ေက်ာ္ထင္
စက္တင္ဘာလ ၄ ရက္၊ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္
ဒီလ ၁ ရက္ေန႔ထုတ္ ျမန္မာ စစ္အစုိးရ သတင္းစာမွာ ျပည္ပ အေျခစုိက္ အသံလႊင့္ဌာန တခုက သတင္းမွား ထုတ္တယ္ ဆုိတာ ပါလာေတာ့ ျပန္ၾကားေရး ဝန္ႀကီးဆုိသူ ေျပာေျပာေနတဲ့ မီဒီယာကုိ မီဒီယာနဲ႔ တုိက္မယ္ ဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ သြားသတိရပါတယ္။
မႏၱေလးမွာ ဆႏၵျပတယ္ ဆုိတာ တကယ္ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ သတင္းစာက ေျပာပါတယ္။ သတင္းမွာ ပါတဲ့အတုိင္း မႏၱေလးမွာ ဆႏၵမျပၾကဘူး ဆုိတဲ့ သတင္းကုိသာ မဟုတ္မွန္ဘူး ဆုိရင္ ႏုိင္ငံအႏွံ႔ တျခား ေနရာေတြမွာ ဒီေန႔အထိ ဆႏၵျပတာေတြ၊ ဓာတ္ပုံ၊ ဗြီဒီယုိ မွတ္တမ္းေတြက ျပည္ပ အေျခစုိက္ေရာ၊ ျပည္တြင္း အေျခစုိက္ ႏုိင္ငံျခား သတင္းဌာနေတြ ထုတ္လႊင့္ ေနၾကတာကုိေရာ ဟုတ္ပါတယ္လုိ႔ ဝန္ခံေနသလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။
သတင္း မီဒီယာ တခုဟာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေျခအေနေပၚမွာ ျပည္သူလူထုကုိ သတင္းမွန္ေတြ ထုတ္လႊင့္ ေရးသားႏုိင္ဖုိ႔ အတြက္ကေတာ့ ႀကဳိးစားၾကမွာခ်ည္းပါပဲ။ တကယ္လုိ႔ နအဖ စြပ္စြဲလုိက္တဲ့ အဲဒီ ျပည္ပ မီဒီယာထုတ္တဲ့ သတင္းဆုိတာ မွား၊ မမွား ဆုိတာ နားေထာင္သူ၊ စာဖတ္သူ၊ ၾကည့္႐ႈသူကပဲ အကဲျဖတ္သြားမွာပါ။ လိမ္ညာလုိ႔ မရတာကေတာ့ စစ္အစုိးရထုတ္ သတင္းစာေတြထဲက ျပည္သူလုိ႔ အမည္ခံထားတဲ့ ေၾကးစား လူမုိက္ေတြရဲ့ အၾကမ္းပတမ္းလုပ္တဲ့ လုပ္ရပ္ အေထာက္အထားေတြ ကေတာ့ ျပည္တြင္းေရာ၊ ကမၻာအႏွံ႔ပါ ျပန္႔ေနပါၿပီ။ တကယ္တမ္း မီဒီယာကုိ မီဒီယာနဲ႔ တုိက္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ ျပည္တြင္းမွာ ျမန္မာ့အလင္း၊ ေၾကးမုံဆုိတာ ဘယ္အဆင့္ရွိတယ္ ဆုိတာလည္း စာဖတ္သူ ဆႏၵ၊ သေဘာထား အမွန္ကုိ ေကာက္ခံဖုိ႔ လုိပါလိမ့္မယ္။ ျပည္သူေတြ အဲဒီ သတင္းစာကုိ ဖတ္တယ္ ဆုိတာကလည္း စစ္ဗုိလ္တစု ဘယ္ေလာက္အထိ ဆက္မုိက္ေနသလဲ ဆုိတာ သိဖုိ႔ေလာက္ပါပဲ။ ေနာက္တခုက သတင္း လြတ္လပ္ခြင့္ သေဘာကုိလည္း စစ္ဗုိလ္တစု တီးမိေခါက္မိ ရွိဖုိ႔ေတာ့ လုိလိမ့္မယ္။
ခင္မင္ရင္ႏွီးတဲ့ ျပည္တြင္း မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာေဟာင္း တေယာက္ ေျပာဖူးပါတယ္။ သူက “ျပန္ၾကားေရး ဝန္ႀကီး ဗုိလ္ေက်ာ္ဆန္း အနားမွာ ျမတ္ခုိင္၊ ဟိန္းလတ္၊ ေဒါက္တာ တင္ထြန္းဦး၊ ကုိကုိ (စက္မႈ တက� သုိလ္) တုိ႔လုိ လူေတြ အခါေတာ္ ေပးေနသမွ် ဒီဝန္ႀကီးကေတာ့ ဖြတ္တက္တာပဲ” တဲ့။ သတင္းမီဒီယာ ဆုိတာ ျဖစ္ရပ္ကုိ ျဖစ္ရပ္အတုိင္း တင္ျပတယ္ ဆုိတာကုိေရာ ဝန္ႀကီးကုိ အဲဒီ အယ္ဒီတာ႐ႈပ္ေတြက ေျပာဖူးပါသလား။ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ တကမၻာလုံးမွာ မီဒီယာ လြတ္လပ္ခြင့္ အနည္းဆုံး ႏုိင္ငံ စာရင္းထဲမွာ ပါေနဆုိတာကုိေရာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ျမန္မာ့အလင္းနဲ႔ ေၾကးမုံတုိ႔က ျငင္းခ်က္ မထုတ္ရတာပါသလဲ။ စာေပစိစစ္ေရး လုိ႔ေခၚတဲ့ စာေပ ကင္ေပတုိင္အဖြဲ႔ ဆုိတာကေရာ က်ေနာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံမွာ ဘာျဖစ္လို႔ ရွိေနရတာလဲ။ ထုိ႔အတူပဲ ဒါမ်ိဳး ပိတ္ဆုိ႔၊ တားျမစ္ ပိတ္ပင္တဲ့ လက္ခ်ဳိး ေရတြက္ရမယ့္ ထိပ္သီး ႏုိင္ငံေတြ စာရင္းေတြမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဗမာျပည္က ထိပ္တန္း က်ေနရတာလဲ ဆုိတာကုိလည္း ေရႊဉာဏ္ေတာ္ စူးရွတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ဆုိသူေတြ စဥ္းစားၾကရေတာ့မွာပါ။
အမွားဆုိတာ ေျပာဖန္မ်ားေလေလ အမွန္ျဖစ္လာတယ္ ဆုိတဲ့ အေတြးအေခၚကေတာ့ သူ႔အတုိင္းအတာနဲ႔ သူေတာ့ မွန္မွာပါ၊ ဒါေပမဲ့ ယဥ္ေက်းတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက လက္ခံတဲ့ အမွန္တရား ကေတာ့ ဘယ္ေခတ္ ဘယ္အခါမွ အေျပာင္းအလဲ မရွိပါဘူး။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အစုိးရဆုိၿပီး ခံယူထားတယ္ ဆုိရင္ေတာ့ အခုလုိ ပြင့္လင္းတဲ့ လူ႔ေဘာင္ေခတ္ႀကီးမွာ မွန္မွန္ကန္ကန္ ဝန္ခံဖုိ႔ေတာ့ လုိေနပါၿပီ။ ဘယ္ဗ်ာ … အခုဟာက ‘တသက္လုံး ဖုံးထားသမွ် ကုန္းခါမွ ေပၚ’ ဆုိသလုိ မႏၱေလး ဆႏၵျပသတင္း တခုသာ မမွန္ဘူးဆုိရင္ အဲဒီ သတင္းမွအပ က်န္တာေတြ အကုန္မွန္တဲ့ သေဘာ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ‘ၾကည့္လည္း လိမ္ညာၾကပါအံုး ဆရာတုိ႔’။ အခုက်မွ သတင္းမီဒီယာ ေခတ္နဲ႔အညီ မီဒီယာကုိ မီဒီယာနဲ႔ ျပန္ႏွက္မွရမယ္ ဆုိတာကေတာ့ ရီစရာႀကီးပါ၊ မီဒီယာဆုိတာ ဘာမွန္းလည္းမသိ၊ ေခါင္းညိတ္ မီဒီယာသမားေတြက ေပးတဲ့ မျဖစ္စေလာက္ အႀကံဉာဏ္ေတြနဲ႔သာ ဆက္ၿပီး မုိက္ေနမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ စစ္အစုိးရရဲ့ မီဒီယာ အကုန္လုံးနဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြဟာ သမုိင္း ေျမာင္းပုတ္ထဲက တက္လာေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။
အခုလုိ ပြင့္လင္းတဲ့ ကမၻာ့ရြာေခတ္ကုိ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ မီဒီယာကုိ မီဒီယာနဲ႔ တုိက္မယ္လုိ႔ စဥ္းစား ထားရင္ေတာ့ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆုိခြင့္ကုိ သတၱိရွိရွိရွိနဲ႔ ဖြင့္ေပးဖုိ႔ လုိပါလိမ့္မယ္။ တုိက္တယ္ ဆုိရင္လည္း ေအာက္လမ္း မီဒီယာ ပုံစံမ်ဳိးနဲ႔သာ ဆက္တုိက္ပါ။ ဒါမွ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ ဘယ္အဆင့္ ျဖစ္ေနၿပီ ဆုိတာကုိ ျပည္သူလူထုေရာ၊ ႏုိင္ငံတကာကပါ သိသထက္ သိလာမယ္။ ေနာက္တခုက လြတ္လပ္ ပြင့္လင္းတဲ့ မီဒီယာဟာ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္နဲ႔ ဘယ္လုိမွ ဆက္စပ္လုိ႔ မရဘူး ဆုိတာကုိလည္း စစ္ဗုိလ္ လူမုိက္တသုိက္ သိဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။
