News Article Photo Poem Video Cartoon Music Radio

Friday, November 16, 2007

ေတာ္လွန္ေရး မၿပီးေသးပါ …

မဇၩိမသတင္းဌာန
Friday, 16 November 2007 19:11 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္

ဧည့္သည္လာရင္ အနည္းနဲ ့အမ်ားေတာ့ ဟင္းေကာင္းစားရတယ္ ဆိုတာကို က်ေနာ္တို ့ေမ့ထားလို ့မရပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ မ်က္ႏွာႀကီးဧည့္သည္ လာတဲ့အခါမ်ိဳးဆို ပိုသိသာပါတယ္။ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးေမြးတာတင္ မဟုတ္ပဲ ဧည့္သည္႐ွိေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ားဆို ဆူစရာ ေငါက္စရာ ႐ွိရင္ေတာင္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ညင္ညင္သာသာ ဆူတတ္ ေငါက္တတ္ပါတယ္။ ခုရက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္တို ့တိုင္းျပည္ကို မ်က္ႏွာႀကီး ဧည့္သည္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ပါတယ္။ အိမ္သာလို ့ဧည့္လာတာေတာ့ မဟုတ္ေပမဲ့ ဧည္သည္ကိုေတာ့ ဧည့္သည္လို ဆက္ဆံမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ အခ်က္ကို က်ေနာ္တို ့လံုးဝ ေမ့မထားသင့္ပါဘူး။ ဒီဧည့္သည္ေတြ အားလံုးဟာ သံတမန္ေတြ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကိုလည္း ေမ့လို ့မရပါ။ သူတို ့ေနာက္မွာ UN တပ္တို႔၊ US တပ္တို႔ ပါလာမယ္ ဆိုတဲ့အေတြမ်ိဳးလဲ မရွိသင့္ပါဘူး။

အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္

မစၥတာဂမ္ဘာရီ အျပန္မွာ ယူသြားႏိုင္တယ္လို ့သူယူဆသြားတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြကေတာ့

၁။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့ သေဘာထား ေၾကညာခ်က္ကို လူသိရွင္ၾကား ထုတ္ႏို္င္ျခင္း၊
၂။ ပါတီ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုႏိုင္ျခင္း
၃။ အဖမ္းအဆီးမ်ား ထပ္မလုပ္ပဲ ဖမ္းထားသူမ်ားကို လႊတ္ေပးမည္ဟု အစိုးရက အာမခံျခင္း
၄။ ဆင္းရဲမႈ ပေပ်ာက္ေရး ေကာ္မရွင္ ဖြဲ႔စည္းရန္ စဥ္းစားမည္ဟု ကတိရျခင္း

ျဖစ္တယ္လို ့ ကုလသမဂၢ ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို တရားဝင္ အစီရင္ခံခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ေနာက္ မစၥတာ ဂမ္ဘာရီရဲ့ အေကာင္းျမင္တတ္တဲ့ ႐ႈေထာင့္နဲ ့ စကားကေတာ့ စစ္အစိုးရ အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာရဲ့ တိုက္တြန္းမႈ အတိုင္း ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံကူးေျပာင္းေရးကို အေလးထား ေဆာင္႐ြက္ဖို႔ ႐ွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

က်ားေသကို အသက္သြင္းတာ

ခုေလာေလာဆယ္မွာ အစိုးရ အေနနဲ ့ေဆြးေႏြးပြဲ ကို တာဝန္ယူေဖာ္ေဆာင္ဖို ့ ဝန္ႀကီး တစ္ေယာက္ကို တရားဝင္ တာဝန္ေပးထားျပီး ျဖစ္တယ္လို ့ စစ္တပ္ပိုင္ မီဒီယာမ်ားမွာ ေဖာ္ျပထားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီ ဆက္ဆံေရး အရာ႐ွိ ဆိုတဲ့ရာထူးဟာ ေဆြးေႏြးပြဲ အတြက္ ထိထိေရာက္ေရာက္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ခန္႔မွန္းလို႔ ရပါတယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲ အတြက္ ႀကိဳတင္ေဆြးေႏြး ေပးဖို႔ ၾကားပြဲစား သာသာအာဏာပဲ ႐ွိဟန္တူပါတယ္။ ေနာက္ ေဆြးေႏြးပြဲ ဆိုတာ ႏွစ္ဘက္ ဘံုၾကတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို ႐ွာဖို႔လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ဘယ္လို ရလဒ္၊ ဘယ္လို ဦးတည္ခ်က္ ကို အဓိကထား ေဆြးေႏြးမယ္ ဆိုတာလဲ အသင့္႐ွိထားဖို ့ လိုပါတယ္။ က်ေနာ္ အျမင္အရေတာ့ စစ္အစိုးရဟာ ေဆြးေႏြးပြဲ၊ ညိႇႏိႈင္းပြဲ ဆိုတာရဲ့ သေဘာ ကို သိဟန္မတူပါဘူး။ သူတို႔ သြားေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေတြ ေဆြေႏြးပြဲ မစခင္ အႀကိဳ ေတာင္းဆိုမႈေတြ ႐ွိေနတဲ့အတြက္ သူတို႔ရဲ့ အစကတည္းက လမ္းဆံုးထိ မရည္႐ြယ္တဲ့ လမ္းျပေျမပံု ကို အသက္ျပန္သြင္းဖို႔ ့ႀကိဳးစားေနတယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ တကယ္တမ္း ေဆြးေႏြးပြဲ လုပ္မယ္ သင္ပုန္းေခ်ေရး လမ္းေၾကာင္းကို ေတြ႔မယ္ဆိုရင္ ပထမဆံုး ျပင္ဆင္ႏိုင္သေလာက္ သူတို ့အတိတ္က အမွားေတြကို ျပင္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဥပမာ။ ။ ဖမ္းထားတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား အားလံုးကို လြတ္ေပးတာမ်ိဳးေပါ့။

၁။ သေဘာထား ေၾကျငာခ်က္ ကိစၥ

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့ သေဘာထားေၾကျငာခ်က္ကို ထုတ္ျပန္ ခြင့္ေပးတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို ့ႏိုင္ငံသားေတြ အတြက္ ရည္႐ြယ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ မစၥတာဂမ္ဘာရီ ကေနတဆင့္ ထုတ္ျပန္ခြင့္ေပးတာကို ၾကည့္ခ်င္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံတကာရဲ ့ ဖိအားေတြကို ေလ်ာ့က်ဖို ့ အသံုးခ်တာ သက္သက္ ျဖစ္ပါတယ္။ မစၥတာ ဂမ္ဘာရီ နဲ ့ ဆက္ဆံေရး ေကာင္းမြန္လာဖို႔နဲ ့ႏိုင္ငံတကာက ျမင္ေနတဲ့ စစ္အာဏာ႐ွင္ ႐ုပ္လံုးကို ေဖ်ာက္ဖို ့ မ်က္ႏွာဖံုး သက္သက္ဆိုတာ သိသာလြန္း အားၾကီးပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ကို ျဖဳတ္မေပးေသးတာ ကလည္း တန္းတူရည္တူ ေဆြးေႏြးဘက္လို ့ မယူဆတာကို သိသာေစပါတယ္။ တကယ္ျဖစ္သင့္တယ္ ေစတနာ အမွန္နဲ ့ ေၾကျငာခ်က္ ထုတ္ခြင့္ေပးတယ္ဆိုရင္ စစ္အစိုးရ မီဒီယာေတြ မွာ အဲဒီ ေၾကျငာခ်က္ကို ထုတ္ျပန္ခြင့္ မျပဳရင္ေတာင္ NLD ကို သူအစီအစဥ္နဲ ့သူျဖန္႔ေဝခြင့္ ေပးသင့္ပါတယ္။ အင္တာနက္ေတြ တယ္လီဖုန္းေတြနဲ ့ သတင္းမီဒီယာေတြေၾကာင့္သာ ဒီေၾကျငာခ်က္ကို ျမန္မာႏိုင္ငံ အတြင္းမွာ ေနတဲ့ လူေတြ သိခြင့္ရတာပါ။

၂။ ေတြ႔ဆံုပြဲ

စစ္အစိုးရ က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ ့ NLD ပါတီ အမႈေဆာင္ အဖြဲ႔ေတြကို တရားဝင္ ေတြ႔ဆံုခြင့္ ေပးခဲ့ပါတယ္။ လြတ္လပ္တဲ့ ေတြဆံုမႈလို႔ ေျပာဖို႔ရာေတာ့ စဥ္းစားဖို ့အခ်က္ေတြ ႐ွိေနပါတယ္။ ေတြဆံုခြင့္ ေပးတဲ့ေနရာက အစိုးရဧည့္ေဂဟာ ျဖစ္ေနတာ၊ ဆက္ဆံေရး ဝန္ႀကီး ႀကိဳေရာက္ေနတာေတြကို ၾကည့္ရတာဟာ မ႐ိုးသားမႈ အနံ႔အသက္ေတြပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဆက္ဆံေရး ဝန္ႀကီးရဲ့ တာဝန္ဟာ စစ္အစိုးရနဲ ့NLD ၾကား ဆက္ဆံေရးေတြ ေဆာင္႐ြက္ဖို႔အတြက္ လို႔ပဲ ထင္ပါတယ္။ NLD အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္နဲ ့သူအမႈေဆာင္ အဖြဲ႔ေတြ ၾကားမွာ ဘယ္လို ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔မွ ႐ွိမေနသင့္ပါဘူး။ အစိုးရဧည့္ေဂဟာကို အသံုးျပဳခြင့္ေပးတယ္ ဆိုတာလဲ ပ်ားရည္နဲ ့ဝမ္းခ်တဲ့ သေဘာရယ္၊ ႏိုင္ငံတကာမွာ အျမင္လွေစဖို ့ အတြက္ရယ္လို ့ပဲ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ မီဒီယာေတြ အျမင္ေျပာင္းေအာင္ လုပ္တဲ့ ႀကိဳးစားခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္စုၾကည္ရဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကို ေခါင္းတင္ၿပီး ထြက္လာသမွ် ဂ်ာနယ္ေတြ၊ စာေစာင္ေတြ ဆိုတာလဲ ျပည္သူလူထုကို အိပ္ေငြ႔ခ်၊ တစ္ကမၻာလံုးကို အိပ္ေငြ႔ ခ်တဲ့ အဓိပၸါယ္ပါပဲ။

၃။ မဖမ္းေတာ့ဘူး

စစ္အစိုးရက မစၥတာ ဂမ္ဘာရီကို ေပးလိုက္တဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ တစ္ခုျဖစ္တဲ့ အဖမ္းအဆီး မလုပ္ေတာ့ပဲ ဖမ္းထားသူေတြကို ပိုလြတ္ေပးမယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ စစ္အစိုးရရဲ့ မ်က္ကန္းတေစၦမေၾကာက္ လိမ္ဆင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မစၥတာ ပီညဲ႐ိုး ရန္ကုန္မွာ ႐ွိေနတုန္းမွာပဲ မစုစုေႏြးကို ဖမ္းလိုက္တာကို အားလံုးအသိပါ။ ေနာက္လြတ္ေပးတယ္ ဆိုတာ လဲ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသမား တစ္ေယာက္မွာ သာမန္ ရာဇဝတ္မႈနဲ ့အက်ဥ္းသား တစ္ရာႏႈန္းနဲ႔ လြတ္ေပးေနတာ မ်ိဳးပါ။ တကယ္တမ္း ၈၈ က အေရးပါတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ NLD ရဲ့ ဦးဝင္းတင္လို ပုဂၢိဳလ္ေတြကို လြတ္ေပးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဒီအခ်က္ကေတာ့ လံုးဝ ျဖစ္လာမဲ့ ကတိေပးမႈမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးဆို တာကို သိထားဖို ့လိုပါတယ္။

၄။ ဆင္းရဲမႈ ပေပ်ာက္ေရး

ဆင္းရဲမႈ ပေပ်ာက္ေရး ေကာ္မ႐ွင္ဖြဲ႔ဖို ့ကိစၥကလည္း စဥ္းစားဖို႔ေတာင္ လိုတဲ့ကိစၥ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကို အားလံုး နားလည္ၿပီးသား ကိစၥပါ။ ဒါေပမဲ့ ဆင္ရဲမႈ ပေပ်ာက္ေရး ေကာ္မ႐ွင္ဖြဲ႔တာနဲ ့ တၿပိဳင္တည္း ခ်မ္းသာမႈ ေလ်ာ့ခ်ေရး အစီအစဥ္ကိုပါ ပူးတြဲ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔လိုတယ္ ဆိုတာကို သူတို႔ သိထားၿပီးသား ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီေကာ္မ႐ွင္ဖြဲ႔ဖို ့ဆိုတာကလဲ ေနာက္ထပ္ ပ်ားရည္တစ္ပုလင္းပဲ ျဖစ္ဖို႔မ်ားပါတယ္။

မီးစတဖက္ ေရမႈတ္တစ္ဖက္

စစ္တပ္အေနနဲ ့ ႏိုင္ငံတကာရဲ့ ဖိအားမ်ားအရ ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးေရး စားပြဲေပၚကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ နဲ ့ NLD ပါတီကို ေခၚထားၿပီး ထြက္ေပါက္တစ္ခု အေနနဲ ့ အသံုးခ်တယ္ဆိုတာ သိသာပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ က ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ ျဖစ္ၿပီဆိုတာနဲ ့တစ္ၿပိဳင္ထဲ ေနာက္တစ္ခါ ႐ူးခ်င္ဟန္ ထပ္ေဆာင္ဦးမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ တစ္ဖက္က ေဆြးေႏြးပြဲ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရလဲ သံုးေနေပမဲ့ တစ္ဖက္မွက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ ့ သေဘာထားအေပၚ ဆန္႔က်င္တဲ့ သတင္းေတြကို စစ္တပ္ပိုင္ မီဒီယာေတြမွာ ေဖာ္ျပေနပါတယ္။ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးလို႔ ေႂကြးေက်ာ္ေနေပမဲ့ တဖက္က ျပည္ပအားကိုး ပုဆိန္႐ိုးဆိုတဲ့ စာတမ္းေတြ ခ်ိတ္ဆြဲေနတုန္း ႐ွိပါေသတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာနဲ ့စနစ္တက် ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္မယ္ ေျပာေနေပမဲ့ တဖက္က လူမသိသူမသိ ဖမ္းဆီးမႈေတြ လုပ္ေနတုန္း ျဖစ္ပါတယ္။ တဖက္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့ ပံုနဲ႔သတင္းကို ျပည္တြင္းစာေစာင္ေတြ၊ မီဒီယာေတြမွာ ေဖၚျပခြင့္ ေပးေနေပမဲ့ တဖက္က NLD ကို မီဒီယာေတြဆီ သတင္း မပို႔ေအာင္ တားဆီးေနတုန္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

လူညံ့လိုေတြးတာ

စစ္တပ္ဟာ အာဏာလက္လြတ္ ဆံုး႐ံႈးမွာကို ကာကြယ္ခ်င္လို ့ ဒီေဆြးေႏြးပြဲကို အသံုးခ်တယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ သူတို႔ ေဆြးေႏြးပြဲရဲ့ အၿပီးသတ္ အေျဖဟာ လမ္းျပေျမပံုကို ျပန္ၿပီး အသက္သြင္းဖို႔ ေဆြးေႏြးဖို႔ သက္သက္ပါ။ သူတို႔ အာဏာေစာစီးစြာ စြန္႔လြတ္ရမဲ့ ဘယ္လို ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ိဳး ကိုမွ လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ လိုခ်င္တဲ့ အေျဖေပးၿပီး အဲဒီ အေျဖကို႐ွာဖို ့သက္သက္ ေဆြးေႏြးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူလူထုရဲ ့အာ႐ံုကို ခဏေျပာင္းေပးဖို႔၊ ႏိုင္ငံတကာ ဖိအားေလ်ာ့ခ်ဖို ့သက္သက္ အသံုးခ်တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ အာဏာလက္မဲ့ ျဖစ္မဲ့ တစ္စံုတစ္ရာကို ေတြ႔လိုက္တာနဲ ့ ခ်က္ျခင္းျပန္ အၾကမ္းဖက္ဖို ့ အသင့္႐ွိေနတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ ေဆြးေႏြးပြဲ စားပြဲေပၚကို NLD အေနနဲ ့ သြားတာကို ေထာက္ခံရမွာ ျဖစ္ေပမဲ့ ဒါဟာ အဆံုးသတ္အေျဖ ျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳး ႐ွိမေနသင့္ဘူးလို ့ထင္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ့ ေနသူရိန္ အစည္းအေဝးကို သတိရဖို႔ လိုပါတယ္။ စားပြဲေပၚတင္ ကိစၥၿပီးရင္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေပမဲ့ ေမွ်ာ္လင့္သလို မျဖစ္ခဲ့ရင္လဲ ေ႐ွ႕ဆက္ခ်ီတက္ဖို ့ အသင့္ျဖစ္ေနဖို႔ လိုပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး မၿပီးေသးပါ ခင္ဗ်ာ။



လူမခိုးေသာ္လည္း …

ကလိုေစးထူး
Friday, 16 November 2007 13:29 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္

တရက္မွာေတာ့ က်ေနာ့္အလုပ္ထဲက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ျမန္မာတေယာက္နဲ႔ အတူတူ အလုပ္တြဲလုပ္ရင္းနဲ႔ အလႅာပသလႅာပေတြ ဟိုဟိုဒီဒီ ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလို ေျပာျဖစ္ၾကရင္းနဲ႔ တႀကိမ္မွာေတာ့ သူက က်ေနာ့္ကုိ ေမးခြန္းတခု ေမးပါတယ္။

`ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားက ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက ဘယ္အတန္းထိ ပညာသင္ခဲ့လဲဗ်´

အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္က…

`ဟုတ္ကဲ့၊ က်ေနာ္ ျမန္မာစာ အဓိကနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးခဲ့ပါတယ္´

အဲဒီအခါမွာ အဲဒီမိတ္ေဆြက ရင္ေမာဟန္ ပုံစံနဲ႔ သက္ျပင္းခ်လုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္ေလးေလး ေလသံနဲ႔ ေျပာလိုက္ေသးတာက …

`အင္း၊ ျမန္မာျပည္က ဘြဲ႔ကလည္း ဘာမွ လုပ္မရပါဘူးဗ်ာ´

ဟုတ္ကဲ့၊ အဲဒီမွတ္ခ်က္ကို ေပးတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ျမန္မာက ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက ရွစ္တန္းေတာင္ မေအာင္ခဲ့ပါဘူး။

***

က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစုက ေငြေၾကးခ်မ္းသာတဲ့ မိသားစု မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သိပ္အခ်ိဳ႕တဲ့ႀကီးလည္း မဟုတ္ခဲ့ေလေတာ့ က်ေနာ့္ မိဘေတြက က်ေနာ္တုိ႔ ညီအကိုေတြကို ရည္မွန္းခ်က္ ႀကီးႀကီးထားၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ပညာေရးအတြက္ စနစ္တက် ၾကပ္မတ္ ထိန္းေက်ာင္းခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာမ ျဖစ္သူ က်ေနာ့္ေမေမက `ငါတုိ႔က မခ်မ္းသာေတာ့ ငါ့သားေတြကို ဥစၥာအေမြေတာ့ မေပးႏိုင္ဘူး၊ ဒီေတာ့ ငါ့သားေတြအတြက္ ပညာအေမြကိုေတာ့ ရေအာင္ ေပးခ်င္တယ္၊ ငါ့သားတုိ႔ ႀကိဳးစားၾက´ လုိ႔ အျမဲ ေျပာေလ့ ရိွပါတယ္။

ကေလးဘ၀ ငယ္စဥ္ကေတာ့ `ပညာ´ ဆုိတဲ့ စကားရပ္ရဲ့ အဓိပၸာယ္က တႏွစ္တတန္း မွန္မွန္ေအာင္ေနတာ တခုတည္းနဲ႔တင္ ျပည့္စုံေနခဲ့ပါတယ္။ တခါတေလမွာ အတန္းထဲမွာ အဆင့္ တစ္၊ႏွစ္၊သုံး တခုခု ၀င္လာၿပီဆုိရင္ေတာ့ မိဘေတြက ဆုေတြေပး၊ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကိုလည္း ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ ႂကြားလုံးထုတ္နဲ႔ေပါ့…။ ေန႔စဥ္ထိေတြ႔ ေနခဲ့ရတာကလည္း ေက်ာင္းနဲ႔အိမ္၊ အိမ္နဲ႔ေက်ာင္း ပါပဲ။

အတန္းေတြ တျဖည္းျဖည္း တိုးလာသလို အသက္အရြယ္လဲ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးရင့္လာတဲ့ အခါမွာ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ကလို ေက်ာင္းနဲ႔အိမ္သာမက ေဘးပတ္၀န္းက်င္ လူမႈ ဘ၀ေတြနဲ႔ပါ ထိေတြ႔ ဆက္ဆံရမႈေတြက ပိုမ်ားလာပါတယ္။ ကေလးဘ၀ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသင္ခန္းစာၿပီးရင္ ကစားကြင္းကိုသာ သြားတတ္ခဲ့ေပမယ့္ နည္းနည္းပါးပါး အသက္အရြယ္ ရလာေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကို ေျခဦး လွည့္တတ္လာပါၿပီ။ ဟိုဟိုဒီဒီ သြားလာတတ္လာပါၿပီ။

အဲဒီမွာတင္ သူလုိကိုယ္လို ပညာသင္သားေတြအျပင္ ဘ၀၀မ္းစာအတြက္ ပုံစံမ်ိဳးစုံနဲ႔ ႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ လူေပါင္းစုံကို စတင္ ထိေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းမေနႏိုင္ၾကတဲ့ ကုိယ္နဲ႔ သက္တူရြယ္တူေတြ၊ ပညာဆုံးခန္းတုိင္ေအာင္ မသင္ခဲ့ရတဲ့ ကာယလုပ္အား ပိုင္ရွင္ေတြ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့…၊ တမင္ကို ပညာ ဆက္မသင္ၾကေတာ့တဲ့ လူတခ်ိဳ႔…၊ အဲဒီလို မ်ိဳးစုံ၊ လူစုံတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ စတင္ မိတ္ဆက္ခြင့္ ရခဲ့ပါေတာ့တယ္။

က်ေနာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္…။ က်ေနာ္တုိ႔ မိဘေတြ ေခတ္တုန္းကနဲ႔ မတူတာကေတာ့ တကၠသိုလ္ ဆက္တက္ဖုိ႔ ႏွစ္ႏွစ္ ထပ္မံ ေစာင့္ဆုိင္းရပါမယ္။ ဒီေတာ့ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္က်မွ တကၠသိုလ္ကို ဆက္တက္ရမွာပါ။

***

`မင္းအေမ လစာ ဘယ္ေလာက္ရလဲကြ´

ကုိးတန္းနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး သူ႔မိဘရဲ့ ကုန္စုံဆိုင္မွာ ကူညီရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေရာင္းအ၀ယ္သမား ျဖစ္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက က်ေနာ့္ကို တရက္မွာ အဲဒီလို ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္က `၁၂၀၀ ေက်ာ္တယ္ ထင္တယ္´ လို႔ ေျဖေတာ့ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းက ရယ္ဟဟ နဲ႔…

`ငါ့ ဆုိင္မွာ တပတ္ေရာင္းရင္ အဲဒီေငြထက္ ႏွစ္ဆပုိတဲ့ အျမတ္ရတယ္ကြ´ လို႔ ေျပာပါေလေရာ…။

တကၠသိုလ္ ဆက္တက္ဖုိ႔ ေစာင့္ဆုိင္းရမယ့္ ၾကားကာလ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း အိမ္မွာ ဒီအတုိင္း အလကား မေနခ်င္တာနဲ႔ ေမေမ့ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရဲ့ သစ္စက္မွာ အလုပ္၀င္လုပ္ပါတယ္။ သစ္စက္ဆုိေတာ့ ေက်ာင္းပညာနဲ႔ သိပ္ၿပီးေတာ့ ပတ္သက္မႈ မရိွလွပါဘူး။ ေက်ာင္းပညာနဲ႔ အတန္ငယ္ ဆက္စပ္တာဆုိလို႔ သစ္ကို လုံးပတ္ ဘယ္ေလာက္၊ အရွည္ေပ ဘယ္ေလာက္ ရိွလဲ တုိင္းတာၿပီးရင္ တန္ေပ ဘယ္ေလာက္ရိွလဲ တြက္ခ်က္ရတာ တခုပါပဲ။ အဲဒါကလဲ တန္ေပတြက္တ့ဲ စာအုပ္က အဆင္သင့္ ရိွေနၿပီးသားဆိုေတာ့ ခပ္တိုတုိေျပာရရင္ အဲဒီအလုပ္က က်ေနာ္ သင္ခဲ့တဲ့ ဆယ္တန္းေအာင္ ဆိုတဲ့ ပညာနဲ႔ ဘာမွကို မဆက္စပ္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီ သစ္စက္မွာ ၀င္လုပ္လို႔ ရခဲ့တဲ့ ၀င္ေငြကေတာ့ က်ေနာ့္ေမေမရဲ့ ေက်ာင္းဆရာမ လစာထက္ သာလြန္ခဲ့ပါတယ္။ သစ္စက္မွာ ႏွစ္ပတ္တႀကိမ္ လုပ္ခရွင္းတုိင္း က်ေနာ္ရတဲ့ လုပ္ခကို ေမေမ့ကို အပ္တဲ့အခါ သူ႔လစာထက္ ပုိေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ ကာယလုပ္အားကို ၾကည့္ၿပီး ေမေမ့မ်က္ႏွာက တခုခုကုိ ခံစားရတဲ့ သြင္ျပင္နဲ႔ မရႊင္လန္းခဲ့ပါဘူး။

ေနာက္ထပ္ တခုက က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိ့ဳကေလးမွာ နယ္စပ္ကေန တဆင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံကို သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ၾကသူေတြ အင္မတန္ မ်ားပါတယ္။ ဟုိမွာ ဘယ္ပုံဘယ္နည္း ေငြရွာရတယ္ဆုိတာကုိ ၿမိ့ဳမွာ က်န္ရစ္ခဲ့သူေတြက မသိႏိုင္ မျမင္ႏိုင္ေပမယ့္ ျပန္ေရာက္လာၾကတဲ့လူ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေငြစေလး တရႊင္ရႊင္ ျဖစ္လာတာကို ေတြ႔ၾကတဲ့ အခါ တစတစနဲ႔ အဲဒီ ေငြရနည္းေနာက္ကို လိုက္ၾကျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ပညာကုိ ဆုံးခန္းတိုင္ေအာင္ မသင္ၾကားၾကေတာ့တဲ့ လူငယ္ေတြ ပိုမ်ားလာျပန္ပါတယ္။

***

အထက္ပါ တင္ျပခဲ့တဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံမွာ ပညာတတ္ေတြရဲ့ တန္ဖိုးက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေလ်ာ့မွန္း မသိ ေလ်ာ့လာသလို ေနာက္ဆုံးေတာ့ `ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္မွာမုိ႔လဲ´ `ဘြဲ႔ရေတာ့ေရာ ဘာလုပ္လုိ႔ ရလို႔လဲ´ ဆုိတဲ့ အေနအထားမ်ိဳး အထိကိုပါ ပညာတတ္ေတြကို စိန္ေခၚခံရတဲ့ အဆင့္ကို ေရာက္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

ယခင္က ရွစ္တန္းေလာက္ ေအာင္ရင္ပဲ ဌာနတခုခုမွာ စာေရးစာခ်ီ၊ ဒါမွမဟုတ္ မူလတန္းေက်ာင္း တခုခုမွာ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ဖို႔ အခြင့္အလမ္း ရိွခဲ့ေသးေပမယ့္ ယေန႔ေခတ္မွာေတာ့ ဘြဲ႔ရထားတဲ့ လူငယ္တေယာက္က ဆိုက္ကား ထြက္နင္းရတာမ်ိဳးေတြ ရိွေနပါၿပီ။ ဘာဆို ဘာအလုပ္မွ မရေတာ့တဲ့ အဆုံး ဘြဲ႔လက္မွတ္ကို အသာေခါက္လို႔ ရရာအလုပ္ ၀င္လုပ္ရသူေတြ တိုင္းတပါးကို ထြက္ၿပီး သူတုိ႔ႏိုင္ငံသားေတြ မလုပ္ခ်င္တဲ့ ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္ေတြကို လုပ္ရသူေတြ ဒုနဲ႔ေဒး ျဖစ္လာပါၿပီ။

လူငယ္ေတြကလည္း လက္ရိွ သင္ၾကားေနရတဲ့ ပညာေရးဟာ သူတုိ႔ ဘ၀ကို လုံေလာက္တဲ့ အာမခံခ်က္ ေပးႏိုင္ပါ့မလား ဆုိတာကို သံသယ ၀င္လာၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ လက္လုပ္လက္စား ျပည္သူေတြထဲက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ လူငယ္ေတြဟာ ပညာဆုံးခန္း မတုိင္မီမွာပဲ ေက်ာင္းထြက္၊ အလုပ္လုပ္…။ တခ်ိဳ႔ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ မိဘေတြက ငယ္ငယ္ကတည္းက ေက်ာင္းကို လုံး၀ကို မထားေတာ့ပါဘူး။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း `ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့လဲ ဘာလုပ္လုိ႔ ရတာမွတ္လုိ႔´ ဆိုတာပါပဲ။

တႏွစ္တတန္း ပုံမွန္ေအာင္တဲ့ အတန္းျမင့္လာမႈ တန္ဖိုးနဲ႔ ထပ္တူက်တဲ့ တတ္ေျမာက္မႈမ်ိဳး မေပးႏိုင္တဲ့ ျမန္မာျပည္ လက္ရိွ ပညာေရး စနစ္ရဲ့ နိမ့္က်မႈဟာလည္း ပညာသင္သားေတြကို ထိပါးစိန္ေခၚခံရတဲ့ အခ်က္တခ်က္ပါ။ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္ၿပီး ၿမိဳ႔ႀကီးျပႀကီးေတြမွာ ေနထုိင္သူ မိသားစုေတြကေတာ့ သူတုိ႔သားသမီးေတြကို အျပင္က်ဴရွင္၊ သင္တန္း စတာေတြမွာ တက္ေရာက္ေစၿပီး အဲဒီ ကြက္လပ္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ေပမယ့္ ေငြေၾကး ခ်ိဳ႔ငဲ့သူေတြရဲ့ သားသမီးေတြကေတာ့ သူတုိ႔ကုိ သင္ေပးတဲ့ ဆရာ/ဆရာမရဲ့ ေစတနာကုိသာ အေကာင္းဆုံး ေမွ်ာ္လင့္ ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ မိမိရဲ့ တပည့္သားသမီးေတြကို ရင္၀ယ္သားသကဲ့သို႔ သေဘာပိုက္ၿပီး ေစတနာ အရင္းခံနဲ႔ နာသုံးနာထားတဲ့ ဆရာ/ဆရာမ ေတြရဲ့ ေမတၱာတရားသည္သာလွ်င္ ခ်ိဳ႔ငဲ့သူေတြအတြက္ အေကာင္းဆုံး ပညာရည္ႏို႔ ျဖစ္ေစေတာ့တာပါပဲ။

***

`ပညာ´ ကို မီးရွဴးတန္ေဆာင္ လို႔လဲ တင္စားၾကပါတယ္။ အသိဉာဏ္ေတြ အေမွာင္က်ေနရင္ ထုိးထြင္းႏိုင္ေအာင္၊ ဆင္ျခင္တုံတရားေတြ အေမွာင္က်ေနရင္ လင္းခ်င္းႏုိင္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တာမုိ႔ မီးရွဴးတန္ေဆာင္ႀကီး တခုႏွယ္ ပညာကုိ တင္စားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ မီးရွဴးတန္ေဆာင္ႀကီး က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံမွာ လင္းခြင့္ မသာခဲ့တာေတာ့ အေတာ္ၾကာလာခဲ့ပါၿပီ။

သူတပါးႏိုင္ငံကုိ ေရာက္တဲ့အခါ တိုးတက္ေနတဲ့ သူ႔ႏိုင္ငံက ပညာေရးကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ `ျမန္မာျပည္ ပညာေရးကေတာ့ သုံးမရပါဘူး´ လို႔ လက္လြတ္စပယ္ မေျပာလိုေပမယ့္ `တုိ႔ႏိုင္ငံက်ေတာ့ ဘာလို႔မ်ား ဒီေလာက္ေတာင္ ပညာေရးက ေနာက္က်ေနရတာလဲ၊ ပညာတတ္ေတြက တို႔ႏိုင္ငံမွာ ဘာလုိ႔ တန္ဖုိးမရိွရတာလဲ´ ဆုိတဲ့ မခ်င့္မရဲစိတ္ကေတာ့ ျဖစ္မိတာ အမွန္ပါပဲ။

ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ လူတေယာက္၊ ဘြဲ႔ရတဲ့လူတေယာက္အတြက္ တိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံၾကီးေတြမွာေလာက္ ၀င္ေငြ မေျဖာင့္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲမွာ မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မၾကနဲ႔ သူသင္ခဲ့တဲ့ ပညာနဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳခြင့္ ရေနမယ္ ဆုိရင္ ဒါဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံက ပညာတတ္ေတြရဲ့ တန္ဖိုး ျမင့္တက္လာမႈ တခုပါပဲ။

***

အထက္မွာ ေရးခဲ့တာ အတန္ငယ္ မ်ားခဲ့ပါၿပီ။ စာတပုဒ္မွာ ခံစားခ်က္တခုခု၊ ယုံၾကည္ခ်က္တခုခု၊ ျဖစ္ေစခ်င္ခ်က္ တခုခုကို ခ်ေရးလိုက္တယ္ ဆိုပါစုိ႔…။ အဲဒီ ခ်ေရးလိုက္တဲ့ ခံစားခ်က္၊ ယုံၾကည္ခ်က္၊ ျဖစ္ေစခ်င္ခ်က္ ေတြနဲ႔ သေဘာျခင္း ထပ္တူက်တဲ့ လူေတြက အားေပးမယ္၊ သူတုိ႔ ခံစားေနရတာကိုလဲ ဖြင့္ဟမယ္၊ အႀကံျပဳမယ္…။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေကာင္းေသာ အေျဖတခုကို ၀ိုင္း၀န္း ရွာေဖြၾကပါတယ္။ အလြယ္ဆုံးနဲ႔ အ႐ိုးဆုံး စဥ္းစားမိတာပါ။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီစာထဲက အခ်က္အလက္ေတြကို လက္မခံသူ၊ တနည္းအားျဖင့္ ဆန္႔က်င္သူေတြအဖို႔ကေတာ့ စာတလုံးျခင္း တေၾကာင္းျခင္းစီဟာ သူ႔အတြက္ သံရည္ပူသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေစမွာပါပဲ။ အဲဒီလိုနဲ႔ `အဆင့္မရိွဘူး´ `အတင္း တုတ္ေနတာပါ´ `ေလထဲကေန ေအာ္မေနနဲ႔´ ဆုိတဲ့ စကားလုံးမ်ိဳးေတြကေန ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းတဲ့ ဖ႐ုႆ၀ါစာေတြပါ ပါလာတဲ့အထိ ျပန္လည္ တုံ႕ျပန္ပါေတာ့တယ္။ ဒါဟာလည္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ရင္ လူ႔သဘာ၀ တမ်ိဳးပါပဲ။ ကုိယ္မွ မၾကိဳက္ဘဲကိုး…။

သို႔ေသာ္…။

ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ လက္ခံႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ လက္မခံႏိုင္သည္ ျဖစ္ေစ မိမိထင္ျမင္တဲ့ ရွဳေထာင့္၊ သုံးသပ္ခ်က္ေတြကေန တဆင့္ အျပဳသေဘာဆန္တဲ့ အေကာင္းလကၡဏာေတြကို ထုတ္ႏႈတ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္ ဒီစာတပုဒ္ကို ေရးရက်ိဳး (နည္းနည္းေလး ျဖစ္ျဖစ္) နပ္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။

***

ပညာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ စကားပုံေလး တခု ရိွပါေသးတယ္။ `ပညာေရႊအိုး၊ လူမခိုး´ တဲ့…။

ဟုတ္ပါတယ္။ ပညာဆုိတဲ့ ေရႊအိုးကို ဘယ္လုိလူကမွ မခုိးႏိုင္ေလာက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အတၱေတြ၊ မာန္မာနေတြက ပိတ္ဖုံးလြန္းလာတဲ့ အခါက်ရင္ေတာ့ ပညာဆုိတဲ့ လူမခိုးႏိုင္တဲ့ ေရႊအုိးႀကီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နစ္ျမဳပ္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားမွာကို စိုးရိမ္မိလွပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဒီစာစုကို ေရးမိပါတယ္။