ျမန္မာစစ္အစိုးရရဲ့ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒမူၾကမ္း (၂၀၀၈) အေပၚ သံုးသပ္ခ်က္
ေစာကပီ
Saturday, 12 April 2008 00:00 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္
ျပည္ေထာင္စုစနစ္ အစစ္အမွန္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ တပ္မေတာ္ ႀကိဳးကိုင္ တျပည္ေထာင္စနစ္လား
ျမန္မာစစ္အစိုးရက ၎တုိ႔ရဲ့ ဖဲြ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒ မူၾကမ္းကို အတည္ျပဳႏုိင္ဖို႔ အတြက္ ျပည္သူ႔ဆႏၵ ခံယူပြဲကို လာမည့္ ေမလ ၁၀ ရက္ေန႔မွာ က်င္းပမယ္လို႔ ေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဖဲြ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံ မူၾကမ္းကိုေတာ့ ဧၿပီလ ၈ ရက္ေန႔ကစၿပီး စတင္ျဖန္႔ေ၀တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒီ ဖဲြ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံ ဥပေဒမူၾကမ္းဟာ အင္တာနက္ေပၚမွာေတာ့ အေတာ့္ကုိ ျပန္႔ႏွံ႔ေနခဲ့တာ ရက္အနည္းငယ္ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ပံုႏွိတ္ထုတ္ေ၀ဖို႔ ေပးလိုက္တဲ့ ဌာနဆုိင္ရာ ပုဂၢိဳလ္အခ်ဳိ႕ကေနတဆင့္ ျပန္႔ပြားခဲ့တာလို႔လဲ ဆိုၾကပါတယ္။ ယခု တရား၀င္ ထုတ္ျပန္လိုက္ၿပီ ျဖစ္တဲ့ ဒီႏိုင္ငံေတာ္ ဖဲြ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒ မူၾကမ္းကို အတိုခ်ဳပ္ ေလ့လာ သံုးသပ္လိုပါတယ္။
ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံ ဥပေဒမူၾကမ္း အခန္း (၁) ႏိုင္ငံေတာ္ အေျခခံမူမ်ား ဆိုတဲ့အခန္းမွာ "ႏုိင္ငံေတာ္ကို ျပည္ေထာင္စု သမၼတ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ဟု ေခၚတြင္ရမည္" ဆိုၿပီး ပါရွိတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့တခါ "ႏိုင္ငံေတာ္ကို ျပည္ေထာင္စု စနစ္ျဖင့္ ဖဲြ႔စည္း တည္ေဆာက္သည္" ဟူ၍ အတိအလင္း ျပဌာန္းထားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ "ျပည္ေထာင္စု" (Union) ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုရဲ့ ဖဲြ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံ လကၡဏာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အနည္းငယ္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိ ေဆြးေႏြးလိုပါတယ္။
"ျပည္ေထာင္စု" ဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ့ အရုိးဆံုးနဲ႔ အရွင္းဆံုး အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ ျပည္နယ္မ်ား ေပါင္းစုၿပီး သေဘာတူညီခ်က္ တရပ္ျဖင့္ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာရွိတဲ့ တိုင္းျပည္တခုအျဖစ္ တည္ေထာင္ ထားတဲ့ တုိင္းျပည္မ်ဳိးပါ။ အဲဒီ ျပည္ေထာင္စုနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္ (သို႔မဟုတ္) ျပည္ေထာင္စ ုႏိုင္ငံေတာ္ရဲ့ အသြင္လကၡဏာ မရွိပဲ ဗဟိုအစိုးရ တရပ္ကသာ ႀကိဳးကိုင္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ စနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္္တဲ့ တိုင္းျပည္မ်ဳိးကိုေတာ့ တျပည္ေထာင္ႏုိင္ငံလုိ႔ ေခၚဆုိႏိုင္ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ အင္ဒိုနီးရွား ႏိုင္ငံဟာ "တျပည္ေထာင္စနစ္" (Unitary System) နဲ႔ တည္ေထာင္ထားတဲ့ နုိင္ငံ ျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ ႏိုင္ငံထဲမွာရွိတဲ့ နယ္ေျမေဒသ (သို႔မဟုတ္) ျပည္နယ္ေတြဟာ ဗဟိုအစိုးရရဲ့ တိုက္ရုိက္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္မွာသာ ရွိၿပီး သူတို႔မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရာ ကိစၥရပ္မ်ား၊ တရားဥပေဒျပဳေရးရာနဲ႔ တရားစီရင္ေရးေတြမွာ ဗဟိုအစိုးရရဲ့ သေဘာတူညီမႈ၊ ညႊန္ၾကားမႈမပါပဲ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ခြင့္ မရွိပါဘူး။
ျပည္ေထာင္စု ႏိုင္ငံရဲ့ အဓိက အဂၤါရပ္ကေတာ့ ဒီျပည္ေထာင္စုထဲမွာ ရွိတဲ့ ျပည္နယ္ ဒါမွမဟုတ္ တို္င္းေဒသေတြဟာ ျပည္ေထာင္စု အစိုးရရဲ့ လက္ေအာက္မွာ တိုက္ရိုက္ ထိမ္းခ်ဳပ္ခံထားမႈမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ပိုင္ျပဌါန္းခြင့္ အာဏာဆိုတာ ရွိရပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ ျပည္ေထာင္စုႏုိင္ငံေတြမွာ ျပည္ေထာင္စု အစိုးရဟာ ပါ၀င္ဖဲြ႔ထားတဲ့ ျပည္နယ္မ်ားရဲ့ အေပၚမွာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ အားလံုးမရွိပါဘူး။ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ့ အဓိက အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာခက္မႀကီး သံုးခုျဖစ္တဲ့ ဥပေဒျပဳေရး အာဏာ (Legislative Power)၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာ (Executive Power) နဲ႔ တရားစီရင္ေရး အာဏာ (Judiciary Power) ေတြဟာ ျပည္နယ္က လူထုက ေရြးေကာက္ တင္ေျမွာက္ထားတဲ့ ျပည္နယ္အစိုးရ အဖဲြ႔ေတြရဲ့ လက္ထဲမွာလဲ ရွိရပါတယ္။ ပို၍ တိက်ေအာင္ ေျပာရရင္ ျပည္ေထာင္စု အစိုးရနဲ႔ ျပည္နယ္ အစိုးရေတြၾကားမွာ အထက္က ေျပာခဲ့တဲ့ အာဏာသံုးရပ္ကို ခဲြေ၀ထားရွိရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ျပည္ေထာင္စု အစိုးရနဲ႔ ျပည္နယ္အစိုးရေတြၾကား အာဏာ ခဲြေ၀အပ္ႏွင္းမႈအေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ ျပည္ေထာင္စု ႏိုင္ငံေတာ္ေတြရဲ့ အမ်ဳိးအစားနဲ႔ အဆင့္အတန္းေတြဟာလဲ အမ်ဳိးမ်ဳိး ကဲြျပားၾကတာကိုေတြ႔ႏုိင္ပါတယ္။
ယခု ျမန္မာစစ္အစိုးရရဲ့ တင္းၾကပ္စြာ ထိမ္းခ်ဳပ္မႈ၊ ပိတ္ပင္မႈေတြ အမ်ဳိးမ်ိဳးနဲ႔ က်င္းပခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသားညီလာခံက ခ်မွတ္ေပးလိုက္တဲ့ အေျခခံ မူေတြအတိုင္း ေရးဆဲြခဲ့တဲ့ အနာဂတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ဖဲြ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒ မူၾကမ္းထဲမွာေတာ့ "ႏိုင္ငံေတာ္၏ အာဏာသံုးရပ္လံုးကို ျပည္ေထာင္စု၊ တိုင္းေဒသႀကီးမ်ား၊ ျပည္နယ္မ်ားႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ စီရင္စုမ်ားအား ခဲြေ၀အပ္ႏွင္းသည္" ဟူ၍ ပါရွိပါတယ္ [အခန္ုး (၁) ပုဒ္မ ၁၁ (ခ)]။ ေယဘူယ်အားျဖင့္ေတာ့ ဒါဟာ ျပည္ေထာင္စု ႏိုင္ငံေတာ္တခုရဲ့ ဖဲြ႔စည္းပံုမွာရွိရမဲ့ သေဘာလကၡဏာကို ထည့္သြင္း ျပဌါန္းထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
သို႔ေသာ္ ဒီအေျခခံဥပေဒ မူၾကမ္းမွာပါရွိတဲ့ အေသးစိတ္ အာဏာခဲြေ၀ေရး (power sharing) ဆိုင္ရာ ပုဒ္မေတြကို ၾကည့္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ ဗဟ္ိုအစိုးရက ႏုိင္ငံရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ၊ ဥပေဒျပဳအာဏာနဲ႔ တရားစီရင္ေရး အာဏာ အမ်ားစုကို ရယူထားၿပီး၊ အေရးမႀကီးလွတဲ့ အာဏာ အစိတ္အပိုင္းမ်ားက္ိုသာ ျပည္နယ္ႏွင့္ တိုင္းေဒသႀကီးမ်ားရဲ့ လက္ထဲမွာ ထားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
ဥပေဒျပဳခြင့္ အာဏာ (Legislative Power) ဆိုင္ရာ ျပဌါန္းခ်က္မ်ားကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္၊ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ့ ကာကြယ္ေရး၊ ႏုိင္ငံျခားေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္၏ စီးပြားေရးဆိုင္ရာ အဓိက ကိစၥရပ္မ်ားမွာ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္က ဥပေဒျပဳခြင့္ အာဏာ ရရိွမွာ ျဖစ္တယ္။ ဒါ့အျပင္ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ကသာလွ်င္ ရဲတပ္ဖဲြ႔၊ တကၠသိုလ္၊ ဒီဂရီေကာလိပ္ စသည့္ အဆင့္ျမင့္ ပညာဆိုင္ရာ အဖဲြ႔အစည္းမ်ား၊ ပုဂၢလိက စာသင္ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ သင္တန္းမ်ား၊ စာေပရုပ္ရွင္ဆိုင္ရာ ဥပေဒျပဳခြင့္ အာဏာမ်ားက္ို ရရိွထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္နယ္ႏွင့္တိုင္း ေဒသႀကီး လႊတ္ေတာ္မ်ားကေတာ့ စည္ပင္သာယာေရး၊ အိမ္တြင္း အေသးစား စက္မႈလက္မႈလုပ္ငန္း၊ အပန္းေျဖစခန္း၊ တိရိစာၦန္ ဥယ်ာဥ္အစရွိတဲ့ အေရး သိပ္မပါလွေသာ ကိစၥရပ္မ်ားတြင္သာ ဥပေဒျပဳခြင့္ အာဏာရွိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အမည္အားျဖင့္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္လို႔ ေခၚတြင္ရန္ ျပဌါန္းထားေသာ္လည္း ယခု ဖဲြ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒ မူၾကမ္းပါ ဥပေဒျပဳေရးဆိုင္ရာ ျပဌါန္းခ်က္မ်ားအရ ဗဟိုႀကိဳးကိုင္ တျပည္ေထာင္ႏုိင္ငံကိုသာ အသားေပး တည္ေဆာက္ေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ (Executive Power) အပိုင္းက္ို ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း၊ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ လုပ္သူကသာ အာဏာအမ်ားစုကို ရယူထားၿပီး၊ ျပည္နယ္ႏွင့္တိုင္း ေဒသႀကီးမ်ားရဲ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေတြကိုလည္း ေရြးခ်ယ္ ခန္႔ထားႏိုင္တဲ့ အာဏာေတြကို ေပးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအပိုင္းမွာ ျပည္ေထာင္စု အစိုးရလို႔ေခၚတဲ့ ဗဟို အစိုးရကသာ ျပည္နယ္နဲ႔တိုင္း ေဒသႀကီးမ်ားကို ျပည္နယ္ (သို႔မဟုတ္) တိုင္းေဒသႀကီးမ်ားရဲ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္မ်ား ကေနတဆင့္ ဆင့္ကဲ အုပ္ခ်ဳပ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျပည္နယ္ေတြမွာ သူတို႔ျပည္နယ္ကို ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ဆိုတာ လံုး၀ မရွိသေလာက္ပါ။
ထိုသို႔ ခန္႔အပ္ရာမွာ (ပုဒ္မ ၂၆၁၊ အပိုဒ္ ၈ အရ) ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတဟာ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္၏ သေဘာတူညီမႈကို ရယူရန္ လိုအပ္ေသာ္လည္း အပိုဒ္ (ဃ) မွာေတာ့ "တိုင္းေဒသႀကီး (သို႔မဟုတ္) ျပည္နယ္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အတြက္ သတ္မွတ္ထားေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားႏွင့္ မျပည့္စံုေၾကာင္း အထင္အရွား မျပႏိုင္ပါက အမည္စာရင္း တင္သြင္းသည့္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္အား တိုင္းေဒသႀကီး (သို႔) ျပည္နယ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ ခန္႔အပ္ တာ၀န္ေပးရန္ ျငင္းပယ္ခြင့္ မရွိေစရ" လို႔ ဆိုထားျပန္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ေတာ့ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္ အမတ္မ်ားထဲမွာ ျပည္နယ္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ တာ၀န္ယူရန္ သတ္မွတ္ထားေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုမည့္သူ တဦးထက္ပို၍ ရွိႏိုင္ေသာ္လည္းပဲ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတသာ စိတ္ႀကိဳက္ ေရြးခ်ယ္ ခန္႔အပ္ႏိုင္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
အလားတူစြာပင္ ႏိုင္ငံေတာ္သမတဟာ ျပည္နယ္ (သို႔မဟုတ္) တ္ိုင္းေဒသႀကီးမ်ားအတြက္ တရားသူႀကီးခ်ဳပ္ကို စိတ္ႀကိဳက္ ေရြးခ်ယ္ခန္႔ထားႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္သမတက ျပည္နယ္ တရားသူႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ ခန္႔အပ္ဖို႔ အမည္စာရင္း တင္သြင္းတဲ့အခါမွာ ျပည္နယ္ လႊတ္ေတာ္ အမတ္အမ်ားစုရဲ့ ေထာက္ခံမဲကို ရရွိစရာ မလိုဘဲ၊ "သတ္မွတ္ထားသည့္ အရည္အခ်င္းမ်ားႏွင့္ မျပည့္စံုေၾကာင္းကို ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္မွ အထင္အရွား မျပသႏိုင္ပါက အမည္စာရင္း ေပးပို႔သူမ်ားကို ျငင္းပယ္ခြင့္ မရွိေစရ" လို႔ အတိအလင္း ျပဌါန္းထားပါတယ္။ ဒီေတာ့ တရားစီရင္ေရး အာဏာ (Judiciary Power) အပိုင္းမွာလဲ ႏိုင္ငံေတာ္ သမတကသာ အာဏာကို ထိမ္းခ်ဳပ္ထားၿပီး တိုင္းရင္းသား ျပည္နယ္မ်ားရဲ့ တရား စီရင္ေရး ကိစၥေတြမွာ တိုက္ရုိက္ ဩဇာ သက္ေရာက္ေနႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ အမ်ဳိးသား လႊတ္ေတာ္နဲ႔ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္ အစရွိတဲ့ လႊတ္ေတာ္သံုးရပ္လံုးရဲ့ အမတ္မ်ားထဲမွ ေလးပံုတပံုဟာလည္း ႏိုင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္က အမည္စာရင္း တင္သြင္းၿပီး ခန္႔အပ္ထားတဲ့ တပ္မေတာ္သားမ်ား ျဖစ္ရမယ္လို႔ ဆိုထားျပန္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ သတ္မွတ္ထားေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတရဲ့ ရွိရမည့္ အရည္အခ်င္းမ်ားအရ တပ္မေတာ္သား လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားထဲမွ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမွာက္ျခင္း ခံရဖို႔ ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ျပည္နယ္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေတြဟာလည္း ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတက အမည္စာရင္း တင္သြင္း ခန္႔အပ္ႏိုင္တာျဖစ္လို႔ တပ္မေတာ္သားမ်ားထဲကပဲ ျဖစ္လာဖို႔ မ်ားပါတယ္။
အတုိခ်ဳပ္ၿပီး ေျပာရရင္ ျပည္နယ္နဲ႔ တိုင္းေဒသႀကီးေတြဟာ တပ္မေတာ္ ႀကိဳးကိုင္ဗဟိုအစိုးရဲ့ လံုး၀ လက္ေအာက္ခံသဖြယ္ ျဖစ္ၿပီး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာ၊ ဥပေဒျပဳ အာဏာနဲ႔ တရားစီရင္ေရး အာဏာ အားလံုးတို႔မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတရဲ့ တိုက္ရိုက္ႀကိဳးကိုင္မႈကို ခံရမွာ ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုမ်ားရဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ ျပဌါန္းခြင့္ ဆုိတာဟာလဲ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ လံုး၀မရွိႏိုင္ဘူးလို႔ ဆိုရမွာ ျဖစ္တယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရွိတဲ့ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုမ်ား လိုလားတဲ့ မိမိတို႔ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္ ျပဌါန္းခြင့္ရွိတဲ့ ျပည္ေထာင္စုမ်ဳိးကို ဒီဖဲြ႔စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒ မူၾကမ္းက လံုး၀ ဆန္႔က်င္ မ်က္ကြယ္ျပဳထားတာ ျဖစ္တယ္လို႔ သံုးသပ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
