မီဒီယာေစ်းကြက္အတြင္း မညီမွ်သည့္ ယွဥ္ၿပဳိင္မႈ ႏွင့္ လက္သင့္ရာ စားေတာ္ေခၚစနစ္
| ထက္ဝင္း ႏွင့္ ဆက္လင္း | |
| ၾကာသပေတးေန႔၊ ဂ်ဴလုိင္လ 17 2008 17:46 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ | |
| ယခုအခါ ျပည္တြင္း မီဒီယာလုပ္ငန္းမွာ လုပ္ရကိုင္ရ ပိုမို ခက္ခဲလာေနသည္။ ဤသို႔ ျဖစ္ရသည္မွာ စာေပစိစစ္ေရး၏ ထင္သလို လုပ္ေနမႈမ်ားေၾကာင့္သာ မဟုတ္ဘဲ စစ္အစိုးရႏွင့္ အေၾကာင္းအေပါင္း သင့္သူမ်ားက ကိုယ့္စရိတ္ကိုယ္စားကာ မသမာေသာ နည္းမ်ားျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္လာေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ေၾကာင့္ ပုဂၢလိက မီဒီယာလုပ္ငန္း ႀကီးထြားလာေရးမွာ အတားအဆီး အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ ၾကံဳေနရသည္။ မၾကာေသးခင္ႏွစ္မ်ားက ပုဂၢလိက မီဒီယာ လုပ္ငန္းမ်ားအေပၚ စစ္အစိုးရ၏ သေဘာထား ေကာင္းမြန္ခဲ့ေသာ္လည္း ထိုအခ်ိန္ကပင္ လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္ရာ၌ မညီမွ်မႈမ်ားရွိကာ ပုဂၢလိက က႑သည္ အသဲအသန္ ယွဥ္ၿပဳိင္ေနခဲ့ရသည္။ ယခုအခါတြင္မူ အစိုးရ အာဏာပိုင္မ်ား၏ မ်က္ႏွာသာေပးမႈ ခံရေသာ မီဒီယာ လုပ္ငန္းပိုင္ရွင္ အခ်ဳိ႔သည္ မီဒီယာ လုပ္ငန္းႀကီး တခုလံုးကို လက္ဝါးႀကီးအုပ္ရန္ လုပ္လာၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ စာနယ္ဇင္းလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ေနၾကေသာ တဒါဇင္ထက္ မပိုသည့္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားကို အမ်ဳိးအစားခြဲ ၾကည့္လွ်င္ အဓိကအားျဖင့္ ၂ ခုသာရွိသည္ကို ေတြ႔ရမည္ ျဖစ္သည္။ ပထမအမ်ဳိးအစားမွာ အေျခခံ ျပည္သူမ်ား၏ အက်ဳိးစီးပြါးကို မၾကည့္ဘဲ အာဏာပိုင္မ်ားႏွင့္ အတင္း ပလူးပလဲ လုပ္ကာ ေစ်းကြက္ေဝစု အႀကီးႀကီးကို ရယူသိမ္းပိုက္၍ ရွင္သန္ေအာင္ ႀကဳိးစားေနၾကေသာ အုပ္စုျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္တခုမွာ တေျဖးေျဖး ႀကီးထြားလာေနေသာ မီဒီယာေစ်းကြက္ အတြင္း ကိုယ့္အရည္းအခ်င္းႏွင့္ကိုယ္ ယွဥ္ၿပဳိင္လိုသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ပထမ အမ်ဳိးအစားတြင္ ပါဝင္ေသာ မီဒီယာလုပ္ငန္းမ်ားမွာ အနည္းစုသာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေငြေၾကး ေတာင့္တင္းၾကၿပီး စာေပစိစစ္ေရးကို ေငြႏွင့္ေပါက္၍ အိတ္ထဲ ထည့္ထားႏို္င္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ “ဒီလူေတြက အေရအတြက္ေတာ့ နည္းတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေငြေၾကးေတာင့္တယ္ဗ်။ ဒီအားနဲ႔ သူတို႔က တျခားသူေတြႀကီး ထြားမလာႏိုင္ေအာင္ ဖိထားၿပီး မွ်တတဲ့ ယွဥ္ၿပဳိင္မႈကို ပ်က္ေအာင္ လုပ္ေနတာ” ဟု မၾကာေသးခင္က ထုတ္ေဝခဲ့ေသာ အပတ္စဥ္ စာေစာင္တခု၏ အယ္ဒီတာတဦးက ေျပာသြားပါသည္။ ထိုသူမ်ားသည္ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ဆန္းကဲ့သို႔ေသာ အဆင့္ျမင့္ အစိုးရ အရာရွိႀကီးမ်ားႏွင့္ အလြန္ရင္းႏွီးၾကသည္။ ျပန္ၾကားေရး ဝန္ႀကီးဌာနသည္ ဆင္ဆာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားႏွင့္ ထုတ္ေဝခြင့္လိုင္စင္ ခ်ေပးျခင္းမ်ားကို ကိုင္တြယ္ေနသူ ျဖစ္သည္။ စာေပစိစစ္ေရးႏွင့္ မွတ္ပံုတင္ဌာန ဟု တရားဝင္ေခၚေဝၚေသာ ဆင္ဆာအဖြဲ႔ကို စာေပကင္ေပတိုင္ ဟုလည္း ျမန္မာ စာေရးဆရာမ်ားႏွင့္ သတင္းစာဆရာမ်ား ေလာကတြင္ သိၾကသည္။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္း ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲဝင္ သူရဲေကာင္းမ်ားကို ညႇဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္ခဲ့သည့္ ဂ်ပန္ ကင္ေပတိုင္အဖြဲ႔ႏွင့္ တင္စား ေခၚေဝၚၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဆာင္းပါးမ်ား စာမူမ်ားအားလံုးကို ထုတ္ေဝျခင္းမျပဳမီ စာေပဆင္ဆာ အဖြဲ႔သို႔ တင္ျပရသည္။ ဤစည္းကမ္းကို ေဖါက္ဖ်က္လွ်င္ ေဖါက္ဖ်က္သူသည္ ေထာင္ဒဏ္ထိ က်ခံရႏိုင္သည္။ ဤအစိုးရႏွင့္ အေၾကာင္းအေပါင္းသင့္သည့္ မီဒီယာ လုပ္ငန္းႀကီးမ်ားသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ၅ ႏွစ္ေလာက္ကတဲက မိမိတို႔ ႏွင့္ၿပဳိင္ဘက္ မီဒီယာလုပ္ငန္းမ်ားကို အစိုးရအာဏာအား အလြဲသံုးစားလုပ္ကာ ႏွိမ္နင္းခဲ့ၾကသည္။ တိုင္းျပည္တြင္း ႀကီးထြားလာေနေသာ ပံုႏွိပ္မီဒီယာ အထူးသျဖင့္ ျပည္တြင္းတြင္ ဂ်ာနယ္ဟု လူသိမ်ားၾကေသာ အပတ္စဥ္ စာနယ္ဇင္း ထုတ္ေဝေရး လုပ္ငန္းႀကီးတြင္ လြတ္လပ္မွ်တစြာ ယွဥ္ၿပဳိင္မႈကို ေၾကာက္ရြံ႔ၿပီး ယခုကဲ့သို႔ ျပဳလုပ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ “သူတို႔ အေနအထားက ပိုပိုၿပီး သိသာလာေနတယ္။ အထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးအရ ေခ်ာင္ပိတ္မိေနတာနဲ႔အတူ စာေပစိစစ္ေရးက ဘက္လိုက္တာေတြကလဲ ပိုၿပီး သိသာလာေနတယ္၊ မသမာတာေတြလဲ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ေနရတယ္။ အစိုးရစီမံ ခန္႔ခြဲပံုည့ံဖ်င္းလို႔ တျခား စီးပြါးေရး လုပ္ငန္းေတြမွာ မနည္း ႀကဳိးစားၿပီး ရွင္သန္ေအာင္ လုပ္ေနရသလိုဘဲ၊ ဒီမီဒီယာ လုပ္ငန္းမွာလဲဘဲ ဒီလုပ္ငန္းထဲမွာ ရွင္သန္ေနဘို႔ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ကို အကန္႔အသတ္ေတြ ျဖစ္လာေနၿပီ” ဟု အဆိုပါ အယ္ဒီတာ က ေျပာသြားပါသည္။ သူတို႔သည္ ေခါင္းႀကီးမ်ား ေရးသည့္အခါ အစိုးရ၏ ေပၚလစီကို ဆန္႔က်င္သလိုလိုႏွင့္ တကယ္တမ္းတြင္ အစိုးရကို ခ်ီးက်ဴး ေထာပနာ ျပဳထားသည္မ်ားကိုသာ ေရးသား ေဖၚျပေနၾကသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ အစိုးရ၏ မူဝါဒလမ္းစဥ္ ၇ ရပ္ ဆိုသည္ကိုသာ ေရးသားေဖၚျပေနၾကၿပီး သာမန္ ျပည္သူလူထု၏ အျမင္မ်ားကို ေျပာင္းလဲလာေအာင္ လုပ္ေနၾကသည္။ နာမည္ႀကီး အပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္ တေစာင္ ေပ်ာက္သြားရျခင္းမွာ စာေပ စိစစ္ေရးအဖြဲ႔အေပၚ မေလ်ာ္ၾသဇာ သံုးခဲ့ျခင္းႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည္ဟု ဆိုသည္။ စာေပစိစစ္ေရးက ပိတ္ပင္ထားေသာ္လည္း သတင္းတပုဒ္ကို ေဖၚျပခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ထုတ္ေဝခြင့္လိုင္စင္ကုိ ႐ုပ္သိမ္းခံခဲ့ရသည္။ ဤမီဒီယာ လုပ္ငန္းႀကီးမ်ား ဘာလို႔ ဒီလိုလုပ္ႏိုင္သလဲ ဆိုသည္မွာ အေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာ ရွိသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊ၏ နအဖဥကၠဌ ရံုးအႀကီးအကဲ ဗိုလ္မႉးႀကီး စိုးႏိုင္ဦး သည္ မီဒီယာ လုပ္ငန္းႀကီးတခု၏ အဓိက ရွယ္ယာပိုင္ရွင္တဦး ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ လုပ္ငန္းလုပ္ဖက္ စီးပြါးေရးသမားက ဤအဆက္အစပ္ကို အသံုးခ်ကာ ဗိုလ္မႉးတင့္ေဆြကုိ ၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္ေႏွာင္းပိုင္းတြင္ စာေပစိစစ္ေရးအဖြဲ႔၏ အႀကီးအကဲ ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ “သူတုိ႔လုပ္ငန္း ႀကီးထြား တိုးတက္လာေအာင္ လုပ္တာဘဲဆိုရင္ စာနယ္ဇင္း လုပ္ငန္းႀကီး တခုလံုးအေနနဲ႔ ၾကည့္ရင္ ဒါက်ေနာ္တို႔အတြက္ ဘာမွ ျပႆနာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က အခုမွ အစဘဲရွိေသးတဲ့ ျမန္မာစာနယ္ဇင္း လုပ္ငန္းႀကီး တခုလံုးမွာ သူမ်ားေတြ တက္မလာႏိုင္ေအာင္ အတင္းဖိႏွိပ္ေနတာ၊ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးတာကို အသံုးခ်ၿပီး လုပ္ေနတာေတာ့ မေကာင္းဘူး” ဟု အဆိုပါ အယ္ဒီတာက ေျပာသြားပါသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ရန္ကုန္အေျခစိုက္ ထင္ရွားေသာ ထုတ္ေဝေရး လုပ္ငန္းႀကီးတခု၏ အႀကီးတန္း အယ္ဒီတာတဦးက မူ ျမန္မာ ပံုႏွိပ္မီဒီယာ လုပ္ငန္းသည္ ႀကီးထြားတိုးတက္ေနၿပီး ကုန္ၾကမ္းပစၥည္းမ်ား ေစ်းတက္မႈ၊ နည္းပညာႏွင့္ ပံုႏွိပ္စက္မ်ား ခ်ဳိ႔တဲ့မႈ၊ အရည္အေသြး နိမ့္က်မႈစသည့္ စိန္ေခၚမႈမ်ားႏွင့္ ၾကံဳေနရေၾကာင္း၊ ဤအခ်က္မ်ားသည္ ေရရွည္ေအာင္ ျမင္မႈအတြက္ အခရာက်သည့္ အခ်က္မ်ား ျဖစ္လာမည္ ျဖစ္ၿပီး၊ ေရရွည္တြင္ မီဒီယာလုပ္ငန္းမ်ား အစုစပ္ လုပ္ကိုင္သည့္ စနစ္ ေပၚထြက္လာဘြယ္ရွိေၾကာင္း ေျပာဆိုသြားခဲ့ပါသည္။ “က်ေနာ္တို႔ရဲ့ မီဒီယာလုပ္ငန္းကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရင္ တိုးတက္မႈမွာ အေရအတြက္ကို အရည္အခ်င္းက လိုက္မမီေသးတာ ေတြ႔ရမယ္။ ဒါက်ေနာ္တို႔ ေသခ်ာ စဥ္းစားရမဲ့ ျပႆနာဘဲ” ဟု သူက ေျပာသြားပါသည္။ မီဒီယာလုပ္ငန္းသစ္တခု တည္ေထာင္ရန္ အျခားအရာမ်ားထက္ ပို၍ အေရးႀကီးေသာ အခ်က္မွာ ေငြေၾကး ေတာင့္တင္းဖို႔ ျဖစ္သည္။ ေဒသခံ မီဒီယာကုမၸဏီအခ်ဳိ႔ လုပ္ငန္းထဲက ထြက္သြားရျခင္းမွာ အရင္းအႏွီး ခ်ဳိ႔တဲ့ေသာေၾကာင့္ မဟုတ္။ သူတုိ႔တြင္ နည္းပညာ ခ်ဳိ႔တဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေခတ္ႏွင့္အမီ ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ေသာ မီဒီယာက႑တရပ္ ေပၚထြန္းလာရန္မွာ သာမန္ျပည္သူလူထု၊ အစိုးရဌာနမ်ား ႏွင့္ မီဒီယာ လုပ္ငန္းတို႔အၾကား ပိုမို ေတာင့္တင္းခုိင္မာသည့္ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္မႈမ်ဳိး ရွိဘုိ႔လိုသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ဆင္ဆာအဖြဲ႔၏ စိန္ေခၚမႈမ်ားသည္ ေဒသခံ စာနယ္ဇင္းသမားမ်ားၾကား စြမ္းရည္ျမႇင့္တင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ထိခိုက္ေစျခင္း မရွိပါ။ ဤသို႔ စိန္ေခၚမႈမ်ား ရွိေနေသာ္လည္း ေဒသခံ သတင္းစာ ဆရာမ်ားသည္ သူတုိ႔၏အသက္ ေမြးဝမ္းေက်ာင္းဆိုင္ရာ ဖြံ႔ၿဖဳိးတိုးတက္မႈအတြက္ ဖန္တီးမႈရွိရွိ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္လာႏိုင္ေနၾကသည္။ သင္တန္းမ်ား ႏွင့္ ပင္လယ္ရပ္ျခား စာနယ္ဇင္း ပညာေတာ္သင္ဆုမ်ား ကဲ့သို႔ေသာ အခြင့္အေရးမ်ားကို ဘယ္ေခတ္နဲ႔မွ မတူေအာင္ ရရွိေနၾကသည္။ အျခား ရန္ကုန္အေျခစိုက္ သတင္းစာဆရာတဦးကမူ မီဒီယာလုပ္ငန္း ေရွ႔သို႔ျမန္ျမန္ လွမ္းတက္ႏိုင္ေရးႏွင့္ အက်ဴိးေက်းဇူးမ်ား ခံစားႏိုင္ေရးအတြက္ မီဒီယာ အစုစပ္လုပ္ငန္းတြင္ ပုဂၢလိက က႑၏ အခန္းက႑ကို ထည့္သြင္း ေျပာၾကားသြားခဲ့သည္။ “အစိုးရနဲ႔ပုဂၢလိက က႑ တို႔ မီဒီယာလုပ္ငန္းမွာ တြဲဖက္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရင္ သိပ္အလုပ္ ျဖစ္မယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မီဒီယာလုပ္ငန္းထဲ လုပ္ေနတဲ့သူေတြက မီဒီယာလုပ္ငန္း ဖြံ႔ၿဖဳိးတိုးတက္ေရးအတြက္ အစိုးရမူဝါဒ ေရးဆြဲသူေတြရဲ့ သေဘာထားေတြကိုသာ သိရံုမကဘဲ သာမန္ ျပည္သူလူထုရဲ့ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြကိုပါ သိမွာမို႔လို႔ဘဲ” ဟု သူက ေျပာသြားပါသည္။ သင့္ေတာ္ ေကာင္းမြန္ေသာ မီဒီယာလုပ္ငန္း ဝန္းက်င္ဆိုသည္မွာ ျပည္သူပိုင္က႑က မီဒီယာ လုပ္ငန္းမ်ားကို ႀကီးၾကပ္သည့္ တာဝန္သာ လုပ္ေဆာင္ၿပီး ပုဂၢလိက က႑မွာ လြတ္လပ္မႈ အတိုင္းအတာ တစံုတရာ ရွိသည္၊ “အထူးသျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ့ အသံလႊင့္လုပ္ငန္း က႑မွာ ဖြံ႔ၿဖဳိးတိုးတက္ဘို႔ ပိုလိုတယ္။ ဒါမွ လူထုအေနနဲ႔ သတင္းေတြကို အခ်ိန္မီ သိရမွာ၊ စီးပြါးေရးနဲ႔ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြလဲ တိုးလာမွာ” ဟု သူက ဆက္လက္ ေျပာဆိုသြားခဲ့ပါသည္။ |
စစ္တပ္နဲ႔ စစ္ဗိုလ္ ... (ေဆာင္းပါး)
| ကလိုေစးထူး | |
| ၾကာသပေတးေန႔၊ ဂ်ဴလုိင္လ 17 2008 14:23 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ | |
| လက္ရိွ ျမန္မာျပည္ ႏိုင္ငံေရး အေနအထားအရ စစ္တပ္ကို ျပည္သူလူထုဘက္ကို ပါလာေအာင္၊ တနည္း စစ္တပ္နဲ႔ျပည္သူ တသားတည္း ရိွလာေအာင္ စစ္တပ္ထဲက စစ္သားေတြရဲ႕ အေျခအေနေတြနဲ႔ ရပ္တည္ရမႈ အေနအထားကုိ တေစ့တေစာင္း ေလ့လာႏိုင္ဖို႔အတြက္ `စစ္တပ္ထဲမွာ´ ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကို က်ေနာ္ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ လတ္တေလာ ေႏွာင္းပုိင္းကာလေတြထဲမွာ အထူးသျဖင့္ စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး ေနာက္ပိုင္းကာလေတြနဲ႔ နာဂစ္မုန္တုိင္း အျဖစ္ဆိုး ေနာက္ပိုင္း ကာလေတြမွာ အမွတ္ရရ သတိထားစရာ အျဖစ္ကေတာ့ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚ (အထူးသျဖင့္ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ) အယူအဆေရးရာ အရပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရပ္တည္ခ်က္အရပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေရးသားလာတဲ့ ျမန္မာစစ္တပ္ အရာရိွငယ္ တခ်ဳိ႕ (တခ်ဳိ႕) ထပ္မံ ေပၚလာတာပါပဲ။ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ့ ေျပာပုံဆုိပုံ၊ သူတုိ႔ ေရးတဲ့စာေတြေၾကာင့္ အခုစာကို ဆက္ေရးမိတာပါ။ ဒီေတာ့ စစ္တပ္ထဲက အရာရိွခ်င္းအတူတူ အဲဒီလူ တခ်ဳိ႕ (တခ်ဳိ႕) က ဘာ့လုိ႔မ်ား အဲဒီေလာက္ေတာင္ ေမာက္မာျပီး တျခား အရာရိွေတြက ဘာေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းရတာလဲ ဆိုတာကို ေတြးမိျပီး၊ မိမိနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလြန္အင္မတန္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္လွစြာ ေနထုိင္တတ္တဲ့ အရာရိွေတြလို စစ္တပ္ အရာရိွတုိင္း ဘာေၾကာင့္ မေနထုိင္ႏိုင္တာလဲ ဆုိတာေလးကို ေလ့လာၾကည့္ခ်င္တာပါ။ *** အပြင့္နဲ႔ အရစ္ …အပြင့္နဲ႔ အရစ္ဆိုတာက တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါ။ စစ္ဗိုလ္နဲ႔ တျခားအဆင့္ စစ္သားေတြကို ရည္ညႊန္းခ်င္တာပါပဲ။ စစ္ဗိုလ္နဲ႔ တျခားအဆင့္ရဲ႕ ကြာျခားခ်က္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ရိွတဲ့အနက္ အဓိက အက်ဆုံး ကြာျခားခ်က္တခုကို ျပပါဆုိရင္ `ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္´ ပါပဲ။ စစ္တပ္ထဲကို တိုင္းျပည္ကုိ ခ်စ္လြန္လြန္းလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တျခားအေၾကာင္းနဲ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရာက္လာေရာက္လာ ဘယ္အဆင့္နဲ႔ တပ္ထဲကို ၀င္လာတာလဲ ဆိုတာဟာ စစ္သားေတြရဲ႕ မတူညီတဲ့ `ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္´ ေတြရဲ႕ အစပါပဲ။ အဲဒီ မတူညီတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို အေျခခံရင္းနဲ႔ပဲ အရာရိွဆုိးေတြရဲ႕ ႐ိုင္းစိုင္းတဲ့ အေတြးအေခၚ၊ အက်င့္ဆုိးေတြ အစပ်ိဳးပါတယ္။စစ္ဗိုလ္ခ်င္း အတူတူမွာေတာင္ တျခားအဆင့္ကေနတဆင့္ စစ္ဗိုလ္ျဖစ္လာတဲ့ လူေတြနဲ႔ စစ္တကၠသိုလ္ ဗုိလ္ေလာင္း သင္တန္းဆင္း စစ္ဗိုလ္ေတြရဲ႕ စစ္တပ္တြင္း ေနရာရမႈဟာ မသိမသာျဖစ္ေစ၊ သိသိသာသာႀကီး ျဖစ္ေစ ျခားနားခ်က္ေတြ ရိွပါတယ္။ ဒါက တခ်က္ပါ။ ဒါကို `စစ္တပ္ထဲမွာ´ ေဆာင္းပါးမွာ က်ေနာ္ တင္ျပခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ စစ္တပ္ထဲမွာ တျခားအဆင့္ ဆိုတာက စစ္ဗိုလ္ျဖစ္ဖို႔ လမ္းရိွတယ္ဆိုတာ မွန္ေပမယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာ တြက္ဆ ေလ့လာၾကည့္ရင္ အဲဒီ စစ္ဗိုလ္ျဖစ္ဖို႔ လမ္းဟာလည္း အရာရိွစစ္ဗိုလ္နဲ႔ ပလဲနံသင့္ျခင္းဟာ အဓိကအခ်က္ ျဖစ္ေနျပန္တာပါပဲ။ စစ္ဗိုလ္ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ တျခားအဆင့္ တေယာက္ကေတာ့ ေႏွးေကြးလြန္းလွတဲ့ ရာထူး တိုးျမွင့္ခံရမႈေတြနဲ႔သာ ဘ၀ရဲ႕ အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားကုိ စစ္တပ္ထဲမွာ ကုန္ဆုံးရေလ့ရိွတာ မ်ားပါတယ္။ ဒီေတာ့ စစ္စည္းကမ္းအရ ဘာျပစ္မႈမွ မရိွတာနဲ႔တင္ကို အခ်ိန္ကာလ အပုိင္းအျခားအလုိက္ ရာထူးတိုးျမွင့္ခံရတဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ စစ္တပ္ထဲမွာ အေတာက္ပႀကီး ေတာက္ပလုိ႔ ေနပါေတာ့တယ္။ စစ္တပ္ထဲမွာ ရာထူးအဆင့္အလိုက္ စနစ္တက် စီမံကြပ္ကဲရတာမို႔ တျခားအဆင့္ စစ္သည္ေတြဟာ အရာရိွေတြရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ခံ လူတန္းစား ျဖစ္ရတာဟာ ေျပာစရာကိစၥ မဟုတ္ေပမယ့္ အဲဒီ လုပ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာအေပၚမွာ တလြဲဆံပင္ေကာင္း ယစ္မူးမႈက စိုးရိမ္စရာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို စစ္ဗိုလ္မ်ဳိးဟာ သူတို႔ရဲ႕ တပ္တြင္းမွာလည္း လက္ေအာက္ငယ္သားေတြရဲ႕ ႐ိုေသေလးစားမႈ အစစ္အမွန္ကို ရေလ့မရိွပါဘူး။ ျပန္မေျပာသာလို႔၊ ျပႆနာတက္မွာ စိုးလို႔သာ ၿငိမ္ခံေနရတယ္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေႁမြတေကာင္ကို ရြံေၾကာက္ ျဖစ္သလုိ သေဘာထားေလ့ ရိွပါတယ္။ စစ္တပ္ထဲမွာ စစ္သည္ေတာ္တို႔ လိုက္နာျပဳက်င့္အပ္တဲ့ က်င့္၀တ္ ၆၀ ဆိုတာ ရိွပါတယ္။ စစ္တပ္ထဲက ဘယ္လို အဆင့္အတန္း ရာထူးမ်ဳိးကိုမဆို စစ္စည္းကမ္းအရ အေရးယူဖုိ႔ ကိစၥေပၚလာရင္ အဲဒီ စစ္သည္ေတာ္က်င့္၀တ္ ၆၀ စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ စစ္စည္းကမ္း၊ ဥပေဒပုဒ္မေတြနဲ႔ အေရးယူေလ့ရိွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စစ္စည္းကမ္း ေဖာက္ဖ်က္တာခ်င္း အတူတူ အရာရိွစစ္ဗိုလ္မ်ားဟာ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံနဲ႔ အေရးယူခံရေလ့ မရိွတတ္ပါဘူး။ အင္မတန္ မဖုံးႏိုင္မဖိႏိုင္ ေပၚလာတဲ့ ျပစ္မႈ ကိစၥမ်ဳိးေတြက်မွပဲ အရာရိွေတြကုိ စစ္စည္းကမ္းအရ အေရးယူေလ့ရိွသလို အေရးယူတဲ့အခါမွာလည္း အတတ္ႏိုင္ဆုံး ေလွ်ာ့ေပါ့တဲ့ ျပစ္ဒဏ္ကုိသာ ေပးေလ့ရိွပါတယ္။ ယုတ္စြအဆုံး အရပ္ဘက္ ေထာင္တန္းက်သြားရင္ေတာင္ အဲဒီ ေထာင္က်သြားတဲ့ စစ္ဗိုလ္ဟာ စစ္တပ္ထဲက ရာထူးအရိွန္ လက္က်န္ေလးကို လာဘ္ေငြ အတန္အသင့္ ျဖည့္တင္းၿပီးေတာ့ ေထာင္မင္းသား လုပ္လို႔ ရပါေသးတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး အေျခအေနေတြေၾကာင့္ အေျခခံ စိတ္ဓာတ္မေကာင္းတဲ့ အရာရိွဆိုးေတြကို အဆိပ္ပင္ေရေလာင္းသလို ျဖစ္ေစေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီစိတ္ထားေတြကို လက္ကိုင္ထားၿပီး ျပည္သူေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ရတဲ့ `ငါလို တပ္မေတာ္အရာရိွကို …၊ မင္းလိုေကာင္က…´ `ငါ့ကို ဘာေကာင္မွတ္ေနလဲ၊ ဗိုလ္ႀကီးကြ၊ ဗိုလ္မွဴးကြ´ ဆိုတဲ့ အေျပာမ်ိဳးေတြ၊ ႐ိုင္းပ်မႈမ်ိဳးေတြကုိ ၾကားခဲ့ရဖူးတာေတြဟာ သူတုိ႔ စစ္တပ္ထဲမွာ အပစား ေပးခံရတာေၾကာင့္လည္း ပတ္သက္ေနတာပါ။ လက္ရိွ အေနအထားအရ တျခားအဆင့္ စစ္သားေတြမွာထက္စာရင္ ပညာအရည္အခ်င္း၊ ႀကံ့ခိုင္မႈစြမ္းရည္၊ ဉာဏ္ရည္ေတြအျပင္ အရပ္အေမာင္းနဲ႔ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ကအစ စိစစ္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ အရာရိွ စစ္ဗိုလ္ေတြအတြက္ စစ္တပ္ဟာ `ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တေလွႀကီးနဲ႔ ေနရာ´ လို႔ေတာင္ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ဗိုလ္ႀကီးဘ၀ကေန အဆင့္ထပ္မတက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ စစ္ဗိုလ္ကလည္း ေထာက္ပို႔တပ္ရင္းလို၊ ေလ့က်င့္ေရးတပ္ရင္းလိုမ်ဳိး ၀င္ေငြေျဖာင့္တဲ့ တပ္ရင္းေတြမွာ သက္ေတာင့္သက္သာ တာ၀န္ထမ္းခြင့္က ရိွေနပါေသးတယ္။ အာဏာ`ေငြ´ထက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အရာကေတာ့ `အာဏာ´ ပါပဲ။ပင္ကို အေျခခံစိတ္ဓာတ္ မရင့္က်က္သူအတြက္ `ေငြ´ ဟာ သူ႔ဘ၀ကို ပ်က္စီးေစႏိုင္တာ မွန္ေပမယ့္ အဲဒီလူလက္ထဲကုိ `အာဏာ´ သာ ေရာက္သြားရင္ေတာ့ သူ႔တေယာက္ထဲတင္ကိုသာမက သူနဲ႔ ပတ္သက္လႈပ္ရွားရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကုိပါ ႐ိုက္ခတ္မႈေတြ ရိွလာေတာ့တာပါပဲ။ အရပ္ထဲမွာေနတုန္းက အလြန္အင္မတန္ ႐ိုး႐ုိးကုပ္ကုပ္ ေနတတ္ေပမယ့္ ဗုိလ္သင္တန္းေအာင္လို႔ သင္တန္းဆင္းလုိ႔ အရာရိွေပါက္စ ျဖစ္လာၿပီဆုိရင္ပဲ `အာဏာ´ ဆုိတဲ့ တံလ်ပ္က ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ စိတ္ဓာတ္မခိုင္မာသူေတြရဲ႕ စိတ္ကို စတင္ ျမဴဆြယ္လိုက္ပါတယ္။ စစ္တပ္ရဲ႕ စည္းကမ္းက်နတဲ့ စစ္စည္းကမ္းအရ လမ္းသြားရင္းနဲ႔ ဆုံမိရင္ေတာင္ တျခားအဆင့္ ျဖစ္သူက အရာရိွကို အေလးျပဳ အ႐ိုအေသေပးရတာမို႔ ပင္ကုိစိတ္ဓာတ္ မခိုင္မာသူရဲ႕ ေျမာက္ႂကြႂကြ စိတ္ကို အဲဒါေလးကအစ လႈပ္ႏွဲ႔ယူပါတယ္။ စစ္တပ္ထဲမွာ တခါတရံမွာ အေျခအေနအရ ေအာက္လက္ငယ္သား တေယာက္ေယာက္ကို ပါး႐ိုက္၊ နား႐ိုက္ ကန္ေက်ာက္ရတာမ်ဳိးေတြ ရိွတတ္ပါတယ္။ (စစ္စည္းကမ္းဥပေဒေတြ ဘာေတြနဲ႔ အေရးမယူခ်င္လို႔ တပည့္လက္သားကုိ ဆုံးမတဲ့ သေဘာမ်ဳိး) ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ ႐ိုက္ႏွက္ဆုံးမရတာကို စစ္တပ္ သေဘာသဘာ၀မို႔ ေျပာစရာ မရိွေပမယ့္ ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိး အေနနဲ႔ကေတာ့ စစ္ဗိုလ္ဆုိးတခ်ဳိ႕ဟာ အဲဒါကို အရသာ ေတြ႔သြားတတ္တာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ လက္ရိွ ျမန္မာစစ္တပ္ထဲမွာ `စစ္ေျပးမႈ´ ေတြ အရမ္းမ်ားေနရတာဟာ အဲဒီလို အရာရွိေတြရဲ႕ လက္ခ်က္လည္း ပါပါတယ္။ ဒီလို ေျပာလို႔၊ ေရးလို႔ `ဒါျဖင့္ စစ္တပ္ထဲမွာ စစ္ဗိုလ္တုိင္းက အဲဒီလိုပဲ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ေျပာခ်င္သလား´ လို႔ ေမးစရာ ရိွပါတယ္။ မဟုတ္ပါဘူး။ အာဏာေတြ ဘယ္လိုပဲ ရလာရလာ၊ ရာထူးေတြ ဘယ္လိုပဲ ၾကီးလာၾကီးလာ ပင္ကုိယ္စိတ္ဓာတ္ အေျခခံေကာင္းသူဟာ သူတုိ႔ စစ္တပ္ထဲမွာလည္း အလြန္အင္မတန္ အ႐ိုေသခံရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းျဖစ္သလို အရပ္ဘက္ ျပည္သူေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံရတဲ့ အခါမွာလည္း နမူနာယူစဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္ ေနထုိင္ေလ့ရိွပါတယ္။ စစ္တပ္ထဲမွာကေတာ့ `ေခၚရင္လာ၊ ခုိင္းရင္လုပ္၊ ခံမေျပာနဲ႔´ ဆိုတဲ့ မူအတိုင္း အဆင္ေျပသလိုလုိ ရိွေနေပမယ့္ ျပင္ပက ျပည္သူေတြကို အဲဒီ စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့အခါမွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပေတာ့ပါဘူး။ ေတြ႔သမွ်လူကို ကုိယ့္လက္ေအာက္ငယ္သားလို သေဘာထားၿပီး `ဒီေကာင္က ဘာေကာင္မို႔လဲ၊ ငါတုိ႔မွာ ဒီအဆင့္ရဖုိ႔အတြက္ မနည္းႀကိဳးစားလာရတာ၊ ငါ့ကို ဘာေကာင္ထင္ေနလဲ´ ဆုိတဲ့ အေပါက္မ်ဳိး ခ်ဳိးဖုိ႔ကို ၀န္မေလးေတာ့ဘူး။ အခု က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံ ဒီအေျခအေနဆိုက္ေနရတာဟာ အဲဒီလုိ လူစားေတြက ႏိုင္ငံရဲ႕ အျမင့္ဆုံးအာဏာကို ရယူထားလုိ႔ပါပဲ။ ဒါဟာ ဘာလဲဆုိေတာ့ ေငြထက္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ `အာဏာ´ ကို မျမင္ဖူး၊ မူး ျမစ္ ထင္ၾကတာပါပဲ။ လူပါး စစ္ဗိုလ္ …`လူပါး´ လို႔ သုံးႏႈန္းတာဟာ တကယ္ေတာ့ ေလွာင္ေျပာင္တဲ့ သေဘာမဟုတ္ပါဘူး။ ပါးရည္နပ္ရည္ ရိွတာ၊ အထက္ကိုဆိုလည္း အထက္ကို၊ ေအာက္ကုိဆိုလည္း ေအာက္ကိုအေလ်ာက္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ အလိုက္သင့္ ေနထိုင္တတ္တဲ့ စစ္ဗိုလ္မ်ဳိးကို ရည္ညႊန္းလိုတာေၾကာင့္ လူပါး လို႔ သုံးတာပါပဲ။ဘာမွ မစဥ္းစား မဆင္ျခင္တဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြ စစ္တပ္ထဲမွာ ေျမာက္ျမားစြာ ရိွေနသလို အေျခအေနအမွန္ကို ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္တဲ့ အနည္းငယ္ေသာ လူပါးစစ္ဗိုလ္ေတြလည္း ျမန္မာစစ္တပ္ထဲမွာ ရိွေနတာ အမွန္ပါ။ ခက္တာက အဲဒီလို စစ္ဗိုလ္ေတြ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ေနရာရလာမွာလဲ၊ အဲဒီစစ္ဗိုလ္ေတြကေရာ `အာဏာ´ ရဲ့ လႈပ္ႏွဲ႔မႈကို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာအထိ စစ္တပ္ထဲမွာ ေတာင့္ခံႏိုင္မလဲ ဆိုတာက ေမးခြန္းထုတ္စရာပါ။ က်ေနာ္ရဲ႕ ဇာတိေျမ ကရင္ျပည္နယ္က အေရွ႕ေတာင္တုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ (ရတခ) ရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ရိွေလေတာ့ ရတခ တိုင္းမွဴးေပါင္းစုံ တာ၀န္ယူဖူးတဲ့အနက္ ထူးျခားတဲ့ လူပါးစစ္ဗိုလ္ တုိင္းမွဴးႏွစ္ေယာက္ကို ႀကဳံဖူးပါတယ္။ တေယာက္ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကက္စိန္ပါ။ သူ တိုင္းမွဴးျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ႀကံ႕ဖြတ္အသင္းေတြကို စတင္ဖြဲ႔စည္းၾကတာမို႔ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႕ရဲ႕ ႀကံ႕ဖြတ္အသင္း႐ုံး ဆုိင္းပုဒ္တင္ပြဲကို သူကုိယ္တုိင္ လာၿပီး ဖဲႀကိဳးျဖတ္ဖြင့္လွစ္သလို ၿမိဳ႕နယ္ခန္းမမွာလည္း အသင္း၀င္ေတြကို သူ႔ရဲ႕ ၾသ၀ါဒကို ခံဖို႔အတြက္ နယ္ေျမခံတပ္ရင္းမွဴးက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို စုစည္းထားပါတယ္။ တိုင္းမွဴးေရာက္လာေတာ့ ေန႔လည္ ၁၁ နာရီေက်ာ္ပါၿပီ။ သူက `သားတုိ႔ သမီးတုိ႔ ထမင္းစားၿပီးၾကၿပီလား´ လို႔ ေမးပါတယ္။ အားလုံး တညီတညႊတ္တည္းပဲ `မစားရေသးပါဘူး´ လို႔ေျဖေတာ့ သူက တပ္ရင္းမွဴးကို `မင္း ကေလးေတြကို ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ခန္းမထဲကို ေခၚထားတာလဲ၊ အလကား ဒုကၡေပးထားတယ္´ လို႔ ဆူပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အစည္းအေ၀းကို မစေသးဘဲ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို ထမင္းျပန္အစားခိုင္းၿပီးေတာ့ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီခြဲမွ ျပန္စပါတယ္။ အေပၚယံၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ႏိုင္ေပမယ့္ တိုင္းမွဴး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကက္စိန္ရဲ႕ အဲဒီ အျပဳအမူေလးကိုပဲ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕သားေတြမွာ ခ်ီးမြမ္းလို႔ မဆုံးပါဘူး။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သီဟသူရ သူရစစ္ေမာင္ပါ။ ေခတ္အဆက္ဆက္က တုိင္းမွဴးေတြ လက္ထက္တုန္းက ဘယ္ေတာ့မွ မၿပီးခဲ့တဲ့ ေမာ္လၿမိဳင္သြား ကားလမ္းကုိ အဲဒီတုိင္းမွဴး တက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကတၱရာ ေက်ာက္ခင္းလမ္းအျဖစ္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဖြင့္လွစ္လိုက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ခံျပည္သူေတြက သူ႔ကို အလြန္ သေဘာက်ၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သူ႔ရဲ႕ စစ္တပ္ထဲမွာလည္း လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကုိ ေက်ာသားရင္းသာ မခြဲျခားဘဲ အင္မတန္မွ ေစာင့္ေရွာက္တတ္လိ႔ု စစ္သားေတြရဲ႕ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈကုိလည္း တျခားတုိင္းမွဴးေတြထက္ ပုိရပါတယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ေပၚမွာဆိုရင္လည္း ၿမိဳ႕ရဲ႕ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး လုပ္ငန္းေတြကို (ျပည္သူေတြကို မထိခိုက္ေစရဘဲ) တကယ္ အလုပ္လုပ္ခဲ့တာေတြ ရိွတာေၾကာင့္ ဒုတိယဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တင္ဦးနဲ႔အတူတူ ရဟတ္ယာဥ္ ပ်က္က်တဲ့အထဲမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္စစ္ေမာင္ ပါသြားေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္ ေစ်းႀကီးက လူေတြ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကတယ္လို႕ ၾကားသိရဖူးပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လူပါးစစ္ဗိုလ္ေတြကို သူတုိ႔ရဲ႕ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြ ေလးစားေနတာ၊ ျပည္သူေတြကလည္း မုန္းမေနတာဟာ သိပ္ခက္ခဲ နက္နဲေနတဲ့ ေသာ့ခ်က္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လက္ထဲမွာ ရိွေနတဲ့ `အာဏာ´ ဆုိတဲ့ အရာကို တခ်ိဳ႕အခ်ိန္ေတြမွာ ေခတၱခဏ ေမ့ထားၿပီးေသာ္လည္းေကာင္း၊ အဲဒီ အာဏာကို အလြဲသုံးစား မလုပ္တာဟာလည္းေကာင္း အစရိွတဲ့ ပါးနပ္မႈေတြေၾကာင့္ပါပဲ။ အပြင့္ဆိုသည္မွာ …ပုခုံးေပၚမွာ အပြင့္ေသးေသး တပြင့္ စၿပီး ရလိုက္တယ္ ဆုိတာဟာ တကယ္တမ္း ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားလိုက္မယ္ဆိုရင္ အဲဒါဟာ `ျပည္သူ႔၀န္´ ဆိုတဲ့ ထမ္းတံပုိးကုိ သူတို႔ ပုခုံးေပၚ တင္ေပးလိုက္တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ တပြင့္ကေန ႏွစ္ပြင့္၊ ႏွစ္ပြင့္ကေန သုံးပြင့္၊ သုံးပြင့္ကေန တေခြ …၊ အဲဒီလိုနဲ႔ အပြင့္အေရာင္ ပုိေျပာင္လာေလေလ၊ အပြင့္ေတြ ပိုမ်ားလာေလေလ ပုခုံးေပၚက ထမ္းတံပိုးႀကီးက ႀကီးလာေလေလ ဆုိတာမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ရမွာပါ။ အခုကေတာ့ ပုခုံးေပၚက အပြင့္ကို ထမ္းတံပိုးလုိ႔ သေဘာထားတဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြအစား `တန္ခိုး အရိွန္အ၀ါ´ လုိ႔ သေဘာထားၾကတဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြ ပိုမ်ားေနရတာေၾကာင့္ စစ္တပ္မွာ နာမည္ပ်က္ရပါတယ္။ အဲဒီ နာမည္ပ်က္မႈေတြကို ျပန္ၿပီး အဖတ္ဆယ္ဖုိ႔ ဆိုတာကလည္း ပုခုံးေပၚမွာ အပြင့္ေတြ ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ အဲဒီ စစ္ဗိုလ္ေတြမွာပဲ တာ၀န္ရိွပါတယ္။စစ္တပ္နဲ႔ စစ္ဗိုလ္ …`စစ္တပ္ဆိုတာဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ မရိွမျဖစ္ အဖြဲ႔အစည္း´ ဆုိတာကို စစ္ဗိုလ္တုိင္းက ေျပာေလ့ရိွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုသာ ေျပာလိုက္တယ္ စစ္တပ္သိကၡာတက္ေအာင္ ဘာလုပ္သင့္သလဲ ဆုိတာကိုေတာ့ စစ္တပ္ရဲ႕ အႀကီးအကဲဆိုသူ ေခါင္းေဆာင္ စစ္ဗိုလ္ကအစ ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ျခင္း မရိွပါဘူး။ အဲဒီလို ေခါင္းေဆာင္ရဲ့ သစၥာေတာ္ကို ခံေနရတဲ့ စစ္ဗိုလ္ အယုတ္အလတ္ အျမတ္မေရြးေတြကေရာ ေနာင္တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူတို႔တေတြရဲ့ လက္ထဲကို စစ္တပ္ေရာက္လာခဲ့ရင္ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ ….။အထက္မွာ က်ေနာ္ တင္ျပခဲ့သလို `ငါတို႔မွာ ဒီအဆင့္ရဖို႔ မနည္းႀကိဳးစားလာရတာ… အခု ငါတို႔ အလွည့္ေရာက္ၿပီ၊ က်န္တဲ့ေကာင္ေတြ နာဖို႔သာျပင္ထား´ ဆုိတဲ့ အေတြးမ်ိဳးနဲ႔ စစ္ဗိုလ္ေတြ စစ္တပ္ထဲမွာ မ်ားသထက္ မ်ားလာတာကိုေတာ့ မလိုလားတာ အမွန္ပါ။ စစ္တပ္ထဲက စစ္သားေဟာင္းၾကီး တဦးရဲ႕ စကားတခြန္းကို ဖတ္မွတ္ဖူးခဲ့တာ မွတ္သားစရာ ေကာင္းလွတာမို႔ ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ခ်ပါရေစ …။ `ငါ့သားမ်ား စစ္ထဲ၀င္ရင္ေလ …၊ သူ႔ကို ေျပာလိုက္စမ္းပါကြာ၊ စစ္တပ္ဆိုတာဟာ ေယာက္်ားေကာင္း ေယာက်္ားျမတ္ေတြကို ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းႀကီးေပါ့´ ကလိုေစးထူး |
