လူေကာင္း သူေကာင္း တေယာက္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ၾသဝါဒဆိုတာ

အသံဖိုင္ထဲမွာ “ၾသပါဒ ခံယူပဲြ” တဲ့။ စကားလုံး ေဝါဟာရကေတာ့ ခမ္းနားလွပါရဲ့။ ဒါေပမဲ့ စကားလုံး လွပသေလာက္ အလုပ္က အ႐ုပ္ဆိုးေနပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ၾသဝါဒဆိုတာ မေကာင္းတာကို မလုပ္ဖို႔ တားျမစ္ၿပီး ေကာင္းတာကို လုပ္ဖို႔ ညႊန္ၾကားတာ၊ ဓမၼနဲ႔ အဓမၼကို ခြဲျခားတတ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးတာပါ။ “ၾသဝါဒ” ဟာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ် “လူသတ္လမ္းညႊန္” မျဖစ္သင့္ပါဘူး။

ပထမ ေ႐ႊက်င္ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးေရးတဲ့ “ဝိစိၾတဝႏၵနာ ဘုရားရွိခိုးက်မ္း” မွာ ဗုဒၶဟာ မိမိကို ေသေၾကာင္းႀကံတဲ့ အရွင္ေဒဝဒတ္ ကိုေတာင္ သားေတာ္ ရာဟုလာနဲ႔ထပ္တူ ေမတၱာ ထားေတာ္မူတယ္လို႔ ေရးထားပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အာဏာရွင္ေတြကို စကားေျပာခြင့္ရတဲ့ အသံဖိုင္ထဲက အသံရွင္ ဘုန္းႀကီးအေနနဲ႔ “ရန္လိုရင္ ရန္ပိုတယ္၊ ရန္မလိုမွ ရန္ၿပိဳတယ္” ဆိုတဲ့ ဒုတိယေ႐ႊက်င္ သာသနာပိုင္ ဝိသုဒၶါ႐ုံ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးရဲ့ ၾသဝါဒကို ေပးလိုက္ႏိုင္ရင္ အနည္းဆုံး အတိုက္အခံနဲ႔ အာဏာရွင္ေတြ အၾကား ရန္သူလို သေဘာမထားဘဲ တင္းမာမႈေတြ ေလ်ာ့သြားၿပီး အာဏာရွင္ေတြ အေနနဲ႔ အျပစ္မဲ့ ရဟန္းရွင္လူကို မသတ္မိေအာင္ ဆင္ျခင္ေကာင္း ဆင္ျခင္သြားေစ ႏိုင္ခဲ့မွာပါ။ ဒီလိုျဖစ္ခဲ့ရင္ အသံရွင္ ပုဂၢဳိလ္ဟာလည္း (ေ႐ႊဥမင္ ဆရာေတာ္ရဲ့ စကားအတုိင္း) “ေလာကတြင္ အလြန္႔ေယာက်္ား” ျဖစ္သြားႏိုင္ခဲ့မွာပါ။ ခုေတာ့ သူ႔ခမ်ာ တသက္လုံး ထိန္းသိမ္းလာတဲ့ သိကၡာေတြ၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ တခါတည္း စုန္းစုန္း နစ္ရရွာၿပီေပါ့။

(ဗုဒၶသာသနာကို ထိခိုက္လြန္းလို႔ပါ။ ပုဂၢဳိလ္ေရး တုိက္ခိုက္ဖို႔ကို မရည္႐ြယ္ပါဘူး။)

ေဆာင္းပါး
ကပ္ဆိုး၏ တံလွ်ပ္မ်ား…
'လက္ျပထား '
ကလိုေစးထူး
ေအာက္တိုဘာ ၁၆ ရက္။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္

တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း လီဖုန္ ျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္ၾကည္ေရး ခရီး အလည္အပတ္ ေရာက္ခဲ့စဥ္တုန္းက ျဖစ္ပါတယ္။

ရန္ကုန္ အျပည္အျပည္ဆုိင္ရာ ေလဆိပ္ကို လီဖုန္ အေရာက္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက တာဝန္ရိွသူေတြက ႀကိဳဆိုၾက၊ ခရီးဦးႀကိဳဆို ျပဳၾကေပါ့။ ညေရာက္ေတာ့ အဲဒီ သတင္းကို ႏိုင္ငံပိုင္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္ကေန ထုံးစံအတုိင္း ႐ုပ္သံ႐ိုက္ခ်က္ေတြ ေဝေဝဆာဆာနဲ႔ တင္ဆက္ပါတယ္။

သတင္းေၾကညာသူ အမ်ိဳးသမီးက…

တ႐ုတ္ျပည္သူ႕ သမၼတႏိုင္ငံ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ လီဖုန္ ေလဆိပ္မွ ထြက္ခြာရာ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ျမန္မာျပည္သူမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားက ႏွစ္ႏိုင္ငံ အလံမ်ားကို ေဝွ႔ယမ္း၍ ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ ႏႈတ္ဆက္ၾကပါသည္´ လို႔ ေၾကညာၿပီးေတာ့ ကားတန္းျဖတ္သြားရာ လမ္းတေလွ်ာက္ ေဘးဝဲယာက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ပုံကို ျပပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ သတင္းတင္ဆက္သူ တည္းျဖတ္ ခ်န္လွပ္ဖုိ႔ လစ္ဟာသြားပုံရတဲ့ ႐ုပ္သံထဲက အသံတသံက ပီပီသသႀကီး ေပၚလာပါေတာ့တယ္။

အဲဒါကေတာ့ ကားတန္းေပၚက တေယာက္ေယာက္က ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့…

`လက္ျပထား၊ လက္ျပထား´

ဆိုတဲ့ အသံပါပဲ။ သတင္း နားေထာင္ေနတဲ့ လူေတြမွာ တအုန္းအုန္းနဲ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ ထရယ္ၾကတာ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။

***

၁၉၉၃ ခုႏွစ္၊ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ `ျပည္ေထာင္စု ႀကံ႕ခိုင္ေရးႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး အသင္း´ ဆိုၿပီး စတင္ဖြဲ႔စည္းေတာ့ လူေတြက `အဲဒါက ဘာအဖြဲ႔ႀကီးတုန္း´ လို႔ အခ်င္းခ်င္း ေမးခြန္းထုတ္ၾကပါတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြကို အလြတ္ရေနၿပီးသား လူႀကီးေတြက `မဆလ ေခတ္ကလိုေပါ့ကြာ၊ ေတဇ လူငယ္၊ ေရွ႕ေဆာင္ လူငယ္၊ လမ္းစဥ္ လူငယ္ ဘာညာနဲ႔ေပါ့၊ ေနာက္ပုိင္းက်ရင္ အရန္အဖြဲ႔ဝင္၊ တင္းျပည့္ အဖြ႔ဲဝင္ဆုိၿပီး ျဖစ္လာလိမ့္မယ္´ လို႔ ေျပာၾကတာကို ၾကားခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အာဏာပိုင္ေတြဟာ အဲဒီအဖြဲ႔ကို `လူမႈေရး အဖြဲ႔ပါ´ လုိ႔ ေႂကြးေၾကာ္ ခဲ့ၾကပါတယ္။

အသင္းဖြဲ႔ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူတုိ႔ အသင္းရဲ့ အင္အား ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် ရိွေၾကာင္း သတင္းစာေတြမွာ ဦးစြာ ႂကြားလုံး ထုတ္ပါတယ္။ (အမွန္တကယ္ကေတာ့ အဲဒီတုန္းက အေျခခံပညာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔ အသင္းဝင္ ေလွ်ာက္လႊာေတြ အျဖည့္ခိုင္းၿပီး အသင္းဝင္စာရင္းကို အတင္းကာေရာ သြင္းခဲ့ၾကတာပါ)။

ေနာက္ေတာ့ `ျပည္ေထာင္စု ႀကံ႕ခိုင္ေရးႏွင့္ ဖြံ႕ျဖိဳးေရး အသင္း၊ သင္းလုံးကၽြတ္ အစည္းအေဝး´ ဆိုၿပီးေတာ့ ျပည္နယ္နဲ႔ တုိင္းအလိုက္ အစည္းအေဝးေတြ လုပ္ပါတယ္။ အစည္းအေဝးမွာ ေျပာရမယ့္ အဆိုျပဳလႊာနဲ႔ ေထာက္ခံလႊာ ဆုိတာေတြကို ဘယ္သူက ေရးလုိ႔ေရးမွန္းမသိ ၏၊ သည္ မေရြးဖတ္ရတဲ့ အစည္းအေဝးေတြ လုပ္ၾကပါတယ္။

အဲဒီကေန အရသာ ေတြ႔သြားလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ ထစ္ခနဲ ရိွတာနဲ႔ အဲဒီလုိပဲ ေထာက္ခံပြဲ၊ ကန္႔ကြက္ပြဲ၊ ဆႏၵ ထုတ္ေဖာ္ပြဲ၊ အစရိွသျဖင့္ အမည္ေပါင္းစုံနဲ႔ အစည္းအေဝးေတြကို သူတို႔ရဲ့ စီစဥ္ႀကီးၾကပ္မႈနဲ႔ ႏိုင္ငံအႏွံ႔မွာ အၿမဲတေစလိုလို ျပဳလုပ္ပါေတာ့တယ္။

***

ျမန္မာျပည္ဟာ စစ္ဆင္ေရး အထမ္းသမားျဖစ္ အတင္းအဓမၼ ခိုင္းေစမႈ၊ လုပ္အားေပး ခိုင္းေစမႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကမၻာ့အလယ္မွာ အပုပ္နံ႔ထြက္ေလ့ ရိွေပမယ့္ ျမန္မာ အာဏာပိုင္ေတြက တကမၻာလုံးကို လွည့္ဖ်ားၿပီး ျပည္သူေတြကို အႏုနည္းနဲ႔ ႏွိပ္စက္ေနတာ တခုကိုေတာ့ တျခားႏိုင္ငံေတြက မသိၾကပါဘူး။ အဲဒါကေတာ့ `ဆႏၵရိွသည္ ျဖစ္ေစ၊ မရိွသည္ ျဖစ္ေစ အတင္းအက်ပ္ တက္ေရာက္ေစေသာ အတုအေယာင္ အစည္းအေဝးမ်ား´ ပါပဲ။

အခုဆုိရင္ က်ေနာ္တို႔ ႏုိင္ငံအႏွံ႔မွာ `အမ်ိဳးသား ညီလာခံႏွင့္ ဖြဲ႔စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံ ဥပေဒအား ေထာက္ခံ ႀကိဳဆိုပြဲ´ ဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ ျပည္နယ္နဲ႔ တုိင္းအလိုက္ အလွည့္က် ျပဳလုပ္ေနတာကို ေတြ႔ေနရပါတယ္။ အဲဒီ အစည္းအေဝး ပြဲေတြကို လူအင္အား ဘယ္ေလာက္ တက္ေရာက္ေၾကာင္း၊ ဘယ္လိုဘယ္ပုံ တင္ျပၾကေၾကာင္း ဟန္ခ်က္ညီညီနဲ႔ သတင္း ထုတ္ျပန္ေနတာဟာ ႏိုင္ငံပုိင္ ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာေတြမွာ စာမ်က္ႏွာ အျပည့္ပါပဲ။ ဒီေတာ့ အဲဒီအခမ္းအနားေတြ ဖန္တီးၾကပုံကုိ ေလ့လာ ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။

***

တကယ္ေတာ့ အဲဒီလို အခမ္းအနားေတြ လုပ္ၾကရမယ္ဆုိတာနဲ႔ အရင္ဆုံး မ်က္ခုံးလႈပ္ရတာက ျပည္သူေတြပါပဲ။ အရပ္တကာလွည့္ၿပီးေတာ့ ရယကေတြ၊ ဆယ္အိမ္ေခါင္းေတြက ဘယ္ေန႔မွာ ဘာအခမ္းအနားရိွလို႔ တအိမ္တေယာက္ တက္ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ မတက္ႏိုင္ရင္ ဒဏ္ေငြ ဘယ္ေလာက္ေပးရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ လိုက္လံ အေၾကာင္းၾကားၿပီး လူစုတာဟာ ျပည္သူေတြအတြက္ေတာ့ ဆန္းလွေတာ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေတာင္ တံတားဖြင့္ပြဲ၊ လမ္းဖြင့္ပြဲ၊ ဟိုလူႀကီးလာ၊ ဒီလူႀကီးလာ အစရိွတာေတြအတြက္ အင္အားျပႏိုင္ဖုိ႔ အတင္းအက်ပ္ လူစုတာေတြကို ထည့္မတြက္ရေသးပါဘူး။ အဲဒါေတြပါ ထည့္တြက္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ့ `အခမ္းအနား ကပ္ေဘးဒဏ္´ က မေသးလွပါဘူး။

တခါတရံက်ေတာ့ အဲဒီ အခမ္းအနားေတြကို တက္ခ်င္လာေအာင္ မက္လုံးေပး အတက္ခိုင္းတာလည္း ရိွတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ ဘားအံၿမိ့ဳမွာ လုပ္မယ့္ ျပည္နယ္ ၾက့ံခိုင္ေရးအသင္း သင္းလုံးကၽြတ္ အစည္းအေဝးကို သြားတက္ဖို႔အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိ့ဳက နီးစပ္ရာ လူငယ္ေတြကုိ `ဘားအံ အလည္ခရီးေပါ့ကြာ၊ ခရီးစရိတ္၊ စားစရိတ္ေပးမွာ၊ လိုက္ခဲ့၊ အစည္းအေဝးက ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး´ လို႔ ၿမိဳ႕နယ္ ႀက့ံဖြံ႕အတြင္းေရးမွဴးက လိုက္လံ စည္း႐ုံးတာကို ျမင္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။

အစည္းအေဝးကို သြားတက္ၾကတဲ့ ျပည္သူအမ်ားစုက အဲဒီ အစည္းအေဝးမွာ ဘာေတြ ေဆြးေႏြးမွာလဲ ဆိုတာထက္ အဲဒီ အစည္းအေဝး ဘယ္အခ်ိန္ ၿပီးမလဲ၊ ျမန္ျမန္ၿပီး ျမန္ျမန္နားေအး သေဘာမ်ိဳး ထားၾကတာ မ်ားၾကပါတယ္။ ေနကပူပူ၊ အခမ္းအနား ျပဳလုပ္ရာ ကြင္းျပင္မွာ ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲနဲ႔ အေပၚကေန ရဟတ္ယာဥ္ ျဖတ္ေမာင္းရင္ အတင္းကာေရာ လက္ေဝွ႔ယမ္း ခိုင္းေသးတာမို႔ အင္မတန္ စိတ္ညစ္ဖြယ္ ေကာင္းလွပါတယ္။

ျပည္သူေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ညစ္ညစ္၊ အဲဒီ အစည္းအေဝးေတြကို ဘယ္လိုပဲ မတက္ခ်င္ မတက္ခ်င္ အာဏာပုိင္ေတြကေတာ့ အခါအခြင့္ သင့္တုိင္း က်င္းပၿမဲ က်င္းပေနသလို အခုလည္းပဲ က်င္းပေနဆဲပါပဲ။

***

အဲဒီလို အတုအေယာင္ ေထာက္ခံပြဲ အခမ္းအနားေတြကို အာဏာပိုင္ေတြက စီမံ က်င္းပရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ သူတို႔ကုိ ျပည္သူေတြက ေထာက္ခံေနပါတယ္လို႔ ကမၻာကို လိမ္ခ်င္လို႔ပါပဲ။ ျပည္သူေတြကို လိမ္တာကေတာ့ ႐ိုးေနၿပီမို႔ အရွက္လဲ ကုန္ေနေတာ့ မထူးျခားလွေတာ့ေပမယ့္ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြကိုေတာ့ သူတို႔ဟာ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ့ ေထာက္ခံမႈကို ရေနပါတယ္လို႔ ထင္ျမင္လာေအာင္ ဒီနည္းနဲ႔ လိမ္ရင္ ရႏိုင္တယ္လို႔ တြက္ဆထားလို႔ အခုလုိ အခမ္းအနားပြဲေတြကို အခ်ိန္ကုန္၊ ေငြကုန္ခံၿပီး က်င္းပေနတာပါ။

အဲဒီလို အလိမ္အညာေတြနဲ႔ ကုလသမဂၢကိုပါ လိမ္ညာ လွည့္ဖ်ားေနတဲ့ အာဏာပုိင္ေတြရဲ့ လုပ္ရပ္ဟာ မသတီစရာ ေကာင္းလွေပမယ့္ အံတုျခင္းငွာ မစြမ္းသာတဲ့ ျပည္သူေတြမွာ အလိုမတူပါဘဲနဲ႕ အခမ္းအနား ကပ္ေဘးဒဏ္ကို ခံေနရတာကေတာ့ ခံျပင္းစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။

အာဏာပုိင္ေတြကို ဆန္႔က်င္ ကန္႔ကြက္ေနၾကတဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပ အတိုက္အခံေတြနဲ႔၊ သတင္းဌာနေတြ အေနန႔ဲလည္း ဒီအခမ္းအနားေတြဟာ ျပည္သူ႔ဆႏၵ အစစ္အမွန္ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ လိမ္လွည္လွည့္ဖ်ားျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ထင္သာျမင္သာေအာင္ ေဖာ္ထုတ္မႈပိုင္းမွာ အားနည္းေနတယ္လုိ႔ သတိထားမိပါတယ္။

ျပည္တြင္းမွာ ေနထုိင္ရတဲ့ ျပည္သူကေတာ့ ဒီအခမ္းအနားကို မတက္ခ်င္လည္း လြန္ဆန္ျခင္းငွာ ဘယ္လုိမွ စြမ္းသာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တက္ခ်င္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မတက္ခ်င္သည္ ျဖစ္ေစ တက္ၾကရမွာပါပဲ။

***

`လက္ျပထား၊ လက္ျပထား´

ကားတန္းေပၚက ေအာ္သံ၊ ေနပူထဲက ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေလးေတြရဲ့ စိတ္မပါ လက္မပါ အလံေဝွ႔ယမ္းဟန္၊ စာရြက္ေတြ တထပ္ႀကီးနဲ႔ သတင္းေၾကညာေနတဲ့ ျမန္မာ့အသံ ဝန္ထမ္း…။

ဒါေပမယ့္ တ႐ုတ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ လီဖုန္ကေတာ့ သူ႔ကို ျမန္မာျပည္က ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေလးေတြ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ႀကိဳဆိုေနၾကတာပဲလုိ႔ ထင္သြားခဲ့မွာပါပဲ။

အခုလည္း `လက္ျပထား၊ လက္ျပထား´ ပုံရိပ္ေတြက ႏိုင္ငံပိုင္ သတင္း မီဒီယာေတြမွာ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရာ ျမင္ေနရျပန္ပါၿပီ။ တ႐ုတ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ လီဖုန္တေယာက္ ဘာမွ မသိလုိက္သလို ကုလသမဂၢနဲ႔တကြ တျခားႏိုင္ငံေတြကပါ ဘာမွမသိစြာနဲ႔ အဲဒါေတြကို အဟုတ္ လို႔ ထင္သြားၾကမွျဖင့္…။

ကလိုေစးထူး

ေဆာင္းပါး
ေျပာင္းလဲရန္ အခ်ိန္တန္ေပၿပီ။
ေအာင္သူၿငိမ္း
ေအာက္တိုဘာလ ၁၅ ရက္၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္။

(၁)

ကုလသမဂၢ လံုျခံဳေရး ေကာင္စီက ျမန္မာႏိုင္ငံအေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဥက� ႒၏ ထုတ္ျပန္ ေၾကျငာခ်က္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဒီမိုကေရစီ အတိုက္အခံမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးေရးကို ေတာင္းဆို ထားသည္။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားကို လႊတ္၍ တိုင္းျပည္ကို အေျပာင္းအလဲ လုပ္ရန္ ေတာင္းဆိုထားသည္။ ႏိုင္ငံ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ားက ထုတ္ျပန္ေၾကျငာခ်က္ ထြက္လာလာခ်င္းပင္ ေထာက္ခံၾကသည္။ ႀကိဳဆိုၾကသည္။ စစ္အစိုးရကို အေျပာင္းအလဲလုပ္ရန္ ဆက္လက္ တိုက္တြန္း အားေပးခဲ့ၾကသည္။

စစ္အစိုးရကေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပင္ ပယ္ခ်လိုက္ျပန္သည္။ ဒါကလည္း အံ့ၾသစရာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သူတို႔က လမ္းျပေျမပံု ၇-ခ်က္ အတိုင္း ဆက္သြားမည္ဟု တုံ႔ျပန္ခဲ့သည္။ မေျပာင္းႏိုင္၊ မေဆြးေႏြးႏိုင္၊ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္သြားမည္ဟု ဆိုသည္။ လူထုအမ်ားကို အတင္းအက်ပ္ ဆင့္ဆို၍ စစ္အစိုးရကို ေထာက္ခံေၾကာင္း လူထုဆႏၵ ေထာက္ခံျပပြဲမ်ား ေငြကုန္ေၾကးက်ခံ ဆက္လုပ္ေနျပန္သည္။ သူတို႔ လက္ေရြးစင္ စုထားေသာ လူတစုျဖင့္ အမ်ဳိးသား ညီလာခံေခၚ ခ်မွတ္ထားသည့္ ဖြဲ႔စည္းပံုအတြက္ အေျခခံမူ (၁၀၄) ခ်က္၊ အေသးစိတ္မူမ်ားကို အတင္း ေထာက္ခံခိုင္းေနျပန္သည္။

အမွန္တြင္ေတာ့ စစ္အစိုးရက ဆႏၵျပ သံဃာမ်ားအေပၚ တုတ္တခ်က္ဝင့္ရံုမွ်ျဖင့္ လမ္းျပေျမပံု က်ဆံုးခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ စစ္အစိုးရက ပထမဦးဆံုး ပစ္ေဖာက္လိုက္သည့္ က်ည္၊ ေသနတ္သံတြင္ပင္ သူတို႔ ေျပာေနေသာ အေျခခံမူ (၁၀၄) ခ်က္ ေသဆံုးသြားရသည္။ ဆက္လက္ အၾကမ္းဖက္ ဖိႏွိပ္မႈမ်ား ေအာက္တြင္ လည္စင္းလိုက္ရသည္မွာ ျပည္သူမ်ား မဟုတ္။ စစ္အစိုးရ ေျပာေနသည့္ "စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ ဒီမိုကေရစီ စနစ္" သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဤအခ်က္မ်ားက ျပင္ဆင္၍မရ မဟုတ္။ လူမ်ားက ဖန္တီးထားေသာ၊ လူအမ်ားက ေရးထားေသာ အခ်က္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ျပင္ဆင္၍ ရသည္။ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ေရးဆြဲခြင့္ မရွိေသာ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ မဟုတ္ပါ။ တိုင္းျပည္ လူအမ်ား ေကာင္းစားေရး အတြက္ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ ေရးဆြဲခြင့္ ရွိေနပါသည္။ လူအမ်ားက ဆန္႔က်င္ မလိုလားလွ်င္ လူအမ်ား သေဘာက် လက္ခံမည့္ အခ်က္မ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ ျဖည့္စြက္ ေရးဆြဲခြင့္ ရွိေနပါသည္။

အရာကိစၥတိုင္းသည္ ျပင္ဆင္၍ မရေတာ့ေသာ တရားေသကိစၥမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။

(၂)

တခါက ပံုျပင္တပုဒ္တြင္ ဖတ္ရသည္။ ဇာတကထဲက ျဖစ္မည္ ထင္သည္။ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့။

"တရံေရာ အခါက ရဟန္းႏွစ္ပါး ခရီးအတူ သြားၾကသည္။ သူတို႔သည္ ေကာက္ရုိးႏွစ္ထံုးကို အတူတကြ သယ္ေဆာင္ သြားၾကေလသည္။ ေနရာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ျမက္ႏွစ္ထံုးကို ေတြ႔ၾကရျပန္၏။ ရဟန္းတပါးက ေကာက္ရုိးထံုးကို ခ်၍ ျမက္ထံုးကိုသယ္၏။ က်န္ရဟန္း တပါးကေတာ့ ယခု ေကာက္ရုိးထံုးသည္ ခရီးေဝးစြာ သယ္ေဆာင္လာခ့ဲၿပီး ျဖစ္သည္။ မစြန္႔ပစ္လိုေတာ့ဟုဆိုကာ ေကာက္ရုိးထံုးကိုပင္ သယ္ေလသည္။ ဆက္လက္၍ ခရီးဆက္ၾကျပန္သည္။ တေနရာသို႔ ေရာက္လတ္ေသာ္ ဝါဂြမ္းထံုးမ်ားကို ေတြ႔ရျပန္ေလသည္။ ထိုအခါ ရဟန္းတပါးက ျမက္ထံုးကို ခ်၍ ဝါဂြမ္းထံုးကို ဆက္လက္ သယ္ေဆာင္ေလ၏။ ေကာက္ရုိး သယ္ေဆာင္ လာခ့ဲေသာ ရဟန္းကမူ ခရီးေဝးမွလည္း သယ္ေဆာင္လာခ့ဲၿပီ။ သယ္ခ့ဲေသာ ေကာက္ရိုးထံုးကိုလည္း သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ေနၿပီ ဆိုကာ ေကာက္ရိုးထံုးကိုပင္ ဆက္လက္ သယ္ေဆာင္ျပန္၏။"

ဤရဟန္းႏွစ္ပါး ပံုျပင္သည္ က်ေနာ္တို႔အတြက္ မ်ားစြာေသာ စဥ္းစားစရာ အခ်က္အလက္မ်ား ေပး၏။ က်ေနာ္တို႔ အစဥ္အဆက္ လမ္းေဟာင္းအတိုင္း ေတြးေခၚခ့ဲၾကသည္။ အစဥ္အလာအတိုင္း ေလွ်ာက္ခ့ဲၾကသည္။ သယ္ေဆာင္လာခ့ဲေသာ အေတြးအေခၚ ေဟာင္းကို သံေယာဇဥ္ တြယ္ေနၾကသည္။ အေတြးအေခၚသစ္ အတြက္ စမ္းသပ္မႈ မလုပ္ရေသး၊ မွားႏိုင္သည္ဟု အလြယ္ပင္ ေတြးၾကသည္။ ေကာက္ရုိးထံုးကို ဆက္လက္ သယ္ေဆာင္ေနေသာ ရဟန္းက့ဲသို႔ သြားလိုၾကသည္။

စစ္အစိုးရကလည္း အလားတူပင္ ျဖစ္သည္။ လူအမ်ားက လက္မခံေသာ လမ္းျပေျမပံု အစုတ္ႀကီးႏွင့္ အေျခခံမူ (၁၀၄) ခ်က္ကို ဆက္လက္ ဖက္တြယ္ေနသည္။ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြား ၾကည့္သည္လည္း ပါလိမ့္မည္။ စိုးရိမ္ ေၾကာင့္ၾကစိတ္မ်ားလည္း ပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ဤအခ်က္မ်ားကို လူအမ်ားက လက္မခံေၾကာင္း ၿပီးခဲ့သည့္ ဆႏၵျပပြဲမ်ားက ထင္ထင္ရွားရွား ျပခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံ တကာ မိသားစုက UNSC ၏ ထုတ္ျပန္ ေၾကျငာခ်က္ျဖင့္ ျပသခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ စစ္အစိုးရကေတာ့ ေကာက္ရိုးထံုးႀကီးျဖင့္သာ ခရီး ဆက္လိုသည္ကို ေတြ႔ေနရသည္။

ဤသို႔ ဆိုလွ်င္ျဖင့္ မွားၿခိမ့္မည္။ တိုင္းျပည္လည္း ေခ်ာက္ထဲ က်ရမည့္ကိန္း ရွိေနပါသည္။

(၃)

တတိယလိႈင္း (Third Wave) ဟု အမည္ရသည့္ စာအုပ္ကိုေရးသားသူ ပါေမာကၡ ဆင္ျမဴရယ္ ဟန္တင္တန္ (Samuel Huntington) က သူ၏ စာအုပ္တြင္ ကမၻာႀကီး၏ ေနာက္ဆံုး ဆယ္စုႏွစ္မ်ား ကာလအတြင္း ႏိုင္ငံ အမ်ားအျပားတြင္ ဒီမိုကေရစီ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ား ျဖစ္လာပံုကို ေရးသား ေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္။

သူက ႏိုင္ငံအမ်ားတြင္ ဒီမိုကေရစီ အေျပာင္းအလဲမ်ား ျဖစ္ေပၚလာပံုကို ျခံဳငံုေလ့လာ၍ သံုးသပ္ခ်က္ ထုတ္ခဲ့သည္။ သူက အခ်က္ ၅-ခ်က္ ရွိသည္ဟု ဆိုပါသည္။

ပထမအခ်က္မွာ- အာဏာရွင္ အစိုးရမ်ား၏ တရားဝင္မႈ (Legitimacy) ျပႆနာ ပိုမိုနက္ရိႈ္င္း ႀကီးထြားလာျခင္း ျဖစ္ၿပီး၊ စစ္ရႈံးရေသာ အေျခအေန၊ စီးပြားေရး က်ရႈံးရေသာ အေျခအေန ေအာက္တြင္ ၾကံဳလာသည့္အခါ ေျပာင္းလဲေလ့ ရွိပံုကို ဆိုပါသည္။

ျမန္မာ စစ္အစိုးရ အေနျဖင့္ ၁၉၈၈ စစ္အာဏာသိမ္း တက္လာခ်ိန္မွစ၍ တရားဝင္မႈ မရခဲ့ပါ။ (De facto/ De Jure) စသျဖင့္ ျငင္းခံုရင္း ႏိုင္ငံတကာက အသိအမွတ္ ျပဳထားေသာေၾကာင့္သာ de facto government (တရားဝင္ ေရြးေကာက္ျခင္း မခံထားရေသာ္လည္း ႏိုင္ငံကို ထိန္းခ်ဳပ္ ထားႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ အသိအမွတ္ ျပဳထားရေသာ အစိုးရအျဖစ္) လက္ခံထားၾကပါသည္။ စစ္အစိုးရက ႏိုင္ငံအတြင္း လူအမ်ားက ေထာက္ခံ အသိအမွတ္ ျပဳလာေစေရးအတြက္ ရဟန္းသံဃာမ်ားကို အႀကီးအက်ယ္ အလွဴ အတန္းေပးကာ သာသနာပိုင္မ်ားက အသိအမွတ္ ျပဳသေယာင္ တရားဝင္မႈ ရေစရန္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကပါသည္။ မၾကာေသးခင္က သံဃာမ်ားကို လူမဆန္စြာ အၾကမ္းဖက္ ၿဖိဳခြဲၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ဤဘာသာေရးအရ တရားဝင္မႈ ဆံုးရရံုသာမွ်မက၊ ယခု ကုလ လံုျခံဳေရး ေကာင္စီ၏ ထုတ္ျပန္ခ်က္ အၿပီးတြင္ ႏိုင္ငံတကာဖက္မွ အသိအမွတ္ ျပဳထားသည့္ တရားဝင္မႈမွာ ဆံုးရႈံးယိုယြင္း လာေနပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ယခင္ကတည္းက မရွိတတ္ခဲ့ေသာ လူထုေထာက္ခံမႈမွာ ပို၍ ဆိုးရြားစြာ ၿပိဳလဲေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

ဒုတိယအခ်က္အျဖစ္- ပါေမာကၡ ဟန္တင္တန္က ေဖာ္ျပရာ၌ စီးပြားတက္လာေသာ ႏိုင္ငံ အမ်ားတြင္လည္း ဒီမိုကေရစီ ေျပာင္းလဲ လာတတ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ လူလတ္တန္းစား မ်ားျပားလာျခင္း၊ ၿမိ့ဳျပ ျဖစ္ထြန္းလာျခင္း၊ လူအမ်ား၏ ပညာ အရည္အခ်င္း ျမင့္တက္လာျခင္းေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ဖက္သို႔ ကူးေျပာင္းလာပံု ျဖစ္ပါသည္။ တိုင္ဝမ္၊ ေတာင္ကိုရီးယား တို႔ကို ဥပမာ ေပးႏိုင္ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္မူ မဆိုင္လွပါ။

တတိယအခ်က္မွာ ဘာသာေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ားအတြင္း ခံယူခ်က္ သေဘာထားမ်ား ေျပာင္းလဲလာျခင္း ျဖစ္ၿပီး၊ ဘာသာေရး ဆိုင္ရာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ေသာ သေဘာထားကို ပိုမိုကိုင္စြဲ လက္ခံလာၾကသည့္ အေျခအေန ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ မၾကာေသးမီက ျဖစ္ခဲ့ေသာ သံဃာမ်ား၏ "ဓမၼႏွင့္ အဓမၼ တိုက္ပြဲ" ႏွင့္ သိသိသာသာႀကီး တိုက္ဆိုင္ ေနပါေတာ့သည္။

စတုတၳအခ်က္မွာ- လူ႔အခြင့္အေရးႏွင့္ ဒီမိုကေရစီေရး ကိစၥမ်ားအတြက္ ျပင္ပတြန္းအားမ်ား ျဖစ္လာျခင္းႏွင့္ အရပ္ဖက္ လူမႈ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား (civil society) ဟု ေခၚေသာ ထြန္းကားလာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ျပင္ပရွိ အင္အားစုမ်ားႏွင့္ အစိုးရ မဟုတ္သည့္ (အန္ဂ်ီအို) အဖြဲ႔မ်ား၏ တြန္းအားမ်ားေၾကာင့္လည္း ပါပါသည္။

ပဥၥမအခ်က္မွာ ဆႏၵျပပြဲမ်ား၏ တျဖည္းျဖည္းျခင္း အရွိန္ရ အားေကာင္းလာေသာ အာနိသင္ သက္ေရာက္မႈ (snow balling effect) ျဖစ္ၿပီး၊ အျခားႏိုင္ငံမ်ားမွ ဒီမိုကေရစီ ေအာင္ပြဲမ်ား၏ ဂယက္ ရိုက္ခတ္လာမႈ၊ ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ ပို၍ ကူးလူးဆက္ဆံမႈ၊ ပို၍ ေကာင္းမြန္ေသာ ဆက္သြယ္ေရး စနစ္မ်ား ရွိလာမႈတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ဆႏၵျပပြဲမ်ားက ေနာက္ထပ္တပတ္မွ် အခ်ိန္ရလွ်င္ လူထုမ်ားအဖို႔ ေအာင္ပြဲခံဖြယ္ ရွိေသာေၾကာင့္ စစ္အစိုးရက ေနာက္ဆံုး အၾကမ္းၾကဳတ္ အရက္စက္ဆံုး နည္းသံုး ေျဖရွင္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟုလည္း တြက္ႏိုင္ပါသည္။ တရုတ္က ျမန္မာ စစ္အစိုးရကို ကာကြယ္ေနျခင္းမွာ ျမန္မာ စစ္အစိုးရကို ခ်စ္လြန္း၍ မဟုတ္ဘဲ၊ ၎၏ ျပည္တြင္း ျပႆနာမ်ားကို ကူးစက္မည္စိုး၍ေလာ ဟူ၍လည္း တြက္ဆဖြယ္ ရွိေနပါသည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ၊ ပါေမာကၡ ဟန္တင္တန္ တင္ျပသည့္ ႏိုင္ငံအမ်ား ဒီမိုကေရစီ ကူးေျပာင္းလာၾကသည့္ အေျခအေနကို ၾကည့္ပါက ျမန္မာႏိုင္ငံက ေျပာင္းလဲရေတာ့မည့္ အေျခအေန ျဖစ္သည္။ လူအမ်ားက ဆႏၵပိုင္းျဖတ္ ဆံုးျဖတ္ထားၾကၿပီ ျဖစ္သလို၊ စစ္အစိုးရကိုလည္း "စစ္အစိုးရ ေတာ္ပါၿပီ" ဟု ေဖာ္ထုတ္ ျပသခဲ့ၾကၿပီ ျဖစ္သည္။

"ႏိုင္ငံမ်ားသည္ စစ္တပ္ႀကီးမ်ား၏ က်ဴးေက်ာ္လာမႈကို ခုခံႏိုင္စြမ္္း ရွိေကာင္း ရွိလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္အခါက်၍ ေျပာင္းလဲလာေသာ အေတြးအေခၚ တရပ္၏ အင္အားကို ခုခံႏိုင္စြမ္္း ရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္" ဟု ပညာရွင္တဦး ျဖစ္သူ ဗစ္တာဟူးဂိုးက ေျပာခ့ဲဖူးပါသည္။ ျမန္မာျပည္သူမ်ား ဖက္ကေတာ့ ေျပာင္းလဲရန္ ဆႏၵပိုင္းျဖတ္ ဆံုးျဖတ္ထားၾကၿပီ ျဖစ္သလို၊ ႏိုင္ငံတကာ မိသားစုကလည္း ေထာက္ခံပ့ံပိုးရန္ အသင့္ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။

စစ္အစိုးရက ေျပာင္းလဲရေတာ့မည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ စစ္ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား အေနျဖင့္ အေတြးအေခၚ ေျပာင္းျခင္းအားျဖင့္ ဘာမွမဆံုး႐ႈံးႏိုင္ပါ။ အခြင့္အလမ္းမ်ားကသာ ဆီးႀကိဳေနသည္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ေအာင္သူၿငိမ္း