နာဂစ္ ရဲ့ ဘဝ တစ
| မိုးထက္ေန | |
| တနလၤာေန႔၊ ဇြန္လ 09 2008 19:07 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ | |
| က်ဳပ္နာမည္က ဖိုးေတ။ က်ဳပ္တို႔ ေနတဲ့ ရြာနာမည္က ျပင္စလူရြာ။ အရင္ကေတာ့ လပြတၱာ ၿမ့ဳိနယ္ထဲက ရြာငယ္ေလးေပါ့။ အခု ဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာ က်ဳပ္တို႔ရြာက စပါးကလည္း လႊတ္ျဖစ္၊ ေရလုပ္ငန္းကလည္း လႊတ္ေကာင္းဆိုေတာ့ ၿမ့ဳိနယ္အဆင့္ ျဖစ္တယ္ဆိုလား၊ ဘာဆိုလား။ ဒါေတြေတာ့ က်ဳပ္ သိပ္နားမလည္ပါဘူး။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း အခ်ိန္႐ွိ လယ္ထဲ ဆင္းလိုက္၊ ဆားကြင္း သြားလိုက္၊ အစုယူၿပီး အငွားခ်ထားတဲ့ ငါးဖမ္း ေလွေတြဆီက ေငြသြားေကာက္၊ လိုက္စာရင္း ႐ွင္းလိုက္၊ ပိုတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ က်ဳပ္မိသားစုနဲ႔ ေနလိုက္နဲ႔ ရပ္ေရး႐ြာေရးလည္း သိပ္မသိပါဘူး။ အေပၚျဖဴ ေအာက္စိမ္းဝတ္ၿပီး တိုက္ပံု တကားကားနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာ ဂိုက္ဖမ္းေနတဲ့ ကိုစိန္သန္းတို ့ လူစုေတြနဲ႔ မပတ္သက္ခ်င္တာလည္း ပါတာေပါ့ဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္ေရာ က်ဳပ္မိန္းမ မိေအးေရာ ဒီရြာဇာတိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္က အညာက၊ မေကြးတိုင္းထဲက ဆီမီးခံုဆိုတဲ့ ႐ြာက။ က်ဳပ္မိန္းမကေတာ့ ဘယ္မယ္ေမြးတယ္ရယ္ မသိဘူး။ ေမးလည္း ေမးမၾကည့္ဖူးပါဘူး။ က်ဳပ္တို႔ ေတြ႔တာကေတာ့ ဧရာဝတီတိုင္း ေရတပ္စခန္း ႒ာနခ်ဳပ္မွာ။ အဲဒီတုန္းက သူက ဆရာႀကီးသမီး၊ က်ဳပ္က ၁ဝ တန္း ႏွစ္ခါက်လို႔ အိမ္က ထြက္ေျပးလာၿပီး လုပ္စရာမ႐ွိလို႔ စစ္ထဲ လိုက္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ အသစ္စက္စက္။ ႐ုပ္႐ွင္ေတြ၊ ျပဇာတ္ေတြထဲက လိုေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ႏႈတ္ခမ္းပဲ့ခ်င္း မီးမႈတ္ခဲ့တာ ဆိုပါေတာ့။ သူ႔အထြာနဲ႔သူေတာ့ ရင္ခုန္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့၊ ၾကည္ႏူးဖို႔ ေကာင္းတဲ့ ျပႆနာေလးေတြ မကင္းခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက က်ဳပ္မိန္းမျဖစ္မယ့္ မိေအးက ဥပေဒ အေဝးသင္ ပထမႏွစ္။ က်ဳပ္ေယာကၡမေတြ အေနနဲ႔ကလည္း အခ်ိန္တန္ ဘြဲ႔ေလးဘာေလး ရၿပီးေတာ့ အရာ႐ွိ တေယာက္နဲ႔ ေပးစား ဆိုတဲ့ အိမ္မက္ေတြ ႐ွိတာေပါ့။ က်ဳပ္က ဆရာႀကီးကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါတယ္။ က်ဳပ္ ၁ဝ တန္း ေအာင္ေအာင္ ေျဖမယ္၊ စစ္သက္ျပည့္တာနဲ႔ ဗိုလ္သင္တန္း တက္ခြင့္ရေအာင္ လုပ္ပါ့မယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေတြ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ ေဆာက္ျဖစ္မွ ေက်ာင္းဒါယကာ ျဖစ္မယ့္ က်ဳပ္နဲ႔ ဘယ္သေဘာတူမလဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း က်ဳပ္မိန္းမ မိေအးက ေခါင္းမာမာနဲ႔ ဖိုးေတနဲ႔ မေပးစားရင္ ေက်ာင္းဆက္မတက္ဘဲ ခရစ္ယာန္ သီလ႐ွင္ အၿပီး လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စကားေတြ ေနာက္မွာမွ လက္ထပ္ခြင့္ တင္ၿပီး အိမ္ေထာင္သည္ဘဝ ေရာက္ခဲ့ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အစေတာ့ တပ္ကေပးတဲ့ အိမ္ေထာင္သည္ လိုင္းမွာေန၊ တပ္ကေပးတဲ့ ရိကၡာစား၊ တပ္ကေပးတဲ့ လစာသံုးရင္း ေနလာတာ သမင္ေမြးရင္း က်ားစားရင္း ဆိုသလိုပါပဲ။ စုမိေဆာင္းမိလည္း မ႐ွိ။ က်ဳပ္လည္း ၁ဝ တန္း ျပန္မေျဖႏိုင္၊ က်ဳပ္မိန္းမလည္း ေက်ာင္းဆက္မတတ္ႏိုင္ ျဖစ္လာပါေလေရာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာသာျခားေတြနဲ႔ ယူၿပီး ရာထူးေတာ္ေတာ္နဲ႔ မတက္၊ ေနရာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မရတဲ့ အရာ႐ွိေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေသြးလန္႔လာတာက တေၾကာင္း၊ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ အၾကံအဖန္ မလုပ္တတ္တာက တေၾကာင္း၊ ကိုယ္နဲ႔႐ြယ္တူ အရာ႐ွိ ကေတာ္ေတြ၊ ဆရာႀကီး ကေတာ္ေတြ သားသမီးေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ က်ဳပ္မိန္းမ မ်က္ႏွာငယ္တာက တေၾကာင္း ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ေဆးပင္စင္ (တပ္ထဲမွာေတာ့ အ႐ူးလက္မွတ္ ေခၚတာေပါ့) ရေအာင္ အၾကံအဖန္ လုပ္ၿပီး ထြက္ခဲ့တယ္။ တပ္ထဲက ထြက္ၿပီးခါစေတာ့ ပင္စင္ရတဲ့ ဆုေၾကးေငြေလးနဲ႔ လင္ကိုမယား ႏွစ္ေယာက္ ပုသိမ္ၿမ့ဳိေပၚမွာ အိမ္ေလးတလံုး ငွားေန။ က်ဳပ္ကလည္း ႐ြာအနီးအနားမွာ စပါးပြဲစား လုပ္၊ ဆားပြဲစားလုပ္ရင္းနဲ႔ ေနလာလိုက္တာ က်ဳပ္မိန္းမ ဘြဲ႔ရတဲ့အထိ ဆိုပါေတာ့။ မိန္းမဘြဲ႔ရၿပီးလို႔ ေ႐ွ့ေန လုပ္စားဖို႔ကလည္း ခ်ိန္ဘာဆင္းဖို႔ ဆရာေမြးစရာ ပိုက္ဆံကလည္း မ႐ွိ။ ေနာက္ ဒိုင္ေတြ ပြဲ႐ံုေတြကလည္း ႐ြာေတြအထိ ဆင္းေကာက္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔လို ပြဲစားေတြမယ္ ေနာက္ပိုင္း သိပ္အလုပ္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မိေအး ေနာက္ဆံုးႏွစ္ တက္ေနတုန္းကေတာင္ ပိုက္ဆံျပတ္လို႔ ပုသိမ္ သေဘၤာဆိပ္မွာ ညဘက္ ပုတ္ျပတ္နဲ႔ ကုန္တင္ကုန္ခ် သြားလုပ္ရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္။ အဲဒီကေန ငါ့ဝမ္းပူဆာ မေနသာ ဆိုတဲ့အတိုင္း တျခားပြဲစား အေပါင္းအသင္းေတြက တဆင့္ ခ်ဲ လက္ခြဲေရာင္းတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္တဲ့အထိ ေရာက္ေရာ။ အဲဒီအလုပ္က အဆင္လည္း ေျပပါတယ္။ ေငြလည္း ဝင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတြ႔သမွ်လူ ဆရာေခၚရ။ ဟိုလူ ေၾကာက္ရ၊ ဒီလူ ေၾကာက္ရနဲ႔ စိတ္ပ်က္ဖို႔ေတာင္ အလြန္ေကာင္းတာကလား။ ေနာက္ဆံုး မိေအး ဘြဲ႔ဝတ္႐ံုႀကီး တကားကားနဲ႔ ဘြဲ႔တက္ယူတဲ့ ေန႔ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေန႔ ထင္တာပဲ က်ဳပ္တို႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိသမွ်ေလး ပိုက္ၿပီး ေရၾကည္ရာ မ်က္ႏုရာမွာ လယ္ေလး၊ ေခ်ာင္းေလး ရသေလာက္ ဝယ္ၿပီး လုပ္ဖို႔၊ ေနာက္ အသက္ သိပ္မရခင္ ကေလးယူဖို႔ တိုင္ပင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ပြဲစားလုပ္တုန္းက အဆက္အသြယ္ေတြနဲ႔ အခုေနတဲ့ ျပင္စလူဆိုတဲ့ ႐ြာေလးကို ေရာက္လာတာ။ အခုဆို သမီးက ၁ဝ ႏွစ္၊ သားအငယ္ေလးက ၈ ႏွစ္ ဆိုေတာ့ ၁၂ မိုးေလာက္႐ွိထင္ပါ့။ ဒီ႐ြာ ေျပာင္းခါစတုန္းကမ်ား ေျပာပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေတာသားဆိုေတာ့ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ လယ္ေလး ၂ ဧကေလာက္ေပၚ အငွားကၽြဲနဲ႔ လုပ္ေနရတာကို ေပ်ာ္လို႔။ က်ဳပ္မိန္းမ မိေအးကေတာ့ နည္းနည္း မ်က္ႏွာ ပ်က္ခ်င္တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္ရဲ့ မိသားစုကို ေကာင္းေကာင္း ထားခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ တြန္းလုပ္တာ ႏွစ္မိုးေလာက္ေနေတာ့ ကၽြဲ အပိုင္ ျဖစ္လာတယ္။ လယ္လည္း ၅ ဧက ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ အဲဒီႏွစ္ပဲ သမီးေလး ကိုယ္ဝန္လည္း ရလာတယ္။ မိန္းမက သားဖြား ဆရာမနဲ႔ပဲ ေမြးမယ္လို႔ ေျပာေပမယ့္ က်ဳပ္က စိုးရိမ္လို႔ ပုသိမ္ၿမ့ဳိက သားဖြားမီးယပ္ ဆရာဝန္မႀကီးနဲ႔ ေသခ်ာ၊ က်က်နန ေမြးခဲ့တာပါ။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္း သားေလး ေမြးလာၿပီးေတာ့ စီးပြားေတြ တရိပ္ရိပ္တက္လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အခုေတာ့ က်ဳပ္မိန္းမ ဦးစီးလုပ္ေနတဲ့ ဆားကြင္းေတြရယ္၊ က်ဳပ္ေထာင္ထားတဲ့ ငါးဖမ္းေလွေတြရယ္၊ က်ဳပ္လယ္ေတြရယ္နဲ႔ ဒီ႐ြာမွာေတာ့ သူေ႒းစာရင္းေပါက္ ဆိုပါေတာ့။ ရြာခံ လူေတြကလည္း က်ဳပ္တို႔ မိသားစုကို ခ်စ္ၾကပါတယ္။ က်ဳပ္မိန္းမ သေဘာေကာင္းတာ၊ အလွဴအတန္းမွာ မေႏွးတာရယ္ ဘြဲ႔ရပညာတတ္ ႐ွားတာရယ္ ေပါင္းေတာ့ က်ဳပ္တို႔ မိသားစုက ဒီ႐ြာမွာေတာ့ ႐ြာ့မ်က္ႏွာဖုံး မိသားစုဆိုရင္ မမွားဘူးေပါ့ေလ။ တခု ရယ္ရတာက က်ဳပ္တို႔အိမ္မွာ ကိစၥတခုနဲ႔ ဧည့္သည္ေတြ လာၿပီး ေနာက္ဆံုး က်ဳပ္တို႔ စီးပြားတက္တဲ့ အေၾကာင္းကို ေရာက္သြားတဲ့ အခါတိုင္း က်ဳပ္မိန္းမနဲ႔ ေျပာရင္ ဘုရားသခင္ အလုိေတာ္အတိုင္းေပါ့ မေအးရယ္လို႔ ေျပာတတ္ၿပီး၊ က်ဳပ္နဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ကံကံ၏ အက်ဳိးေပါ့ ကိုဖိုးေတရာလို႔ ေျပာတတ္တဲ့ ဓေလ့ ဒီ႐ြာက က်ဳပ္တို ့မိသားစုနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ လူေတြမွာ ႐ွိတတ္တာပါပဲ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ က်ဳပ္ သားေလးကို ႐ွင္ျပဳၿပီး၊ က်ဳပ္သမီးေလးကို နားသမယ့္ ႏွစ္မို႔လား မသိပါဘူး။ အလုပ္တိုင္းက အရင္ႏွစ္ကထက္ ပိုၿပီး ေငြဝင္တာမွ ကေလးေတြ ထိန္းဖို႔ ေခၚထားတဲ့ က်ဳပ္ မိန္းမဘက္က တူမေတာ္တဲ့ ကေလးမေလးကိုေတာင္ နားဆြဲေလး လုပ္ေပးထားေသးတယ္။ က်ဳပ္မိန္းမ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္႐ွိပံု ေျပာပါတယ္။ ေျပာရအံုးမယ္။ က်ဳပ္နဲ႔ မိေအးက ကေလးေတြ မေမြးခင္ကတည္းက သူ႔ဘာသာ၊ ကိုယ့္ဘာသာ မခြဲဘဲ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြ အကုန္လုပ္ေပးဖို႔ သေဘာတူထားခဲ့တယ္။ သူတို႔ႀကီးမွ သူတို႔ ႀကိဳက္တဲ့ ဘာသာယူပါေစ ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဒီတမိုး စပါးေပၚတာနဲ႔ ႐ွင္ျပဳနားသပြဲလုပ္မယ့္ အလွဴ႐ွင္ေတြကလည္း မ်ားေတာ့ မိုးမက်ခင္ဘဲ အလွဴဆိုင္းဝိုင္း အတြက္ စရံသတ္တာတို႔၊ ႐ွင္ေလာင္းဝတ္စံု ငွားတာတို႔ ဆိုတဲ့ ကိစၥေလးေတြ ပုသိမ္ၿမ့ဳိေပၚ တက္လုပ္ ျပန္ျပန္လာခဲ့တာဗ်ာ။ လူတိုင္းကလည္း က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လုပ္မယ့္ အလွဴအတြက္ ထင္ေၾကး အမ်ဳိးမ်ဳိးေပးလို႔။ ၾကားတာေတာ့ မိေအး ကန္ေတာ့ပြဲ ႐ြက္မ႐ြက္ေတာင္ ကာလသားေတြၾကား အေပ်ာ္တမ္း အေလာင္းအစား လုပ္ၾကတယ္ဆိုပါ့ပဲ။ မိေအးကလည္း က်ဳပ္မရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြတိုင္း ေခါင္းခုေလးတင္ၿပီး ကန္ေတာ့ပြဲ ႐ြက္ဖုိ႔ ႀကိတ္က်င့္ေနတာ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိဟန္ေဆာင္ေနရတာ။ အဲဒီေန႔က ေလေတြ စထန္လာေတာ့ က်ဳပ္တို႔ျဖင့္ မေၾကာက္ေပါင္။ က်ဳပ္တို႔ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေဒသအတြက္က မုန္တိုင္းဆိုတာ အထူးအဆန္းမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ အေျခအေန မဟန္မွန္း ကိုယ္ေစာင့္နတ္က ႏိႈးေဆာ္ဟန္ တူပါတယ္။ သားရယ္၊ သမီးရယ္၊ မိေအးရယ္၊ မိေအးတူမေလးရယ္ ေခၚၿပီး တိုက္ခံ အေဆာက္အဦလည္း ျဖစ္၊ အျမင့္ပိုင္းလည္းျဖစ္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဘက္ကို ထြက္လာလိုက္တာ ကံေကာင္းတယ္ ေျပာမလား၊ ကံဆိုးတယ္ ေျပာမလား၊ အခ်ိန္ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် မုန္တိုင္း အားေကာင္းလာပံုမ်ား က်ဳပ္ျဖင့္ ကမၻာပ်က္တယ္ဆိုတာ ဒါပဲ ေနမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ ကေလးေတြရဲ့ ငိုသံေတြ၊ သြပ္မိုးေတြ လြင့္သြားတဲ့ အသံေတြ၊ တဲၿပိဳတဲ့ အသံ၊ အပင္လဲတဲ့ အသံေတြနဲ႔ က်ဳပ္ ဘဝတေလွ်ာက္လံုး ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုး ဆိုတာေတာင္ အားလံုး ရယ္စရာေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္ ေျပာလို႔ ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ တေလာက လံုးဝ ဝုန္းဒိုင္းက်ဲေနတဲ့ ကာလႀကီး အၿပီးမွာေတာ့ ... ပထမဆံုး သတိထားမိတာ ဆာေလာင္လို႔ ငိုေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြရဲ့ အသံ။ ၿပီးေတာ့ မိေအးရဲ့ “မုန္တိုင္းရဲ့ အေပၚမွာ ဘုရားသခင္ ႐ွိပါတယ္။ သခင့္ လက္ထဲမွာ က်မတို႔ ဘဝကို အပ္ႏွံထားပါတယ္ အာမင္” ဆိုတဲ့ အသံ။ အဲဒီ အသံေတြရဲ့ ေနာက္မွာ စိုးရိမ္စြာ ၾကည့္လိုက္မိတာ သမီးနဲ႔ သား၊ ၿပီးေတာ့ မယ္ေအး တူမ။ သမီးနဲ႔ သားကို ေငးေၾကာင္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြေအာက္မွာ ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ မ်က္ရည္ စီးေၾကာင္းေတြနဲ႔ အတူ ေတြ႔လိုက္ရလို႔ စိတ္ေအးရေပမယ့္ မိေအး တူမေလးကိုေတာ့ မေတြ႔ဘူး။ အေျခအေန ၿငိမ္သက္စ ျပဳတာနဲ႔ က်ဳပ္တို႔လည္း အိမ္ျပန္ၾကမယ္ဆိုၿပီး ကေလးေတြကို မိေအးတေယာက္၊ က်ေနာ္တေယာက္ လက္ဆြဲၿပီး ထြက္အလာမွာလည္း က်ေနတဲ့ သစ္ပင္ႀကီး အဲဒီေအာက္မွာ လူေသေကာင္ေတြ။ ခ်က္ခ်င္းပဲ မိေအးနဲ႔ ကေလးေတြကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဆက္ေနခဲ့ဖို႔ မွာရင္း အိမ္႐ွိရာကို က်ဳပ္တေယာက္ထဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္အိမ္ ဘယ္မွာလဲဆိုတဲ့ အေမးကို က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ကို ျပန္မေျဖေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသသြားတဲ့ လူေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ မိသားစုက ေတာ္ေသးတယ္ ဆိုရမွာေပါ့။ က်ဳပ္လိုပဲ လူအမ်ားစုလည္း သူတို႔ အိမ္ေတြကို ႐ွာမေတြ႔ေတာ့ဘူး။ အိမ္ေတြ ေနရာမွာ ေရျပင္ႀကီးေဖြးလို႔။ အဲဒီရက္မွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးက မွ်ေကၽြးတဲ့ အစာေလးေတြပဲ အားလံုး မွ်စားရင္း က်ဳပ္တို႔အားလံုး ေနၾကရတာေပါ့။ က်ဳပ္လို ေတာက တက္လာတဲ့လူ စစ္သား လူထြက္အတြက္ အေရးမႀကီးေပမဲ့ မိေအးနဲ႔ ကေလးေတြ အခုလို စားေနရတာ ၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္ေတာ့ လံုးလံုး စိတ္မေကာင္းဘူး။ အဲဒီ အိပ္မက္ဆိုးႀကီးအၿပီး ႏွစ္ရက္သံုးရက္႐ွိေတာ့ ရန္ကုန္က လူေတြ ေရာက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔ဆီ ေရာက္လာတဲ့အခါ ေရဗူး နည္းနည္းနဲ႔ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ တထုပ္စီလား မသိဘူး ေပးႏိုင္တာကလြဲလို႔ ဘာမွလည္း လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ က်ဳပ္ သမီးနဲ႔ သား ေမာင္ႏွစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အလွဴက်ေတာ့၊ အလွဴေရာက္ရင္ ဆိုတဲ့ စကားကို ႐ြယ္တူကေလးေတြ ၾကားမွာ ေျပာေနဆိုေနတုန္း။ အဲဒီအသံၾကားတိုင္း က်ဳပ္ ႏွလံုးသားကို အပ္နဲ႔ ဆြသလိုပါပဲ။ အဲလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ မိေအး အနား႐ွိလုိ႔ လွမ္းၾကည့္မိျပန္ရင္လည္း မလိုအပ္ဘဲ မ်က္လံုး ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္တာကို သတိထားမိတယ္။ က်ဳပ္တို႔ အိမ္အေျခအေန၊ လယ္အေျခအေန၊ ကၽြဲေတြရဲ့ အေျခအေန၊ ဆားကြင္းအေျခအေန၊ ငါးဖမ္းေလွေတြရဲ့ အေျခအေနကို က်ဳပ္နဲ႔ မိေအးၾကား မေျပာျဖစ္ေအာင္ သတိထားေနတာလည္း သိသာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိပ္မက္ဆိုး မက္တဲ့ ေန႔ကတည္းက ဒီေန႔အထိ ဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္ေတြက က်ဳပ္တို႔ မိသားစုသာမက ဒီေနရာမွာ ႐ွိေနတဲ့ မိသားစုေတြရဲ့ အေျခအေနကို ေျပာျပေနသလိုပါပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေစတနာ႐ွင္ေတြ ပိုပိုေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ အဝတ္အစားေလးေတြ ရလာတယ္။ စားစရာေတြ နည္းနည္းပါးပါး ရလာတယ္။ ၿမ့ဳိေပၚေတြမွာလိုေတာ့ တားတာ ဆီးတာမ်ဳိးေတြ မ႐ွိေပမဲ့ နည္းနည္း လူလည္က်တဲ့ အပိုင္းေတြေတာ့ ႐ွိတာေပါ့ေလ။ အလွဴ႐ွင္ေတြကလည္း ေစတနာ ေကာင္းၾကပါတယ္။ ေရလမ္းခရီးကိုလည္း သက္စြန္႔ဆံဖ်ား လာၾကတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ ၿငိဳျငင္မႈကို ခံၿပီးေတာ့လည္း လာၾကတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကေတာ့ ေျပာတယ္၊ အေမရိကန္တို႔၊ ျပင္သစ္တို႔က သေဘၤာႀကီးေတြ ေရာက္ေနၿပီ။ မၾကာခင္ က်ဳပ္တို႔ ရြာေတြဆီ လာၿပီး၊ လိုတာ မွန္သမွ် ကူညီလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ က်န္တာ ဘာမွ ေပးေပး၊ မေပးေပးပါ။ ဒီတမိုးအတြက္ စားဖို႔ရယ္။ က်ဳပ္လယ္ေတြကို စပါးစိုက္လို႔ ရေအာင္ ေျမျပင္ေပးၿပီး မ်ဳိးစပါးေလး ေပးရင္ကို ေတာ္ပါၿပီ။ က်ဳပ္ အလကား မယူပါဘူး။ ဒါေတြကို ျပန္ဆပ္ဆိုလည္း ဆပ္ပါ့မယ္။ ဒီႏွစ္စပါးေလး စိုက္ေငြေလးတဲ့အခါမွ ဆားကြင္းေလးကို လူငွားနဲ႔ ျပန္လုပ္ရင္ က်ဳပ္တို႔ မိသားတစုေတာ့ ခါးမလွေသးေတာင္ ဝမ္းဝမွာေတာ့ မပူရဘူးေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ရြာကို အလွဴရွင္ အဖြဲ႔ေတြ ေရာက္လာတယ္ ဆိုေပမယ့္ သြားေရးခက္ေတာ့ ဆင့္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္သလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္၊ မိေအး၊ သမီးနဲ႔ သားကို ေခၚၿပီး လပြတၱာဘက္ကို အလွဴ႐ွင္စက္ေလွ အၾကံဳနဲ႔ လိုက္သြားဖို႔ စိတ္ကူးတယ္။ တဖက္က က်ဳပ္မိသားစု ဝဝလင္လင္ စားရဖို႔ဆိုတဲ့ အတၱစိတ္ကေလး ပါသလို၊ တဖက္ကလည္း က်ဳပ္တို႔ ၄ ေယာက္ ေလ်ာ့သြားရင္ တျခားလူေတြ ၄ ေယာက္စာ ပိုရမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေလးလည္း ေတြးမိပါတယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ေတာ့ အေမရိကန္ႀကီးေတြ၊ ျပင္သစ္ႀကီးေတြ လာတဲ့အခါ ၿမ့ဳိေပၚကို အရင္လာမယ္။ အဲဒီေတာ့ အရင္ဆံုး ေတြ႔ရမယ္။ က်ဳပ္ လယ္ေတြ ျပင္ဖို႔၊ စပါးစိုက္ဖို႔ ေစာေစာ လုပ္ႏိုင္မယ္ ထင္တာေပါ့။ မိေအးကလည္း ဘြဲ႔ေတာင္ ရထားတာဆိုေတာ့ အေမရိကန္ႀကီးေတြနဲ႔ စကားေျပာႏိုင္မွာပဲကို။ မိေအးကို ဖြင့္တိုင္ပင္ေတာ့လည္း သေဘာတူတယ္။ ေနာက္ ရြာ ဥကၠ႒ ကို ေျပာေတာ့လည္း ဥကၠ႒ က သြားခ်င္သြားလို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္တရက္ အလွဴရွင္ေတြ ေရာက္လာၿပီး စိတ္ကူးကို ေျပာျပေတာ့ သေဘာေကာင္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္သူက က်ဳပ္တို႔ကို ေခၚသြားေပးမယ္ ေျပာတယ္။ ေရဆိပ္ ဆင္းခါနီး ကိုစိန္သန္းတို႔ လူအုပ္က မဲလက္မွတ္ဆိုလား ဘာလားကို တင္တင္စီးစီးနဲ႔ အတင္းလုပ္ခိုင္းလို႔ လက္မွတ္ ထိုးေပးလိုက္တာက လြဲရင္ က်န္တာ အဆင္ေျပတယ္ ေျပာရမွာေပါ့။ မဲလက္မွတ္လို႔သာ ေျပာတယ္။ သူတို႔ေျပာတဲ့ ပံုက အမွန္ျခစ္ၿပီး ႀကိဳတင္မဲ လက္မွတ္ထိုးသြားတဲ့။ စိတ္ထဲ ဘဝင္မက်ေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္ မိသားစုအေရးက ႐ွိေသးတာကိုး။ စကားနဲ ရန္စဲေပါ့။ လပြတၱာေရာက္ေတာ့ ၿမ့ဳိထဲမွာေနတာထက္ ၿမ့ဳိျပင္ကားလမ္းမွာ သြားေနရင္ ပို အဆင္ေျပတယ္လို႔ အလွဴ႐ွင္ေတြ အၾကံေပးတဲ့အတိုင္း ၿမ့ဳိျပင္ကားလမ္းဘက္ ထြက္ခဲ့တယ္။ အလွဴ႐ွင္ေတြက ေပးခဲ့တဲ့ မိုးကာေလးကို သံုးၿပီး သစ္ပင္ႀကီးတပင္ ေအာက္မွာပဲ အျဖစ္တဲေလး ထိုးေနလိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႔ မနက္ကစလို႔ လာလိုက္တဲ့ ကားႀကီးကားငယ္ေတြ။ တခ်ဳိ့ကားေတြကလည္း ရပ္ၿပီး ပစၥည္းေတြကို စနစ္တက် ေဝတယ္။ တခ်ဳိ့ကေတာ့လည္း ဘာေၾကာင့္ မွန္းမသိ ပစ္ေပးသြားတာမ်ဳိးေတြ ႐ွိတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရြာမွာထက္ စာရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ပိုစားရတာ အမွန္ပဲ။ ႏိုင္ငံျခားက လူေတြဆိုတာ ဘယ္ေတာ့လာမလဲ ေတြးလိုက္၊ အလွဴ႐ွင္ေတြ လာရင္ ပစၥည္းေလးေတြ ယူလိုက္နဲ႔ လက္႐ွိ ကိုယ့္အျဖစ္ ကိုယ္ေတာင္ ေမ့ေနတယ္။ တရက္ေတာ့ မနက္အေစာႀကီး ရဲေတြရယ္၊ ျဖဴစိမ္းေကာင္ေတြရယ္ ေရာက္လာၿပီး က်ဳပ္တို႔ မိသားစုကို ဒီမွာ ေနခြင့္ မရွိဘူး၊ သူတို႔နဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါ၊ ကယ္ဆယ္ေရး စခန္းကို ပို႔ေပးမယ္လို႔ ေျပာၿပီး လာေခၚတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ မိသားစုလည္း ဝမ္းသာအားရနဲ႔ လိုက္ခဲ့တာေပါ့။ ဟိုလည္း ေရာက္ေရာ တပ္ထဲတုန္းက ၾကည့္ဖူးတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကားထဲကလို တဲေလးေတြ တန္းစီ ေဆာက္ထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အထဲမွာလည္း ဒန္အိုးဒန္ခြက္၊ ဆန္အိတ္၊ ဆီ၊ ဆားနဲ႔ အေျခာက္အျခမ္းေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ ခဏတာေတာ့ လံုျခံဳမႈ ရၿပီဆိုတ့ဲ အသိ။ ေနာက္ က်ဳပ္ ကေလးေတြေရာ၊ မိေအးနဲ႔ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ေရာ ကားသံ နားေထာင္လိုက္၊ ပစၥည္းလွဴမယ့္သူ ေမွ်ာ္လိုက္နဲ႔။ ပစၥည္းေတြ သြားအလွဴခံရတယ္ ဆိုတဲ့ ဘဝကို ၾကည့္ရတာလည္း မျဖစ္လို႔သာရယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ တစက္ကေလးမွ စိတ္ခ်မ္းသာတာ မဟုတ္ဘူး။ အခုလိုဆိုေတာ့ စခန္းက ေဝတဲ့ရိကၡာ သြားထုတ္ရင္ ႏိုင္ငံျခားကလာမယ့္ အကူအညီေတြကို ထိုင္ေစာင့္႐ံုပဲေပါ့။ တေအာင့္ေနေတာ့ ရဟတ္ယာဥ္သံေတြ ဆူညံၿပီး အရာရွိႀကီးေတြ က်ေနာ္တို႔ တဲတန္းေတြထဲ ဝင္လာတာကို ျမင္ရတယ္။ တပ္ထဲတုန္းကလည္း က်ဳပ္က ဓားမေနာက္ပိတ္ေခြး ႐ိုုး႐ုိးရဲေဘာ္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါရယ္ လို႔ေတာ့လည္း မသိဘူးေပါ့။ က်ဳပ္တို႔တဲေတြဆီ တတဲခ်င္းၾကည့္ၿပီးေတာ့ အားေပးစကားေျပာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔လည္း ဝမ္းသာတာေပါ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုလူႀကီးေတြ လာတယ္ဆိုေတာ့။ လူႀကီးေတြ ျပန္ထြက္သြားၿပီး ခဏေနေတာ့ က်ဳပ္တို႔တဲေတြဆီကို တာဝန္ခံဆိုတဲ့ လူေတြ ေရာက္လာၿပီး ဆန္အိတ္ေတြနဲ႔ တျခား စားစာရာေတြကို ျပန္သယ္သြားတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ေရ႐ွည္အတြက္ က်ဳပ္တို႔က ေစတနာနဲ႔ လုပ္ေပးတာ၊ ဘာညာဆိုတာေတြ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆန္ႏွစ္ျပည္ရယ္၊ အေျခာက္အျခမ္း နည္းနည္းရယ္ ထည့္ထားတဲ့ အိတ္ေတြကို “ဒါ တပတ္စာ” လို႔ ေျပာၿပီး ေပးတယ္။ ေနာက္ ဘယ္အလွဴရွင္ေတြဆီကမွလည္း တိုက္႐ိုက္ လက္မခံဖို ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ေျပာတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း တခုခုဆိုရင္ ျမံဳမေနတတ္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားက လူေတြကေရာ ဘယ္ေတာ့ လာမလဲလို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီမွာ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္သူက ေဒါနဲ႔မာန္နဲ႔ ဘယ္သူ႔ အကူအညီမွ မလိုဘူး၊ ႏိုင္ငံေတာ္က ကူညီႏိုင္တယ္၊ ဘာညာနဲ႔ ေအာ္ပါေလေရာ။ က်ဳပ္တို႔ကို မ်ဳိးစပါး ေပးမွာလား၊ လယ္ေတြ ျပင္ေပးမွာလား၊ ေငြေခ်းေပးမွာလား စတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ဆက္တိုက္ ေမးလိုက္ေတာ့၊ အဲဒီလူလည္း မ်က္ႏွာႀကီး နီရဲလာၿပီး ေဒါသတႀကီး ေအာ္ပါေလေရာ။ သူေျပာတဲ့အထဲမွာ ဖား႐ွာ ငါး႐ွာစားတို႔၊ ေခ်ာကလက္ မလိုဘူးဆိုတဲ့ အသံေတြပဲ ၾကားေနရတယ္။ မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ တိုင္တခ်ဳိ့ကလြဲၿပီး ဘာမွ မ႐ွိေတာ့တဲ့ က်ဳပ္တို႔အိမ္။ လူေတြ စြန္႔ႀကဲတာကို သိမ္ငယ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ လက္ျဖန္႔ေတာင္းေနတဲ့ က်ဳပ္ခ်စ္တဲ့ မိေအးနဲ႔ သမီးနဲ႔ သားနဲ႔ တျခားလူေတြ။ ေနာက္ သမီးနဲ႔ သားကို လွဴတဲ့ အလွဴပြဲ။ ေနာက္ဆံုး ၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားက ဘယ္ႏိုင္ငံျခားသားမွ အဝင္မခံဘူး၊ စားဖို႔မ႐ွိရင္ ေတာင္းစားဆိုတဲ့ အသံ ... က်ဳပ္ကို က်ဳပ္ ဘာလုပ္လိုက္မွန္း မသိခင္မွာ အဲဒီ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္သူရဲ့ ျပဴးက်ယ္ေနတဲ့ မ်က္လံုး က်ဳပ္လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ သူ႔လည္ပင္း အထိအေတြ႔ကိုပဲ သိေတာ့တယ္။ ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းလိုပဲ က်ဳပ္ေခါင္းနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔က နာက်င္မႈ။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ လက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မလႊတ္ဘူး။ မုန္တိုင္းက က်ဳပ္တို႔ဆီက ပစၥည္းဥစၥာ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြပဲ လုယူတာ။ က်ဳပ္လက္ထဲကလူနဲ႔ သူလိုလူမ်ဳိးေတြက က်ဳပ္တို႔ ဘဝတခုလံုးကို လုယူတာ။ က်ဳပ္ သားနဲ႔ သမီးရဲ့ အနာဂတ္ကို ဖ်က္ပစ္တာ။ က်ဳပ္တို႔ တရြာလံုးကို ဖ်က္ပစ္တာ။ ထမင္းစားရ႐ံုနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ဘဝ ရပ္တည္လို႔မွ မရတာ။ ဘယ္မလဲ လယ္၊ ဘယ္မလဲ ႏြား၊ ဘယ္မလဲ မ်ဳိးစပါး။ ဘယ္သူေတြကေရာ က်ဳပ္တို႔ကို အၿမဲ လွဴေနႏိုင္မလဲ။ တလလား၊ ၁ဝ လလား၊ တႏွစ္လား။ ရဟန္းသံဃာ မဟုတ္ဘဲ သူမ်ား လွဴတာကို တသက္လံုး ထိုင္စားေနမယ္ ဆိုရင္ေရာ က်ဳပ္တို႔ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္မလဲ။ ဘုရားကၽြန္လား၊ သူဖုန္းစားလား၊ ဒုကၡိတေတြလား။ က်ဳပ္နဲ႔ ဘဝတူ လူေတြရယ္။ အစာငတ္မွာ ေၾကာက္ၿပီး ဘဝကို အငတ္ခံၾကေတာ့ မလို႔လား။ က်ဳပ္တို႔ လူမ်ဳိးေတြက ခႏၱီပါရမီ ေကာင္းတာပဲလား၊ သရဲေဘာေၾကာင္တာပဲလား။ ဓားမိုး အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ သိပ္ၾကာလာခဲ့လို႔လား။ ေမးခြန္းေတြရဲ့ အေျဖကို ႐ွာမေတြ႔ခင္ဘဲ က်ဳပ္ေတာ့ အေမွာင္အတိ က်လို႔။ ေနာက္ဆံုး ျမင္လိုက္ရတာက ဧရာမ သေဘၤာႀကီး။ မိေအးနဲ႔ ကေလးေတြလည္း ေပ်ာ္လို႔။ ----------------- (နိဂံုး) ေလေဘးကယ္ဆယ္ေရး စခန္းထဲမွာ အ႐ူးတေယာက္ စိတ္ေဖာက္ၿပီး ဥကၠ႒ႀကီးကို လည္္ပင္း ထၫွစ္တာ ေဘးက လူေတြ ဝိုင္းကယ္လို႔ ဥကၠ႒ႀကီး ဘာမွ မျဖစ္တာဆိုတဲ့ သတင္းကို လူေတြ စုမိတိုင္း ေျပာတတ္တယ္။ ေနာက္ အလွဴရွင္ေတြနဲ႔ အလွဴခံေတြ စုေဝးေနတဲ့ ေနရာတုိင္းမွာ မနက္ျဖန္အတြက္ ဘာမွ စိတ္မပူၾကပါနဲ႔၊ က်မ အမ်ဳိးသား သေဘၤာေတြ၊ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္မယ့္လူေတြ သြားေခၚေနတယ္လို႔ ငိုတခါ ရယ္တလွည့္ ေျပာေနတတ္တဲ့ လူရည္သန္႔ မိန္းမတေယာက္ကို လူေတြ သတိထားမိလာၾကတယ္။ |
လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္
| ေဒါက္တာ ခင္ေစာဝင္း | |
| တနလၤာေန႔၊ ဇြန္လ 09 2008 14:21 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ | |
| နာဂစ္မုန္တိုင္း က်ေရာက္ၿပီးတာ တလေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ျပည္သူေတြမွာေတာ့ အခုထိ ဒုကၡေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရဆဲပါပဲ။ ဒုကၡသည္ေတြကို ကူညီေရး ႏုိင္ငံတကာရဲ့ ကမ္းလွမ္းခ်က္ေတြကိုလည္း နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ပိတ္ဆို႔ ျငင္းပယ္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဧရာဝတီတိုင္းမွာ ကူညီကယ္ဆယ္ေရး မရေသးတဲ့သူေတြ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနပါေသးတယ္။ ကုလသမဂၢ ၿဂဳိဟ္တု တိုင္းထြာေရး အဖဲြ႔က ဇြန္လ ၄ ရက္ေန႔တုန္းက ဧရာဝတီတိုင္း အတြင္းက ေက်းရြာ ၁၈ ရြာ ပ်က္စီးပံုကုိ ၿဂဳိဟ္တုျမင္ကြင္းမွာ ဓာတ္ပံုနဲ႔တကြ အေသးစိတ္ ထုတ္ျပန္ ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ ရြာလံုးကၽြတ္ ပ်က္စီးတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ ဓာတ္ပံုေတြမွာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ နာဂစ္မုန္တိုင္းမွာ လူထုေပါင္း သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး အသက္ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရပံု၊ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ဒုကၡ ေရာက္ေနရပံုေတြကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ့ ရက္စက္ယုတ္မာမႈနဲ႔ လူသားဂုဏ္သိကၡာ ဆိုတာကို ေလးစားဘို႔ေဝးလို႔ တိရစၦာန္ရဲ့ အသက္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးမထားတာ လက္ေတြ႔ထင္ရွား ေတြ႔ေနရပါၿပီ။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကစၿပီး ႏွစ္ ၅ဝ နီးပါး (Generation) မ်ဳိးဆက္ ၃ ဆက္ေလာက္ဟာ စစ္အာဏာရွင္ရဲ့ ဖိႏွိပ္မႈေအာက္မွာ လူသား ဂုဏ္သိကၡာ ကင္းမဲ့စြာနဲ႔ ျပားျပားဝပ္ဝပ္ ဒုကၡခံေနၾကရပါတယ္။ လူထုမွာ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ကာလမွာ အတင္းအက်ပ္ ဆႏၵခံယူပြဲကို လုပ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ စစ္အစိုးရဟာ ျပည္တြင္းမွာေရာ၊ ႏိုင္ငံတကာကိုပါ လိမ္ညာဘို႔ နည္းနည္းမွ ဝန္မေလးၾကပါဘူး။ ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဘန္ကီမြန္းကို ေျပာတုန္းက ႏိုင္ငံတကာရဲ့ အကူအညီကို ယူပါမယ္၊ ႏိုင္ငံျခား ပညာရွင္ေတြ ကူညီေရး အဖြဲ႔ေတြကို ဗီဇာေပး ဝင္ခြင့္ျပဳပါမယ္လို႔ လိမ္ညာ ကတိေပးခဲ့ၿပီး၊ တကယ့္တကယ္မွာ ေပးခဲ့တဲ့ ဂတိအတိုင္း ေဆာင္ရြက္မႈ မရွိခဲ့ပါဘူး။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးတို႔၊ သံုးပြင့္ဆိုင္ ေဆြးပြဲတို႔ကို လံုးဝ စိတ္ဝင္စားသူေတြ မဟုတ္တာ ေသခ်ာေနပါၿပီ။ ဒီစနစ္ ရွင္သန္ေနသမွ် လူထုမွာ ဒုကၡေရာက္သထက္ ေရာက္ၿပီး တုိင္းျပည္တခုလံုး စံုးစံုးၿမဳိပ္ဖြယ္ရာပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မတရားဖိႏွိပ္မႈ ဒုကၡခံေနၾကရတဲ့ ျပည္သူေတြအတြက္ လြတ္ေျမာက္ရာနည္းလမ္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လြတ္ေျမာက္ရာ နည္းလမ္း တလမ္းပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဖ်က္သိမ္းေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ Military Dictatorship ဆိုတာ လံုးဝ မရွိေတာ့ေအာင္ ဖ်က္သိမ္း ပစ္ရမယ္။ Abolish လုပ္ပစ္ရမယ္။ ဒါမွသာ တကယ္စစ္မွန္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ စစ္မွန္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ေပၚေပါက္မွသာ ျပည္သူေတြဟာ အေျခခံ လူ႔အခြင့္အေရးကို ျပည့္ဝစြာ ခံစားရၿပီး၊ ေၾကာက္ရြံ႕ရျခင္း ဒုကၡ၊ ဆင္းရဲငတ္မြတ္ျခင္း ဒုကၡက ကင္းေဝးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဖ်က္သိမ္းႏိုင္ဘို႔အတြက္ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို တိုက္ဖ်က္ဘို႔ လက္နက္ လိုပါတယ္။ လက္နက္မရွိဘဲ တုိက္လို႔ မရပါဘူး။ အဲဒီလက္နက္ကို ဘယ္ကရမလဲလို႔ ေမးရင္ေတာ့ အေျဖက ရွင္းပါတယ္။ အဲဒီလက္နက္က ျပည္သူေတြ လက္ထဲမွာ ရွိေနပါတယ္။ ျပည္သူေတြဆိုတာ အားလံုး ပါဝင္ပါတယ္။
အဲဒီလက္နက္ ရွိေပမယ့္ မွန္မွန္ မသံုးစြဲႏိုင္လို႔၊ တန္ဖိုးမထားခဲ့လို႔ အခုလို ခံေနရတာပါ။ ျပည္သူေတြနဲ႔အတူ ႀကံ့ဖြတ္ေတြ၊ စြမ္းအားရွင္ေတြ အားလံုး အတူတကြ ပူးေပါင္းႏိုင္ၾကရင္၊ ညီၫြတ္ၾကရင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ (Abolish) ျဖစ္ဘို႔ရာ မခဲယဥ္းပါဘူး။ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ ျပည္သူ႔အင္အားကို အင္မတန္ ေၾကာက္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေၾကာက္လို႔ အခုလို ရက္စက္ ဖိႏွိပ္ေနတာပါ။ မိမိရဲ့ လက္ရွိဘဝမွာ အခုေလာက္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ခံခဲ့ရၿပီ။ ေနာက္လာမယ့္ သားစဥ္ေျမးဆက္ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနႏိုင္ဘို႔အေရး ညီၫြတ္ေရး လက္နက္ကို စနစ္တက် ထုတ္ေဖာ္သံုးစြဲၾကဘို႔ အခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ။ ညီၫြတ္ေရး လိုအပ္တယ္ဆိုတာ မူအားျဖင့္ သိၾကပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ကလည္း “အားလံုး ညီၫြတ္ၾကပါ” လို႔ ဆိုတာကို ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ အခုကာလအထိ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြ အတြင္းမွာ ညီၫြတ္ေရးကို မတည္ေဆာက္ႏိုင္ၾကေသးပါဘူး။ အေျပာလြယ္သေလာက္ လက္ေတြ႔မွာ လုပ္ကိုင္ရတာ ခက္ခဲပါတယ္။ နအဖ ကလည္း တမင္တကာကို အခ်င္းခ်င္း ကြဲေအာင္ ဖန္တီးေပးေနတာပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အခက္အခဲကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ေအာင္ အားလံုး ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးစားဘို႔ လိုပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ ျပည္တြင္းမွာဆိုရင္ သာမန္ ျပည္သူေတြနဲ႔ ႀကံ့ဖြတ္ စြမ္းအားရွင္တို႔၊ တစည္းတလံုးတည္း ညီၫြတ္ႏိုင္ၾကမယ္ဆိုရင္ တကယ္ အစြမ္းေကာင္းတဲ့ “ျပည္သူ႔အင္အား” တရပ္ ေပၚေပါက္လာမွာပါ။ တကယ္ေတာ့ ႀကံ့ဖြတ္တို႔၊ စြမ္းအားရွင္တို႔ ဆိုတာလည္း ျပည္သူထဲက ျပည္သူေတြပါပဲ။ သူတို႔လည္း အမ်ားျပည္သူလိုပဲ ဘဝ ရပ္တည္ေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္ လႈပ္ရွားေနၾကရသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြလိုပဲ နအဖ ကို ေၾကာက္ရြံ႔ နားေထာင္ေနရသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနကို ၾကည့္ရင္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ေျပာင္းလဲဘို႔အတြက္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို လံုးဝ ဖ်က္သိမ္းရမွာ ျဖစ္ၿပီး၊ အဲဒီလို ဖ်က္သိမ္းႏိုင္ဘို႔အတြက္ ညီၫြတ္ေရးဆိုတဲ့ လက္နက္ကို အသံုးခ်ဘို႔က လြဲလို႔ တျခားနည္းလမ္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ညီၫြတ္ေရး လက္နက္ကို ဘယ္လုိ အသံုးခ်မယ္ဆိုတဲ့ ဗ်ဴဟာကိုေတာ့ ျပည္သူအားလံုးက ဆံုးျဖတ္ လုပ္ေဆာင္ေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြ အထူးသျဖင့္ ျပည္တြင္းက ျပည္သူေတြရဲ့ ညီၫြတ္မႈ လက္နက္အင္အားကို မွန္မွန္ကန္ကန္ အသံုးျပဳႏိုင္ေရးအတြက္ ျပည္တြင္းျပည္ပမွာ ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဒီမိုကေရစီေရး ေဆာင္ရြက္ေနသူေတြ၊ ပညာရွင္ေတြ အားလံုး ဝိုင္းဝန္းစဥ္းစား အႀကံေပးဘို႔ လိုပါတယ္။ အခ်ိန္ဟာ အေရးႀကီးေနပါၿပီ။ |
ဆိုင္ကလံုးနာဂစ္ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ေရးရဲ့ မျမင္ရတဲ့ အဖိုးအခမ်ား
| လာရီေဂ်ဂင္ | |
| ေသာၾကာေန႔၊ ဇြန္လ 06 2008 22:23 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ | |
| ဘန္ေကာက္။ ။ ေၾကာက္မက္ဘြယ္ ဆိုင္ကလံုးမုန္တိုင္းႀကီး ဧရာဝတီ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚေဒသကို ဝင္ေရာက္ေမႊေႏွာက္ တိုက္ခတ္ သြားခဲ့သည္မွာ ၁ လ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ၁ သန္းေက်ာ္မွ်ေသာ မုန္တိုင္း ဒုကၡသည္မ်ားမွာ ယခုထိ နည္းနည္းမွ် မရေသးသူႏွင့္ နည္းနည္းပါးပါးသာ ရေသးသူ တို႔သာ ျဖစ္ေနဆဲပင္ ရွိသည္ ဟု ျမန္မာႏိုင္ငံေတြင္ လုပ္ကိုင္ေနေသာ ကယ္ဆယ္ေရး ေအဂ်င္စီမ်ားက ေျပာၾကားၾကပါသည္။ ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအဝိုင္းက အႀကီးအက်ယ္ ကူညီရန္ အသင့္ျပင္ထားခဲ့ေသာ္လည္း စစ္အစိုးရကမူ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီ ေပးေရး လုပ္သားမ်ားႏွင့္ သဘာဝ ကပ္ေဘးအႏၱရာယ္ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ား ႏိုင္ငံတြင္း ဝင္ေရာက္ခြင့္ကို တားဆီး ပိတ္ပင္ေနဆဲ ရွိေသးသည္။ လက္ဆုပ္စာကိုသာ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေအာက္ပိုင္းေဒသ မုန္တိုင္းဒဏ္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ခံခဲ့ရေသာ ေဒသမ်ားသို႔ ဝင္ေရာက္ခြင့္ ျပဳခဲ့သည္။ စစ္အစိုးရသည္ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီေပးေရး ေအဂ်င္စီမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ပါမည္ ဟူေသာ သူ႔ကတိကို ခ်ဳိးဖ်က္၍ လာမည့္ ရက္သတၱပတ္ အနည္းငယ္အတြင္း ၎တို႔၏ လုပ္ငန္း ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားကို ကန္႔သတ္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ေတာ့မည္ဟု ျမန္မာစစ္တပ္၏ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်ရေသာ သတင္းရပ္ကြက္၏ အဆိုအရ သိရသည္။ “အေမရိကန္နဲ႔ ႏိုင္ငံတကာ အန္ဂ်ီအို (INGOs) ေတြက ငါတို႔ ႏိုင္ငံကို ကၽြန္လုပ္ခ်င္ေနတာ။ ငါတို႔ ျပည္သူေတြကို ကူညီခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး” ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေမာင္ေအးက ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား တာဝန္ယူ လုပ္ေဆာင္ေနသည့္ ဝန္ႀကီးမ်ားအား ယခု ရက္သတၱပတ္ အေစာပိုင္းက ေျပာၾကားခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ ေဒသခံ ရပ္က်ဳိးရြာက်ဳိး ေဆာင္ရြက္ေနသည့္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားကိုလည္း အလႉရွင္မ်ား၏ ေက်းကၽြန္မ်ားအျဖစ္ ျမင္ေနကာ သူတို႔ကိုလည္း ပစ္မွတ္ထား ေစာင့္ၾကည့္ ေနသည္ဟု အဆိုပါ သတင္း ရပ္ကြက္ကပင္ ဆက္လက္ ေျပာၾကားသြားသည္။ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေဒသရွိ အကူအညီ အပူတျပင္း အေရးတႀကီး လိုအပ္ေနေသာ ဒုကၡသည္မ်ားကို ဝင္ေရာက္ အကူအညီေပးရန္ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီေပးေရး ေအဂ်င္စီမ်ား အားလံုးက အသည္းအသန္ ႀကဳိးပန္းေနရခ်ိန္၌ ေဒသခံ ျမန္မာ ေစတနာရွင္မ်ားက မိမိတို႔ဖာသာပင္ ကူညီကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကရသည္။ သံုးပတ္ ေက်ာ္ၾကာမွ် ေရသန္႔ႏွင့္ အစားအစာ ဘာမွ် မရခဲ့သည့္ ေက်းရြာသားမ်ားထံ သူတို႔၏ အကူအညီမ်ား စတင္ ေရာက္ရွိေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခုအခါ သူတို႔ကိုလည္း ျမန္မာ စစ္အာဏာပိုင္မ်ားက အျမင္မၾကည္လင္ေတာ့။ ထိုသို႔ ကူညီ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္ေနသည့္ အဓိက ပုဂၢိဳလ္တဦး ျဖစ္ေသာ ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာႏွင့္ ဟာသ သရုပ္ေဆာင္ ဇာဂနာကို ယခု ရက္သတၱပတ္ အေစာပိုင္းက ထိန္းသိမ္းလိုက္သည္။ ကမၻာ့ ကုလသမဂၢအဖြဲ႔ႀကီးက သတိႀကီးစြာ ထား၍ အေကာင္းျမင္ပါသည္ဟု လူသိရွင္ၾကား ေျပာဆိုေနေသာ္လည္း ဆိုင္ကလံုး မုန္တိုင္းက ဖ်က္ဆီးခဲ့ေသာ အပ်က္အစီးမ်ားမွ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္လည္ နာလန္ထလာႏိုင္ေရး အတြက္ ေပၚေပါက္ လာေတာ့မည့္ ျပႆနာႀကီးမ်ားကို ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းရန္ လုိသည္ဟု ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီေပးေရး ေအဂ်င္စီမ်ား ႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရး အုပ္စုမ်ားက သတိေပးလိုက္ၾကသည္။ မုန္တိုင္း ဒုကၡသည္မ်ား၏ စိတ္ဒဏ္ရာႏွင့္ ပရိေဒဝ ေသာကမ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းတြင္ အဓိက အဟန္႔အတားမ်ား ျဖစ္လာဘြယ္ ရွိသည္ဟု ဥေရာပ အေျခစိုက္ နယ္စည္းမထား ဆရာဝန္မ်ား အဖြဲ႔ (MSF) ကေျပာဆိုလိုက္ၿပီး၊ ယူေက အေျခစိုက္ လူ႔အခြင့္အေရးအဖြဲ႔ ျဖစ္သည့္ ႏိုင္ငံတကာ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ အဖြဲ႔ (AI) ကမူ တုိးပြါးလာေနေသာ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈ တိုင္တန္းခ်က္မ်ားေၾကာင့္ စိုးရိမ္ ပူပန္မိသည္ဟု ဆိုလိုက္သည္။ သူတို႔ ခိုလံႈရာ ေနရာမ်ားမွ အတင္းအၾကပ္ ေမာင္းထုတ္ျခင္း၊ ေနရာ ေရႊ႔ေျပာင္းခိုင္းျခင္း၊ အဓမၼ လုပ္အားေပး ခိုင္းေစျခင္း၊ အတင္းအၾကပ္ စစ္တပ္ထဲ ဝင္ေစျခင္း၊ လူကုန္ကူးျခင္း ႏွင့္ လယ္ေျမမ်ား အဓမၼ သိမ္းပိုက္ျခင္း စသည္တို႔က ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ေရး ႀကဳိးပန္းမႈမ်ားအား အတားအဆီး အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစမည္ကို စိုးရိမ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုၾကသည္။ ဤကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းတြင္ ပါဝင္ေနသူ အားလံုးအတြက္ အဓိက ျပႆနာမွာ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေဒသသို႔ ဝင္ေရာက္ခြင့္ ရရွိေရး ျဖစ္သည္။ “ၫႇိႏိႈင္း အစည္းအေဝးေတြမွာ လူေတြေတာ့ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ေနရတာဘဲ။ ဒါေပမဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြေတာ့ အမ်ားႀကီး မေတြ႔ရဘူး” ဟု (MSF) ၏ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္း လုပ္ငန္းမ်ားဆိုင္ရာ အႀကီးအကဲ (Frank Smithuis) က မဇၩိမကို ေျပာၾကားသြားပါသည္။ ယခုအခါ သူတို႔၏ ႏိုင္ငံတကာဝန္ထမ္း ၂ဝ ေက်ာ္ကို ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေဒသသို႔ အေရာက္ ပို႔ႏိုင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာဆရာဝန္၊ သူနာျပဳ၊ က်န္းမာေရးလုပ္သား ၂၅ဝ ခန္႔ႏွင့္အတူ ဧရာဝတီ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေဒသမွ မုန္တိုင္းဒဏ္ အဆိုးဝါးဆံုး ခံခဲ့ရေသာ ေဒသမ်ားတြင္ လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္လ်က္ ရွိေနၿပီဟု ဆိုသည္။ “ေန႔တိုင္းဘဲ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔သားေတြ မုန္တိုင္း တိုက္ၿပီးကတဲက ဘာအကူအညီမွ မရေသးပါဘူးလို႔ ေျပာတဲ့ ရြာသားေတြနဲ႔ ေတြ႔ေနရတယ္။ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ျပည့္ျပည့္စံုစံုေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ခုထိ အေရးေပၚ အေျခအေန အဆင့္မွာဘဲ ရွိေနပါေသးတယ္” ဟု သူက ဆက္လက္ ေျပာၾကားသြားသည္။ အေမရိကန္ အေျခစိုက္ (World Vision) ႏွင့္ ၾသစေၾတလ် အေျခစိုက္ (CARE) တို႔ အပါအဝင္ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီေပးေရး ေအဂ်င္စီ အေတာ္ မ်ားမ်ားသည္ မုန္တိုင္းဒဏ္ အဆိုးဝါးဆံုး ခံခဲ့ရေသာ ေဒသမ်ားတြင္ သူတို႔၏ ႏိုင္ငံတကာ ဝန္ထမ္းမ်ားကို ေစလႊတ္ ခ်ထားႏိုင္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ အျခား ေဝးလံ ေခါင္သီလွသည့္ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေဒသတေနရာသို႔ (CARE) အဖြဲ႔ သြားေရာက္ခဲ့ရာ ေက်းရြာသားမ်ားက “က်ေနာ္တို႔ ဝမ္းစာစပါးေတြလဲ အကုန္ ပ်က္စီးသြားၿပီ။ အုန္းသီးေတြ ေကာက္စားေနရတယ္၊ ေရစိုဆန္ေအာက္ေတြ စားၿပီး အသက္ရွင္ေနရတယ္” ဟု သူတို႔ကို ေျပာၾကားခဲ့ၾကသည္။ ဤအေၾကာင္းကို သတင္းေထာက္မ်ားအား (CARE) အဖြဲ႔ႀကီး၏ အေရးေပၚ တံု႔ျပန္ ေဆာင္ရြက္ေပးေရး ၫႊန္ၾကားေရးမႉး ဂၽြန္မစ္ခ်ဲလ္ (Jon Mitchell) က ဤေက်းရြာသို႔ ယခု ရက္သတၱပတ္ အေစာပိုင္းက သြားေရာက္ ေလ့လာအၿပီး ေျပာၾကားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကမၻာ့ ကုလသမဂၢ အဖြဲ႔ႀကီးက သူတို႔၏ ႏိုင္ငံတကာ ဝန္ထမ္း ၂ဝ ခန္႔ကို ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေဒသသို႔ ေစလႊတ္ႏို္င္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုေဒသတြင္ ၾကာရွည္ေနခြင့္ မရေသးဟု ဆိုသည္။ “ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေဒသကို အေရာက္သြားရေရးဟာ စိန္ေခၚမႈႀကီး တရပ္ျဖစ္ဆဲပါဘဲ” ဟု ေပါလ္ရစ္စေလ (Paul Risley) က ယခု ရက္သတၱပတ္ အေစာပိုင္းက က်င္းပခဲ့သည့္ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲတြင္ ေျပာၾကားသြားခဲ့သည္။ “လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ပတ္က မစၥတာ ဘန္ကီမြန္းနဲ႔ သန္းေရႊတို႔ ေတြ႔ၿပီးကတဲက ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေဒသကို သြားခြင့္ရေရးဟာ သိသိသာသာ တိုးတက္မႈ ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ ခရီးသြားခြင့္ ခြင့္ျပဳမိန္႔ ရေရးအတြက္ ေႏွးေကြး ေလးလံလွတဲ့ ဗ်ဴရိုကရက္ ဆန္သည့္ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားကို အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္” ဟု လူသားခ်င္း စာနာမႈဆိုင္ရာ ကုလသမဂၢ ညႇိႏိႈင္း ေဆာင္ရြက္ေရးရံုး (UNOCHA) ၏ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူ ရစ္ခ်တ္ေဟာ္ေဆး (Richard Horsey) က ေျပာဆိုလိုက္ပါသည္။ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေဒသသို႔ သူတို႔၏ ႏိုင္ငံတကာ ဝန္ထမ္းမ်ား ေစလႊတ္ႏိုင္ေရးအတြက္ ကုလသမဂၢ အေနျဖင့္ ယခုအထိ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူတို႔ကို ႀကီးမားစြာ ကန္႔သတ္ တားဆီးမႈမ်ား လုပ္သည္ကို ခံေနရဆဲ ရွိသည္။ သူတုိ႔ သြားေလရာ အစုိးရက ထည့္ေပးသည့္ အေစာင့္အေရွာက္မ်ား ပါေနသည္။ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းတြင္ သြားလိုရာ ေဒသသို႔ အေရာက္သြားခြင့္ ရေရးသည္ အဓိက ျပႆနာ ျဖစ္ၿမဲပင္ ရွိေသးသည္။ ဤျပႆနာကို အာဆီယံ၊ ကုလသမဂၢ၊ ျမန္မာအစုိးရတို႔၏ အႀကီးတန္း ကိုယ္စားလွယ္ ၉ ဦး ပါဝင္သည့္ သံုးပြင့္ဆိုင္ အစည္းအေဝးတြင္ တင္ျပ ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။ ေမလ (၃၁) ရက္ေန႔ စေနေန႔တြင္ တႀကိမ္၊ ဇြန္လ (၂) ရက္ေန႔ တနလၤာေန႔တြင္ တႀကိမ္ စုစုေပါင္း ၂ ႀကိမ္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းကို ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ႏိုင္ရန္ ကုလဝန္ထမ္းမ်ား ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေဒသတြင္ ၾကာရွည္စြာ ေနခြင့္ရေရးမွာ တကယ့္ ျပႆနာတရပ္ ျဖစ္သည္။ “ႏိုင္ငံတကာ ကၽြမ္းက်င္သူေတြ ဆိုင္ကလံုး မုန္တိုင္းဒဏ္ ခံခဲ့ရတဲ့ ေဒသေတြကို အေရာက္သြားႏိုင္ဘို႔ လိုတယ္။ အခုအထိေတာ့ တံခါးက က်ယ္က်ယ္ ဖြင့္မေပးေသးဘူး” ဟု ရစ္ခ်တ္ေဟာ္ေဆး (Richard Horsey) က ေျပာၾကား လိုက္ပါသည္။ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေဒသသို႔ ႏိုင္ငံတကာ ဝန္ထမ္းမ်ား သြားေရာက္၍ ၾကာၾကာေနခြင့္ ရေရးအတြက္ ကုလသမဂၢက ႀကဳိးစားလ်က္ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာအစိုးရက မည္သို႔ တံု႔ျပန္မည္ဆိုသည့္ အရိပ္အေယာင္ တစံုတရာ မေတြ႔ရေသးပါ။ ကုလသမဂၢက အေကာင္း ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ္လည္း ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ သံုးသပ္သူမ်ားကမူ ယခုအခါ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္း၏ ပင္မ ေနရာမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားသည့္ လပြတၱာႏွင့္ ဘိုကေလး ၿမ့ဳိမ်ားသို႔သာ သြားခြင့္ ေပး၍ အဆုိပါ ဝန္ထမ္းတို႔၏ လႈပ္ရွားမႈကို ကန္႔သတ္ထားလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ေနၾကသည္။ ဧရာဝတီ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေဒသရွိ သန္းေပါင္း မ်ားစြာေသာ လူတို႔၏ အသက္မွာ ကုလသမဂၢ၊ ႏိုင္ငံတကာ ေအဂ်င္စီမ်ား၊ ေဒသခံ ျမန္မာအုပ္စုမ်ား၏ မုန္တိုင္းဒဏ္ခံ ေဒသမ်ား၌ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းကို ႀကီးႀကီးမားမား ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ေပးႏိုင္မႈ အေပၚတြင္ မူတည္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ အစိုးရဘက္မွ ျပသခဲ့ေသာ လကၡဏာမ်ားမွာမူ မေကာင္းပါ။ ယခု ရက္သတၱပတ္ အေစာပိုင္းက တိုင္းျပည္၏ ဒုတိယ အာဏာအရွိဆံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေမာင္ေအးႏွင့္ အျခား အဓိကက် အေရးပါသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တေယာက္ ျဖစ္ေသာ အတြင္းေရးမႉး ၁ တို႔ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေဒသသို႔ သြားေရာက္ ၾကည့္ရႈခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေဒသၿမ့ဳိေတာ္ ပုသိမ္တြင္ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ညႇိႏိႈင္းေဆာင္ရြက္ ေပးေနသည့္ အစိုးရ အဖြဲ႔ဝင္ ဝန္ႀကီးမ်ားအား “အစိုးရက အလႉရွင္ေတြဆီက အလႉေငြေတြ လက္ခံ ရယူေနတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ အန္ဂ်ီအို (INGOs) ေတြနဲ႔ ေဒသခံ အဖြဲ႔အစည္းေတြကို စစ္ေၾကညာထားၿပီ” ဟု လြန္ခဲ့ေသာ ၂ ရက္က ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ေမာင္ေအးသည္ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီေပးေရး ေအဂ်င္စီမ်ားအေပၚ ၾကာျမင့္စြာ ကတဲကပင္ သကၤာမကင္း ျဖစ္ေနခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလတြင္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး အႀကီးအကဲ ခင္ညြန္႔ကုိ ဖမ္းဆီးခဲ့စဥ္က ႏိုင္ငံတကာ အန္ဂ်ီအိုမ်ား၏ ဝင္ထြက္သြားလာ လႈပ္ရွားႏိုင္မႈ အတုိင္းအတာ အထူးသျဖင့္ ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ ရရွိေနသည့္ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ခြင့္မ်ားကို ေတြ႔ရွိသြားၿပီး အေတာ္ တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားသြားခဲ့သည္။ ဤတိုင္းရင္းသားမ်ား အမ်ားစု ေနထိုင္သည့္ ေဒသမ်ားတြင္ အစိုးရႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရယူထားသည့္ တိုင္းရင္းသား အုပ္စုမ်ားကို လက္နက္ ျဖဳတ္ရန္ အစိုးရ၏ ႀကဳိးပန္းမႈမ်ားကို (INGOs) မ်ားက မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္ေစလိမ့္မည္ဟု သူစိုးရိမ္ ထိတ္လန္႔ခဲ့သည္။ “ခုလဲ ဇာဂနာ နဲ႔ ကိုေက်ာ္သူလို ေဒသခံ ျမန္မာ ေစတနာရွင္ အဖြဲ႔ေတြက လုပ္ေနတဲ့ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းေတြရဲ့ အတိုင္းအတာကို ၾကည့္ၿပီး သူလန္႔ေနမွာဘဲ။ စစ္အစိုးရက လုပ္ေနတာက သူတုိ႔ လုပ္ေနတာနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္လိုက္ရင္ ဘာမွ အေရးမပါဘူး ျဖစ္ေနတယ္” ဟု လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာပညာရွင္ ဦးဝင္းမင္းက မဇၩိမကို ေျပာၾကားသြားပါသည္။ အကူအညီေပးေရး ေအဂ်င္စီ အမ်ားအျပားက ကားမ်ား၊ ထရပ္ကားမ်ား၊ ေလွငယ္မ်ားကို ငွါးရမ္းကာ ဆိုင္ကလံုး ဒုကၡသည္မ်ားကို ကယ္ဆယ္ေရး ပစၥည္းမ်ား ျဖန္႔ေဝေပးေနၾကသည္။ ၎တို႔ထဲမွ အမ်ားအျပားမွာ ယခုထိ အေရာက္ မသြားႏိုင္ေသးသည့္ ေဒသမ်ားတြင္ ရွိေနေသးသည္။ ကယ္ဆယ္ေရး ပစၥည္းမ်ား ျဖန္႔ေဝေပးပို႔ရာတြင္ အကူအညီ ရေစရန္ ရဟတ္ယာဥ္မ်ား သံုးဘို႔ ကုလသမဂၢက ႀကဳိးစားခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ကမၻာ့စားနပ္ရိကၡာ အစီအစဥ္ (WFP) အေနႏွင့္ သူတို႔ ကိုယ္ပိုင္ရဟတ္ယာဥ္ တစင္းကိုသာ သံုးခြင့္ရေသးသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၂ ပတ္ေက်ာ္က ကြာလာလမ္ပူၿမ့ဳိမွ ေရာက္ရွိလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ၿပီး ယခုအထိ လပြတၱာၿမ့ဳိသို႔ ေန႔စဥ္ပ်ံသန္း ပို႔ေဆာင္ေပးေနသည္။ ေနာက္ထပ္ (WFP) ၏ ရဟတ္ယဥ္ ၉ စင္းမွာ ရန္ကုန္သို႔ ပ်ံသန္းခြင့္ရရန္ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ေစာင့္ဆိုင္းေနဆဲ ရွိေသးသည္။ ယင္းတို႔အနက္မွ ၂ စင္းမွာ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံမွ ၾသစေၾတလ် ကုန္တင္ ေလယဥ္ျဖင့္ သယ္ေဆာင္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ၿပီး ျပန္လည္ တပ္ဆင္ၿပီး ေစာင့္ေနသည္မွာ တပတ္ ေက်ာ္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ “ကယ္ဆယ္ေရး ပစၥည္းေတြ ျဖန္႔တဲ့ လုပ္ငန္းမွာ ရဟတ္ယာဥ္ေတြက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လုပ္ေပးႏိုင္မွာ ေသခ်ာပါတယ္” ဟု (Smithuis) က ေျပာၾကားပါသည္။ သို႔ေသာ္ စစ္အစိုးရကမူ ႏိုင္ငံတကာ ေလယာဥ္မ်ားကို ျမန္မာႏိုင္ငံ နယ္နိမိတ္တဝိုက္ ပ်ံသန္းခြင့္ ေပးရန္ ဝန္ေလးေနဆဲပင္ ရွိသည္။ ျမန္မာစစ္တပ္သည္ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းတြင္ အသံုးျပဳရန္ ျမန္မာ စစ္တပ္၏ ရဟတ္ယဥ္ ၄ စင္းကိုမူ အသံုးျပဳခြင့္ ေပးထားသည္။ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီေပးေရး ေအဂ်င္စီမ်ား၏ အဓိက ဦးစားေပး လုပ္ငန္းမွာ သန္းႏွင့္ခ်ီရွိသည့္ မုန္တိုင္းေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့သည့္ ဒုကၡသည္မ်ားထံ ကယ္ဆယ္ေရး ပစၥည္းမ်ား အေရာက္ပို႔ေရး ျဖစ္သည္။ အမ်ားစုမွာ လြန္ခဲ့ေသာ ရက္သတၱပတ္ ၅ ပတ္လံုးလံုး အစားအစာေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ေရေသာ္ လည္းေကာင္း မရဘဲ ရွိခဲ့သည္။ သူတို႔ကုိ အမိုးအကာေအာက္သို႔ အေရာက္ပို႔ရန္လည္း လိုသည္။ အခ်ဳိ႔မွာ ေရရွည္ လိုအပ္ခ်က္မ်ား ရွိေနေၾကာင္း ျပသေနသည္။ “သူတို႔ အစာစားရဘို႔ လိုတယ္။ အခုအတြက္ဘဲ မဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္လ အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အတြက္ပါ လိုတာ။ သူတို႔ စပါးျပန္စိုက္ႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ မ်ဳိးစပါး လိုတယ္ လို႔ ဒီလူေတြက က်ေနာ္တို႔ကို ေျပာၾကတယ္။ အခု စိုက္မဲ့ စပါးေတြ ေအာင္မယ္ဘဲထားဦး၊ အဲဒီ စပါးေတြမေပၚခင္ ၅ လေလာက္ စားဘို႔က လိုေသးတယ္။ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ အႏွံ႔ ေက်းရြာေတြအတြက္ အစားအစာ အကူအညီေတြ ေပးဘို႔ဟာ အဓိက ေရရွည္ ဦးစားေပး လုပ္ငန္းပါ” ဟု (CARE) ၏ အေရးေပၚ တံု႔ျပန္ ေဆာင္ရြက္မႈေပးေရး ညႊန္ၾကားေရးမႉး ဂၽြန္မစ္ခ်ဲလ္ (Jon Mitchell) က ေျပာၾကား သြားပါသည္။ (MSF) အဖြဲ႔ႀကီးအတြက္မူ ေနာက္ထပ္ ပို၍ႀကီးမားသည့္ အေျခခံ ျပႆနာ အခက္အခဲႀကီး တရပ္ ရွိေသးသည္။ မုန္တိုင္းေဘးမွ အသက္မေသ လြတ္ေျမာက္ခဲ့သူမ်ား၏ စိတ္က်န္းမာေရး ျပႆနာ ျဖစ္သည္။ “ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚမွာ က်ေနာ္ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ သူတိုင္း စိတ္ေျခာက္ျခားမႈလြန္ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ၊ ေသာကေတြ၊ ပရိေဒဝမီးေတြ ေတာက္ေလာင္ ခံစားေနရတာကို ေတြ႔ခဲ့ရတယ္” ဟု ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚတြင္ ၂ ပတ္ၾကာ ေနထိုင္ခဲ့သည့္ (MSF) ၏ စိတ္က်န္းမာေရး အၾကံေပး Kaz de Jong က ေျပာၾကားသြားသည္။ “သူတို႔ဟာ သိသိသာသာဘဲ ေၾကာက္လန္႔ေနတယ္၊ စိုးရိမ္ေနတယ္၊ ဝမ္းနည္းပူေဆြး ေနၾကတယ္။ ကေလးေတြက တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ဖက္ထားၾကတယ္။ မုန္တိုင္း မက်ခင္ ေနာက္ဆံုး သူတို႔လက္ထဲ ရွိေနခဲ့တဲ့ အရာေတြကို တင္းတင္းႀကီး ဆုပ္ထားၾကတယ္” ဟု သူက ဆက္လက္ ေျပာဆိုသြားခဲ့ပါသည္။ “သူတုိ႔ အိပ္မရဘူး၊ အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္တယ္၊ ဆုိင္ကလံုး မုန္တိုင္းမတိုက္ခင္ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေလးကို သူတို႔ စိတ္ေတြက ျပန္ျပန္ ေရာက္သြားၾကတယ္၊ မုန္တိုင္းအတြင္း အသက္ဆံုးပါးသြားၾကတဲ့ သူတို႔ ေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေနာက္ဆံုးရွိခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေလးကို ျပန္ျပန္ျမင္ေနတယ္လို႔ သူတို႔က က်ေနာ္တို႔ကို ေျပာျပၾကတယ္” ဟု သူက မဇၩိမကို ေျပာၾကားသြားပါသည္။ သူတို႔မွာ ခြန္အားေတြလဲ ဆံုးရံႈးသြားၿပီ၊ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္လဲ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဤအခ်က္မ်ားသည္ သူတုိ႔ဘဝမ်ားကို ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ရာတြင္ အဟန္႔အတား ျဖစ္ေစလိမ့္မည္။ “ဒါ ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ အေျခအေနေတြနဲ႔ ၾကံဳရတဲ့ အခါ ပံုမွန္ တံု႔ျပန္မႈ တရပ္ပါဘဲ” ဟု de Jong က ေျပာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤလူ႔အသိုင္းအဝိုင္း တခုလံုး အျပည့္အဝ ျပန္လည္ နာလန္ထူလာဘို႔ ဆိုလွ်င္ ဤေရာဂါကို ကုသမွ ရမည္။ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚအႏွံ႔ စိတ္ပ်က္ အားငယ္မႈမ်ားကို ေတြ႔ေနရသည္။ အေတြ႔ရ အမ်ားဆံုးမွာ အသက္ရွင္ က်န္ရစ္ခဲ့ရသည္ကို စိတ္မသန္႔ ျဖစ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ကေလးမ်ားက ငူငူႀကီးထိုင္ၿပီး မိမိတို႔ မိဘမ်ားက အသက္ရွင္ က်န္မေနခဲ့ဘဲ မိမိတို႔က အသက္ရွင္ က်န္ေနခဲ့သလဲဟု စဥ္းစား ေတြးေတာေနၾကသည္။ “ဘယ္ကမ်ား ဆန္ရပါ့မလဲလို႔ ေတြးၿပီး က်မတို႔ စိတ္ပူေနရတယ္။ ဒါေပမဲ့ စားေတာ့ စားရမွာဘဲ၊ စားေတာ့ စားခ်င္တာဘဲ။ မုန္တိုင္းထဲမွာ အားလံုး ဆံုးရံႈးသြားၿပီ၊ က်မက ဘာလို႔ စားေနဦးမွာလဲ” ဟု အဖြားအို တဦးက (MSF) ဆရာဝန္တဦးကို ေျပာျပပါသည္။ ဤစိတ္ဒဏ္ရာကို ကုသရန္ ျမန္မာ ႏွစ္သိမ့္ေဆြးေႏြးေရး ပညာရွင္မ်ားကို (MSF) က သင္တန္းေပးေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဤေဝဒနာသည္ အားလံုးကို ကုသရမည့္ အေရးမွာ အေတာ့္ကို ခက္ခဲသည့္ လုပ္ငန္းႀကီးတရပ္ ျဖစ္ေနသည္။ အခ်ိန္မ်ားစြာ ယူရမည္။ သူတုိ႔၏ ေနအိမ္မ်ား၊ သူတို႔ လယ္ယာမ်ား၊ သူတို႔ ငါးကန္မ်ားကို ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္သည့္တိုင္ေအာင္ ဤဆင္းရဲလွေသာ လူထုအတြက္ ဆိုင္ကလံုး မုန္တိုင္းက ခ်န္ထားခဲ့သည့္ စိတ္ဒဏ္ရာမွ ေက်ာ္နင္းလြန္ေျမာက္ႏိုင္ရန္မွာ တဘဝစာလဲ ၾကာခ်င္ၾကာလိမ့္မည္။ လာရီေဂ်ဂင |
ျမန္မာ့ ကာမိကာေဇ၊ သို႔မဟုတ္ ကိုယ္တိုင္ေရး သမိုင္း
| ေနသန္ေမာင္ | |
| ၾကာသပေတးေန႔၊ ဇြန္လ 05 2008 13:23 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ | |
| ျမန္မာ့ေရပိုင္နက္အနီး ႏိုင္ငံတကာ ေရပိုင္နက္အတြင္း နာဂစ္ ေလမုန္တိုင္းဒဏ္ ခံရသူမ်ားအတြက္ အေရးေပၚ အကူအညီ ေပးႏိုင္ေရး သီတင္းပတ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ ေရတပ္သေဘၤာေတြ ျပန္လည္ ဆုတ္ခြါလိုက္တာနဲ႔အတူ အေမရိကန္ ဦးေဆာင္တဲ့ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ ၀င္ေရာက္ စြက္ဖက္ေရးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အသီးသီးဟာလည္း ေနာက္ထပ္တႀကိမ္ ၿပိဳလဲသြားခဲ့ပါတယ္။ အေမရိကန္ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး ေရာဘတ္ဂိတ္ရဲ႕ “ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာကို က်ေနာ္တို႔ ေလးစား လိုက္နာရပါမယ္” ဆိုတဲ့အေျပာနဲ႔ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပည္သူေတြအေပၚ ရက္စက္ ဖိႏွိပ္ေနတဲ့ ျမန္မာ စစ္အစိုးရအေပၚ ထားတဲ့ အေမရိကန္လူသန္ႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေပၚလစီက လူအမ်ားအျပားကို အံ့အား သင့္သြားေစခဲ့ပါတယ္။ ေမလဆန္းပိုင္းကစၿပီး နာဂစ္ ေလမုန္တိုင္းေၾကာင့္ ဧရာ၀တီတိုင္းနဲ႔ ရန္ကုန္တိုင္းတို႔မွာ လူေပါင္း (၁) သိန္းခြဲ နီးပါး အသက္ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရမႈအေပၚ စစ္အစိုးရရဲ႕ ကိုင္တြယ္ပံုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျပင္သစ္နဲ႔ ၿဗိတိသွ် အစိုးရတို႔ရဲ႕ သေဘာထားက အေတာ္ကေလးကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရွိခဲ့ၿပီး လူသားခ်င္း စာနာရမယ့္ ၀င္ေရာက္ စြက္ဖက္မႈဆိုတဲ့ စကားလံုးကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ သံုးႏွံဳးခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ႏို္င္ငံတကာ ကူညီ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔ေတြ ၀င္ေရာက္ခြင့္ကို ပိတ္ဆို႔ထားတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စစ္အစိုးရဟာ လူမဆန္တဲ့ ရာဇ၀တ္မႈကို က်ဴးလြန္ေနတယ္လို႔ စြပ္စြဲခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာ ဥေပဒအရ ျပင္းထန္တဲ့ အေရးယူမႈေတြ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ဒီစြဲခ်က္ဟာ လံုၿခံဳေရး ေကာင္စီရဲ႕ ဗီတိုအာဏာပုိင္ ဥေရာပႏိုင္ငံ (၂) ႏိုင္ငံက ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာမို႔ ျမန္မာျပည္ အက်ပ္အတည္းဟာ ေန႔လားညလား ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။ နာဂစ္မုန္တိုင္းလြန္ ကာလေတြမွာ အေမရိကန္အစိုးရဲ႕ ျမန္မာ့အေရး ခ်ဥ္းကပ္ လုပ္ေဆာင္မႈေတြဟာ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာ တခုအတြင္း တတ္ႏိုင္သမွ် အေကာင္းဆံုး လုပ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကေတာ့ သံသယ မရွိပါဘူး။ စစ္အစိုးရနဲ႔ သံခင္းတမန္ခင္း တိတ္တိတ္ပုန္း ညွိႏွိဳင္းၿပီး အေမရိကန္ ကယ္ဆယ္ေရး ေထာက္ပံ့ ပစၥည္းေတြကို ေလယာဥ္ေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေပးပို႔ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္အစိုးရအေပၚ အာဆီယံ အပါအ၀င္ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အေမရိကန္ဟာ ခပ္မဆိတ္ ေနခဲ့ပါတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဒီပြဲမွာ ၀ါရွင္တန္ဟာ လက္ေရွာင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ရလဒ္ေကာင္းတခုကေတာ့ ျမန္မာ စစ္အစိုးရအေပၚ အစဥ္တစ္ိုက္ ပိတ္ဆို႔ဖိအားေပး တိုက္ခိုက္ေနခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ ေပၚလစီဟာ အလုပ္မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့ တရုတ္အပါအ၀င္ ျမန္မာ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြကို ကဲ ... ၾကည့္ၾကပါ၊ ဘယ္သူက မွားေနတာလဲလို႔ ထုတ္ျပၿပီး စစ္အစိုးရရဲ႕ ဗီလိန္ရုပ္ အသြင္မွန္ကို ဘြင္းဘြင္းႀကီး ခ်ျပလိုက္ႏိုင္တာပါ။ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ ဒုကၡေတြအေပၚ အေမရိကန္က လ်စ္လွဴျပဳ မထားပါဘူးဆိုတဲ့ ေပၚလစီကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျပသခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမရိကန္ရဲ႕ သရုပ္မွန္၀ါဒ ခ်ဥ္းကပ္မႈဟာ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရႊေတာင္ႀကီး တအိအိ ၿပိဳက်ခဲ့တယ္ ဆိုတာကေတာ့ ျငင္းပယ္လို႔ မရပါဘူး။ ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီေရး အံုႂကြဆႏၵျပမႈ ေနာက္ပိုင္း၊ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ သန္းေရႊ စစ္အစိုးရ ေနျပည္ေတာ္ကို ဆိုင္းမဆင့္ဘံုမပါ ေျပာင္းေျပးမႈ၊ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ နာဂစ္မုန္တိုင္းဒဏ္ ျပႆနာ အရပ္ရပ္တိုင္းမွာ အေမရိကန္ ဦးေဆာင္တဲ့ ႏိုင္ငံတကာ တပ္ေတြ စစ္အစိုးရကို ၀င္ေရာက္ တိုက္ခိုက္ပါဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက (က်ဴးေက်ာ္မႈ ေထာက္ခံေရး၊ ဆန္႔က်င္ေရး သေဘာထားေတြ ရွိေနလင့္ကစား) ျပည္သူေတြအၾကား သက္ေသ သကာယေတြအျဖစ္ ထင္ထင္ရွားရွား ရွိခဲ့တာပါ။ ၂၀၀၈ အေမရိကန္မွာ သမတ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ အတြက္ ပဏာမ ျပင္ဆင္မႈေတြ အရွိန္ရေနခ်ိန္၊ လက္ရွိ အစိုးရအဖြဲ႔ရဲ႕ ရာထူးသက္တမ္း လအနည္းငယ္သာ က်န္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္၊ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုမွာ စီးပြါးေရး က်ဆင္း၊ ေရနံေစ်းေတြ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ထိုးတက္ေနၿပီး လူထုေတြ ညည္းျငဴေနခ်ိန္မွာ အေမရိကန္ဟာ ႏိုင္ငံတကာ ႏိုင္ငံေရး နယ္ပယ္မွာ စြန္႔စားခန္းေတြ လုပ္ဖို႔ အကန္႔အသက္ေတြ တင္းၾကပ္ ျပည့္ေနပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ မုန္းတိုင္းေဘးသင့္လို႔ သိန္းခ်ီၿပီး လူေတြ အသက္ဆံုးခ်ိန္ ျပင္သစ္နဲ႔ ၿဗိတိန္အစိုးရတို႔ ေလာက္ေတာင္ ေလသံဟဟ မထြက္ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ဟာ သန္းေရႊ စစ္အစိုးရဲ႕ လုပ္ရပ္အေပၚ “လ်စ္လ်ဴျပဳ ခံေနရတဲ့ ရာဇ၀တ္မႈ” အျဖစ္သာ ေရာဘတ္ဂိတ္က ေျပာၿပီး အေမရိကန္ ပါ၀င္ ပက္သက္မႈကို တခန္းရပ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာ စစ္အစိုးရရဲ႕ လူမဆန္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ ေျခလွမ္းတိုင္းအေပၚ ျမန္မာျပည္သူေတြ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ေနခဲ့တာ ႏွစ္ (၂၀) ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ ကုလသမဂၢနဲ႔ အာဆီယံ၊ တရုတ္နဲ႔ အိႏိၵယတို႔ရဲ႕ ျမန္မာျပည္အေပၚ သေဘာထားေတြေၾကာင့္ လူထုဟာ ေျခကုန္လက္ပန္း က်သေလာက္ ျဖစ္တာပါ။ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီကို ေန႔ေန႔ညည ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အျပည့္နဲ႔ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရတာေတြဟာ တခါမွ် အရာမထင္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ရွိသမွ် ဒုကၡ အ၀၀ကိုသာ ခါးစည္း ခံေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ ဆက္ၿပီး အသက္ရွင္ေနၾကဆဲပါ။ ကုလသမဂၢဟာ ျမန္မာျပည္သူေတြ စိတ္အပ်က္ရဆံုး အယံုအၾကည္ ထားဖို႔ မသင့္ေတာ့တဲ့ ကမၻာ့ အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တစ္ခုအျဖစ္ ျပည္သူေတြက ထင္ျမင္လာပါတယ္။ ဒီအေျခအေနေတြဟာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈတိုင္းမွာ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ ေထာက္ခံကူညီမႈကို အဆက္အျပတ္ ေတာင္းခံရင္း တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ေပၚေပါက္လာခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျဖစ္ၿပီး ဒီေမွ်ာ္ကိုးမႈေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွာ အစစ္အမွန္ ျဖစ္မလာခဲ့ျပန္ပါဘူး။ စစ္တပ္ရဲ႕ ဆိုးရြားတဲ့ ဖိႏွိပ္မႈေအာက္မွာ လူထုတရပ္လံုးဟာ ထြက္ေပါက္ပိတ္ၿပီး ျပင္ပကမၻာရဲ႕ ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ ကယ္တင္မႈကို ငံ့လင့္လာပါတယ္။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးမႈ အေျခခံေတြ တစတစ ဆုတ္ယုတ္လာၿပီး စစ္ဖိနပ္ေအာက္မႈ ဘ၀ေတြကို စေတးေနၾကရပါတယ္။ ဒီအေျခအေနမွာ စစ္အုပ္စုကို အျမစ္ျဖဳတ္ ေျခမွဴန္းေရး လူထုတိုက္ပြဲေတြ အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ လက္ေတြ႔ ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ ၾကပ္တည္းမႈႀကီး လာတိုင္း လူထုအံုႂကြမႈ ေပၚေပါက္ရမယ္ ဆိုတဲ့ သီအိုရီတိုင္းဟာ မမွန္ပါဘူး။ လက္ရွိ ျမန္မာစစ္တပ္ရဲ႕ အုပ္စိုးမႈဟာ ခပ္ယိုင္ယိုင္ပဲ ရွိတယ္ဆိုတာ အားလံုး သိထားၾကေပမယ့္ ၀ုန္းခနဲ ၿပိဳလဲသြားေအာင္ ျဖဳိလွဲႏိုင္တဲ့ အားအေပၚ ေမးခြန္း ထုတ္စရာပါ။ ႏွစ္ေပါင္း (၄၀)ေက်ာ္ၾကာ ဖိႏွိပ္မႈေတြေအာက္ ျပားျပား၀ပ္ေနရတဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ မ်ဳိးဆက္ တခုၿပီးတခု စနစ္တက် ဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရၿပီး လူထုအာဏာ လႈပ္ရွားမႈအတြက္ အားမွန္သမွ်ကလည္း တစစီ လြင့္စင္ေအာင္ လုပ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ အေကာင္းဆံုးေသာ ဥပမာကေတာ့ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ သင္ခန္းစာအရ စစ္အုပ္စုအေပၚ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ေတြ၊ မုန္းတီးမႈေတြ အျမင့္ဆံုး ဒီဂရီကို ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ စစ္ဗိုလ္ေတြရဲ႕ အာဏာ ဆုပ္ကိုင္ထားမႈအေပၚ အျပီးသတ္ တြန္းလွန္နုိင္ဖို႔ အတြက္ေတာ့ ေနာက္တြန္႔ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ပကတိ အမွန္တရားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီကေန ေနာက္တဆင့္ကို မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ နာဂစ္မုန္တိုင္း ျဖစ္ၿပီး ရက္အနည္းငယ္ ေလာက္ကစၿပီး ျပည္တြင္းျပည္ပက တက္ႂကြ လႈပ္ရွားသူ အမ်ားစုက ေလေဘးကပ္ဆိုးကို ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ မေရာေထြးဖို႔ကို ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းေတြအတြက္ အကူအညီေတြ ေတာင္းခံခဲ့ၾကပါတယ္။ ကုလသမဂၢ အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံတကာ မိသားစုကလည္း ျမန္မာျပည္က သဘာ၀ ကပ္ေဘးႀကီးကို ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာေတြနဲ႔ မေရာေထြးဖို႔ သတိႀကီးႀကီးထားၿပီး ေျခလွမ္းေတြ စခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာ ပြဲဦးထြက္မွာကတည္းက တပ္လန္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သန္းေရႊ ဦးေဆာင္တဲ့ ေခါင္းမာ ဂိုဏ္းသားေတြဟာ နာဂစ္အေရးကို ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ေပါင္းစပ္ၿပီး ျပည္တြင္းျပည္ပကို တုံ႔ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ရလဒ္အေနနဲ႔ ျပည္တြင္းျပည္ပက ေစတနာ့၀န္ထမ္း ကယ္ဆယ္ေရးေတြ မုန္တိုင္းဒဏ္ ခံရတဲ့ေနရာကို သြားေရာက္ႏိုင္ေရး၊ ကူညီေရး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြက ရက္ေပါင္း (၃၀) နီးပါး ေနာက္က်ခဲ့ရၿပီး အေသအေၾက၊ အပ်က္အစီးေတြက ပိုၿပီး ျမင့္မားခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ ကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ႔ေတြ တပ္ေတြကို အလံုးအရင္းနဲ႔ ၀င္ေရာက္ခြင့္သာ ေပးလိုက္ရင္ ျပည္တြင္းမွာ သူထင္သလိုႀကဲမယ့္ ဆႏၵခံယူပြဲအတြက္ အခက္ ေတြ႔နိုင္မယ့့္အေရး၊ ၀င္ခြင့္ေပးၿပီးရင္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေမာင္းထုတ္လုပ္လို႔ မရႏိုင္တာမို႔ လက္ရွိ စစ္တပ္ရဲ႕ စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြါးေရး၊ လူမႈေရး မဟာဗ်ဴဟာ လမ္းေၾကာင္း မွန္သမွ် ႏိုင္ငံတကာ သတင္းမီဒီယာေတြနဲ႔ ကုလအဖြဲ႔ေတြ၊ တပ္ေတြ သိရွိသြားႏိုင္မယ့္အေရး၊ ရန္ကုန္နဲ႔ ဧရာ၀တီတခြင္ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕ေတြ ၿပဲၿပဲစင္ ဒိုးယိုေပါက္ ၀င္ထြက္ေနၿပီး အေျခအေန မွန္သမွ် ကမၻာကို အသိေပးေနမႈဟာ သူ႔အစိုးရရဲ႕ တည္ရွိမႈကို အႀကီးအက်ယ္ စိန္ေခၚလာႏိုင္ၿပီး ျပည္တြင္း ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုေတြ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းေတြနဲ႔အတူ စည္းရံုးေရး ျမင့္တက္လာရင္း ႏိုင္ငံတကာ မ်က္စိေရွ႕ စစ္တပ္ရဲ႕ အာဏာကို စိန္ေခၚမယ့္ လႈပ္ရွားမႈေတြ ဟန္႔တားႏိုင္ေရး စတဲ့ စတဲ့ ျပႆနာေပါင္း မ်ားစြာနဲ႔ ယွဥ္တြဲ စဥ္းစားခဲ့ပါတယ္။ သက္ေသ အေထာက္အထား အေနနဲ႔ မုန္တိုင္းဒဏ္ ခံခဲ့ရတဲ့ ေဒသေတြမွာ ေမလ (၂၄) ရက္ေန႕ ဆႏၵခံယူမႈ ျဖစ္တဲ့နည္းျဖင့္ က်င္းပၿပီးမွ ကုလသမဂၢ အဖြဲ႔ေတြကို ၀င္ေရာက္ခြင့္၊ ရန္ကုန္မွာ ကယ္ဆယ္ေရး ရန္ပံုေငြ ႏိုင္ငံတကာ အစည္းအေ၀း က်င္းပခြင့္ေတြကို ဆက္တုိက္ အခ်ိန္ကိုက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာပါ။ ေသာက ဗ်ာပါဒေတြ ေ၀ေနတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို ဆန္၊ ဆီ၊ ဆားေလာက္ေတာင္ တပ္မက္မႈ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ (၉၂)% ေက်ာ္နဲ႔ တစ္ဖက္သတ္ အတည္ျပဳလုိက္ၿပီလို႔ သန္းေရႊက လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့တာေတာင္မွ လူထုဟာ တုပ္တုပ္မွ် မလုပ္ဘဲ ေ၀ဒနာေတြကို သက္သာရာရေရး နည္းလမ္းေတြ ရွာေနဆဲပါ။ သန္းေရႊအတြက္ကေတာ့ ဒီေတာင္ကို အေမာင္ေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီလို႔ တထစ္ခ် တြက္လိုက္ပံု ရပါတယ္။ ပါးစပ္ပိတ္ေနတဲ့ လူထုက သူနဲ႔ တသေဘာထဲ ရွိေနတယ္လို႔ စိတ္ခ်လက္ခ် ရွိေနပံုလည္း ရပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး စစ္အာဏာရွင္ ျဖဳတ္ခ်ေရး အႏၵိမေအာင္ပြဲအတြက္ အေျဖတခုထြက္ဖို႔က ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကို အခြင့္အလမ္း နည္းပါးေနပါတယ္။ ကုလသမဂၢ အေပါအ၀င္ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ အကူအညီကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတာက ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ဖန္တီးေရး အတြက္ လမ္းေၾကာင္းပိုၿပီး လြဲသြားေစပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ သန္းေရႊ စစ္အစိုးရ ျဖဳတ္ခ်ေရး ဘယ္ႏိုင္ငံကမွ ထိထိေရာက္ေရာက္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ လုပ္ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္လို႔ပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းကို ကိုယ့္ဖာသာ ပီပီျပင္ျပင္ မေရြးခ်ယ္ႏိုင္ဘဲနဲ႔ ဘယ္သူ႔ ကူညီမႈကိုမွ တကယ္တမ္းရဖို႔ မလြယ္ဘူးဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႔ သင္ခန္းစာေတြထဲကေန ယူဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ေနပါၿပီ။ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းကို သြားဖို႔ဆိုတာ သြားခ်င္တဲ့ ဆႏၵတစ္ခုတည္း ရွိယံုနဲ႔ ၿပီးျပည့္စံုတာ မဟုတ္ဘဲ တကယ္တမ္း ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ အစြန္႔လႊတ္ အပင္ပန္းခံ ေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔က ပိုၿပီး ပဓါန က်ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ လြတ္လပ္ေရးဆိုတဲ့ အသီးအပြင့္ဟာ ေကာင္းကင္ဘံုက ခ်ေပးလိုက္တဲ့ နတ္ပန္းတပြင့္ မဟုတ္လို႔ပါပဲ။ စိတ္ဓါတ္ဟာ ရုန္းကန္ေရးတိုင္းအတြက္ အေရးအႀကီးဆံုး အင္အားတခု ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္တဲ့ ျမန္မာ့ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားမႈဟာ အဲဒီစိတ္ဓါတ္နဲ႔ ပန္းတိုင္ကို ခ်ီတက္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ေျခထိုးခံရသူေတြ၊ ေမွာက္လ်က္ လဲသူေတြ၊ အနာတရ ျဖစ္သူေတြ ထုနဲ႔ေဒး ရွိေနတဲ့ၾကားက ယံုၾကည္မႈဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေလး တခုတည္းနဲ႔ကို စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို စိတ္ဓါတ္မ်ဳိးကို ျမန္မာျပည္သူေတြ အားလံုး ေမြးဖို႔ လိုပါတယ္။ အရင္တုန္းက စကားတစ္ခြန္း ရွိပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးတရပ္ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ လူေသာင္းနဲ႔ခ်ီ မလိုအပ္ပါဘူး၊ လူတရာေလာက္ရွိရင္ပဲ အႏိုင္ရပါၿပီတဲ့။ ဒီကေန႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ေရး ရုန္းကန္ေရး ခရီးရွည္ႀကီး အတြက္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္သူ တဦးတေယာက္တိုင္းဆီရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈ၊ လြတ္ေျမာက္ရမယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ ျမင့္မားမႈ၊ စြန္႕လႊတ္ အနစ္နာခံမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္ရွိမႈေတြက အေရးပါတဲ့ ေမာင္းႏွင္အားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၃ ရာစုေႏွာင္းပိုင္းမွာ မြန္ဂိုလီးယန္းေတြဟာ ဂ်ပန္ကြၽန္းေတြကို သိမ္းပိုက္ဖို႔ ေလွေတြ၊ သေဘၤာေတြနဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီး တိုက္ခိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ပန္ေတြဟာ ျပည္ပ က်ဴးေက်ာ္မႈကို တြန္းလွန္ဖို႔အား မရွိခဲ့ေပမယ့္လည္း ကံၾကမၼာက ဂ်ပန္ေတြကို ကယ္တင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဒီကေန႔ အခ်ိန္ထိ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြၾကားထဲ တသသ ေျပာေနရဆဲ “ကာမိကာေဇ” ဆိုတဲ့ စကားလံုးပါပဲ။ မြန္ဂိုေတြ အင္အား အလံုးအရင္းနဲ႔ ဂ်ပန္ကြၽန္းေတြဆီ စစ္အင္အားအျပည့္ ေရေၾကာင္းကေန အႀကိမ္ႀကိမ္ ခ်ီတက္ေနတုန္း ပစိဖိတ္ သမုဒၵရာရဲ႕ အင္အားႀကီးလွၿပီး ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းတဲ့ မုန္းတိုင္းနဲ႔အတူ ေရလွိဳင္းလံုးေတြက မြန္ဂိုတပ္ေတြကို တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ရိုက္ခ်ခဲ့လို႔ မြန္ဂိုေတြဟာ ဂ်ပန္ကို က်ဴးေက်ာ္ သိမ္းပိုက္မယ့္ အစီအစဥ္ကို ဖ်က္သိမ္းခဲ့ရသလို ဂ်ပန္ဟာလည္း မြန္ဂိုေတြေအာက္က လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ နတ္ဘုရားက ဖန္ဆင္းတဲ့ ေလမုန္တိုင္းလို႔ ျမန္မာျပန္ဆိုႏိုင္မယ့္ ကာမိကာေဇဟာ ဂ်ပန္ေတြအတြက္ကေတာ့ ကယ္တင္ျခင္း နတ္ဘုရားသဖြယ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ နာဂစ္ဟာ ဒုကၡ ပင္လယ္ေ၀ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြကို ကယ္တင္ဖို႔ မဟုတ္ဘဲ ပိုမိုဆိုးရြားတဲ့ ဘ၀ေတြအထိ ေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔ခဲ့တာမို႔ ျမန္မာ့ ကာမိကာေဇလို႔ေတာ့ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီမုန္တိုင္းနဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ စစ္အစိုးရဲ႕ တာ၀န္ကင္းမဲ့မႈ၊ ရက္စက္ ယုတ္မာမႈေတြကို ႏိုင္ငံတကာ အလယ္မွာ ဘြားခနဲ ဖြင့္ခ်ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သူေတာ္ေကာင္း ေယာင္ေဆာင္ၿပီး မ်ဳိးခ်စ္စစ္သား အမည္ခံေနတဲ့ ဘီလူးဇာတ္ ခင္းေနတဲ့ ေနျပည္ေတာ္က မင္းသားႀကီးတသိုက္ရဲ႕ ေန၀င္ခ်ိန္ကို ေရးဆြဲဖို႔ ျမန္မာျပည္သူတိုင္းဟာ တာ၀န္အသီးသီး ယူၾကမယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ နာဂစ္ဟာ ေကာင္းကင္ဘံုရဲ႕ ေလမုန္တိုင္း ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ကာမိကာေဇအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းႏိုင္ပါတယ္။ ေျပာင္းလဲမႈေတြ သယ္ေဆာင္လာမယ့္ ေကာင္းကင္ဘံုရဲ႕နိမိတ္၊ ဖိႏွိပ္မႈေတြကို အဆံုးသတ္ေစမယ့္ နိမိတ္အျဖစ္ မွတ္ယူမယ္ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ကာလအထိ ေစာင့္ဆိုင္းေနဖို႔ မသင့္ပါဘူး။ သန္းေရႊ ေသဆံုးမယ့္ေန႔ကို လက္ပိုက္ ေစာင့္ဆိုင္းေနလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ငကန္းေသရင္ ငေစြေပၚလာမွာမို႔ ဒီစစ္ဘုရင္ရူး မ်ဳိးဆက္ကို ဒီအခ်ိန္မွာပဲ နိတိတံေစဖို႔ ႏိုင္ငံေရး အသိစိတ္ေတြ ႏိုးၾကားဖို႔က အင္မတန္မွကို အေရးပါေနပါၿပီ။ ။ ေနသန္ေမာင္ |
