features

လူ႔ေလာက နိဗၺာန္ဘံု (ေဆာင္းပါး)

ေဆာင္းပါး

စိုးေဇယ်ထြန္း

Monday, 28 January 2008 16:45 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္

က်ေနာ္၏ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က သူ႔တူေလး အေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ သူ႔တူေလးသည္ ငါးႏွစ္အရြယ္ခန္႔ ရွိေနၿပီ ျဖစ္ၿပီး လန္ဒန္တြင္ ေမြးသည္ဟု ဆိုသည္။ မိဘမ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း လန္ဒန္တြင္ ေနရေသာေၾကာင့္ ျမန္မာစကား တတ္ျခင္းမရွိဟု ဆိုသည္။ "ငါတို႔ အကို အလည္ျပန္လာေတာ့ ငါတို႔တူေလးလည္း ပါလာတယ္။ သူ႔ကို ျမန္မာစကား ေျပာတတ္ေအာင္ ဆိုၿပီး ငါတို႔ ၀ိုင္းသင္ၾကတာ။ သူေနသြားတဲ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ အတြင္းမွာ တျခား စကားေတြ တတ္ မတတ္ေတာ့ မသိဘူး။ စကား ႏွစ္ခြန္းကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ေျပာတတ္သြားတယ္" သူ႔တူေလး ေျပာ တတ္သြားသည့္ စကားႏွစ္ခြန္းက ဘာလဲဟု ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့။ "ေဟး …. မီးလာၿပီ" "ဟာ…. မီးပ်က္သြားၿပီ" * * * * က်ေနာ္္ အလုပ္အတြင္း၌ ရွိေနစဥ္က ျဖစ္သည္ . . . . . က်ေနာ္္တို႔ ရံုးမွာ အိပ္ၾကေသာ သူမ်ားသည္ ညပိုင္းတြင္ ေတာ္ရံု တန္ရံုႏွင့္ မအိပ္ျဖစ္ၾက။ အနည္းဆံုးေတာ့ ညတနာရီေက်ာ္ ႏွစ္နာရီေလာက္မွသာ အိပ္ျဖစ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နံနက္ ေစာေစာစီးစီး ဖုန္းလာပါက ထကိုင္ရမွာ ပ်င္းၾကသည္။ ထိုေန႔က က်ေနာ္္ မိုးလင္းခါနီးမွာ အိပ္သည္။ အိပ္ၿပီး သိပ္မၾကာေသး တယ္လီဖုန္းက ျမည္လာသည္။ က်ေနာ္္ ေခါင္းတခ်က္ ေထာင္ၾကည့္လိုက္သည္။ က်န္အိပ္ေနသူမ်ား တုတ္တုတ္မွ် မလုပ္ၾက။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမည္ေနေသာ တယ္လီဖုန္းကို ကိုင္ရန္ အတြက္ က်ေနာ္္ ေလးဖင့္စြာ ထလာခဲ့သည္။ ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္ လိုက္ေတာ့ ဖုန္းက က်သြားၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္္ ျပန္အိပ္ဖို႔ အိပ္ရာဆီသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ အိပ္ရာေပၚတြင္ လွဲလိုက္ခါ ရွိေသးသည္ ဖုန္းက ျမည္လာျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ဖုန္းကို ထၿပီး ကိုင္ရျပန္သည္။ ကိုင္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာက ကဲ့သို႔ပင္ ဖုန္းက်သြားျပန္သည္။ က်ေနာ္္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ဖုန္းကို ျပန္ခ်လိုက္ေတာ့ ဖုန္းက ျပန္ျမည္လာျပန္သည္။ နံနက္ေစာေစာ စီးစီး အိပ္ကလည္း အိပ္ခ်င္ ဖုန္းကလဲ ကိုင္ရင္က် သြားလိုက္ ျပန္ေခၚလိုက္ လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္ စိတ္တိုသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖုန္းကို ခ်က္ျခင္း ေကာက္ကိုင္ၿပီး ဘာကိစၥလဲဟု ေမးလိုက္သည္။ က်ေနာ္သည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ စိတ္အနည္းငယ္ တိုေနေသာေၾကာင့္ က်ေနာ့္္ အသံမွာလည္း နဲနဲ မာဆတ္ဆတ္ ျဖစ္သြားဟန္ တူသည္။ ထိုေၾကာင့္ တဖက္က ဖုန္းေျပာသူ အသံက မ၀ံ့မရဲ ျဖစ္သြားသည္။ "ဂ်ာနယ္တိုက္က ပါလားကြယ္ . . . . " တဖက္မွ အသံသည္ အသက္ေျခာက္ ဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ခန္႔ရွိေသာ အမ်ိဳးတမီး တဦး ျဖစ္ဟန္ တူသည္။ က်ေနာ္က ဂ်ာနယ္တိုက္ ဟုတ္ပါေၾကာင္းႏွင့္ ဖုန္းဆက္ရင္း ကိစၥကို ေမးၾကည့္ေတာ့။ သူက ေတာင္ဒဂံုကပါတဲ့ သူတို႔ ေတာင္ဒဂံုမွာ မီးပ်က္ေနလို႔ဟု ဆိုသည္။ က်ေနာ္ စိတ္ထဲမွာ ရယ္ခ်င္သလို ျဖစ္သြားသည္။ မီးပ်က္တာ လွ်ပ္စစ္ ဌာနကို မဆက္ပဲ ဂ်ာနယ္တိုက္ကို ဆက္ေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မည္နည္း။ "အဖြားကလဲ၊ က်ေနာ္တို႔ ရံုးလည္း ပ်က္တာပဲေလ" ဟု က်ေနာ္က ေျပာလိုက္ေတာ့ "ေအးကြယ္ မနက္ေစာေစာ စီးစီး ဒီအဖြားႀကီး အလုပ္ လိုက္႐ႈတ္ၿပီး ဟိုဖုန္းဆက္ ဒီဖုန္းဆက္ ေလွ်ာက္ဆက္ေနတယ္လို႔ ထင္မွာပဲေလ . .. " ဆိုၿပီး သူ႔စကားကို ခဏျဖတ္သြားသည္။ ၾကည့္ရတာ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ထပ္ေျပာခ်င္ပံု ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္က "ေၾသာ္ . .. ရပါတယ္ ကိစၥမရွိပါဘူး" ဟုေျပာလိုက္ေတာ့ သူစကားေတြ ဆက္ေျပာသည္။ "အဖြားတို႔ မီးမလာလို႔ ေရမခ်ိဳးရတာ ႏွစ္ရက္ရွိၿပီ။ အိမ္မွာက ေရစက္နဲ႔ အ၀ီစိ တြင္းကေန ေရတင္ရတာေလ။ မီးမလာေတာ့ ေရမတင္ရဘူး။ မီးကလည္း လာရင္ ညဘက္ ညဥ္႔နက္ သန္းေခါင္မွ လာတယ္။ မိုးလင္းရင္ ပ်က္သြားတယ္။" "အဖြားကလည္း အဲလို မီးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ တင္ေလ" "ေအးကြယ္ အဖြားတို႔က အိမ္မွာ ေယာကၤ်ားေလးလဲ မရွိဘူး။ အသက္ႀကီးႀကီး မိန္းမေတြ ခ်ဥ္းပဲဆိုေတာ့ ညဘက္ကို မထႏိုင္ဘူးေလ။ အခုလဲ မီးမလာဘူး။ ေရမရွိေတာ့ ဘယ္လို လုပ္ရမွန္း မသိလို႔ ဂ်ာနယ္တိုက္ကို ဖုန္းဆက္ၾကည့္လိုက္တာ။" က်ေနာ္က ဒါမ်ား ဖြားရယ္ လွ်ပ္စစ္ရံုးကို ဖုန္းဆက္ ေမးၾကည့္ပါလားလို႔ ေျပာေတာ့၊ လွ်ပ္စစ္ရံုး ဖုန္းနံပါတ္ကို မသိေၾကာင္း။ မီးပ်က္ေနေတာ့ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္း မသိလို႔ ဖတ္ေနက် ဂ်ာနယ္ထဲက ဖုန္းနံပါတ္ကို ဆက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာသည္။ "မီးကလဲပ်က္။ ေရကလဲ ခ်ိဳးစရာမရွိ ဆိုေတာ့။ အဖြားတို႔မွာ ဘယ္ကို ဘာေျပာလို႔ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဂ်ာထဲက နံပါတ္အတိုင္း ဆက္ၾကည့္လိုက္တာပါ။ ဂ်ာနယ္တိုက္က ဘာမွ လုပ္ေပးလို႔ မရမွန္းေတာ့ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုလို ေျပာစရာ ရွိတဲ့ စကားကို ေျပာလိုက္ရေတာ့လည္း စိတ္ထဲမွာ ေပါ့သြားတာေပါ့ကြယ္" ဟု ေျပာၿပီး ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီး ဖုန္းခ်သြားသည္။ * * * * * အေဒၚက ရိပ္သာ ၀င္မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အိမ္တြင္ အမတဦးတည္း က်န္ခဲ့မည္ဟု ဆိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကို အိမ္ကို လာအိပ္ေပးဖို႔ အမတ၀မ္းကြဲ ျဖစ္သူက ေခၚသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ အေဒၚအိမ္တြင္ အိပ္ရွိရာ ဒဂံု အေရွ႕သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ထြက္သာ လာခဲ့ရသည္ အေဒၚအိမ္ရွိရာ ရပ္ကြက္ မီးမွ လာပါ့မလား မသိ။ က်ေနာ္ ဒဂံု အေရွ႕ကို ေရာက္ေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ။ အေဒၚအိမ္ရွိရာ ရပ္ကြက္ထဲကို ၀င္လိုက္ေတာ့ မီးေလးေတြ လင္းေနသည္။ က်ေနာ္ စိတ္ထဲမွာ အဲဒီ အခ်ိန္ ေရာက္မွာ သက္ျပင္း ခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေရခ်ိဳး ထမင္းစားၿပီး ကြန္ပ်ဴတာသံုးမယ္ လည္းလုပ္ေရာ။ အမက ဖြင့္လို႔ မရေသးဘူးတဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ လို႔ေမးေတာ့ မီးအားက်ေနတယ္ဟု ဆိုသည္။ က်ေနာ္ မီးအား အတက္က် ျပသည့္ မီတာေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးအားက ၁၄၀ ႏွင့္ ၁၅၀ ၾကားမွာပဲ ရွိသည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ မီးအားက်ေနျခင္းမွာ က်ေနာ့္ အထင္ေတာ့ မီးလာသည့္ အခ်ိန္ေလးတြင္ မီးအားျမွင့္စက္ ရွိသူမ်ားက မီးအားျမွင့္စက္မ်ား ျဖင့္ ၀ိုင္းဆြဲၾကေသာေၾကာင့္ မီးအား ျမွင့္စက္ မရွိေသာ အိမ္မ်ားတြင္ မီးအား က်သြားၾကဟန္ တူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မီးလာျပန္ေသာ္လည္း မီးအားတက္လာရန္ ေစာင့္ရျပန္ေသးသည္။ ညဆယ္နာရီ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ မီးအား ျပန္တက္လာသည္။ ဒီတႀကိမ္တြင္ေတာ့ မီးအားက ၂၀၀ ႏွင့္ ၂၁၀ ၾကားမွာ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္္ ကြန္ပ်ဴတာကို ဖြင့္ၿပီး ဓာတ္ပံု ျပင္စရာရွိသည္ မ်ားကို ျပင္ေနသည္။ ညဆယ့္တနာရီလည္း ထိုးေရာ မီးက ပ်က္သြားျပန္သည္။ ထိုအခ်ိန္ ကတည္းက ပ်က္သြားေသာ မီးသည္ မနက္ က်ေနာ္ အိမ္က ထြက္ခဲ့တဲ့အထိ ျပန္လာျခင္း မရွိေတာ့ေပ။ မီးပ်က္သြားသည့္ အတြက္ အလုပ္က မၿပီးလိုက္။ * * * * က်ေနာ္္ အေဒၚအိမ္က ျပန္လာေတာ့ ဘတ္စကားက ထုတ္ေပးစဥ္ ပိုက္ဆံၾကားမွ စာရြက္တရြက္ ညွပ္ပါလာသည္။ က်ေနာ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီတာ စာရြက္။ အဲေတာ့မွ သတိရသည္ က်ေနာ္ မီတာ ေဆာင္ရျခင္း မရွိေသး။ က်ေနာ္ သင္တန္း ဆင္းသည္ႏွင့္ မီတာရံုးသို႔ တန္းလာခဲ့ရသည္။ မီတာေဆာင္ရက္မွာ ရက္လြန္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခါတိုင္းလို ေအာက္ထပ္တြင္ မၿပီးေပ။ မီတာရံုး အေပၚထပ္သို႔ တက္ကာ ဒါဏ္ေၾကး တေထာင္ သြင္းရသည္။ စာေရးမက ဒါဏ္ေၾကးကို ေဘာင္ခ်ာ စာရြက္မွာ ေရးေနတုန္း ရံုးနံရံတြင္ ကပ္ထားေသာ ဘုတ္မ်ားကို စပ္စပ္စုစု လိုက္ဖတ္ၾကည့္သည္။ ထိုဘုတ္မ်ားထဲမွာ တခုမွာ လွ်ပ္စစ္ ေပးေ၀ေရး အဖြဲ႔၏ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို ေရးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုရည္မွန္းခ်က္မ်ားထဲမွ ေအာက္ဆံုး အေၾကာင္းမွာ လွ်ပ္စစ္မီးျဖင့္ လူ႔ေလာက နိဗၺာန္ဘံုႀကီးကို ေဖာ္ေဆာင္အံ့ ဟုေရးထားသည္။ စာသား အနည္းငယ္ လြဲေကာင္း လြဲပါမည္ ဆိုလိုရင္းကေတာ့ လွ်ပ္စစ္မီးျဖင့္ လူ႔ေလာက နိဗၺာန္ဘံုႀကီးသဖြယ္ ျဖစ္လာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ဖို႔ ရည္မွန္းထားသည္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ * * * * က်ေနာ္ ေနထိုင္ရာ လမ္းထဲကို ၀င္လိုက္သည္ ႏွင့္ မီးစက္သံႀကီးမ်ားက က်ေနာ့္ကို ဖုန္းဒိုင္း ဖုန္းဒိုင္းႏွင့္ ဆီးႀကိဳေနၾကသည္။ ေသခ်ာၿပီ က်ေနာ္တို႔ လမ္းထဲမွာ မီးပ်က္ေနၿပီ။ က်ေနာ္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ပင္ အိမ္ေပၚသို႔ တက္လာခဲ့သည္။ မီးပ်က္ေတာ့ ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာ မရွိသည့္ အတူတူ အိပ္တာပဲ ေကာင္းသည္ဟု က်ေနာ္ ေတြးလိုက္မိသည္။ မေန႔ညက မၿပီးဆံုးေသးေသာ အိမ္စာမ်ားကို လုပ္မည္ဆိုသည့္ စိတ္ကူးမ်ားကို ဖုန္းဒိုင္း ဖုန္းဒိုင္း ႏွင့္ ျမည္ေနေသာ မီးစက္သံႀကီးမ်ားက လြမ္းမိုးသြားသည္။ လွ်ပ္စစ္မီးျဖင့္ လူ႔ေလာက နိဗၺာန္ဘံုႀကီး ေပၚေပါက္လာမည့္ အခ်ိန္ကို စိတ္ကူးၾကည့္ရင္း ထိုေန႔ ေန႔လည္ခင္းက မီးပ်က္ေနေသာ အခန္းက်ဥ္းေလး တခုတြင္ က်ေနာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။