ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ေရြးခ်ယ္မႈ မေရြးခ်ယ္မႈ

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ေရြးခ်ယ္မႈ မေရြးခ်ယ္မႈ

ေဆာင္းပါး

ေဒါက္တာ ေသာင္းထြန္း

စေနေန႔၊ ဒီဇင္ဘာလ 13 2008 13:20 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္

(ႏိုဝင္ဘာ ၁၁ ရက္ထုတ္ ဂါးဒီးယန္းသတင္းစာမွ ေကသီစေကာ့ကလပ္ ႏွင့္ အၿဒီယန္လဗီ ဆိုသူတို႔ ေရးေသာ 'တကယ္ေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ဒါေလာက္ သူရဲေကာင္းႀကီး မဟုတ္ပါ' ေဆာင္းပါးသို႔ ေခ်ပခ်က္) ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံထုတ္ ဂါးဒီးယန္း သတင္းစာ၏ ႏိုဝင္ဘာ (၁၁) ရက္မွ 'တကယ္ေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ဒါေလာက္သူရဲေကာင္းႀကီး မဟုတ္ပါ' ဆိုသည့္ေဆာင္းပါးတြင္ နားလည္မႈ လြဲမွားခ်က္မ်ားႏွင့္ အမွားအယြင္းမ်ား အေတာ္မ်ားမ်ား ပါဝင္ေနပါသည္။ ဤအထဲမွ အထင္ရွားဆံုး အမွားမ်ားကို ေထာက္ျပပါမည္။ ယင္းေဆာင္းပါးရွင္မ်ားက ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈအေနျဖင့္ မိမိတို႔လႈပ္ရွားမႈကို မိမိတို႔ဖာသာမိမိ ျပန္လည္ ေဝဖန္ျပစ္တင္ရန္ႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ျပန္လည္ေဝဖန္ျပစ္တင္ရန္ စိတ္သန္ေနၾကျခင္းသည္ လႈပ္ရွားမႈ၏ ယိုယြင္းက်ဆင္းမႈကို သက္ေသျပေနသည္ဟု လြဲမွားစြာယူဆထားသည္။ ၎တို႔က လူအမ်ားအျပား၏ေျပာစကားမ်ား ကို ကိုးကားေဖာ္ျပထားရာ ကိုးကားခ်က္တခု၌ 'ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ လူႀကီးပိုင္းအမတ္တဦး' က 'က်ေနာ္တို႔ စြန့္လႊတ္အနစ္နာ ခံတာေတြ သက္သက္နဲ႔ဘဲ ေအာင္ပြဲတကယ္ရႏိုင္ မရႏိုင္ကို... အေလးအနက္စဥ္းစားဖို႔လိုၿပီ' ဟုေျပာေၾကာင္း၊ ေနာက္ တေယာက္ကလည္း 'လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့တဲ့ အန္အယ္လ္ဒီပါတီ လမ္းေပ်ာက္သြားၿပီ' ဟုေျပာေၾကာင္း ေရးထားသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ဤအသံမ်ားမွာ အတိုက္အခံလႈပ္ရွားမႈႀကီး၏ ၿပိဳကြဲျခင္းလကၡဏာကို ျပရာမေရာက္ဘဲ သေဘာကြဲလြဲမႈ မ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္စြမ္း၊ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းစြာ ျငင္းခံုေဆြးေႏြးႏိုင္စြမ္းတည္းဟူသည့္ အတိုက္အခံလႈပ္ရွားမႈႀကီး၏ ခြန္အားကိုသာ သက္ေသျပျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့မ်က္ႏွာစာေပါင္းစံုႏွင့္ သေဘာထားအျမင္ေျမာက္ျမားစြာ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း ရွိသည့္ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ မိမိတို႔လို ဒီမိုကေရစီျမတ္ႏိုးသည့္ အျခားလူမ်ဳိးမ်ားႏွယ္ပင္ျဖစ္သည္။ လူထုမ်ား၏ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ဆူညံသံမွာ ၿပိဳက်ပ်က္သုဥ္းမႈကို မေဖာ္ေဆာင္ေၾကာင္း ျမန္မာျပည္သူတို႔က သက္ေသျပခဲ့ ၿပီးျဖစ္သည္။ ဤသို႔ အႏၱရာယ္ႀကီးလွေသာ ၿပိဳက်မႈအလားအလာမွာ ၾကမ္းၾကဳတ္ဆိုးဝါးသည့္ တခုလံုးအေနအထား၏ ေဖာ္ျပခ်က္လကၡဏာရပ္သာျဖစ္ပါသည္။ ေလာေလာဆယ္တြင္ ေဒၚစု တိတ္ဆိတ္ေနမႈကို သံုးသပ္ဆန္းစစ္ရာ၌ ေဆာင္းပါးရွင္မ်ားက ျမန္မာစစ္အစိုးရ၏ ဆိုးသြမ္းယုတ္ညံ့မႈအားလံုးမွာ သူမေၾကာင့္ျဖစ္ရသည္ဟု အျပစ္တင္ဖို႔ႀကိဳးစားထားသည္။ သူမသည္ 'ေပ်ာ့ေျပာင္း လိုက္ေလ်ာမႈထက္ ေခါင္းမာမႈေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာတြင္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသည္'၊ 'အဖမ္းခံရၿပီးေနာက္ ၿငိမ္သြားသည္'၊ သူမ၏ 'တိုက္ပြဲမွာ တရားထိုင္ ကမၼ႒ာန္းတိုက္ပြဲအျဖစ္သို႔ လႊဲေျပာင္းသြားပံုရသည္'၊ သူမ၌ 'ႏိုင္ငံေရး နလဗိန္း တံုးျဖစ္ျခင္းႏွင့္ မာနႀကီးဘဝင္ျမင့္သည့္ အက်င့္စ႐ိုက္ရွိျခင္း' ဟူေသာခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ရွိသည္ဟု ေဆာင္းပါးရွင္မ်ားက ဆိုသည္။ 'အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က မည္သည့္ေပၚလစီသစ္မ်ား ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ပါသနည္း' ဟုလည္း ေမးထားသည္။ ဆိုလိုသည့္ အဓိပၸာယ္မွာ ေဒၚစုမွ ညစ္ကပ္ကပ္ပံုစံမ်ဳိးျဖင့္ မလႈပ္မေျခာက္ေန,ေနျခင္းမွာ သူမကိုယ္တိုင္၏ေရြးခ်ယ္မႈျဖစ္သည္၊ သူမ ဖန္တီးလိုက္သည့္ 'ေလဟာနယ္'ေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈႀကီးမွာ အားနည္းခ်ိနဲ႔သြားၿပီး ဦးတည္ရာမဲ့ ျဖစ္သြား သည္ဟု ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း ေဒၚစု၏အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံဘဝတြင္ ပိုမိုက်ယ္ေျပာသည့္ကမၻာေလာကႀကီးႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ျပဳႏိုင္ရန္အတြက္ အဆင့္အနိမ့္ဆံုးေသာနည္းလမ္းမ်ားကိုပင္ က်င့္သံုးခြင့္မရရွာေပ။ စစ္အစိုးရ၏ သံမဏိအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေအာက္တြင္ ျပည္သူလူထုႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ျပည္သူလူထုကို ဒီမိုကေရစီနည္းက်ကိုယ္စားျပဳထားသူတို႔ႏွင့္ပင္လည္း ေကာင္း ထိေတြ႔ဆက္ဆံႏိုင္ရန္ လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ယင္းသို႔ေသာအေနအထားတြင္ ခိုင္မာတာရွည္ခံေသာေပၚလစီကို ေသေသခ်ာခ်ာေဖာ္ထုတ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ဘဲ ေျပးရင္းလႊားရင္းႏွင့္ ေဖာ္ထုတ္ရသည့္ေပၚလစီသာျဖစ္ႏိုင္ပါမည္။ မဲဆႏၵရွင္မ်ား (သို႔မဟုတ္) ေအာက္ေျခထုမ်ားႏွင့္ ထိုက္သင့္ေသာညႇိႏႈိင္းတိုင္ပင္မႈ မျပဳႏိုင္ဘဲ ေဖာ္ထုတ္ရသည့္ ေပၚလစီ၊ အဓိပၸာယ္အတိအက်ေျပာရလွ်င္ ဒီမိုကေရစီမက်သည့္ေပၚလစီသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ က်ေနာ္တို႔ရင္ဆိုင္ေနရေသာ ကိစၥရပ္မ်ားကို ဉာဏ္ပညာရွိစြာကိုင္တြယ္ထိေတြ႔ရန္ က်ေနာ္တို႔လႈပ္ရွားမႈက အားေပး ေထာက္ခံပါသည္။ စကားအေျခအတင္ျငင္းခံုပြဲ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ေရးကို ေဒၚစု တခါမွ် ေရွာင္လြဲခဲ့ျခင္းမရွိပါ။ အသိအျမင္ႂကြယ္ႂကြယ္ဝဝျဖင့္ ေဝဖန္ျခင္းသည္ အျပဳသေဘာေဆာင္ၿပီး အဆံုးစြန္ထိၾကည့္လွ်င္ အက်ဳိးရွိလွပါသည္။ သို႔ရာတြင္ အမ်ဳိးသားသူရဲေကာင္းမတဦးကို သိကၡာခ်ေရးရည္မွန္းခ်က္ျဖင့္ အသိအျမင္ဗဟုသုတခ်ဳိ႕တဲ့စြာ ဝါးလံုးခ်ီး သုတ္ရမ္းျခင္းမွာမူ ခိုင္မာသည့္စကားစစ္ထိုးျခင္း မဟုတ္ဘဲ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္ေအာင္ဖြေရးအတြက္သာ အက်ဳိးရွိပါ သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ျဖစ္ရပ္သည္ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္တြင္ အင္မတန္႔ကို ထူးျခားလွပါသည္။ ႏိုဘယ္ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးဆု ရရွိထားသူတဦးကို ဆုရၿပီးေနာက္ ဤမွ်ကာလရွည္ၾကာစြာ အက်ဥ္းခ်ထားျခင္းမ်ဳိး ယခင္က တခါမွမရွိခဲ့ဖူးပါ။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ငါးဆယ္နီးနီး ၾကံဳေတြ႔ေနရေသာ ထူးျခားလြန္းလွသည့္အခက္အခဲမ်ားကို က်ေနာ္တို႔လိုၾကံဳရသည့္ ဒီမိုကေရစီနည္းက်ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ခံရေသာအစိုးရမ်ားလည္း ရွိလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ (၁၁)ရက္ေန႔ထုတ္ဂါးဒီးယန္းသတင္းစာေဆာင္းပါးက မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ က်ေနာ္တို႔အေနျဖင့္ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ ဆက္ေလွ်ာက္မည္သာျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ျပည္သူမ်ား အလြန္ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားသည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး၏ သံဓိ ႒ာန္ႏွင့္ ရပ္တည္ခ်က္အေပၚ ယင္းေဆာင္းပါးကဲ့သို႔ အႏွစ္မဲ့တိုက္ခိုက္မႈမ်ားက သူမ၏စိတ္ဓာတ္ကိုေသာ္လည္း ေကာင္း၊ မိမိတို႔တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အစစအရာရာစြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံေနေသာ ျမန္မာျပည္သူတို႔၏ စိတ္ဓာတ္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း ယိမ္းယိုင္ေစမည္မဟုတ္ေၾကာင္း က်ေနာ္တို႔ယံုၾကည္ေနပါသည္။ (ေဒါက္တာေသာင္းထြန္း-အမ်ဳိးသားၫြန္႔ေပါင္းအစိုးရ ကုလသမဂၢကိုယ္စားလွယ္-၏ ဂါးဒီးယန္းသတင္းစာ၊ ႏိုဝင္ဘာ ၂၅ ရက္၊ ၂ဝဝ၈ ခုပါေဆာင္းပါးကို ဂါမဏိ ဘာသာျပန္သည္။)

Friday, December 12, 2008

တထိတ္ထိတ္ ႐ုန္းေနရတဲ့ ေထာင္၀င္စာ

ေဆာင္းပါး

ႏွင္းပန္းအိမ္

ေသာၾကာေန႔၊ ဒီဇင္ဘာလ 12 2008 11:47 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္

လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမလို႔ သတ္မွတ္တဲ့ေနရာကို က်မ ေရာက္ေနေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ အခုထိ လြတ္ေျမာက္တယ္လို႔ မခံစားမိေသးဘူး။ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြ ခ်မွတ္ခံရၿပီး ေ၀းလံေခါင္သီတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ေတြဆီကို "ဘယ္သူေတာ့ ဘယ္ေရာက္သြားၿပီ ဘယ္လိုသြားရသလဲ၊ လမ္းခရီး ဘယ္ေလာက္ၾကာလဲ၊ ဘယ္မွာ တည္းရမလဲ၊ ရာသီဥတုက ဘယ္လိုလဲ" လို႔ က်မဆီကို မိတ္ေဆြေတြက ဖုန္းနဲ႔ လွမ္းလွမ္းေမးၾကတယ္။ က်မ ေထာင္၀င္စာေတြ႔ဖူးတဲ့ ကေလးေထာင္၊ တျခား အက်ဥ္းက်မိသားစုေတြကို အေဖာ္အျဖစ္ လိုက္ပို႔ေပးရတဲ့ ျမစ္ႀကီးနားေထာင္၊ မိုင္းဆတ္ေထာင္၊ ဘူးသီးေတာင္ေထာင္ အစရိွတဲ့ ေထာင္ေတြ အေၾကာင္းေျပာျပရတာ ညသန္းေခါင္ထိ။ အဲဒီလို ႏႈတ္နဲ႔ လမ္းညႊန္ရတာ က်မ ဘယ္လိုမွ အားမရဘူး။ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လိုက္ပို႔ေပးလိုက္ခ်င္တာေလ။ ျမန္မာျပည္ထဲက အက်ဥ္းက်မိသားစုေတြ အခုခ်ိန္မွာ ေဆာက္တည္ရာမရ ထိတ္လန္႔အားငယ္ေနေရာ့မယ္...။ သူတို႔လို ခံစားမႈမ်ဳိးနဲ႔ က်မ လြမ္းေတးသီခဲ့ရတာ ၈ ႏွစ္ေတာင္ ၾကာခဲ့တယ္။ က်မ အသည္းႏွလံုးေပၚမွာ "ေထာင္၀င္စာ" ဆိုတဲ့ အသားတံဆိပ္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ရတဲ့ အထိပဲ။ ဘ၀ အခ်ဳိးအေကြ႔အသစ္တခုကို ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္က က်မ ဘ၀ခရီးကို ျပန္ၿပီး သတိရမိတယ္။ ၁၉၉၈ ခု၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလထဲမွာ ခင္ပြန္းသည္ကို နယ္ေျမေထာက္လွမ္းေရးက ေနအိမ္မွာ လာဖမ္းေတာ့ က်မတို႔ သားအမိ မရိွဘူး။ က်မ ေဆြမ်ဳိးမ်ားရိွရာ ေတာနယ္ေလးမွာ ေရာက္ေနတယ္။ အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခုနဲ႔ ပါသြားတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ကို စိတ္ပူလိုက္ရတာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ဘယ္မွ စံုစမ္းလို႔မရ၊ ဆက္သြယ္လို႔ မရနဲ႔။ ၂ လ အၾကာ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ လုပ္ေတာ့မွ သက္ရိွထင္ရွား ရိွပါေသးလားဆိုၿပီး စိတ္ေအးသြားရတယ္။ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲအၿပီး ေနာက္တပတ္မွာ ေထာင္၀င္စာေတြ႕ဖို႔ က်မတို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတာေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၆၂ ခု၊ ဗ.က.သ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဦးလွေ႐ႊရဲ႕ဇနီး ေဒၚေဒၚ ေဒၚခင္မာေအး၊ ကိုေအာင္ထြန္းရဲ႕အေမ၊ ကိုခြန္စိုင္းရဲ႕ အေဖနဲ႔ အေမ၊ က်မတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အင္းစိန္ေထာင္ေရွ႕မွာ ေထာင္၀င္စာေတြ႔ႏိုင္ဖို႔ ေထာင္တာ၀န္ရိွတဲ့သူနဲ႔ အႀကိတ္အနယ္ ေျပာၾကတာေပါ့။ ေထာင္တာ၀န္ရိွသူေတြကလည္း ေထာက္လွမ္းေရးက ခြင့္ျပဳမွ ေထာင္၀င္စာေတြ႔ႏိုင္မွာလို႔ ျငင္းတယ္။ ေဒၚေဒၚ ေဒၚခင္မာေအးနဲ႔ ကိုေအာင္ထြန္းမိခင္၊ ကိုခြန္စိုင္း ဖခင္နဲ႔ မိခင္တို႔က ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ေတြ႔ၿပီး ေျပာမယ္လို႔ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ ေထာင္၀င္စာမေျပာနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးကိုေတာင္မွ ေတြ႕ခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ အိမ္ကေန ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္လာတဲ့ဟင္း ပါဆယ္ထုပ္၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ေရပံုး၊ ထမင္းစားဖို႔ ေကာ္ခြက္ ေကာ္ဇြန္း၊ ေထာင္၀တ္စံု ႏွစ္စံု၊ ေစာင္၊ အေႏြးထည္ ထည့္ထားတဲ့ အိတ္ေတြကိုပဲ ဆြဲၿပီး အိမ္ကို ျပန္ခဲ့ရတယ္။ ဒီလို္နဲ႔ က်မတို႔ အပတ္စဥ္ အိမ္ကေန ခ်က္ျပဳတ္လာလိုက္၊ မေတြ႔ရ ျပန္သြားလိုက္နဲ႔ ပင္ပန္းလိုက္တာ ေငြကုန္လူပန္း။ အေၾကြးထူကာမွထူေရာ့။ တပတ္တခါ အင္းစိန္ေထာင္ေရွ႕သြားၿပီး ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ႏိုင္ဖို႔အေရး အက်ဥ္းက်မိသားစုအေရး လုပ္ရတာ။ ေမလေနာက္ဆံုး သီတင္းပတ္မွာ က်မတို႔ ဇြဲဆုရခဲ့တယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးက "ေဟ့" ဆို ေကြ႔ေနတဲ့ျမစ္ေတာင္ ေျဖာင့္သြားေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္ရတဲ့ ေထာင္တာ၀န္ရိွသူေတြ၊ ေထာက္လွမ္းေရးက မီးစိမ္းျပလိုက္ေတာ့ က်မတို႔တေတြ ပထမဆံုး ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ခြင့္ရသြားတယ္။ ေထာင္တာ၀န္ခံေတြက က်မတို႔ မွတ္ပံုတင္၊ သန္းေခါင္စာရင္းယူ ေဖာင္ျပည့္ၿပီး သြားခြင့္ရၿပီိလုိ႔ ေျပာတဲ့အခ်ိန္က မနက္ ၈ နာရီ။ က်မတို႔ အက်ဥ္းက် မိသားစုေတြကလည္း ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ခြင့္ရၿပီဆိုေတာ့ တက္ၾကြလန္းဆန္းသြားၾကတယ္။ ကိုယ့္မိသားစု အက်ဥ္းက်သူရဲ႕ ျပစ္ဒဏ္ကို ၾကမ္းခင္းေစ်း ၃ ႏွစ္၊ အမ်ားဆံုး ၅ ႏွစ္လို႔ တြက္ၿပီး ေရွ႕ခရီးကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ထားၾကတယ္။ က်မတို႔ အင္းစိန္ဗူး၀ေရွ႕ ဧည့္ရိပ္သာမွာ ေထာင္၀င္စာေတြဖို႔ ေစာင့္တဲ့အခ်ိန္က ကမၻာဦးလူသားေတြ ေနနဲ႔လကို ေမွ်ာ္ရတာ က်မတို႔ေလာက္ ပင္ပန္းလိမ့္မယ္မထင္ဘူး။ ေရတမာပင္ေပၚက ထင္ပါရဲ႕ ဥၾသငွက္ကေလး လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးနဲ႔ "ဥၾသ" "ဥၾသ" လို႔ ေအာ္ျမည္ေနတယ္။ အေကာင္ကို မျမင္ရဘဲ အသံကိုသာ ၾကားလိုက္ရတဲ့ က်မအတြက္ အလြမ္းတာရွည္ ေရွ႕ေျပးနမိတ္ဆိုတာ သတိမထားမိဘူး။ ညေန ၃ နာရီမွာ တာ၀န္က်၀န္ထမ္းက စာရြက္တရြက္ကိုင္ၿပီး ဖတ္ျပတယ္။ "ဆက္ေအာင္ႏိုင္ ျပစ္ဒဏ္ ၁၄ ႏွစ္ ျမင္းၿခံ"၊ "ေနဦး ျပစ္ဒဏ္ ၁၄ ႏွစ္ ကေလးေထာင္" ဆိုတဲ့ အသံက က်မ ရိွသမွ် ခြန္အားေတြကို ဆြဲယူခ်လိုက္သလိုပါပဲ။ မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်ေနတဲ့ က်မကို ကိုေအာင္ထြန္း မိခင္၊ ကိုခြန္စိုင္း မိခင္၊ ေဒၚေဒၚ ေဒၚခင္မာေအးတို႔က ၀ိုင္းၿပီး ႏွစ္သိမ့္ၾကတယ္။ ျပစ္ဒဏ္ ၁၄ ႏွစ္ဆိုတာ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္မွာေတာ့ အျမင့္ဆံုး ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ပါပဲ။ "ကေလးအက်ဥ္းေထာင္" ဆိုေတာ့ ကေလးၿမိဳ႕ဆိုတာ ဘယ္တိုင္း၊ ဘယ္ျပည္နယ္ထဲ ပါတယ္လို႔ ႐ုတ္တရက္ မသိၾကဘူး။ တကၠသိုလ္ ျမန္မာစာကထိက ဆရာမ ကိုေအာင္ထြန္း အေမက "ျမန္မာျပည္ေျမပံုရဲ႕ ဘယ္ေနရာလဲဆုိတာ တို႔ေတြ ေမ့ကုန္ပါၿပီေအ။ ရက္စက္လိုက္တာ" လို႔ မခ်ိတင္ကဲ ေရရြတ္တယ္။ ဦးလွေ႐ႊ၊ ကိုခြန္စိုင္း၊ ကိုေအာင္ထြန္းတို႔နဲ႔ေတာ့ ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဦးလွေ႐ႊက ေဒၚေဒၚ့ကို မွာလိုက္တယ္။ "မိသႏၱာကို ကေလးေထာင္ အျမန္သြားၿပီး ေမာင္ေနဦးကို လိုက္ေတြ႔ခိုင္း။ ေမာင္ေနဦးမွာ ဘာမွ ပါမသြားဘူး။ ငါ့ေစာင္ တထည္ေတာ့ ေပးလိုက္တယ္" ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ တံလွ်ပ္ေတြထေနတဲ့ ေမလရဲ႕ေႏြအပူက က်မရင္ထဲက အပူကို မီမယ္ မထင္ဘူး။ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ သားကို ေမေမနဲ႔အပ္ၿပီး တမူးၿမိဳ႕မွာ ေစ်းေရာင္းဖူးတဲ့ က်မ အေဒၚဆီကို သြားေတြ႔တယ္။ ေဒၚေဒၚက "ကေလးၿမိဳ႕မွာ ေထာင္ရိွလုိ႔လား။ ေဒၚေဒၚက တမူးၿမိဳ႕ပဲ ကၽြမ္းက်င္တာ။ ကေလးၿမိဳ႕ကိုေတာ့ မရင္းႏွီးဘူး။ လမ္းစရိတ္က အေတာ္ကုန္မယ္။ ညည္းမွာ ပိုက္ဆံမရိွဘဲ ဘယ္လိုသြားမလဲ။ လမ္းစရိတ္ ေက်ေအာင္ တမူးမွာ ေစ်းေရာင္း။ ကေလးၿမိဳ႕ျပန္ ေထာင္၀င္စာေတြ႔၊ ညည္း ေယာက္်ားက ျပစ္ဒဏ္ ၁၄ ႏွစ္ ဆိုေတာ့ ညည္း ဘာလုပ္မလဲ။ ညည္းတို႔သားအမိ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ညည္းေယာက္်ား ေထာင္၀င္စာအတြက္ ညည္း ႀကိဳးစားမွျဖစ္မွာ" လို႔ ေျပာတယ္။ အေရးေပၚရင္ အဆင္သင့္သံုးႏိုင္မယ့္ ေငြေၾကး က်မတို႔မွာ မရိွဘူး။ ေလာကကို ခါးေထာက္ၾကည့္ႏိုင္တဲ့ စီးပြားေရးက သာမန္ျပည္သူက်မတို႔မွာ ရိွထားတာမဟုတ္။ ဒီေတာ့ မိဘေပးထားတဲ့ အေမြအႏွစ္ က်မတို႔အိမ္ေလးကို ၁၅ က်ပ္တိုးနဲ႔ ေပါင္ၿပီး ရလာတဲ့ ေငြနဲ႔ ခင္ပြန္းသည္ကို ေထာင္၀င္စာေတြ႔ဖို႔ စီစဥ္ရတယ္။ က်မသားေလးကို ေမေမနဲ႔အပ္ၿပီး ကေလးၿမိဳ႕ကို ထြက္ခဲ့တယ္။ က်မ ငယ္ဘ၀ေၾကးမံုျပင္မွာ နာက်င္မႈေတြ ခြဲခြာျခင္းေတြ၊ မျပည့္စံုမႈေတြဘဲ ထင္ဟပ္ခဲ့သလို သားရဲ႕ ငယ္ဘ၀ကလည္း က်မလို ထပ္တူက်ေနျပန္ၿပီလား။ က်မတို႔ တူအရီးႏွစ္ေယာက္ ရန္ကုန္-မႏၱေလး၊ မႏၱေလး - မံုရြာ၊ မံုရြာ - ကေလး အဆင့္ဆင့္လာတဲ့ လမ္းခရီးက အသြားခရီးတင္ ကေလးၿမိဳ႕အေရာက္ ၅ ရက္ၾကာခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက "မံုရြာ - ယာႀကီးလမ္း" မ႐ိွေသးဘူး။ မဟာၿမိဳင္ကို ျဖတ္ရတဲ့ခရီး။ မံုရြာကေန အမိုးပြင့္ ဟိုင္းလပ္ကားေပၚမွာ ငုတ္တုပ္ထုိင္ရံုပဲ လိုက္ခဲ့ရတယ္။ ေျခေထာက္ေအာက္မွာ ကုန္က အျပည့္။ ကံထူးမက မဟာၿမိဳင္ေတာင္ေျခရင္း။ ည ၈ နာရီကတည္းက ေတာင္စတက္တာ မနက္ေ၀လီေ၀လင္းက်ကာမွ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္းနဖူးကို ေရာက္တယ္။ ေတာေတာင္ဆုိတာ က်မအတြက္ ပထမဆံုးျမင္ဖူးတာ။ ေတာင္တက္ ေတာင္ဆင္းေတြမွာ ကားက ေကြ႔လိုက္ပတ္လိုက္နဲ႔ လူဆိုတာ တကိုယ္လံုး ယိမ္းထိုးေနတာပဲ။ ကားမီးေရာင္နဲ႔ျမင္ရတဲ့ ကမ္းပါးယံေတြက ေခ်ာက္ကမ္းပါးယံေတြ။ လမ္းက ကားတစီးသြားသာရံု။ ကားေဘာ္ဒီက ကားလမ္းေက်ာ္ၿပီး ေခ်ာက္ကမ္းပါး ေမးတင္ေနတာမို႔ က်မ မၾကည့္ရဲဘူး။ ေတာနက္ေလ ပိုေအးေလ၊ ေလတဟူးဟူး တိုက္ေနတဲ့ အေအးကို အေၾကာက္တရားက ဖံုးလႊမ္းေနတယ္။ က်မ နဖူးမွာေခၽြးစေတြ သီးလို႔။ ကားစက္သံက ေတာေတာင္ကို အသက္၀င္ေအာင္ လုပ္လိုက္သလိုပဲ။ ေမ်ာက္ေတြ၊ ယုန္ေတြ၊ ငံုးေတြ၊ ေတာၾကက္ေတြကို ေတာေခ်ာက္တဲ့အတိုင္း ကားလမ္းေပၚအထိ ထြက္ေျပးလာတတ္တယ္။ ကားစပယ္ယာနဲ႔ ခရီးသည္ေတြက "ေဟး ေဟး" ဆိုၿပီး ညာသံေပး ေမာင္းထုတ္ရတယ္။ ကားလမ္းေရွ႕တည့္တည့္ ေျပးတာက ေျပး၊ ေတာထဲ၀င္ေျပးတာက ေျပးနဲ႔ ရွဳတ္ယွက္ခတ္သြားတယ္။ ယုန္ေလးေတြက ကားမီးေရာင္ေအာက္မွာ ေၾကာက္လန္႔ေနတဲ့ မ်က္လံုးျပဴးေလးေတြနဲ႔ ခုန္ဆြခုန္ဆြ ေျပးၿပီး လြတ္ေျမာက္ရာကို ထြက္ေျပးသြားတယ္။ တညလံုး ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္း ေမာင္းလာတဲ့ကား ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္းေဘး "ကိုင္းရြာ" ကို ေရာက္ေတာ့ ေကာင္းကင္မွာ ေရာင္နီပ်ဳိ႕လာၿပီ။ ခရီးသည္တခ်ဳိ႕ကလည္း တဲႀကီးေတြထဲမွာ ေက်ာဆန္႔အနားယူၾက။ အေအးဒဏ္ကို ကာကြယ္ဖို႔ မီးဖိုေတြေရွ႕သြားၿပီး မီးလႈံေနၾကတယ္။ က်မတို႔ကေတာ့ သူတို႔လို စိတ္ေအးလက္ေအး မနားႏိုင္ေသးဘူး။ ေရွ႕ခရီးဆက္ဖို႔ ႀကိဳးစားရျပန္တယ္။ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကို ေလွနဲ႔ကူးဖို႔ ေလွဆိပ္ကို ဆင္းခဲ့တယ္။ ေလွသမားေတြ အိပ္ယာက မႏိုးေသးေပမယ့္ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကေတာ့ ႏိုးေနၿပီ။ ျမစ္ေရေဘာင္းလန္ေနတဲ့ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကုိ က်မတို႔ေလွ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ကူးတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕ အနာဂတ္ကို မေတြး၀ံ့ေအာင္ပါပဲ။ ခင္ပြန္းသည္ဆီကို ေရာက္ဖို႔ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးေတာင္ က်မ မကူးရဲဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ အလကားမရဘူး။ တခုလိုခ်င္ရင္ တခုေပးဆပ္ရတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာတရားကို ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳက သင္ေပးလိုက္တယ္။ ၂၄ မိုင္သာေ၀းတဲ့ ကေလး၀-ကေလးလမ္းကို က်မတို႔ တေနကုန္ေအာင္ စီးခဲ့ရတယ္။ ၅ ရက္ ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ ကေလးၿမိဳ႕ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ၆ ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ ကေလးေထာင္ကို ဆိုကၠားဆရာ - ျမင္းလွည္းဆရာေတြဆီ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သူမွ ကေလးေထာင္ကို မသိၾကဘူး။ ကေလးမွာ ေထာင္မရိွဘူးလို႔ ေျပာေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း ဆိုကၠားနဲ႔ ကေလး ရဲစခန္းကိုသြားၿပီး ေထာင္ကို ဘယ္လိုသြားရမလဲလို႔ အရဲစြန္႔ ေမးရတယ္။ တာ၀န္က် ရဲအရာရိွက ေထာင္က ၿမိဳ႕နဲ႔ ၈ မုိင္ေ၀းတဲ့ ကေလး-တမူး ကားလမ္းေပၚမွာ ရိွတဲ့အေၾကာင္း၊ ေလးဘီးငွားသြားရင္ အဆင္ေျပမယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ တမူး-ကေလးလမ္းက အခုလို အာရွလမ္း မဟုတ္ေသးဘူး။ ခ်င္းေတာင္ေျခရင္းကို ေနရဥၥရာျမစ္က ေကြ႔ပတ္စီးဆင္းေနတယ္။ ေနရဥၥရာျမစ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက ကေလးေထာင္ကို ဖုန္လိပ္ေတြၾကားကေန လွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္။ က်မ စိတ္ထဲ လက္၀ဲသုႏၵရအမတ္ႀကီးရဲ႕ မဲဇာေတာင္ေျခက ဒီေလာက္ေ၀းပါ့မလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ ေထာင္အုတ္႐ိုး ဗူးတံခါးသာ ၿပီးေသးတဲ့ ေဆာက္လုပ္လက္စ ကေလးေထာင္အသစ္ ေျမေနရာက ေမာ္လုိက္ကေလးရြာရဲ႕ သုသာန္ေျမေနရာေဟာင္း။ ကားဆရာက အေၾကာက္ႀကီးသူမို႔ "ျမန္ျမန္ေနာ္ အမ" လို႔ မွာတယ္။ က်မက ေၾကာက္စိတ္ထက္ မခံခ်င္စိတ္၊ ခင္ပြန္းသည္ကို ေတြ႔ခ်င္စိတ္က လႊမ္းမိုးေနတာမို႔ "ငါ့သေဘာ မဟုတ္ဘူး၊ ေထာက္လွမ္းေရး သေဘာဟဲ့" လို႔ ဘုေတာခဲ့ေသးတာ။ ၄ လၾကာ အိမ္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ကုိ ေထာင္အရာရိွ ေထာက္လွမ္းေရး ၈ ေယာက္ေရွ႕မွာ မိသားစုအေၾကာင္းသာ ေျပာရမယ္ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္နဲ႔ ၁၅ မိနစ္ ေတြ႔ဆံုခြင့္ရခဲ့တယ္။ ျခင္လံု သံဇကာႏွစ္ထပ္ ေနာက္က ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ မ်က္ႏွာက မပီ၀ိုးတ၀ါး။ စိမ့္ေအးေနတဲ့ အုတ္တိုက္ႀကီးအတြင္းက အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္ အေစာင့္အေရွာက္ေတြ၊ အသံဖမ္းစက္ေတြနဲ႔ က်မနဲ႔ ခင္ပြန္းသည္ကို ထပ္မံခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသလိုပဲ။ ပိန္ခ်ဳံးေနတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ဆီမွာ ခြန္အားဆိုလို႔ စိတ္ဓာတ္တခုပဲ ရိွေတာ့တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ "ေနေကာင္းရဲ႕လား" ဆုိတဲ့ က်မ ေမးခြန္းကို ခင္ပြန္းသည္က "လူကို ဦးေဆာင္တာ အေတြးအေခၚပဲ" တဲ့။ ဒီေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးက "ကိုယ္ေရးကိုယ္တာပဲ ေျပာပါ" လို႔ ကန္႔ကြက္တယ္။ အသံေတြ တုန္သြားတဲ့အထိ ေဒါသျဖစ္သြားတဲ့ ခင္ပြန္းသည္က "စိတ္ထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္သြား၊ ငါနဲ႔အတူ ၁၅ ေယာက္ ရိွတယ္။ ဦးတင္ေအာင္၊ ကိုခင္ေမာင္ျမင့္၊ ကိုဆန္နီ၊ ကိုေအာင္ႏိုင္၊ ကိုပဏၰိတ္၊ ကိုေဌးလြင္၊ ဦးဇင္း စႏၵာသီရိ၊ ဦးေအာင္ျမင့္၊ ကိုေစာ၀င္း၊ ကိုခင္ေမာင္လြင္၊ ကိုေအာင္ႏိုင္၊ ေစာသာအင္း၊ ဦးေစာနီေအာင္၊ ကိုေက်ာ္ေဇာ သူတို႔အိမ္ေတြ ေျပာလုိက္၊ ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႔ပါလို႔။ ဒီေဒသက ငွက္ဖ်ားေဒသ၊ ေအးလည္း ေအးတယ္၊ ေဆး၀ါးလည္း မရိွဘူး။ ေထာင္ဆရာ၀န္လည္း မရိွဘူး၊ ေထာင္ေဆး႐ံုလည္း မရွိဘူး" ဆုိတဲ့ စကားအဆံုး "ေထာင္၀င္စာ ပိတ္တယ္ အခ်ိန္ျပည့္ၿပီ" ဆိုတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ ေထာင္တာ၀န္ရိွသူေတြ က်မတို႔ ေတြ႔ဆံုျခင္းကို ခြဲခြာျခင္းအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလုိက္တယ္။ ေထာင္ကအျပန္ "ဘာေလးေတာ့ မေျပာလုိက္ရဘူး။ ေမ့က်န္ခဲ့ၿပီ။ ဟိုသတင္းေလး ေျပာလိုက္ရမွာ" ဆိုတဲ့ ေနာင္တစိတ္၊ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္ေတြနဲ႔ပဲ ေထာင္၀င္စာ ခရီးေတြကို က်မ ၈ ႏွစ္ၾကာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။ ဒီလို "ေထာင္၀င္စာ" ဆိုတဲ့ ေတြ႔ဆံုျခင္းမ်ဳိးနဲ႔ မိသားစုေတြ႔ဆံုျခင္းေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ဆထက္ထမ္းပိုး တိုးလာေနၾကျပန္ၿပီ။ "ေထာင္၀င္စာ" ေတြ႔ဖို႔ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ၾကရမယ့္ မိသားစုေတြရဲ႕ သတင္းကို စိတ္ႏွလံုးတုန္လႈပ္စြာနဲ႔ က်မ ၾကားေနရပါတယ္။

ေတာ္လွန္ေရး ဥဒါန သို႔မဟုတ္ သူ႔မွာတမ္းကဗ်ာကို ခင္းက်င္းျခင္း

ေဆာင္းပါး

ၿငိမ္းေ၀

ၾကာသပေတးေန႔၊ ဒီဇင္ဘာလ 11 2008 21:01 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္

(က) ရြာထဲမွာ ရန္သူမရိွေတာ့ဘူးထင္ရဲ႕။ ေသခ်ာတိက်မသိရလို႔ ရြာစပ္ကို ကပ္သြားတဲ့အခ်ိန္အထိ သူက သတိလက္မလႊတ္။ ရြာေဘးက လယ္ကြက္ေတြကို မေက်ာ္ခင္ ရြာေျခဆီကို ေစာင့္ၾကည့္သည္။ ရြာထဲက အသံကို နားစြင့္သည္။ အသံေတြ တိတ္ဆိတ္လြန္းေနသည္။ ကြင္းထဲက ျဖတ္လာတဲ့ေလက သူ႔နားရြက္ေဘးနားက သစ္ရြက္ကို တိုးတိုက္ၿပီး ေလကေတာ့ထုိးကာ တ႐ႊီ႐ႊီအသံကို ၾကားေနရ၏။ သူက နားကို ပိုၿပီးစြင့္သည္။ မ်က္ေစ့ကို ပိုၿပီး ဖြင့္သည္။ ရြာ့ဟိုဘက္ထိပ္တြင္ ရန္သူ႔တပ္ခြဲစခန္း ရိွခဲ့၏။ ညက ရန္သူ႔စခန္းကို ေျပာက္က်ားတပ္က ၀ိုင္းေတာ့ ရန္သူက ရြာထဲသို႔၀င္ၿပီးခံသည္။ ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္မ်ားက ရြာကို ထိမည္စိုးသျဖင့္ ေသနတ္သံေပးၿပီး ေျခာက္သည္။ ရန္သူ႔စခန္းႏွင့္ လယ္တကြက္ျခားအထိ ေျပးကပ္ကာ လက္ပစ္ဗံုးႏွင့္ထုသည္။ စခန္းကုန္းေပၚက ေသနတ္သံ ေျခာက္တိေျခာက္ခ်က္သာ ျပန္ၾကားရသည္။ အင္ႏွင့္အားႏွင့္ ခုခံျခင္းမျပဳ။ ထိုအခါ ရန္သူက ရြာထဲတြင္ ၀င္ခိုၿပီး ရြာကို ဒိုင္းအျဖစ္ လုပ္ေနသည္ကို အားလံုး သေဘာေပါက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မုိးလင္းကာနီးအထိ ရြာကို ပေစါက္သ႑ာန္ ခတ္ၾကဲၾကဲ၀ိုင္းထားလိုက္၏။ ရန္သူ႔တပ္ကို ထြက္ေပါက္တခုေပးၿပီး ၀ိုင္းထားလိုက္ၾက၏။ ေနရာင္ျခည္ျမင္ရေသာအခါ သူႏွင့္ အျခား ရဲေဘာ္ ၅ ဦး ရြာထဲသို႔ ေရွ႕မွ၀င္ရန္ တာ၀န္ယူလိုက္သည္။ ေျပာက္က်ားတခ်ဳိ႕က ရန္သူ႔တပ္ခြဲကုန္းကို ၀င္သိမ္းလိုက္ၾက၏။ သူက စခန္းကုန္းသိမ္းအဖြဲ႕ႏွင့္ လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ရြာထဲ၀င္ရန္သာ တာ၀န္ေပး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုအခါ သူႏွင့္ ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္ ၅ ဦး၊ ရြာႏွင့္ လယ္တကြက္အကြာ ႐ိုးထဲတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ ေနရာယူထားလိုက္ၾက၏။ ရြာထဲက ၾကက္တြန္သံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ၾကၿပီ။ ရြာ့မလွမ္းမကမ္း ေတာအုပ္ေတာတန္းဆီက ၾကက္တြန္သံမ်ားပင္ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ၿပီ။ တဆက္တည္းဆိုသလို အိပ္တန္းဆင္း ငွက္ျမည္သံမ်ား ပါးသြားခဲ့ၿပီ။ ေနရာခန္႔မွန္းရခက္သည့္ ရြာထဲတေနရာက ေခြးေဟာင္သံၾကားရ၏။ တျခားမည္သည့္အသံမွ် မၾကားရ။ သူႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး ၀ပ္ေနသည့္ ရဲေဘာ္မ်ားကို လက္ျဖင့္ အခ်က္ျပလိုက္သည္။ ရြာထဲသို႔ ၀င္ရန္ လယ္ကြက္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ေျပးကပ္သည္။ ရြာစည္း႐ိုးအတြင္းအထိ တဟုန္ထိုးေျပး၀င္သည္။ စည္း႐ိုးႏွင့္ကပ္လ်က္ အိမ္ႏွစ္လံုးၾကားတြင္ ေနရာယူသည္။ တၿပိဳင္နက္တည္းဆိုသလို သူႏွင့္ယွဥ္လ်က္ ေျခသံမ်ားၾကားရသည္။ သူက က်န္ရဲေဘာ္မ်ားကို လက္ႏွင့္ အခ်က္ျပကာတားသည္။ သူတဦးတည္း ရြာလည္လမ္းေပၚ တက္ႏွင့္မည့္အေၾကာင္း အခ်က္ျပသည္။ ထို႔ေနာက္ ရြာလည္လမ္းေဘးကို ေျပးကပ္သည္။ ရြာထဲတြင္ လူသူမရိွသေလာက္ တိတ္ဆိတ္လြန္းေနသျဖင့္ သူက ေရာက္ရာေနရာတြင္ပင္ ေသနတ္ကို အသင့္ကိုင္ၿပီး ရပ္သည္။ ရြာလည္လမ္းေပၚ တက္သည္။ မ်က္ေစ့လ်င္လ်င္၊ နားတစြင့္စြင့္ႏွင့္ ေရွ႕ကိုဆက္ၿပီး ေလွ်ာက္သည္။ ေျခလွမ္းႏွစ္ဆယ္မွ်လွမ္းၿပီးမွ ေနာက္ကရဲေဘာ္မ်ားကို ျပန္ငဲ့ၾကည့္သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ သူ႔ညာေျခဖ၀ါးေအာက္က အရာကို သတိျပဳမိေတာ့သည္။ သူက ေျခေထာက္ျပန္မၾကြဘဲ သည္အတိုင္း ရပ္သည္။ သူ႔ကို လွမ္းေမာ့ၾကည့္ေနသူမ်ားကို ေျမၾကီးနဲ႔ကပ္ၿပီး ၀ပ္ေနရန္ အခ်က္ျပသည္။ သူ႔ေျခဖ၀ါးေအာက္ကို လက္ညိႇဳးထိုးၿပီး မိုင္းဗံုးနင္းမိထားေၾကာင္း အခ်က္ျပသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ေပါက္ကြဲသံၾကီး ထြက္ေပၚလာခဲ့၏။ လူတေယာက္ ဖံုလံုးႏွင့္အတူ လက္ခုပ္တေဖာင္ခန္႔အထိ ေျမာက္တက္ပါသြားၿပီးမွ ျပန္က်သည္။ ေခြးေဟာင္သံမ်ား၊ လူသံမ်ား ဆူညံသြား၏။ ေသနတ္သံမ်ားကိုမူ မၾကားရ။ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ သူ႔ေဘးသို႔ ေရာက္လာသည္။ ရြာသားတခ်ဳိ႕ သူ႔အနားကို ေရာက္လာသည္။ သူက မ်က္လံုးမ်ားကို မိွတ္ကာ ေသနတ္ကိုသာ တင္းတင္းဆုပ္ထားမိ၏။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ေဘးတြင္ အေမွာင္ထုၾကီး ႐ုတ္တရက္ လႊမ္းမိုးသြားေလသည္။ (ခ) သူတို႔အဆုတ္၊ ထားခဲ့ျမႇဳပ္သည့္ ဗံုးငုတ္တိုက္မွာ၊ ေမာင္ေျပာက္က်ားကို ရြာသားရြာသူ၊ ေမးၾကျမဴသည္ အူအူယမ္းေငြ႔ ထတုန္းတည္း..။ "အေမာင္ေျပာက္က်ား၊ ခ်စ္သူအားကို ဘာမ်ား မွာခဲ့လိုသနည္း" ။ "ငယ္ကၾကင္ျမတ္၊ မိသက္မွတ္ကို ခြင့္လႊတ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ေျပာပါေလ" ။ မ်က္လံုးမ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္သည္။ စူး႐ွတင္းမာသည့္ အလင္းေရာင္မ်ားက သူ႔ဥေဏွာက္အထိ တိုး၀င္လာသလို နာက်င္သြားရ၏။ မ်က္လံုးမ်ားကို ျပန္ပိတ္သည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တေနရာမွ ေလမ်ား ခႏၶာကိုယ္အတြင္း တိုး၀င္လာေနသလို ခံစားရ၏။ လက္ကို မၾကည့္သည္။ ေျခေထာက္ကို ဆၾကည့္သည္။ သူသည္ ေလထဲ၌ ေမ်ာပါေနသလိုျဖစ္ေန၏။ နားထဲတြင္ ၾကားရသမွ်အသံမ်ားကို စစ္ထုတ္ေနရသည္။ မည္သည့္အသံမွ် အဓိပၸာယ္ မသဲကြဲ။ မည္သည့္အသံမွ် အဆံုးအထိ ဖမ္းဆုပ္လို႔မရ။ သူ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ။ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲ။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ ....။ ဘာတခုမွ် မသဲကြဲ။ ခႏၶာကိုယ္အတြင္းက အင္အားဟူသမွ် က်စ္သထက္က်စ္ေအာင္ စုစည္းကာ၊ အေတြးအာ႐ံုကို ျမႇင့္သည္။ ထုိအခါ သူ႔ေဘးတြင္ လူတခ်ဳိ႕ ၀ိုင္းအံုၿပီး ရိွေနသည္ကို သတိျပဳမိလာရသည္။ မည္သူမွ် စကား မေျပာၾက။ သူ႔ကို ငံု႔ၾကည့္ေနၾကသည္။ "က်ေနာ့္ ... မိန္းမကို ေျပာလိုက္ပါ။ မတတ္သာတဲ့အဆံုး ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္ ခြင့္ျပဳတယ္" လူတခ်ဳိ႕ထံမွ ၿငီးျငဴစုတ္သပ္သံမ်ားကို ၾကားရသလိုရိွသည္။ သူတို႔ ငိုေနၾကတာမ်ားလား။ သူ႔အျဖစ္က မ်က္ရည္က်ရေလာက္ေအာင္ တန္ဖိုးၾကီးေနလို႔လား။ လူတေယာက္ ...။ ေသနတ္တလက္ႏွင့္ ...။ ေတာ္လွန္ေရးသမား ...။ ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္။ တိုက္ပြဲ၀င္။ ဒဏ္ရာရေသဆံုး...။ သူ႔အျဖစ္မ်ဳိး... သူတေယာက္တည္းသာ ၾကံဳရသည့္ ထူးျခား၊ သီးသန္႔ဆန္သည့္ ဘ၀တခုေပလား။ သူ ဒီလို မယံုၾကည္ပါ။ သူသည္ အညၾတလူတေယာက္။ လူထဲက လူတေယာက္။ သူသည္ လူတေယာက္လို ေမြး၊ လူတေယာက္လို ၾကီးျပင္းကာ၊ လူတေယာက္လို ျပဳမူသြားလာခဲ့။ လူတေယာက္လို နိဂံုးခ်ဳပ္ျခင္း သေဘာမွ်သာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူသည္ ...။ "အေမာင္ေျပာက္က်ား၊ မိဘအားကို ဘာမ်ား မွာခဲ့လိုသနည္း"။ "ေမြးသည့္မိခင္၊ ေမြးဖခင္ကို ဦးတင္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါေလ"။ ဖခင္ျဖစ္သူရဲ႕ ေခ်ာင္းဟန္႔သံကို သူၾကားလိုက္ရ၏။ မိခင္ျဖစ္သူ၏ ၾကည္ျမေလးနက္လွသည့္ ဘုရားရိွခိုး ဆုေတာင္းသံကိုလည္း ၾကားရ၏။ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ ေျခသံ၊ မိခင္ျဖစ္သူ၏ ဆုေတာင္းသံမ်ားမွာ သူႏွင့္ နီးလာလိုက္၊ ေ၀းသြားလိုက္။ ထိုအခါ သူ႔ခႏၶာကိုယ္မွာ မည္သည့္ ေ၀ဒနာဒုကၡမွ် မခံစားရ။ ေလထဲတြင္ ေပါ့ပါးစြာ ေမ်ာပါလ်က္။ သို႔မဟုတ္ ရပ္တန္႔လ်က္။ "ေမြးသည့္မိခင္၊ ေမြးဖခင္ကို ဦးတင္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါေလ" ။ ထူးျခားလွသည့္ တူရိယာသံကို သူၾကားရသည္။ ေထာင္ေသာင္းမကေသာ သူရဲေကာင္းတို႔၏ ေအာ္သံဟစ္သံမ်ားကို သူၾကားရသည္။ စစ္သည္ရဲမက္မ်ား၏ လွံမ်ား ဓားမ်ား ... ဒိုင္း၊ ကာ၊ လႊားတို႔ႏွင့္ ႐ိုက္ခတ္သံကို သူၾကားရသည္။ တိုက္စည္တိုက္ေမာင္းမ်ား တၿပိဳင္နက္ တီးခတ္လိုက္သည့္ မိုးခ်ိမ္းသံၾကီးကို သူၾကားရသည္။ ေျမျပင္လႊာသည္ ျပင္းစြာတုန္ခါလ်က္။ မိုးသက္မုန္တိုင္းမ်ား က်လ်က္။ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကၿပီလဲ။ သူႏွင့္အတူ ေတာအုပ္ကို ျဖတ္လာခဲ့ၾကသည့္ သူ႔ရဲမက္မ်ား ဘယ္ေပ်ာက္ကုန္ၾကၿပီလဲ။ သူက အဘယ့္ေၾကာင့္ ကြင္းစပ္တခုတြင္ ရပ္ေနခဲ့သည္လဲ။ ရဲမက္တို႔၏ ေျခသံမ်ားကို သူမၾကားရေတာ့။ ရဲမက္တို႔၏ ေအာ္ဟစ္သံမ်ာကို သူမၾကားရေတာ့။ တိုက္စည္ တိုက္ေမာင္း အသံမ်ားမွာ ႐ုတ္ခ်ည္း ေပ်ာက္ကြယ္၏။ သူသည္ ရဲမက္္တို႔၏ ေနာက္တြင္ တဦးတည္း က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီကို သတိျပဳမိေသာအခ်ိန္၌ ေနရာင္ျခည္မ်ားလည္း အားအင္ဆုတ္႐ုပ္လာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သူ လက္ကိုလႈပ္သည္။ ေျခေထာက္မ်ားကို လႈပ္သည္။ မည္သည့္အရာမွ် လႈပ္ရွားလို႔ မရေတာ့။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တြင္ ေျခလက္အဂၤါမ်ား မရိွေတာ့။ ထိုအခါ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမွ တစံုတရာစကားတခြန္းကို အပီသဆံုး ေျပာထြက္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရေတာ့သည္။ သူသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ရဲမက္တို႔ႏွင့္အတူ လုိက္ပါမသြားခဲ့ သနည္း။ သူသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးခရီး အဆုံးအထိ မခ်ီတက္ႏိုင္ဘဲ ရပ္ေနခဲ့ရသနည္း။ သူသည္ သူရဲေဘာေၾကာင္သူေလာ။ အခြင့္အေရးသမားေလာ။ မဟုတ္ ...။ လံုး၀မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔မွာ ရိွသမွ် ခြန္အားဟူသမွ်ကို တစက္မက်န္ေအာင္ ညႇစ္ထုတ္ကာ စကားတခ်ဳိ႕ကို အပီသဆံုး ေျပာလိုက္၏။ "အေမာင္ေျပာက္က်ား၊ တိုင္းျပည္အားကို ဘာမ်ားမွာခဲ့ လိုသနည္း" ။ "ခရီးမတ္တတ္၊ လမ္းခုလတ္တြင္ ကိုယ္လြတ္ေရွာင္ခြါ၊ ခြဲရပါ၍ အားနာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါေလ" ။ (ဂ) ယမ္းေငြ႔အူအူ၊ တလူလူႏွင့္ ေမးျမဴၾကတုန္း၊ အေနာက္ကုန္းတြင္ ေနလံုးကြယ္ေလၿပီတကား။ ။ (စာဆိုၾကီး ဆရာၾကီး မင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ ေမြးေန႔ရာျပည့္အၾကိဳ အထိမ္းအမွတ္ ဂုဏ္ျပဳေဆာင္းပါး) ၿငိမ္းေ၀

ျပန္ဆံုမယ့္ ေန႔စြဲမရိွေသာ ခြဲခြာျခင္း

ေဆာင္းပါး

ႏွင္းပန္းအိမ္

တနလၤာေန႔၊ ဒီဇင္ဘာလ 08 2008 18:38 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္

တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ မနက္ ၄ နာရီမွာ က်မတို႔သားအမိ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားဖူးဖို႔ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ ေရာက္ေနတယ္။ မသိုးသကၤန္းယက္ၿပီး ဘုရား႐ုပ္ပြားေတာ္ကို ကပ္လွဴေနတဲ့ အဖြဲ႔ေတြ၊ အ႐ုဏ္ဆြမ္းကပ္လွဴသူေတြနဲ႔ ဘုရားေပၚမွာ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားေနတယ္။ ေ႐ႊေရာင္၀င္းပေနတဲ့ ေလးဆူဓာတ္ပံု ေ႐ႊတိဂံုေစတီၾကီးကေတာ့ သပၸာယ္ေအးခ်မ္းလို႔။ ေန႔နံအလိုက္ ၿဂိဳလ္တိုင္အသီးသီးမွာ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းသူ၊ ေရသပၸာယ္သူ၊ မီးပူေဇာ္သူ၊ ပန္းပူေဇာ္သူေတြကို ေကာင္းကင္က လမင္းက လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔ရဲ႕အလင္းေရာင္က ေ႐ႊတိဂံုေစတီရဲ႕ ဆလိုက္မီးေရာင္ကို မတိုး၀ံ့ေအာင္ ျဖစ္ေနရွာတယ္။ ေအာင္ေျမလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ လူေတြက ျပည့္က်ပ္ေနတာေလ။ လူ႔သဘာ၀အတိုင္း လုပ္သမွ် ေအာင္ျမင္ဖို႔၊ ေျပာဆိုသမွ် ေအာင္ျမင္ဖို႔ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ေအာင္ေျမကေန ဆုေတာင္းရင္ ျပည့္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ က်မတို႔သားအမိလည္း ေအာင္ေျမနင္းႏိုင္ဖို႔ ေစာင့္ရင္း ေ႐ႊတိဂံု ေစတီၾကီးကို မမွိတ္မသုန္ ပူေဇာ္ေနမိတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ျပည္လည္ ဖူးခြင့္ၾကံဳရမလဲဆိုတာ မသိတဲ့ ေ႐ႊတိဂံုေစတီကို ရင္ထဲကေန လက္အုပ္ခ်ီ ႏႈတ္ဆက္ေနတာေလ။ ပဲခူး႐ိုးမအဆက္ သိဂုတၱရေတာင္ကုန္းေပၚက ေ႐ႊတိဂံု ေစတီေတာ္ၾကီးကေတာ့ ပင္လယ္၀က ၾကည့္ၾကည့္၊ ၿမိဳ႕ျပင္ေတြက ၾကည့္ၾကည့္ ေ႐ႊေရာင္၀င္းေနတဲ့ ေ႐ႊတိဂံုကို ျမင္တာနဲ႔ လက္အုပ္ခ်ီမိရင္ ရင္ထဲ ခ်မ္းေျမ႕ၾကည္ႏူးသြားရတဲ့ ျမန္မာျပည္သူတေယာက္အေနနဲ႔ ေခတၱ ခြဲခြာျခင္းေပါ့။ ေစတီပုထုိးျမင္ရင္ လက္အုပ္ခ်ီ ဆုေတာင္းတတ္တဲ့ က်မတို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြအဖို႔ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ သတိရေနေရာ့မယ္။ က်မ ေအာင္ေျမမွာ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ထိုင္ရင္း "ေ႐ႊတိဂံုေစတီၾကီးကို အျမန္ဆံုး ျပန္လည္ ဖူးခြင့္ၾကံဳရပါလို၏" လို႔ ဆုေတာင္းမိတယ္။ ေ႐ႊတိဂံု အေရွ႕ဘက္ ေၾကးသြန္းဘုရားၾကီး ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ စက္တင္ဘာ သံဃလႈပ္ရွားမႈၾကီးမွာ ကိုေအာင္ေ၀း၊ ကိုဇာဂနာ၊ ကိုေက်ာ္သူ၊ အမ သန္းျမင့္ေအာင္တို႔နဲ႔အတူ က်မ ပါ၀င္ဆြမ္းကပ္ခဲ့တာကို သတိရရင္း ေသြးေတြ ေႏြးသြားတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြကို လက္နက္နဲ႔ ရက္စက္စြာ ႐ိုက္ႏွက္ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္တဲ့ စစ္သားေတြကို မေၾကာက္မရြံ႕ လက္တုံ႔ျပန္ခဲ့တဲ့ ဗဟန္းေစ်းသည္၊ ဘုရားေစာင္းတန္း ေစ်းသည္ေတြရဲ႕ ေၾကးေညာင္ေရအိုးေတြ၊ ေၾကးစည္ေတြ အခုပဲ က်မေရွ႕လြင့္ပ်ံၿပီး ေရာက္လာသလို ခံစားမိေသးတယ္။ ေျပးရင္းလႊားရင္းက "အျပစ္မဲ့တဲ့ ရဟန္းသံဃာေတြ၊ ျပည္သူလူထုေတြကို သတ္ကုန္ၿပီ။ အရွင္ဘုရားတို႔၊ မင္းဆိုးမင္းညစ္ေဘးက လြတ္ေအာင္ေျပးၾကပါ" လို႔ သံကုန္ေအာ္ဟစ္ခဲ့တဲ့ က်မ အခုေတာ့ ေသြးစြန္းခဲ့တဲ့ ေ႐ႊတိဂံု ကုန္းေတာ္ေျမကို စြန္႔ခြာၿပီး ျမန္မာျပည္က ထြက္ခြာရေတာ့မယ္။ ခင္ပြန္းသည္ကို ၈ ႏွစ္ၾကာ ေထာင္၀င္စာေတြ႔ခဲ့တုန္းက က်မ ဘ၀မ်ဳိးစံု ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။ ျမန္မာျပည္ အေနာက္ေျမာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ မံုရြာကိုျဖတ္ၿပီး ခ်င္းေတာင္ေျခရင္း ကေလးေထာင္ကို ေထာင္၀င္စာ ၇ ႏွစ္ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ က်မ ဘ၀အေမာေျပမယ္ မၾကံေသးဘူး။ ေထာင္က ထြက္လာျပန္ေတာ့လည္း ႏိုင္ငံေရးသည္သာ သူ႔ရဲ႕အေသြးအသား၊ သူ႔ရဲ႕ဘ၀လို႔ ယံုၾကည္ခ်က္ျပင္းတဲ့ ခင္ပြန္းသည္က ပုဒ္မေတြ အမ်ားၾကီးပိုက္ၿပီး လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမကို ထြက္ခြာသြားရေလရဲ႕။ ၂၀၀၂ မွာ "၄၀၁" ကို လက္မွတ္ထိုးရင္ လႊတ္ေပးမယ္လို႔ အာဏာပိုင္က ခင္ပြန္းသည္ကို ကမ္းလွမ္းခဲ့တယ္။ "ေနာက္ေနာင္ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ေတာ့ပါဘူး၊ လုပ္ခဲ့ရင္ ယခု ေထာင္ေၾကြးက်န္နဲ႔ တေပါင္းထဲ က်ခံရမယ္" ဆိုတဲ့ "၄၀၁" ကို ျပတ္ျပတ္သားသား ျငင္းဆန္ၿပီး၊ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ျပန္၀င္သြားတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ကို နားခ်ေပးဖို႔ အာဏာပိုင္က က်မကို ေျပာခဲ့တယ္။ "အက်ဥ္းေထာင္ဆိုတာ မေနအပ္တဲ့ေနရာ၊ လူသားအခြင့္အေရး ဆံုးရံႈးတဲ့ေနရာ၊ ဒါေပမဲ့ သူက သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္ကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဆံုးျဖတ္တာပဲ။ ၄၀၁ ကို လက္မွတ္ထိုးလို႔ သူ႔ကို သစၥာေဖာက္လို႔ ဆိုရင္လည္း က်မ ရင္ဆိုင္မယ္။ ၄၀၁ ကို လက္မွတ္မထိုးလို႔ သူရဲေကာင္းဆိုလည္း က်မ ၾကိဳဆိုမယ္။ သူ႔ဘာသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဆံုးျဖတ္ပါေစ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မက သူ႔ကို ပါရမီျဖည့္ရမွာပဲ" လို႔ က်မ အာဏာပိုင္ကို ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။ ၂၀၀၅ ဇူလိုင္လ ၆ ရက္မွာ ခင္ပြန္းသည္ ျပန္လြတ္လာခဲ့တုန္းကေတာ့ က်မတို႔သားအမိနဲ႔အတူ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြ ေပ်ာ္လိုက္ရတာ။ မိသားစု သံုးေယာက္ ခြဲေနရတဲ့ ၇ ႏွစ္စာ အတိုးခ်ၿပီး တေယာက္ကို တေယာက္ အရိပ္ၾကည့္ ျဖည့္ဆည္းခဲ့ၾကတာ ပတ္၀န္းက်င္ကပါ "ဒါမွ မိသားစု ေခၚတာ" လို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ အထိ။ က်မတို႔ မိသားစုဘ၀ေလး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ခ်မ္းေျမ႕ေပ်ာ္႐ႊင္ဖို႔ ဘ၀က ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ လူျဖစ္ရတဲ့၊ ျမန္မာျပည္ ႏိုင္ငံေရးမွာ ပါ၀င္လႈပ္ရွားတဲ့ က်မတို႔လို မိသားစုေတြဟာ ဒီလို ထိတ္လန္႔တၾကားနဲ႔ မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္ရမွာပဲ။ ေရစုန္ကို မလိုက္ဘဲ၊ ေရဆန္ကိုဘဲ က်မတို႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ။ အခုေတာ့ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ေလာကဓံ လိႈင္းတံပိုးက က်မတို႔သားအမိကိုပါ ႐ိုက္ပုတ္သြားတယ္။ "အိမ္ရွင္တို႔" ဆိုတဲ့ ညဘက္တံခါးေခါက္သံ၊ "တာ၀န္အရ စစ္ေဆးခ်င္လို႔ပါ" ဆိုတဲ့ စကားသံေတြက က်မတို႔ သားအမိ ဘ၀လံုၿခံဳေရးကို ပါထိပါးလာခဲ့ၿပီ။ က်မတို႔သားအမိ ဘ၀လံုၿခံဳေရးအတြက္ မိတ္ေဆြရဲေဘာ္ေတြက ခင္ပြန္းသည္ေနာက္ကို အျမန္လိုက္ဖို႔ ၀ိုင္း၀န္ကူညီေပးၾကပါတယ္။ ေ႐ႊတိဂံု ကုန္းေတာ္ေပၚကအျပန္ အိမ္ေရာက္ေတာ့ က်မရင္ထဲ ခံစားခ်က္မ်ဳိးစံုနဲ႔ ဟုန္ေနတယ္။ က်မခ်စ္တဲ့ ျမန္မာျပည္၊ က်မ ၁၀ ႏွစ္ၾကာ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ မႏၱေလး၊ စစ္ကိုင္း၊ မံုရြာ၊ ဂန္႔ေဂါ ၊ ကေလးရဲ႕ ေရေျမေတာေတာင္ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံ။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အထင္ကရ ဧရာ၀တီနဲ႔ ခ်င္းတြင္းရဲ႕ အလွ။ မိသားစု ေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေတာင့္တမိေသးတယ္။ ဒီ၀န္းက်င္ကို ဘယ္ေန႔ဘယ္ရက္မွာ ျပန္ဆံုမယ္လို႔ ေျပာရမယ့္ ေန႔စြဲကုိ က်မတို႔ မေျပာႏိုင္ဘဲ ကံတရားဆီမွာ က်မတို႔လိပ္စာမ်ား ေပ်ာက္ေနသလား။ ဒါမွမဟုတ္ မရိွတာလားမသိ။ သားကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္၊ ဗလာစာအုပ္ေတြကို ေတာက ကေလးေတြကိုေပးဖို႔ သူ႔အဘိုးကို မွာေနတယ္။ ေက်ာင္း၀တ္စံု အျဖဴအစိမ္းတစံုကို အမွတ္တရ သိမ္းေပးဖို႔ ထပ္ေျပာေသးတယ္။ က်မတို႔ ခြဲခြာဖို႔ ႏႈတ္ဆက္ကန္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ မာန္တင္းဟန္ေဆာင္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးေတြ ကြာက်တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ေဖေဖက ကန္ေတာ့ခံရင္း မ်က္ရည္ျပည့္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို မ်က္ရည္မက်ဖို႔ မ်က္ေတာင္ခတ္ၿပီး ၾကိဳးစားေသးတယ္။ ဘယ္လိုမွ ၾကိဳးစားလို႔မရဘဲ ငိုခ်လိုက္တာေလ။ ကိုကိုးကၽြန္းျပန္ၾကီး "ဗိုလ္ဓမၼ" ရဲ႕ ရင္ထဲက ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈကို ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ဖူးခဲ့တဲ့ က်မ သိပ္ကို တုန္လႈပ္သြားရတယ္။ "ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ပရဟိတစိတ္ ထား၊ ကိုယ့္ရိွတဲ့ ေနရာမွာ ၿမဲေအာင္ရပ္၊ ေလာဘ-ေဒါသ-ေမာဟ မရိွနဲ႔" လို႔ မွာတယ္။ "တို႔ေတြ ျပန္ေတြ႔ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး" ဆိုတဲ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္စကားက က်မ အနာက်င္ဆံုးပါပဲ။ ခြဲခြာျခင္းေတြနဲ႔သာ ေလာကလက္ေဆာင္ရခဲ့ရတဲ့ ေမေမက ဘာစကားမွ မဆိုႏိုင္ရွာဘူး။ က်မတို႔သားအမိ အေ၀းေျပးဂိတ္ကို မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ စကား မေျပာႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္မေရာက္ဖူးတဲ့ ေဒသ။ ဘယ္လို အႏၱရာယ္ရိွတယ္၊ ဘယ္လို ေက်ာ္ျဖတ္ရမယ္ဆိုတာ မေတြး၀ံ့ေအာင္ပါပဲ။ သံလြင္ျမစ္ကမ္းကို ေရာက္ေတာ့ တံတားမဖြင့္ေသးတဲ့အတြက္ ကားေပၚမွာ ေမွးငိုက္ေနၾကတယ္။ မီးပံုဖိုၿပီး မီးလႈံေနတဲ့သူေတြ စကားေျပာသံက ကားေပၚထိ ေရာက္လာတယ္။ ယူနီေဖာင္း၀တ္သူေတြကို ျမင္ရတိုင္း က်မ ေၾကာက္စိတ္စိုး႐ြံ႕စိတ္နဲ႔ ပူလိုက္ရတာ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ ကားေပၚကတဆင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကိုၾကည့္ေတာ့ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္လရဲ႕ လေရာင္က ႏွင္းမႈန္ေတြ ေအာက္မွာ ေငြေရာင္လဲ့ေနတယ္။ လေရာင္နဲ႔ ပုဇဥ္းေအာ္သံ၊ ညငွက္ေအာ္သံ၊ သစ္ပင္ကို ေလတိုးသံေတြက က်မကို အထီးက်န္အားငယ္ေအာင္ ပံ့ပိုးေနတဲ့အတိုင္း။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ က်မတို႔သားအမိ ခင္ပြန္းသည္ဆီ အႏၱရာယ္ကင္းကင္း ေရာက္ပါ့မလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြ စိတ္ပူၿပီး အိပ္ေပ်ာ္မယ္မထင္ဘူး။ က်မတို႔သားအမိရဲ႕လံုၿခံဳေရးကို စိတ္ပူတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ကလည္း သူရိွတဲ့ေနရာကို မေရာက္မခ်င္း အိပ္ေပ်ာ္မယ္မထင္ဘူး။ အလြမ္းတံတားထိုးၿပီး သံလြင္ျမစ္ကိုကူးမယ့္ က်မ ေကာင္းကင္က လမင္းကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ဆုေတာင္းမိတယ္။ "က်မတို႔ မိသားစု၊ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြ လကို တေယာက္တေနရာစီ ၾကည့္ေနရာက တမိုးေအာက္မွာ လကို အတူၾကည့္ခြင့္ ရခ်င္ပါတယ္" လို႔။ ေကာင္းကင္က လမင္းက က်မဆုေတာင္းကို ၾကားၿပီး ေၾကကြဲလို႔ထင္ပါရဲ႕ တိမ္ေတြၾကားထဲ ပုန္းသြားတယ္။ မိုးလင္းလို႔ သံလြင္ျမစ္ကိုျဖတ္ေတာ့ ျမစ္ေရစီးသံ သဲ့သဲ့က ခရီးသည္ေတြကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္သလိုပဲ။ တံတားကူးရင္ မွတ္ပံုတင္ျပစရာမလိုဘူး။ တေယာက္ ၅၀၀ိ/ - ေပးရင္ ရတယ္ဆိုတဲ့ စကား အမွန္ပါပဲ။ ယူနီေဖာင္း၀တ္ၿပီး ေတာင္းစားသူနဲ႔ ခြက္ေရွ႕ခ်ၿပီး ေတာင္းစားသူ ေနရာလုတဲ့ အေၾကာင္းေရးတဲ့ ကိုၿငိမ္း (မႏၱေလး) ၀တၳဳကို သတိရမိေသးတယ္။ သံလြင္ျမစ္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဖားအံကို ျဖတ္ေတာ့ ဇြဲကပင္ေတာင္ၾကီးက ထီးထီးၾကီးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ ခါတိုင္းဆို ေတာေတာင္ရဲ႕အလွ၊ ေဒသရဲ႕ထြက္ကုန္၊ ေဒသရဲ႕စကားသံ ေလယူေလသိမ္းအားလံုးကို ခရီးသည္ေတြ႔တိုင္း ေမးေနမိမွာ။ အခုေတာ့ ဆြံ႔အလို႔ ...။ ဆူညံတဲ့ ၿမိဳ႕ျပကေန တိတ္ဆိတ္တဲ့ ေတာေတာင္ေတြဆိီ တိုး၀င္လာတဲ့ က်မတို႔ကား ေကာ့ကရိတ္ စစ္ေဆးေရးစခန္း အေက်ာ္မွာ ယာဥ္တန္းေစာင့္ဖို႔ တန္းစီေနတယ္။ ယာဥ္တန္းထြက္လို႔ ရၿပီထင္ၿပီး၊ ကားစက္ႏိႈးတဲ့ ယာဥ္ေမာင္းေရာ၊ ကားစပယ္ယာကို စစ္ဗိုလ္တေယာက္က ဖမ္းခ်ဳပ္လိုက္တယ္။ သူ႔ထက္ၾကီးတဲ့ အထက္ အရာရိွက ဆိုင္ကယ္ကို ေ၀ါကနဲထိုးရပ္လိုက္ၿပီး "ဘယ္သူ ထြက္ခိုင္းလို႔လဲ။ တာ၀န္ဆိုတာ မသိဘူးလား။ အားေနလို႔တားတာ မဟုတ္ဘူး" လို႔ မာန္လိုက္တာ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ က်မတို႔ သားအမိနဲ႔ ခရီးသည္ေတြဆိုတာ တုတ္တုတ္မလႈပ္ရဲဘူး။ ေက်ာေပၚ၀ဲေနတဲ့ ေသနတ္ေတြ ျပင္းထန္တဲ့ စကားလံုးေတြ ေအာက္မွာ ေရွ႕ခရီးဆက္ဖို႔ မေတြးရဲဘူး။ ရိွေနတဲ့ ေနရာေလးမွာ အသက္ခႏၶာၿမဲဖို႔ ဆုေတာင္းေနရတယ္။ ေဒါနေတာင္ကိုျဖတ္ဖို႔ ခြင့္ျပဳေတာ့ ကားေတြ ေ၀ါခနဲ အလုအယက္ ေမာင္းၾကေတာ့တာပဲ။ လမ္းက ေက်ာက္လမ္း။ က်မ ျဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ခ်င္းေတာင္၊ မဟာၿမိဳင္၊ ပံုေတာင္၊ ပံုညာ ေတာင္တက္လမ္းေတြက ေပ ၆၀၀၀ - ၃၀၀၀၀ ေက်ာ္ အျမင့္ေတြ။ ေျမလမ္းမို႔ ေတာင္ၿပိဳတာ၊ ေျမေပ်ာ့လို႔ မိုးဖြဲဖြဲက်ရင္ဘဲ ေခ်ာက္ကမ္းပါးဘက္ ကားေရာက္သြားရင္ ေအာ္ၾကဟစ္ၾက အသဲတထိတ္ထိတ္၊ ရင္တဖိုဖိုနဲ႔။ ေဒါနေတာင္က ေက်ာက္လမ္းမို႔ က်မအတြက္ ပါးပါးေလး ရင္မခုန္လိုက္ရဘူး။ ကုန္တင္ကား ခရီးသည္ကားေတြေပၚမွာ လူေတြ အေသြးစံု အေတြးစံု။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကေတာ့ တူၾကမယ္ မထင္ဘူး။ ေဒါနေတာင္ေပၚကေန သထံုဘက္ မွန္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာေတာင္ေတြကို ပ်ပ်ပဲ ျမင္ရေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာေတာင္ေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ က်မခ်စ္တဲ့ အညာ၊ ေျမလတ္ ၿမိဳ႕ျပ၊ မိဘေဆြမ်ဳိး၊ ရဲေဘာ္အားလံုးကို ထားခဲ့ရၿပီ။ က်မအတြက္ ေသာင္ရင္းျမစ္ဟာ ခြဲခြာျခင္း မွတ္တိုင္ပဲ။ အဲဒီ ျမန္မာျပည္ကို ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ေရာက္မယ္ဆိုတဲ့ ေန႔စြဲကို မသိရတဲ့ ဒုကၡသည္ က်မ ျဖတ္သန္းလာရတဲ့ ခရီးဟာ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြရဲ႕ အသည္းႏွလံုးကို နင္းေျခၿပီး မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေမာင္းႏွင္ရတဲ့ ခရီးပါပဲ။ က်မတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ကိုပဲ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ႏွင္းပန္းအိမ္

Saturday, December 6, 2008

လ်ဳိ႕ဝွက္ေပါက္ၾကားခဲ့ေသာ ျပည္ထဲေရးဝန္ၾကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ဦး မိန္႔ခြန္း

မဇၩိမသတင္းဌာန

ၾကာသပေတးေန႔၊ ဒီဇင္ဘာလ 04 2008 16:54 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္

လ်ဳိ႕ဝွက္ေပါက္ၾကားလာခဲ့ေသာ သေဘာထား တင္းမာေသာ နအဖအဖြဲ႔ဝင္တဦးဟု ေက်ာ္ၾကားေသာ ျပည္ထဲေရးဝန္ၾကီး၏ ဌာနတြင္း မိန္႔ခြန္းကို မဇၩိမက လက္ခံရရွိခဲ့ရာ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပလိုက္ရပါသည္။ ျပည္ထဲေရးဝန္ၾကီး ေျပာၾကားသည့္ မိန္႔ခြန္း စက္တင္ဘာ အေရးအခင္းေနာက္ပိုင္း ဘာလုပ္သလဲဆိုလွ်င္ ျဖစ္လာသည့္ Riot အားလံုးကို စစ္တပ္ျဖင့္ ႏွိမ္နင္းျခင္းသည္ International Law အရ တရားမဝင္ဟု ကမၻာ႔ အသိုင္းအဝိုင္းက ေထာက္လာျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ International တြင္ ယခင္က တပ္မေတာ္က အုပ္ခ်ဳပ္ေနသည္မွာ ပါကစၥတန္၊ ဆူဒန္၊ ျမန္မာ စသည့္ (၃) ႏိုင္ငံသာ က်န္ေတာ့သည့္ အေနအထားမွ ယေန႔အေျခအေနတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတစ္ခုသာ က်န္ေတာ့သည့္ အေနအထားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုအေနအထား အေျခအေနတြင္ Riot ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတြင္းမွာ ဆူပူမႈအားလံုးကို တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈ လုပ္သည့္ ျပည္ထဲေရးဝန္ၾကီးဌာန အေနျဖင့္ တာဝန္ယူၿပီး ရွင္းရမည္ဆိုသည့္ အေနအထားေၾကာင့္ ရဲတပ္ရင္းမ်ားကို ျပန္လည္ ဖြဲ႔စည္းရသည့္ အေနအထားႏွင့္ လက္နက္မ်ား ျပန္လည္တပ္ဆင္ျခင္း၊ လိုအပ္သည့္ အၾကမ္းဖက္ဆိုင္ရာ ပစၥည္းမ်ား၊ လက္နက္ခဲယမ္းမ်ားက အစ ျပင္ဆင္၍ စက္ပစ္ကြင္းသို႔ မိမိကိုယ္တိုင္သြားေရာက္ၿပီး ျပင္ဆင္လုပ္ကိုင္ရသည့္ အေနအထားျဖစ္ေၾကာင္း ဆက္လက္၍ ေျပာၾကားရာတြင္ ေနာက္အနာဂတ္မၾကာမီ ေရာက္ေတာ့မည့္ (၂) ႏွစ္ကာလအတြင္းတြင္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ရသည့္ အပိုင္းတြင္ မိမိဝန္ၾကီးဌာနအေနျဖင့္ မိမိတို႔ ေရွ႔တန္းေရာက္လာၿပီဟု ေျပာ၍ရေၾကာင္း၊ ထို႔အတူ တာဝန္ပိုင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အရာရာသည္ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး အပိုင္းကို ရဲ၊ ေထြ/အုပ္တို႔ျဖင့္ ေျဖရွင္း၍ တရားဥပေဒေၾကာင္းအရ စီးပြားေရးအပိုင္းတြင္ တစစျဖင့္ ရွင္းၿပီး အက်ဥ္းပိုင္းတြင္ ဥပေဒေၾကာင္း အရ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မည္ဆိုသည့္ ဥပေဒလမ္းေၾကာင္းကို ေရွ႔ကတင္ၿပီး လုပ္မည္ ဆုိသည့္ အေနအထား အေျခအေနမ်ဳိးျဖစ္ေၾကာင္း ဌာနၾကီး (၄) ခုက လုပ္သည့္ လုပ္ငန္းအားလံုးတို႔သည္ တရားဥပေဒ၊ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းႏွင့္ ညီရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အစြန္းထြက္၍ မရသည္ကို ဌာနမွဴးမ်ားက သိေၾကာင္း၊ ဌာနမွာရွိသည့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားက မသိေၾကာင္း မိမိသည္ပင္လွ်င္ ႐ုံးခန္းထဲမွာေနၿပီး တစ္ပတ္အတြင္း လုပ္ခဲ့သည့္ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို ျပန္ၿပီး ေျပာရလွ်င္ မနက္ (၅) နာရီခြဲခန္႔ထၿပီး ဝင္လာသည့္ စာမ်ားကို ျပတ္ေအာင္ ရွင္းရေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္ကို တစ္ခုလံုး ဘာထူးသည္ကို ၾကည့္ရေၾကာင္း၊ ၿပီးလွ်င္ Briefing သြားလုပ္ရေၾကာင္း၊ (၁) နာရီခြဲ (၂) နာရီခန္႔မွ ျပန္လာရေၾကာင္း၊ ေန႔ခင္းပိုင္း Briefing ျပန္လုပ္ၿပီး စာမ်ား ရွင္းရေၾကာင္း၊ ထိုၾကားထဲ အစည္းအေဝးေခၚလွ်င္ သြားရေၾကာင္း၊ Cabinet တြင္လည္း (၁၂) နာရီခြဲ၊ (၁) နာရီ ပံုမွန္ျဖစ္ေနေၾကာင္း။ ယေန႔ ႏိုင္ငံတကာ အေျခအေန ဆက္ဆံမႈ အားလံုးသည္ ျပည္တြင္းသို႔ ေရာက္လာေၾကာင္း၊ ျပည္တြင္းမွာ လႈပ္ရွားဆက္ဆံမႈ အားလံုးသည္ ႏုိင္ငံေရးအရ လႈပ္ရွားမႈ၊ စီးပြားေရးအရ လႈပ္ရွားမႈ၊ လူမႈေရးအရ လႈပ္ရွားမႈ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရ လႈပ္ရွားမႈ၊ အားကစားေရးအရ လႈပ္ရွားမႈ စသည့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားအားလံုးသည္ ျပည္တြင္းကိုလာၿပီး ႏိုင္ငံတကာ၏ Idea, Philosophy ႏိုင္ငံတကာ၏ စြပ္စြဲခ်က္အားလံုးသည္ ျပည္တြင္းသို႔ ေရာက္လာသည့္အခါ အရပ္သားအားလံုးသည္ ထိုအတိုင္းစီ၍ လႈပ္ရွားလာၾကျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အရပ္သားဟု ဆိုရာတြင္ သာမာန္ေယာက္်ား၊ မိန္းမ၊ ဘုန္းၾကီး၊ မယ္သီလ၊ အလုပ္သမားမ်ား ပါေၾကာင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္း ေနထိုင္ၾကသည့္ လူဦးေရ ၅၄ သန္းလံုးသည္ ၎ကိုမွီၿပီး လႈပ္ရွားလာသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာ အေျခအေန မည္သို႔ရွိသည္ကို အၾကမ္းဖ်င္းသိရန္ လုိအပ္ေၾကာင္း ယေန႔ကမၻာကိုၾကည့္လွ်င္ အေမရိကန္ ၾကီးစိုးေရးဝါဒသည္ အၿမဲတမ္း ရွိေနေၾကာင္း၊ ၎၏ ေပါင္းထားသည္မွာ အေမရိကန္၊ အဂၤလိပ္၊ ျပင္သစ္ ျဖစ္လာသည့္ အေျခအေနျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခင္က အေမရိကန္၊ အဂၤလိပ္၊ ၾသစေၾတးလွ် ဦးစီးသည့္ အေနာက္အုပ္စု ဂ်ာမနီ စသည္ျဖင့္ ဦးစီးျခင္းမ်ဳိး ရွိေနသကဲ့သို႔ EU ကလည္း သတ္သတ္ရွိေၾကာင္း၊ ယေန႔ EU သည္ ထိုပံုစံုမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ၂၇ ႏိုင္ငံသည္ ဥေရာပတြင္ Union ေခၚသည့္ ၂၇ ႏိုင္ငံမွ ၎သြားကပ္ေၾကာင္းကို နားလည္ရန္ လိုအပ္ေၾကာင္း၊ ယေန႔ ႏိုင္ငံမ်ားကို ျပန္ၾကည့္ပါက အေမရိကန္ ဦးစီးသည့္ အေနာက္အုပ္စု၊ ႐ုရွအုပ္စု၊ က်န္သည့္ ၁၅ ျပည္နယ္ အုပ္စု၊ ႐ုရွထဲက တစ္ပိုင္းကြဲၿပီး NATO Series ထဲဝင္သြားၿပီးေတာ့မွ EU ေခၚသည့္ အုပ္စုဆိုၿပီး ဥေရာပ Union ႏွင့္ ေပါင္းသြားသည့္ ႏိုင္ငံမ်ား၊ အာဖရိကႏိုင္ငံတြင္လည္း အာဖရိကယူနီယံဆိုၿပီး တစ္ဖြဲ႔ရွိေၾကာင္း၊ ထို႔အျပင္ အေရွ႔အလယ္ပိုင္းအာရပ္မ်ားျဖစ္ေသာ အေနာက္ကုလားအုပ္စုတစ္စုရွိေၾကာင္း၊ ဒီဘက္မွ ျပန္ၾကည့္ပါက အႏၵိယ၊ တ႐ုတ္၊ ႐ုရွား၊ စသည့္ျဖင့္ အုပ္စုတစ္စုရွိေၾကာင္း၊ ဂ်ပန္သည္ အေမရိကန္ အုပ္စုျဖစ္ေၾကာင္း ၎တို႔မွာ အုပ္စုအေနအထား အၾကမ္းဖ်င္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေမရိကန္ အုပ္စုအျပင္ EU အုပ္စုက သြားၿပီးေပါင္းေနသည့္ အေနအထားျဖစ္ေၾကာင္း သူ႔ဟာသူ ေပါင္းေနျခင္းသည္ အေၾကာင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ပစ္မွတ္ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ တစ္အခ်က္သည္ စစ္အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ ႏိုင္ငံျဖစ္ျခင္းႏွင့္ ျမန္မာသည္ တြန္းလွည္းေလးကဲ့သို႔ သူတို႔အေနျဖင့္ ျမင္ေနၾကေၾကာင္း Issue တင္လိုက္ပါက လူအားလံုးသည္ စိတ္ဝင္စားေနၾကေၾကာင္း၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အေၾကာင္းျပၿပီး International မွာ လူမ်ားႏိုင္ငံကို လုပ္စားလာၾကသည့္ အေနအထားျဖစ္ေၾကာင္း၊ အာဆီယံ၊ တ႐ုတ္၊ အႏၵိယ တို႔၏ အေနအထားတြင္ တစ္ပိုင္းက ျပန္ၾကည့္ပါက အေမရိကန္သည္ အားၾကီးလာသျဖင့္ စီးပြားေရးအရ စစ္ေရးအရ အားၾကီးလာသည့္ ႏိုင္ငံျဖစ္သျဖင့္ ယေန႔အေနအထားအရ ႐ုရွား ကလည္း သီးျခားမယွဥ္ႏိုင္၊ တ႐ုတ္ကလည္းသီးျခားမယွဥ္ႏိုင္၊ ကုလားကလည္း သီးျခားမယွဥ္ႏိုင္ၾကသည့္ အေနအထားျဖစ္သျဖင့္ အေမရိကန္ကို ယွဥ္ရန္ ႐ုရွား၊ တ႐ုတ္၊ အႏၵိယေပါင္းၿပီး အေမရိကန္၏ လြမ္းမိုးမႈကို ျပန္ၿပီး ယွဥ္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရသည့္ကာလျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေမရိကန္ အပိုင္းကို ျပန္ၾကည့္ပါက ၎သည္ အေမရိကန္အုပ္စု၊ EU အုပ္စု၊ ဂ်ပန္အုပ္စု၊ ကိုရီးယားအုပ္စု စသည္ျဖင့္ အေမရိကန္ အုပ္စုျဖစ္ၾကေၾကာင္း၊ ပတ္ဝန္းက်င္ၾကည့္သည့္အခါ အေမရိကန္ဘက္လိုက္သားမ်ား ျဖစ္ေနၾကသည္ကို ျမင္ေအာင္ ၾကည့္တတ္ဖို႔ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ နားလည္ေအာင္ ျပန္ၾကည့္လိုက္ပါက အာဆီယံ အုပ္စုထဲတြင္ စကၤာပူ၊ မေလးရွား၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ ထိုင္း၊ ဒီဘက္က ၾကားထဲက လြတ္ေနတာက ျမန္မာ၊ လာအို၊ ကေမၻာဒီးယား၊ ဗီယက္နမ္ စသည့္ ႏိုင္ငံေလာက္သာ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ In Line ျဖစ္သည္ကို ေတြ႔ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ တ႐ုတ္ကို ကပ္ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ တ႐ုတ္ကို ကပ္ရသည့္ အေၾကာင္းရင္းမွာ လက္ရွိ အစိုးရအေနျဖင့္လည္း တ႐ုတ္က မ်က္ႏွာသာေပးေနလို႔၊ တ႐ုတ္ႏွင့္ ေပါင္းစည္းေနလို႔ တ႐ုတ္ကို Back ကစ လုပ္ၿပီးေတာ့ ဝန္ၾကီးကေျပာသည္ဟု ခင္ဗ်ားတို႔ စိတ္ထဲမွာ ထင္ေကာင္း ထင္ၾကလိမ့္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အမွန္မွာ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ လက္ရွိ ယေန႔ ကမၻာတြင္ တစ္ဦးတည္း ရပ္တည္၍ မရေတာ့ေၾကာင္း၊ တစ္ပိုင္းက လုပ္လာသည့္ Plan ကို ျပန္ေျပာရမည္ဆိုပါက အေမရိကန္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ထိမ္းခ်ဳပ္ရန္အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကမၻာမွာ တစ္ႏိုင္ငံတည္း ရပ္တည္၍ မရသည့္အတြက္ ASEAN Group, EU Group ေနာက္ ႐ုရွား Group ဟိုဘက္က အေမရိကန္ Group တြင္ အေမရိကန္၊ အဂၤလန္၊ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမနီ၊ အီတလီ စသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားပါေၾကာင္း၊ ထိုကဲ့သို႔ အုပ္စုမ်ားကြဲေနၾကရာ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ တ႐ုတ္ကို ကပ္ရသနည္းဆိုသည္ကို အနည္းငယ္ ရွင္းျပလိုေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံသည္ မည္မွ်ပင္ၾကီးၾကီး၊ မည္မွ်ပင္ငယ္ငယ္၊ မည္မွ်ပင္ခ်မ္းသာ ခ်မ္းသာ တိုက္႐ိုက္ က်ဴးေက်ာ္ခ်င္သလို က်ဴးေက်ာ္၍ မရေၾကာင္း၊ ၎ကို မည္သို႔ ခ်ဳပ္သည္ဆိုလွ်င္ ယေန႔ ကုလသမဂၢႏွင့္ ကုစားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ UN တြင္ ၁၉၂ ႏိုင္ငံရွိရာ ထိုအထဲတြင္ ေကာ္မတီအလိုက္၊ က႑အလုိက္ လံုၿခံဳေရးကို ကိုင္သည့္ UN လံုၿခံဳေရး ေကာင္စီရွိေၾကာင္း၊ လူမႈေရးကို ကိုင္သည့္ ေကာင္စီရွိေၾကာင္း၊ အလုပ္သမားကို ကိုင္သည့္ ေကာင္စီရွိေၾကာင္း၊ ပညာေရးကို ကိုင္သည္ UNESCO ရွိေၾကာင္း၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ ယေန႔ International တြင္ သံုးခုသာရွိေၾကာင္း၊ တစ္အခ်က္က ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ လံုၿခံဳေရးကို ကိုင္သည့္ Motion တစ္ခု၊ စီးပြားေရး ကိုင္သည့္ Motion တစ္ခု၊ လူမႈေရးကိုင္သည့္ Motion တစ္ခု ရွိလာၾကၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုကဲ့သို႔ က႑ (၃) ရပ္ႏွင့္ ကိုင္သည့္အပိုင္းတြင္ အေမရိကန္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို တိုက္ရိုက္ တက္လာသည္မွာ ဘာလဲဆိုလွ်င္ ေလ့လာသည့္ လူမ်ား သိလိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကမၻာ႔ေျမပံုကို ၾကည့္သည့္အခါ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရခ်ိန္မွ ခ်န္ေကရွိတ္ အစိုးရ ခိုင္ရန္အတြက္ ယေန႔ တ႐ုတ္ေဘးတြင္ တ႐ုတ္ျဖဴ စိုက္ထားသည့္ ထိုင္ဝမ္ဆိုတာ ရွိေၾကာင္း ေျပာၾကား။ ထိုင္ဝမ္သည္ အေမရိကန္ေရတပ္ Base ထားၿပီးလွ်င္ တ႐ုတ္ကို ပိတ္ထားသည့္ အေနအထား ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုင္ဝမ္ကၽြန္းသည္ ယေန႔ တ႐ုတ္ျပည္မၾကီး၏ ယေန႔ အေနအထားအရ ႏွစ္ႏိုင္ငံမရွိပဲ One China ျဖစ္ရမည္ဟု ျမန္မာကလည္း ေထာက္ခံထားေၾကာင္း၊ ၎က ပင္မသည္လည္း ထိုအရာပင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို Issue သည္ အၿမဲရွိေနမည့္ Issue ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ သူ႔ေဘးကို ျပန္ၾကည့္လွ်င္ ဂ်ပန္သည္ အေမရိကန္ ေရတပ္ခံထားေၾကာင္း၊ Pro အေမရိကန္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေမရိကန္က ျဖဴလွ်င္ျဖဴၿပီး အေမရိကန္က မဲလွ်င္ မဲသည္ ဆိုသည့္ အေနအထားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေအာက္ဖက္ကို ျပန္ဆင္းလာလွ်င္ တ႐ုတ္ျပည္ႏွင္ ဆက္ႏြယ္သည့္ ေျမာက္ကိုရီးယား၊ ေတာင္ကိုရီးယားရွိေၾကာင္း၊ ေတာင္ကိုရီးယားတြင္ ၿမိဳ႔လယ္တြင္ Base လုပ္ၿပီး အေမရိကန္စခန္း ဌာနခ်ဳပ္ၾကီး ဖြင့္ထားသည့္ အေျခအေနျဖစ္ေၾကာင္း၊ ၎ေနာက္ျပန္လည့္လွ်င္ စကၤာပူကို ေတြ႔ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ စကၤာပူကလည္း အေမရိကန္၏ တပည့္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မေလးရွား၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ ထိုင္းစသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားအားလံုးသည္ အေမရိကန္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး Base လုပ္ထားသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားပင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ လြတ္သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္သည္ အေမရိကန္ ေရတပ္၏ ေထာက္ပံ့မႈ၊ အေမရိကန္၏ ပံ့ပိုးမႈျဖင့္ ေနလာသည့္ ႏိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒုကၡသည္ႏုိင္ငံဆိုၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကို ၂ဝ၁ သန္းၿပီးခဲ့သည့္ နာဂစ္ ကိစၥအတြက္ EU က ေပးရန္ လုပ္ေနသည္မွာ မေန႔က သတင္းစာတြင္ ေဒၚလာ ၈၁ သန္း၊ ၆၆ ရာခိုင္ႏႈန္း ရသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူတို႔ႏုိင္ငံတြင္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ေရေဘးျဖစ္စဥ္က သန္း ၂ဝဝ၊ သန္း ၄ဝဝ ကို အေမရိကန္ ႏိုင္ငံအေနျဖင့္ ေပးခ်င္လွ်င္ ေပး၍ရသည့္ အေနအထားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏွင့္ အႏၵိယႏိုင္ငံသည္ လက္ဝဲလည္းမဟုတ္၊ လက္ယာလည္းမဟုတ္သည့္ ႏိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ ျဖစ္ေသာ္လည္း မည္သည့္ NGO အဖြဲ႔မွ မရွိေၾကာင္း၊ အိႏၵိယၿပီးလွ်င္ ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံသည္လည္း လံုးဝ အေမရိကန္တပည့္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အႏုျမဴလက္နက္ ပိုင္ၾကသည့္ အေနအထား အေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အာဖကန္ နစၥတန္ ႏိုင္ငံသည္ စစ္ေရးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး အေမရိကန္ ေျခကုတ္ရရွိသြားသည့္ ႏိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုအနားတြင္ ဆက္ေနသည့္ တိဘက္သည္လည္း တ႐ုတ္က ေခါင္းေဆာင္ ဒလိုင္းလားမား ထြက္ေျပးသြားသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ လက္ရွိတ႐ုတ္က အုပ္ခ်ဳပ္မႈယူထားၿပီး အေမရိကန္က လက္ရွိ အၿမဲတမ္းထိုးေဖာက္ေနသည့္ အေနအထားျဖစ္ေၾကာင္း၊ တ႐ုတ္ကို ပတ္ထားသည့္ မြန္ဂိုလီးယားတြင္ ဆႏၵျပမႈ လက္ရွိျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ CIA ဝင္ေနသည့္ အေနအထား အေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ ဆိုလိုသည္မွာ China Containment Policy စီးပြားေရးအရ၊ ႏုိင္ငံေရးအရ တ႐ုတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ရမည္ဆိုသည့္အခါမွာ လြတ္ေပါက္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ တခုတည္းသာ ရွိေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ Gas ဝယ္ယူေနျခင္းမ်ားမွာလည္း အလကား ဝယ္ေနျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း၊ မိမိတို႔ဘက္ကို ယူနန္-မႏၱေလး၊ အႏၵိယကို ေဖာက္မည္၊ ေက်ာက္ထုဆိပ္ကမ္းကို ေဖာက္မည္ဆိုသည့္ ကိစၥမ်ားမွာ ထိုပင္လယ္ထြက္ေပါက္ကို လာေနၾကသည့္ အေနအထားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုင္းကေန ေဖာက္ၿပီးလွ်င္ ထားဝယ္ ေရတပ္ဆိပ္ကမ္းကို ေဖာက္ရန္အတြက္ ဆင္ျဖဴတိုင္၊ မင္းသမီးကို ေဖာက္ၿပီး ဆိပ္ကမ္းၾကီး လုပ္ရန္အတြက္ သေဘာတူ လိုက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အေျခအေနမွာ ပင္လယ္ထြက္ေပါက္ ရွိေနျခင္း၊ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ ထြက္ေနျခင္းမ်ားသည္ ၎တို႔အတြက္ ပစ္မွတ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယေန႔အခ်ိန္တြင္ ေလာင္စာဆီ Crisis ျဖစ္ၾကသည့္ အေနအထားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေလာင္စာဆီ Crisis ျဖစ္ေနျခင္းမွာ အေမရိကန္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ အာရွ အေရွ႔အလယ္ပိုင္းက အိုပက္တို႔ မည္မွ်ပင္ထြက္ထြက္ ေရနံႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ေရနံကို ရွာသည္မွာလည္း အေမရိကန္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေရနံထုတ္ျခင္းႏွင့္ ခ်က္ျခင္းမွာလည္း အေမရိကန္ ကုမၸဏီမ်ားမွပင္ ထုတ္လုပ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေရာင္းသည့္ ကုမၸဏီမ်ားအားလုံးသည္ အေမရိကန္ ကုမၸဏီမ်ားက ထိန္းခ်ဳပ္ထားျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရွင္းရွင္း ေျပာရလွ်င္ ၎တို႔ ေစ်းကစားေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို Crisis ကိုယူၿပီး ႏိုင္ငံေရး စီးပြားေရး လူမႈေရးကိုပါ အဖြဲ႔ဖြဲ႔ၿပီးမွ လုပ္ေနၾကသည့္ အေနအထားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယေန႔ အေမရိကန္ က်င့္သံုးေနသည္မွာ ဘာလဲဆိုလွ်င္ Humanitarian သည္ လူတစ္ဦးခ်င္းကို ေျပာျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ လူတစ္ဦးခ်င္းကို ၎တုိ႔၏ သေဘာထားႏွင့္ ေျပာသည့္အခါမွာ လူ႔အခြင့္အေရးကို ေရွ႔တန္းတင္ရန္အတြက္ လုပ္လာသည့္ ကာလမွာ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုသည္ အဓိကမွာ ႏိုင္ငံတကာမွာ ရွိေနသည့္ ၎တို႔မၾကိဳက္သည့္ အစိုးရကို ဆန္႔က်င့္သည့္ အဖြ႔ဲအစည္း၊ တရားဝင္ေျမာက္ေပး၍ ရေအာင္ လုပ္ထားသည့္ အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္ေၾကာင္း အေမရိကန္က သတ္မွတ္သည့္ ဥပေဒက မိမိတို႔ ႏိုင္ငံျခားမသြားရ၊ ဘဏ္မ်ားတြင္ ေဒၚလာမရွိ၊ Section မရွိ၊ ေဒၚလာ ျဖတ္ပိုင္ခြင့္မရွိ၊ စီးပြားေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ သြင္းကုန္ထုတ္ကုန္မ်ား ပိတ္ေၾကာင္း၊ မည္မွ်ပိတ္ပိတ္၊ ၎ႏိုင္ငံတစ္ခု၏ ဥပေဒႏွင့္ လုပ္တာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိတို႔ မလုိက္နာ၍ ရေၾကာင္း၊ ေဒၚလာျဖတ္ပိုင္ခြင့္ မရွိေၾကာင္း၊ စီးပြားေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ သြင္းကုန္/ထုတ္ကုန္မ်ား ပိတ္တာေတြရွိေၾကာင္း၊ မည္မွ်ပိတ္ပိတ္ ၎ႏိုင္ငံ၏ ဥပေဒႏွင့္ လုပ္တာျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိတို႔ မလုိက္နာ၍ ရေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ UN ကို ၎ ၂ ခု Issue တင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ တစ္ပိုင္းက လံုၿခံဳေရးေကာင္စီမွာ ေလ့လာသူမ်ား သိလိမ့္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ Presidential Statement လံုၿခံဳေရးေကာင္စီမွာ အၿမဲတမ္းအဖြဲ႔ဝင္ (၅) ႏိုင္ငံရွိေၾကာင္း၊ က်န္သည့္ (၁ဝ) ႏိုင္ငံသည္ ႏိုင္ငံေသးေသးၾကီးၾကီး ၁၉၂ အႏုတ္ ၅ ထဲက ႏိုင္ငံမ်ားသည္ အလွည့္က်၊ အႏွစ္ (၅ဝ) ကို တစ္ၾကိမ္ ပါဝင္ႏိုင္ေအာင္ သက္တမ္း (၂) ႏွစ္ရွိသည့္ Non Permanence ၎တို႔က ပါမစ္နစ္ (၅) ႏိုင္ငံ၊ အေမရိကန္၊ အဂၤလိပ္၊ ျပင္သစ္၊ ႐ုရွား၊ တ႐ုတ္ ဟူ၍ရွိေၾကာင္း၊ Non Permanence (၁ဝ) ႏိုင္ငံရွိေၾကာင္း၊ ၎ (၁၅) ႏိုင္ငံတို႔သည္ ဥကၠဌ တစ္လ တာဝန္ယူရေၾကာင္း၊ ၎ တစ္လ Timing ယူၿပီးမွ အဆိုတင္ရေၾကာင္း၊ လူ႔အခြင့္အေရးေကာင္စီ၊ ILO/UNESCO တို႔ႏွင့္ ခ်ိတ္ၿပီး သြင္းေၾကာင္း၊ Presidential Statement သည္ ယူခုႏွစ္ၾကိမ္ထုတ္ၿပီးေၾကာင္း၊ Presidential Statent သည္ Non Binding သည္ ဘာမွ်မလုပ္လည္းရေၾကာင္း ပံုစံအားျဖင့္ရွိေၾကာင္း၊ ၎တြင္ တိုက္တြန္းခ်က္၊ ႏိႈးေဆာ္ခ်က္၊ သတိေပးခ်က္မ်ားရွိေၾကာင္း၊ ယခုလုပ္ေနသည္မွာ မျပင္းထန္ေသာ္လည္း ေနာက္တြင္ ျမန္မာကို သိုးမည္းေလး တစ္ေကာင္လို လုပ္ရန္ သတ္မွတ္ၿပီး ကမၻာ႔ႏိုင္ငံမွာ UN ၏ အားကိုးယူ၍ လုပ္ေတာ့မည့္ အေနအထား ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိတို႔သြားမည့္ Seven Step သည္ ၂ဝ၁ဝ ႏွစ္စမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ႏွစ္ခြဲခန္႔ အခ်ိန္သာ က်န္ေတာ့ေၾကာင္း၊ ၎အခ်ိန္အတြင္း အရပ္သားအစိုးရကို အာဏာလြဲရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ UN Site ႏွင့္လာၿပီး ၎ကိစၥကို လုပ္ကိုလုပ္ေတာ့မည့္ အေနအထား အေျခအေနမ်ဳိး ၾကံဳေနရၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ International ပတ္သက္၍ ယေန႔လုပ္ၾကမည္ ဆိုတာ မည္သို႔ျဖစ္မလဲဟု ေျပာၾကရရင္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရမွာလဲ အၾကပ္အတည္း ဆိုသည္မွာရွိေၾကာင္း၊ မိမိတို႔သည္ ယေန႔လုပ္ေနၾကသည့္ ရည္မွန္းခ်က္မွာ မီးစင္ၾကည့္ ‘က’ ၾကရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ မိမိတို႔၏ မူကိုေတာ့ မေျပာင္းႏိုင္ေၾကာင္း ပထမဆံုး အေျခခံယူသည္မွာ အင္ဒိုနီးရွားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ႏုိင္ငံေတာ္တြင္ သံတမန္တစ္ေယာက္၊ သံတမန္ဆိုသည္မွာ အဆင့္မျမင့္ေၾကာင္း၊ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံကို လက္ခံလိုက္ၿပီး ဆိုကတည္းက ႏိုင္ငံ၏ ကိုယ္စား အေျချပဳထားသည့္ အခြင့္အေရး International Rights အရ ရသင့္ရႏိုင္သည့္ အခြင့္အေရးျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အင္ဒိုနီးရွားမွာလည္း သံအမတ္ၾကီး ႐ုတ္သြားေၾကာင္း၊ သံအမတ္ၾကီးသည္ သက္တမ္းကုန္၍ ေခၚသြားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာကလည္း သက္တမ္းကုန္၍ ေခၚလာသည့္ အပိုင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ EU ျမန္မာက အင္ဒိုနီးရွားသံအမတ္ကို လက္ခံလိုက္ၿပီ ဆိုသည္ကို ျမန္မာ နယက က ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီးႏွင့္ ေတြ႔ၿပီး လက္ခံလိုက္လွ်င္ ျပတ္ေၾကာင္း၊ ၎တို႔က မျပတ္ေၾကာင္း၊ အစိုးရက ဦးဥာဏ္လင္းကို Nominate လုပ္ၿပီး အစိုးက သေဘာတူေသာ္လည္း လြတ္ေတာ္က သေဘာမတူေၾကာင္းဟု ပယ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးဥာဏ္လင္းကို သံအမတ္အေနျဖင့္ မခန္႔အပ္ဘဲ အာဆီယံ ကိုယ္စားလွယ္ဟူ၍ ျဖစ္သြားေၾကာင္း၊ ယခုအခါ ျမန္မာႏိုင္ငံကေနၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံက အင္ဒိုနီးရွားသံအမတ္ကို လက္ခံလိုက္မွ ဦးဥာဏ္လင္းကို သံအမတ္အျဖစ္ လက္ခံလိုက္ေၾကာင္း၊ EU နာဂစ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ျပည္တြင္းကို စကူးေတာ့မည္ဆိုပါက ‘နာဂစ္’ ကိစၥေပၚလာသည့္အခါတြင္ အေမရိကန္ သေဘၤာက (၃) စင္း၊ ၿဗိတိန္က (၂) စင္း၊ သေဘၤာ ငါးစင္း အုပ္စု၊ ဟယ္လီေကာ္ပတာ ၃၆ စီးႏွင့္ ရိကၡာမ်ားႏွင့္ ေရာက္ေနေၾကာင္း၊ အဝတြင္ ေစာင့္ေနေၾကာင္း၊ ဝင္ခြင့္မေပးဘူး၊ လူေတြေသေတာ့မည္၊ လူေတြေသရန္ အလားအလာရွိေနေၾကာင္း၊ မိန္းမမ်ား၊ ကေလးမ်ား ဘာျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ လူမ်ားသည္ ေရမသန္႔၍ အဆိပ္ျဖစ္ ေသေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကတ္ေဘးတစ္ခု ထပ္ၾကံဳေတာ့မည္၊ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ မုန္တိုင္းတစ္ခုထပ္လာၿပီး တိုက္ေတာ့မည္ဆိုသည့္ Weather ေတြႏွင့္ ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး လာေနၾကသည့္ အေနအထားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဝင္ခြင့္မေပးၾကျခင္းသည္ အင္ဒိုနီးရွား ဆူနာမီျဖစ္သည့္အခ်ိန္မွာ အေမရိကန္က Pro American ၎တို႔၏ ဆရာ ဆူနာမီေဘးကို အေမရိကန္သေဘၤာက ဝင္ကူပါမည္ဟု ႏွစ္လလည္း မထြက္ သံုးလလဲ မထြက္၊ ေနာက္ဆံုး (၇) လၾကာမွ ထြက္သြားသည့္ အေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ မလိုအပ္ေတာ့ဘူး ထြက္ပါေတာ့ဆိုၿပီး UN ကို တက္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားမွ ထြက္သြားရသည့္ အေျခအေနမ်ဳိးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အဝင္လာသည့္ ကာလအတြင္းမွာ အဝင္ခံလိုက္လွ်င္ သေဘၤာကပ္ၿပီး ရွပ္ေျပးယာဥ္၊ ရဟတ္ယာဥ္ႏွင့္ လူအင္အား (၂ဝဝဝ) ခန္႔ႏွင့္ ၎တို႔ Facelity ႏွင့္ ဝင္ၿပီး ခ်ေပးသြားမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မထြက္ေတာ့ဘဲ လုပ္စရာ လုပ္ငန္းေတြလုပ္ဖို႔ က်န္ေသးေၾကာင္း၊ Humanitarian လူသားမ်ားတြက္ ခံစားခြင့္လုပ္ေပးရန္ ၎တြင္ တာဝန္ရွိပါသည္စု ေျခကုန္ရသြားၿပီး မထြက္ဘူးဆိုလွ်င္ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ဘာလုပ္မလဲ၊ ၎ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ေနဖို႔အတြက္ အကြက္ေခ်ာင္းေနၾကေၾကာင္း ကေမၻာဒီးယား ဟြန္ဆြန္က ေျပာသည္မွာ ၎တို႔ႏိုင္ငံမွာ NGO မ်ားဝင္လာသည္ကို ခံလိုက္ရသည့္အခါ ၎တို႔ယူလာသည့္ ပိုက္ဆံ ၎တို႔ဖာသာသံုး၍ ျပန္သြားသည့္အခါ ၎တို႔ႏိုင္ငံတြင္ အမႈိက္ပံုပဲ က်န္ခဲ့ေၾကာင္း၊ တစ္ပိုင္းက UN ၏ ျပယုဒ္ပဲ ခံလိုက္ရေၾကာင္း၊ တကယ္ အက်ဳိးအျမတ္က ဘာမွ မရွိေၾကာင္း၊ ႐ုရွားတြင္ INGO ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ဥပေဒကို ေလ့လာေနေၾကာင္း၊ တကယ္ေတာ့ ၎တို႔ အားလံုးသည္ အေမရိကန္၏ တပည့္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ CIA ၏ တပည့္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျပည္တြင္းမွာလဲ ရွိေၾကာင္း၊ ဆက္စပ္ေနသည့္ ထိုင္းနယ္စပ္တြင္လည္း ရွိေၾကာင္း၊ တ႐ုတ္ႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည့္ ယူနန္နယ္ထဲမွာလဲ UNH ဟူ၍ အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ စေတြ႔ေၾကာင္း၊ ဝင္လို႔ရေအာင္လည္း ဝင္လာၾကေၾကာင္း၊ ဝင္လာသည့္ အခ်ိန္တြင္ ၎တို႔၏ အေထာက္အပံ့သည္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရကို ေပးသည္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ UN အဖြဲ႔အစည္းကို ေပးသည္ျဖစ္ၿပီး UN ၏ Command အရ ေပးခ်င္သည္ကို ေပးမည္၊ သံုးခ်င္သည္ကို သံုးမည္၊ လုပ္ခ်င္သည္ကို လုပ္မည္ဟု Concept ရွိေနေၾကာင္း ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ NGO အဖြဲ႔ စုစုေပါင္း အားလံုး ၄၂ ဖြဲ႔ခန္႔ရွိေၾကာင္း၊ မည္သည့္ ပစၥည္းမ်ားကို သံုးမွန္းမသိေၾကာင္း၊ ထိုပစၥည္းမ်ား သြင္းလာသည့္အခါ မည္သူမွ် မသိလိုက္ေၾကာင္း၊ လင္ခ႐ုဇာကဲ့သို႔ ကား (၆) စီးပါလာေၾကာင္း၊ မည္သည္က ရသည့္ ေငြျဖင့္ သြင္းမွန္းလည္း မသိေၾကာင္း၊ ပိုဆိုးသည္မွာ ႏိုင္ငံတကာမွာ ဆက္သြယ္ရန္အတြက္ ဆက္သြယ္ေရး ပစၥည္းမ်ား သံုးလာေၾကာင္း၊ ဆက္သြယ္ေရး ပစၥည္းဆိုသည္ကို အသိမခံေၾကာင္း၊ TC ျဖတ္ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ TC ဆိုသည္မွာ ႏုိင္ငံေတာ္ အစိုးရက ခြင့္ျပဳမွသာ ျဖတ္ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကားမ်ား၊ ဆက္သြယ္ေရး ပစၥည္းမ်ား ပါလာေၾကာင္း၊ အကုန္လံုးသိမ္းသည့္အခါ မေပးပဲ အကုန္ ျပန္ယူသြားၾကေၾကာင္း၊ Diplomer ဆိုသည့္ လူမ်ားသည္ ႏိုင္ငံေတာ္အေနျဖင့္ တာေပၚလင္လိပ္မ်ား သြင္းရန္ လုပ္သည့္အခါ TC မတင္သည္မ်ားလည္း ရွိေၾကာင္း၊ တင္သည္မ်ားလည္း ရွိေၾကာင္း၊ လာသည့္ ပစၥည္းမ်ား အားလံုးကို ကိုယ့္သေဘာႏွင့္ကိုယ္ ထုတ္သြားၿပီး ေဝသည္မ်ားလည္းရွိေၾကာင္း၊ အျပင္သို႔ ေရာင္းစားသည္မ်ားလည္း ရွိေၾကာင္း ထိုကဲ့သို႔ ေရာင္းစားသည္မ်ားကို အစိုးရ ေရာင္းစားသည္ဟု ေလသံျဖင့္ စၿပီး ပစ္ထိုးလိုက္ေၾကာင္း၊ တကယ္တမ္း လက္ရွိ ေနာက္ဆံုးအေျခအေနမွာ မိမိတို႔သည္ ျပည္တြင္း ဆန္လံုေလာက္ေၾကာင္း၊ မိမိစာရင္းအရ ေအာက္မွ တက္သည့္ စာရင္းအရ လူဦးေရ ၆၁၆၉၉ ဦး လူဦးေရ ၆ ေသာင္းေက်ာ္ကို ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက ေန႔စဥ္ ဆန္ေကၽြးေနေၾကာင္း၊ ထိုကိစၥမ်ားကို ၎တို႔ အသိအမွတ္မျပဳေၾကာင္း၊ Instant Food မ်ား၊ ဘီစကြပ္မ်ား မေပးရန္ႏွင့္ ေသာက္ေရသန္႔မ်ား လံုေလာက္ၿပီဆိုေသာ္လည္း မရေၾကာင္း၊ လိုခ်င္သည့္ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းမ်ား ေပးပါဆိုသည့္အခါမွာ မည္သူမွ် မလာေၾကာင္း၊ အားလံုးသည္ ၎တို႔ NGO ႏွင့္သူ႔သေဘာႏွင့္ သူ သံုးၿပီး စာရင္းျပသြားသည့္ သေဘာျဖစ္ေၾကာင္း၊ တကယ္ လိုအပ္ေနသည္ကို ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရမွ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္း လိုသည္ဆိုသည့္အခါ တာေပၚလင္မ်ားသာ ေပးေၾကာင္း ေျပာၾကားသြားသည္ လိုအပ္ခ်က္အားလံုးတြင္ အိမ္ေျခအားလံုး အပ်က္အစီး (၈) သိန္းခန္႔ရွိေၾကာင္း၊ ေဆာက္ေပးရမည့္ အိမ္ေျခအားလံုး (၆) ေသာင္းေက်ာ္ရွိေၾကာင္း၊ တစ္ၿပိဳင္တည္း မေဆာက္ႏိုင္သည့္ ကာလအတြင္းမွာ ပထမအဆင့္ Target အေနျဖင့္ (၄) ေသာင္းထားေၾကာင္း၊ Target (၄) ေသာင္းက တစ္လႏွစ္လအတြင္းတြင္ အိမ္ေျခ (၄) ေထာင္ကို ၿပီးေအာင္ေဆာက္ဆိုၿပီး ပူးတြဲေဆာက္ေနသည့္ အေနအထားျဖစ္ေၾကာင္း၊ အိမ္တစ္လံုး၏ တန္ဖိုးႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရ သတ္မွတ္ခ်က္သည္ (၆) သိန္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခုေဆာက္ေနသည့္ အခ်ိန္မွာ (၁ဝ) သိန္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ အိမ္တစ္လံုး (၁ဝ) သိန္းတန္ ေဆာက္ႏိုင္ရန္ အတြက္ သစ္မ်ားအားလံုးကို ရန္ကုန္ကိုသြင္းၿပီး စက္႐ုံမ်ားတြင္ Cutting လုပ္၊ Ready made Cutting ျဖင့္ သြားေဆာက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ သြပ္မိုး၊ ထရံကာ၊ ပ်ဥ္ခင္း၊ အုတ္ဖိနပ္ခံ ေဆာက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း။ ICRC ကေတာင္ငူ၊ ပဲခူး (အေရွ႔) ျခမ္း သို႔လာၿပီး ေတာထဲက အိမ္တစ္အိမ္ကို ေထာက္ပံ့ေၾကးဆိုၿပီး တစ္အိမ္ကို ၂၃ဝဝဝ က်ပ္၊ လူ (၅) ဦးခန္႔ လာေပးသြားေၾကာင္း၊ မည္သည့္ ပိုက္ဆံႏွင့္ ေပးသနည္းဟု စိစစ္ရာ ICRC မွေပးသည္ဆို၍ ကရင္က လာေပးေၾကာင္း၊ UNHCR က ၎တို႔စာရင္းအရ စခန္း (၉) ခုတြင္ လူဦးေရ ၁၄ဝဝဝ ကေနၿပီးလူ ၈ဝဝဝ ကို ထုတ္ေပးၿပီး ယခု တတိယ ႏိုင္ငံသို႔ ထုတ္ရန္ အေၾကာင္းျပ၍ NGO ေနာက္ပိုင္းက ကူညီေနသည္မွာ အေမရိကန္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႔အတူ ထိုအနားတြင္ အဖြဲ႔ (၂ဝ) ေက်ာ္ခန္႔သည္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဆန္႔က်င္ေနေသာ အဖြဲ႔အစည္းအားလံုးသည္ ေမးတင္ၿပီး ေစာင့္ေနၾကျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေရွ႔ေနဆိုင္ရာ အဖြဲ႔၊ NLD-LA အဖြဲ႔၊ DAB အဖြဲ႔၊ FDB အဖြဲ႔၊ စသည့္ အဖြဲ႔မ်ားရွိေၾကာင္း၊ ၎တို႔က မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ လုပ္သည္ဆိုလွ်င္ ထို NGO ဆိုသည့္လူမ်ားဆီက ပိုက္ဆံယူၿပီး ျမန္မာျပည္က လူမ်ားကို ေထာက္ပံ့သည္ ဆိုသည့္ အေနအထား ျဖတ္စားလတ္စား လုပ္ေနသည့္ အဖြဲ႔မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း။ KNU ကို တပ္မေတာ္ဖြဲ႔ပါက အခ်ိန္မေရြး ရွိႏိုင္သည့္ အေနအထားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုကို ခိုးၿပီးဆြဲထားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ တရားဝင္ေၾကျငာၿပီး ဖက္ဒရယ္မူၾကီး ထုတ္ၿပီး အင္တာနက္က တင္ထားသည့္ ဖက္ဒရယ္မူကို ဆြဲထားၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေဝးေရာက္ အစိုးရဆိုၿပီး ျပည္ေျပးစိန္ဝင္းတို႔ အဖြဲ႔ႏွင့္ ဆြဲထားျခင္းရွိေၾကာင္း၊ သူတို႔တြင္ မရွိသည္မွာ နယ္ေျမတစ္ခုသာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ၎တို႔၏ စစ္ေရး အင္အားတက္ေအာင္ လုပ္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ယေန႔ ျဖစ္လာသည့္အခါ ေနာက္ဆံုး ျပန္ၾကည့္ပါက CIA ႏွင့္ နဂိုကတည္းက ဆက္ေနၿပီးလွ်င္ ယေန႔ ဟိုဘက္ကို ေျပာင္းသြားေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံေတာ္အၾကီးအကဲကို တိုက္ရိုက္ကိုင္ၿပီးလွ်င္ သူရယ္၊ ေအးျမင့္ရယ္ ေပါင္းစပ္ၿပီး တပ္မေတာ္ၿပိဳကြဲေရးကို သြားေနၾကေၾကာင္း၊ Sector တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယေန႔ ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႔မ်ားကို ျပန္ၾကည့္သည့္အခါ လူအခ်င္းခ်င္းက မေက်နပ္မႈ၊ ထိုအထဲတြင္ မိမိတို႔ေရွ႔က သြားေနၾကသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ထြန္းၾကည္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ေက်ာ္ဘ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ျမင့္ေအာင္ တို႔သည္ ပုဂၢိလိက ေဖာက္ဖ်က္မႈက နည္းနည္းပါးပါးသာရွိေၾကာင္း၊ အားလံုးစင္းသည္ဟု မိမိ မေျပာလိုေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ သက္ေသကို ဆြဲတင္လိုက္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ တပ္မေတာ္ အခ်င္းခ်င္းၿပိဳကြဲေရးကို အဓိကထားၿပီး လုပ္သြားသည့္ အေနအထားကို ေတြ႔ရေၾကာင္း၊ မိမိတို႔လက္ထက္တြင္ မိမိတို႔လုပ္၍ မရေၾကာင္း၊ မိမိတို႔ သတင္းကိုတင္လွ်င္လည္း မွန္သလား မွားသလား ေဘးမွ စရဖကၾကည့္ေနေၾကာင္း၊ ၾကံ့ခိုင္ေရးလည္း ရွိေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာလုပ္လုပ္ မလြတ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေဘးမွ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္ဟူေသာ စကားတစ္ခြန္းကို မွာလိုက္လိုေၾကာင္း၊ ထို႔အျပင္ ေထာက္လွမ္းေရး Source (၄) ခုအျပင္ ကုန္သည္ပြဲစားအားလံုးသည္လည္း မကင္းရာ မကင္းေၾကာင္းမ်ား ရွိေနၾကမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဆက္သြယ္ရာ ဆက္သြယ္ေၾကာင္းမ်ား ရွိေနၾကမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ Cover ယူရာယူေၾကာင္းမ်ား ရွိေနၾကမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုမွ သတင္းမ်ားလည္း ေပးေနၾကမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ျပည္တြင္းမွာ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ အေနအထားအေျခအေန ထပ္ၿပီး ေျပာရလွ်င္ လက္ရွိ လုပ္ေပးေနသည့္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒကို လက္မခံဘူးဟု ဆန္႔က်င္ဘက္ ႏိုင္ငံေရးပါတီျဖစ္သည့္ NLD က ကိုင္စြဲေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ NLD ကို ေၾကာက္စရာ မရွိေသာ္လည္း ၎တို႔ ေနာက္ကြယ္တြင္ အေမရိကန္၊ အဂၤလိပ္၊ ျပင္သစ္ သံ႐ုံး သံုး႐ုံးရွိေၾကာင္း၊ သင္တန္းမ်ားေပးျခင္း၊ ေငြမ်ား ေထာက္ပံ့ျခင္း၊ လိုခ်င္သည့္ သတင္းမ်ားေပးျခင္း၊ UN ႏွင့္ ဆက္သြယ္၍ရေအာင္ လုပ္ေပးေနေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင္း ၎တို႔သည္ စင္ၿပိဳင္ပါတီေထာင္ရန္ႏွင့္ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ဥပေဒကို လက္ရွိစည္းမ်ဥ္းႏွင့္အညီ ပါတီေထာင္မည္ဆိုသည့္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု ဥပေဒႏွင့္အညီ ပါတီေထာင္မည္ ဆိုသည္က တစ္အုပ္စု၊ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ၎တို႔ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကို ကိုင္စြဲထားၿပီး ေျမြမေသ ဒုတ္မက်ဳိး၊ ဆန္႔က်င္ဘက္အတုိင္း ရပ္တည္မည့္ အုပ္စုက တစ္အုပ္စု၊ ဘာမွ မဆက္သြယ္ဘဲ အၿမဲတမ္း တစ္သက္လံုး Anti လုပ္မည့္သူက တစ္အုပ္စု၊ ဘာမ်ားျဖစ္လာမည္ဆိုသည္ကို ေနာက္တစ္ႏွစ္ခြဲပဲ က်န္ေၾကာင္း၊ ႏုိင္ငံေရးသမားသက္သက္ အစိုးရျဖစ္လာမည့္ အခ်ိန္မွာ မၾကိဳက္သူမ်ားကို ျဖဳတ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မၾကိဳသည့္သူ အနားေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း