ေသျခင္းႏွင့္ပ်က္သုန္းျခင္း
| မဇၩိမသတင္းဌာန | |
| အဂၤါေန႔၊ ေမလ 27 2008 18:22 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ | |
| (နာဂစ္ဆိုင္ကလံုးမုန္တိုင္းဒဏ္ခံဒုကၡသည္မ်ားသို႔ကူညီလိုသူ ႏိုင္ငံျခားသားတဦး၏အေတြ႔အၾကံဳ) ရန္ကုန္။ ။ ညသန္းေခါင္ယံအခ်ိန္ေရာက္လာလွ်င္ ရန္ကုန္ၿမိဳ့လယ္ရွိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားသည္ အသက္ဝင္လႈပ္ရွားလာၾကၿပီး အလုပ္မ်ားလာၾကျပန္သည္။ ထရပ္ကားမ်ား၊ ပစ္ကပ္ကားမ်ား၊ ဘတ္စ္ကားငယ္မ်ားေရာက္လာၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား၊ သူတို႔၏ဒါယိကာမ်ားက ဆန္မ်ား၊ ပဲမ်ား၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္မ်ား၊မုိးေရကာဖ်င္မ်ား၊ အဝတ္အထည္မ်ားႏွင့္ ေဆးဝါးမ်ားကိုကားေပၚသို႔တင္ၾကကာ ဧရာဝတီတိုင္းေဝးလံ ေခါင္ဖ်ားေသာေဒသရွိ နာဂစ္ဆိုင္ကလံုးမုန္တိုင္း ဒုကၡသည္မ်ားကို ကူညီကယ္ဆယ္ေရးခရီးစဥ္အတြက္ အသင့္ျပင္ၾကသည္။ ဤတႀကိမ္တြင္လည္း ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္မ်ားက ဆိုင္ကလံုးနာဂစ္မုန္တိုင္းခံခဲ့ရေသာ ဒုကၡသည္မ်ား၊ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ျဖစ္ခဲ့ရသူမ်ားအတြက္ ကယ္ဆယ္ေရးကိစၥကို ေခါင္းေဆာင္ၾကျပန္သည္။ ဤကိစၥကို အစိုးရထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာ သတင္းစာမ်ားကေဖၚျပခြင့္မျပဳေသာ္လည္း ျမစ္ဝကၽြန္း ေပၚေဒသ၏ အစြန္အဖ်ားအက်ဆံုး အေခါင္ဆံုးေဒသမ်ားသို႔သြားေရာက္ကူညီရန္ အလႉရွင္မ်ားကို ရဟန္းေတာ္မ်ားကပင္ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ စည္းရံုးလံႈ႔ေဆာ္လုပ္ေဆာင္ေနသည္။ နံနက္ ၃ နာရီတြင္က်ေနာ္တို႔သြားရန္ အသင့္ျဖစ္ပါၿပီ။ သံဃာေတာ္ ၂ ပါး၊ ပုဂၢလိကအလႉရွင္ ၂၅ ဦးႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားသားတဦးတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊႏွင့္ ကုလအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ မစၥတာဘန္ကီမြန္းတို႔အၾကား မည္သို႔သေဘာတူညီခ်က္ ရခဲ့သည္ပင္ဆိုဆို၊ ႏိုင္ငံျခားသား ကူညီကယ္ဆယ္ေရးလုပ္သားမ်ားမွာ စာျဖင့္ေရးသားေပးထားေသာ အစိုးရ၏ခြင့္ျပဳခ်က္မပါဘဲ၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ့၏ ျပင္ပသို႔ ထြက္ခြင့္မရေသးပါ။ က်ေနာ္လည္းကားေပၚတက္၍ ဆန္အိတ္မ်ား၊ ကုလားပဲအိတ္မ်ား၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္မ်ား၊ မုိးေရကာဖ်င္စမ်ား အလယ္တြင္ ထိုင္ကာ ျမန္မာလူငယ္မိန္းကေလး၊ေယက္်ားေလးမ်ားၿခံရံ၍လိုက္ပါရသည္။ ၃ ပတ္တိုင္တိုင္ မည္သည့္ ျပင္ပအေထာက္အပံ့ကိုမွ် မရေသးသည့္ ေဝးလံေခါင္ဖ်ား ေသာေဒသမွ ရြာသားမ်ား၏အသက္ကိုဆက္ေပးႏိုင္မည့္ ကယ္ဆယ္ေရးပစၥည္းမ်ား သြားေရာက္ေပးအပ္ လႉဒါန္းေပးႏိုင္မည့္အေရးေတြးကာ အားလံုး စိတ္လႈပ္ရွားေနၾကသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ့လယ္မွ ၁၅ မိုင္ခန္႔ေဝးေသာေနရာသို႔ေရာက္ေသာအခါ စစ္သားမ်ားႏွင့္ရဲမ်ားေစာင့္ၾကပ္ေနသည့္ ပထမဆံုးစစ္ေဆးေရးဂိတ္သို႔ ေရာက္သည္။ က်ေနာ္လည္းေစာင္တထည္ကိုေခါင္းၿမီးျခံဳကာ က်ေနာ့္လူငယ္အေဖၚမ်ား၏ အကာအကြယ္ကိုယူ၍ စစ္အစိုးရအာဏာပိုင္မ်ား မေတြ႔ေအာင္ ပုန္းကြယ္ေနရသည္။ သူ႔အကူအညီကို လက္ခံပါမည့္အေရး ႏိုင္ငံျခားသားတေယာက္က ေတာင္းပန္တိုးလွ်ဳိးရသည့္ တခုတည္း ေသာ ႏိုင္ငံမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္လည္း ထုိသို႔စစ္အစိုးရ၏ ျငင္းပယ္မႈမခံရေရးအတြက္ ေစာင္ျခံဳ၍ ပုန္းေနရသည္။ က်ေနာ္တို႔သည္ တဝုန္းဝုန္းခုန္ေပါက္ေနသည့္ ဆိုးလွေသာလမ္းအတိုင္း ေဒးဒရဲျမိဳ့သုိ႔ ဦးတည္သြားေနသည္။ ဤၿမိဳ့ကေလးသည္ ဧရာဝတီျမစ္ ပင္လယ္ထဲသို႔စီးဝင္ရာ အဓိကျမစ္လက္တက္တခုေပၚတြင္ ရွိသည္။က်ေနာ္ပုန္းေအာင္းေနရာမွ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ လံုးဝဥႆံုပ်က္စီးေန သည္မ်ားကိုသာ ျမင္ေနရသည္။ ၾကယ္ေရာင္သာရွိသည့္အေမွာင္ထုထဲ တြင္ ေခါင္းျပဳတ္ေနေသာအုန္းပင္မ်ား၊ ထီးျပတ္က်၍ၿပိဳလဲေနေသာ ဘုရားငုတ္တိုမ်ား၊ ဂၽြမ္းထိုးေမွာက္ခံုျဖစ္ေနေသာ ဓါတ္တိုင္မ်ား၊ ပ်က္စီးၿပိဳလဲက်ေနေသာ အိမ္အမ်ားအျပားကို အခ်ဳိ႔မီးကၽြမ္းလ်က္ ေတြ႔ေနရ သည္။ ဤအိမ္အခ်ဳိ႔ကို ရတတ္သမွ်ဓနိမ်ား၊ မိုးေရကာဖ်င္စမ်ားျဖင့္ ျဖတ္ကတတ္ဆန္း ယာယီျပန္လည္တည္ေဆာက္ထားသည္ကို ေတြ႔ၾကရသည္။ အခ်ဳိ႔ေနရာမ်ားတြင္လမ္းဆိုးလွ်င္ေခတၱကားကုိရပ္ရသည္။ တင္ထားေသာပစၥည္းမ်ားဖရိုဖရဲျဖစ္ၿပီး ပဲအိတ္မ်ား၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ဖာမ်ား ကုန္တင္ခန္းထဲတြင္လိုက္ပါလာသည့္လူအမ်ားေပၚသို႔ ၿပိဳက်လာသည္။ ေနာက္ထပ္စစ္ေဆးေရးဂိတ္ ၂ ခုကိုျဖတ္၍ အစိုးရက ရိႈးျပရန္သက္သက္ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ အစိုးရ၏ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းအခ်ဳိ႔ကို လြန္ေျမာက္ကာ သံုးနာရီေက်ာ္ကားေမာင္းမိလွ်င္ က်ေနာ္တို႔ ေဒးဒရဲသို႔ေရာက္ပါၿပီ။ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚရွိေက်းရြာမ်ား၊ လယ္ကြင္းမ်ားထဲသို႔ လမ္းမေပါက္သျဖင့္ ေလွျဖင့္ ခရီးဆက္ၾကရျပန္သည္။ အခုေတာ့က်ေနာ္ပုန္းခိုေန ရာမွထြက္လာႏိုင္ပါၿပီ။ ေဒသခံမ်ားကမူ ႏိုင္ငံျခားသား တေယာက္ဆိုသည္ကို အေရးမစိုက္ပါ။ က်ေနာ့္ကိုခင္မင္စြာ အားတက္ဖြယ္ ျပဳံးျပေနသည္ကိုသာ ျမင္ေနရသည္။ စစ္အစိုးရက သူတို႔ကို ဘာအကူအညီမွမေပးသည့္အတြက္ အားလံုးက စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ကာ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနၾကသည္။ စစ္တပ္ကရွိသမွ်သူတို႔စစ္သားေတြကို စစ္ေဆးေရးဂိတ္မ်ား ကိုေစာင့္ၾကပ္ရန္ႏွင့္ အစိုးရကယ္ဆယ္ေရးစခန္းမ်ားရွိ ရြက္ထည္တဲမ်ားကိုေစာင့္ၾကပ္ရန္သာအသံုးခ်ေနသည္။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရသည္မွာ အျပာေရာင္ေတာက္ေနသည့္ ဤယာယီတဲမ်ားအခိုးခံရမည္ကို စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကေနသည့္ပံုပင္။ ဤအေျခအေနႏွင့္ဆန္႔က်င္ စြာပင္ လူထုကသံဃာေတာ္မ်ားကို အလြန္ၾကည္ၫိုေလးစားၾကသည္။ ဤသံဃာေတာ္မ်ား ႏွင့္ပုဂၢလိကအလႉရွင္မ်ားကသာမကယ္လွ်င္ ဘာအကူ အညီမွ် သူတို႔ဆီေရာက္မည္ မဟုတ္ပါ။ ဆိပ္ခံကေလးသည္မနက္တိုင္လွ်င္ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ပုဂၢလိကအလႉရွင္မ်ားပါေသာ အုပ္စုအသီးသီးကပါလာေသာ ပစၥည္းမ်ားခ်ၿပီး ေလွေပၚသို႔ ျပန္တင္ျခင္းျဖင့္ ပ်ားပန္းခပ္စည္ကားေနသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္က်ေနာ္တို႔လည္း ေတာင္ဘက္သို႔ ဦးတည္သြားေနပါၿပီ။ လမ္းတြင္ဆိုင္ကလံုး မုန္တိုင္းကဖ်က္ဆီးခဲ့ေသာရြာမ်ားကိုျဖတ္သန္းသြားရသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ စစ္ေျမျပင္သို႔ ေရာက္ေနသလိုပင္။ ဝါးျဖင့္ေဆာက္လုပ္ထားေသာ တဲအမ်ားစုမွာ ပ်က္စီးေနသည္။ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာတိုင္မ်ားသာ မိုးေမွ်ာ္ကာ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္က်န္ရစ္သည္။ သူ႔ထက္ပိုခိုင္ခံ့စြာ ေဆာက္လုပ္ ထားေသာ အေဆာက္အဦမ်ားလည္း ဤနည္းႏွင္ႏွင္ပင္။ အမိုးမ်ားမရွိေတာ့၊ သစ္ပင္မ်ားလဲက်ကာ နံရံမ်ားòပက်ပ်က္စီးေနသည္။ ေရလယ္ ေခါင္တြင္ စပါးခင္းမ်ားတေမွ်ာ္တေခၚရွိေနသည့္ ကၽြန္းႀကီးမ်ားကိုျဖတ္သန္းလာရသည္။ လူသူအရိပ္အေယာင္ဟူ၍ မေတြ႔ရသေလာက္ပင္ ျဖစ္သည္။ ၁၂ ေပခန္႔ျမင့္ေသာ ပင္လယ္လိႈင္းလံုးႀကီးမ်ားက အိမ္မ်ား၊ လူမ်ား၊ ကၽြဲႏြား တရိစၧာန္မ်ားအားလံုးကို ေမ်ာပါသြားေစခဲ့သည္။ ဝါးအခ်ဳိ႔ႏွင့္ ဓနိမိုးအနည္းငယ္ကိုသာ အေတာ္ျမင့္ျမင့္သစ္ကိုင္းမ်ားတြင္ ခ်ိတ္၍က်န္ေနေစခဲ့သည္။ ျမစ္ကမ္းတြင္ေမ်ာပါေနေသာ ကၽြဲေသေကာင္ မ်ားကို က်ေနာ္တို႔မၾကာခဏ ျဖတ္သြားရသည့္အခါ အပုပ္နံ႔က မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ပင္ နံသည္။ ၂ နာရီခန္႔သြားၿပီးေသာအခါ လူဦးေရ ၁၅ဝ ခန္႔ရွိသည့္ တံငါႏွင့္လယ္အလုပ္လုပ္ကိုင္ၾကသည့္ ေခ်ာင္းေဘးပထမဆံုးရြာကေလးသို႔ ေရာက္သြားသည္။ဤရြာကေလးမွာအျခားရြာမ်ားႏွင့္စာလွ်င္ကံေကာင္းပါသည္။ ရြာတည္ရွိရာမွာ အနည္းငယ္ကုန္းက်သည့္အျပင္ တက္လာေသာ ဒီလိႈင္းကလည္း ၅ ေပ ခန္႔သာျမင့္သည္။ထိုရြာရွိ အိမ္ ၂၅ လံုးအနက္ ၇ လံုးသာ ဆံုးရံႈးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္မ်ားအားလံုး ဆိုင္ကလံုးေၾကာင့္ ပ်က္စီးခဲ့သည္။ ၿပိဳသည့္အိမ္ကၿပိဳ၊ အမိုးပါသြားသည့္ အိမ္ကပါသြားႏွင့္သာ ျဖစ္သည္။ အသက္မေသက်န္ခဲ့ေသာ ထိုသူတို႔မွာဝမ္းနည္း အားငယ္ ေနၾကရသည္။ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ စားစရာဆန္မရွိ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ကိုယ္တြင္ဝတ္ထားေသာအဝတ္မွအပ လဲစရာအဝတ္မရွိ။ သူတို႔အိမ္မ်ားက ိုအေရးေပၚကာရံ ျပဳျပင္ဖာေထးရန္ ဘာမွ်မရွိ။ သူတို႔ကိုက်ေနာ္တို႔ ဆန္၊ ကုလားပဲ၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္၊ အဝတ္ အထည္၊ ညႇပ္ဖိနပ္၊ ဖေရာင္းတိုင္ႏွင့္ မိုးေရကာဖ်င္စမ်ား ေဝငွေပးခဲ့သည္။ ဘီစကြတ္မံု႔ႏွင့္အျခားသားေရစာမ်ား အနည္းငယ္ေပးလိုက္သည့္အခါ ကေလးမ်ားက သြားမ်ားေပၚေအာင္ ျပဳံးျပၾကသည္။ ေနာက္ထပ္ကၽြန္းတကၽြန္းေပၚရွိ လူဦးေရ ၁၂ဝဝ ခန္႔ရွိေသာ ရြာႀကီးတရြာသို႔က်ေနာ္တို႔ ခရီးဆက္ၾကရဦးမည္။ ထုိသို႔ ခရီးဆက္ရန္ က်ေနာ္တို႔ ေလွႀကီးေပၚမွ ပစၥည္းမ်ားကို ေလွကေလးေပၚသို႔ေျပာင္းတင္ရျပန္သည္။ ဤေလွကေလးမ်ား ျဖင့္သာ ၁၂ ေပမွ ၁၆ ေပအက်ယ္ရွိသည့္ ေခ်ာင္းက်ဥ္းကေလးထဲသြားႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ က်ေနာ္တို႔ေျခလ်င္ေလွ်ာက္သေလာက္သာ ခရီးတြင္ပါသည္။ ေခ်ာင္းက်ဥ္း ကေလးအတိုင္း ၂ နာရီခန္႔သြားမွ ထိုရြာသို႔ေရာက္သည္။ လမ္းတြင္ မဆံုးႏိုင္ေသာစပါးခင္းမ်ား၊ အိမ္ၿပိဳအိမ္ပ်က္မ်ား၊ လဲက်ေနေသာ သစ္ပင္မ်ား ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။ ထီးထီးခ်ည္း က်န္ေနသည့္သူတို႔အိမ္မ်ားကို ၾကိဳးစားပမ္းစားျပန္လည္တည္ေဆာက္ေနၾကသည့္ ဒုကၡသည္မ်ားကိုလည္း ရွားရွားပါးပါး ေတြ႔ခဲ့ရ သည္။ သူတုိ႔ကို အစားအစာမ်ား၊ ေျခညႇပ္ဖိနပ္မ်ားႏွင့္ဖေရာင္းတိုင္မ်ားေပးခဲ့ပါသည္။ေနာက္ဆံုးတြင္ ထိုရြာႀကီးသို႔ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ၾကသည္။ ၈ဝ% ပ်က္စီးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ရြာလယ္လမ္းတေလွ်ာက္ ပုလဲေလးေတြ သီထားသလိုရွိခဲ့ေသာအိမ္မ်ားမွာမရွိေတာ့၊ ရြာလယ္လမ္းသာ က်န္ရစ္ သည္။ တခ်ိန္က ဤေနရာတြင္ မိသားစုအမ်ားအျပားေနခဲ့သည့္ အိမ္အမ်ားအျပားရွိခဲ့ေၾကာင္းသာ ရြာလယ္လမ္းမႀကီးက ျပန္လည္သတိေပးေန သေယာင္ရွိသည္။ စုစုေပါင္းအိမ္ ၁၈၅ လံုးရွိသည့္အနက္ အိမ္ ၁၅ဝ မွာလံုးလံုးပ်က္စီးသြားသည္။ ကြဲေၾကေနေသာေရအိုးမ်ား၊ ျခံစည္းရိုးအႂကြင္း အက်န္မ်ားကိုၾကည့္၍သာ အပ်က္အစီးပမာဏကို ခန္႔မွန္းၾကည့္ရသည္။ ဆိုင္ကလံုး မုန္တိုင္းအတြင္း လူ ၅ဝ ေပ်ာက္ဆံုးေနဆဲ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ေရနစ္ေသသြားၾကတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သူတို႔အမ်ားစုမွာ ဘဝပ်က္သြားခဲ့ၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ ကၽြဲမ်ား၊ ႏြားမ်ား၊ ဝက္မ်ားအားလံုး ေသဆံုးကုန္ ၾကၿပီ။ ဝမ္းစာစပါးလည္းေရတြင္ ေမ်ာပါကုန္ကာ က်န္ခဲ့သမွ်မွာလည္း ေရစိုပ်က္စီးကုန္ၿပီ ျဖစ္သည္။ လယ္ကြင္းမ်ားမွာလည္း ပင္လယ္ေရမ်ား ဖံုးလႊမ္းလ်က္ပင္ ရွိေသးသည္။ အသက္မေသက်န္ခဲ့သူ မွန္သမွ်မွာ ျပင္ပမွအကူအညီကိုသာ မွီခိုအသက္ရွင္ေနရသည္။ က်န္ခဲ့သမွ် အေဆာက္အဦးမ်ားႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ တိုးေခြ႔အိပ္ၾကရသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေက်ာက္တံုးျဖင့္ေဆာက္လုပ္ ထား၍ မုန္တိုင္းအတြင္း က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ တခုတည္းေသာအေဆာက္အဦးျဖစ္သည္။ ဤေနရာတြင္ေဒသခံဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားကသာ ရြာသားမ်ား ၏ အခက္အခဲဆင္းရဲ ဒုကၡကိုကူညီကယ္ဆယ္ ေျဖရွင္းေပးေနၾကရသည္။ ပုဂၢလိကအလႉရွင္မ်ားကလႉဒါန္းေသာပစၥည္းမ်ားကို ေဝငွျဖန္႔ျဖဴး ေပး ေနရသည္။ မုန္တိုင္းတိုက္ခတ္သြားခဲ့သည္မွာ ၃ ပတ္ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း အစိုးရအရာရွိတဦးတေလမွ မေပၚလာေသး၊ ႏိုင္ငံတကာအကူအညီ ဆိုသည္ကုိ မျမင္ရေသး။ က်ေနာ္တို႔ပစၥည္းမ်ားကို ေလွေပၚမွခ်၍ လႉဒါန္းရန္ပစၥည္းမ်ားကို သယ္လာေသာအခါ ေက်းဇူးတင္စိတ္အျပည့္ျဖင့္ အေရာင္ေတာက္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ေက်းရြာသားမ်ားက က်ေနာ္တို႔ကိုၾကည့္ေနၾကသည္။ ဤစားနပ္ရိကၡာမ်ားက ေနာက္ထပ္ရက္ အနည္းငယ္မွ်ၾကာေအာင္ သူတို႔ကို အသက္ဆက္ေပးပါလိမ့္မည္။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ႏွစ္လၾကာေအာင္ သူတို႔အသက္ရွငိႏိုင္ပါ့မလဲ? ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚေဒသသို႔ဝင္ေရာက္ခြင့္ရထားေသာ ႏိုင္ငံတကာအစိုးရ မဟုတ္ေသာအဖြဲ႔အစည္းမ်ားအတြက္ ဤေခါင္လွေသာရြာကေလးမ်ားသို႔ အေရာက္လာရန္ အလွမ္းေဝးလြန္းပါသည္။ပင္လယ္ေရငံမ်ားေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္လေပါင္းအေတာ္ၾကာသူတို႔လယ္ကြင္းမ်ားတြင္ လယ္ျပန္စိုက္ႏိုင္လိမ့္ဦးမည္မဟုတ္။ လယ္လုပ္ရန္ သူတို႔ကၽြဲႏြားမ်ားလည္း ေသဆံုးကုန္ၾကၿပီး မ်ဳိးစပါးမ်ားလည္း ပ်က္စီးကုန္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္သုိ႔အျပန္လမ္းတြင္ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီေသာ အိုးေျခအိမ္ေျခမဲ့ ခိုးကိုးရာမဲ့ မုန္တိုင္းေဘးမွအသက္မေသ လြတ္ေျမာက္လာသူမ်ား ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚမွ ရန္ကုန္ကားလမ္းတေလွ်ာက္တြင္ တန္းစီေစာင့္ဆိုင္းေနၾကသည္ကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ညအေမွာင္ထုထဲတြင္ပင္ ကေလး၊ လူႀကီး၊ ေယာက္်ားမိန္းမအားလံုး ကားလမ္းေဘးတြင္ေစာင့္ကာ ျဖတ္သြားေသာကားမ်ားေပၚမွ ခရီးသည္မ်ားကို အစားအစာ၊ ေသာက္ေရ အဝတ္အထည္စသည္မ်ားေပးခဲ့ပါရန္ ေတာင္းခံေနၾကရသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက သူတို႔၏ အနိဌာရံု မ်ားမွ လာေရာက္ကယ္ဆယ္ေပးလိမ့္မည္ ဟူေသာ သူတို႔၏ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ယခုအခါ စြန္႔လႊတ္လိုက္ၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ သူ႔တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအတြက္ လူမႈေရးတာဝန္သိမႈကို ေဖၚထုတ္ျပသခဲ့သည့္ မည္သည့္အစိုးရ၊ အုပ္စိုးသူကိုမွ် သူတို႔မၾကံဳဖူးေသးပါ။ နာရီေပါင္း ၂ဝ အၾကာတြင္ က်ေနာ္တို႔ရန္ကုန္သုိ႔ ျပန္ေရာက္ပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ ေခါင္းေဆာင္သံဃာေတာ္မ်ားလည္း အလ်င္အျမန္ပင္ ထြက္ခြါသြားၾကၿပီ။ လာမည့္ေန႔တြင္ ေနာက္ထပ္သြားေရာက္ရမည့္ ကယ္ဆယ္ေရးခရီးစဥ္မ်ားအတြက္ စီစဥ္ျပင္ဆင္ရန္ ယခုကတဲကပင္ ဖံုးျဖင့္ ေျပာဆိုစီစဥ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာအႏၱရာယ္ျဖင့္ ရင္ဆိုင္ေနရခ်ိန္တြင္ အခ်ိန္က အေရးႀကီးပါသည္။ |
