ရွိစုမဲ့စု ေရသန္႔ကေလးကုိ မေႏွာက္လုိက္ပါနဲ႔

ေအာင္ထီ

ေအာင္ထီ
ဖတ္မိ သေလာက္၊ မွတ္မိ သေလာက္ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္မယ္ ဆုိရင္ က်ဳပ္တုိ႔ ႏုိင္ငံ သမုိင္းဟာ က်ဳပ္အထင္ လြမ္းဆြတ္ တသစရာ ထက္၊ ေၾကကဲြ နာက်ည္းစရာ ကေတာင္ မ်ားေနသလားလုိ႔ ထင္မိပါတယ္။

လြတ္လပ္ေရး ဖခင္ႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း လုပ္ႀကံ ခံရၿပီးေနာက္၊ ျဖစ္ပ်က္ပုံ ေတြကုိ ဗုိလ္မႉးႀကီး ေဟာင္း တင္ေမာင္ (ျမတ္ထန္) ရဲ႔ စကားအတုိင္း ကုိးကားရရင္ ‘တုိင္းျပည္က ႏုႏု၊ မုန္တုိင္းက ထန္ထန္’ ျဖစ္ခဲ့ ရပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ဥပေဒ ျပဳေရး၊ တရား စီရင္ေရး၊ တုိင္းျပည္ လုံျခံဳေရးေတြ တစထက္တစ ယုိယြင္း ဆုတ္ယုတ္ လာမႈမွာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု အပါအ၀င္ ႏုိ္င္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ တုိင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ စစ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အားလုံးမွာ တာ၀န္ ကုိယ္စီ ရွိၾကပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ယေန႔ထက္တုိင္ တတုိင္းျပည္လုံး အဖတ္ဆယ္ မရေအာင္ ဆုိး၀ါး လာရတဲ့ အက်ဳိးဆက္ေတြ အတြက္ ဘယ္သူေတြမွာ ဘယ္ အတုိင္းအတာ အထိ၊ ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး တာ၀န္ ရွိခဲ့တယ္ ဆုိတာကုိေတာ့ သမုိင္းကုိ သမုိင္း အျမင္နဲ႔ ယထာဘူတ က်က် ၾကည့္ျမင္ သုံးသပ္တတ္တဲ့ သမုိင္း ပညာရွင္ စစ္စစ္ေတြက တေန႔က်ရင္ က်ဳပ္တုိ႔ အားလုံး သခၤန္းစာ ယူႏုိင္ေအာင္ လြတ္လပ္စြာ ေရးသား ျပဳစု ၾကပါလိမ့္မယ္။

က်ဳပ္တုိ႔ ဒီေန႔ ရင္ဆုိင္ ေနၾကရတဲ့ စစ္ အာဏာရွင္ေတြရဲ႔ သေဘာ သဘာ၀ကုိ အၾကမ္းဖ်င္း သုံးသပ္ၾကည့္မယ္ ဆုိရင္ သူတုိ႔ကုိ မ်က္ကန္း မ်ဳိးခ်စ္ေတြ၊ လူမ်ဳိးႀကီး ၀ါဒီေတြသာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ ပုံေဖာ္လုိ႔က တိက်မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ တျခား တုိင္းရင္းသားေတြကုိ သာမက သူတုိ႔နဲ႔ လူမ်ဳိးတူ ဗမာေတြ ကုိလည္း ႏွိပ္စက္ ညႇဥ္းပန္း ေနၾကလုိ႔ပါပဲ။ သုိ႔ေသာ္ ပထ၀ီ အေနအထား အရလုိ႔ပဲ ဆုိဆုိ၊ စစ္ေရး အရပဲ ဆုိဆုိ၊ တုိင္းရင္းသားေတြက ဗမာ ေတြထက္ အဆ မ်ားစြာ ပုိခံစား ေနရတာကေတာ့ အထင္အရွား ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္တဖန္ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၊ အစၥလာမ္ ဘာသာေတြကုိ နည္း မ်ဳိးစုံနဲ႔ ဖိႏွိပ္ ေနျပန္လုိ႔ ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္ ေတြလုိ႔လည္း အတိအက် သတ္မွတ္လုိ႔ မရပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္း ဆုိျပန္ေတာ့ မိမိနဲ႔ ဘာသာတူ၊ သီလ သမာဓိဂုဏ္ ေတြနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ က်မ္းတတ္ ရဟန္း သံဃာေတာ္ေတြကုိ ေတာင္မွ ရက္ရက္စက္စက္ ႐ုိက္ႏွက္ ကန္ေက်ာက္ၿပီး ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ် တတ္သူေတြ မုိ႔ပါ။ တကယ္ေတာ့ အာဏာရွင္ေတြဟာ ဘယ္အာဏာရွင္ မဆို ဘာသာေရးတုိ႔၊ လူမ်ဳိးေရးတုိ႔ ဆုိတာေတြကုိ သူတုိ႔ အာဏာ အဓြန္႔ရွည္ေရး၊ ခုိင္ၿမဲေရး အတြက္သာ လုိအပ္သလို အသုံးခ် ေနတတ္သူေတြပါ။ သူတုိ႔ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယုံၾကည္ ကုိးကြယ္တာက အာဏာ တခုထဲသာ ျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ဒီေနရာမွာလည္း တျခား ဘာသာ၀င္ေတြက ဗုဒၶ ဘာသာ၀င္ေတြထက္ ပုိမုိ ဖိႏွိပ္ခံရတယ္ ဆုိတာက လူသိ၊ နတ္သိ၊ ရပ္သိ ရြာသိပါ၊၊

ဒါ့ေၾကာင့္ ဗမာ အပါအ၀င္ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးတုိင္းရဲ႔ ဘုံရန္သူနဲ႔ ဗုဒၶ ဘာသာ၀င္ အပါအ၀င္ တျခား ဘာသာ၀င္တုိင္း၊ ဘာသာမဲ့ တုိင္းရဲ႔ ဘုံရန္သူဟာ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္သာ ျဖစ္တယ္ ဆုိတာကုိ က်ဳပ္တုိ႔ မ်က္ေျခမျပတ္ ၾကဖုိ႔ အင္မတန္ အေရးႀကီး ပါတယ္။ ‘စားရလြန္းလုိ႔ အံတုိ႐ုံမက အစြယ္ျပဴးၿပီး အၿမီးပါ ထြက္ေနၿပီ’ ျဖစ္တဲ့၊ ‘ဟုိေကြ႔ ဟုိတက္နဲ႔ ေလွာ္ၿပီး ဒီေကြ႔ ဒီတက္နဲ႔ ေလွာ္’ တတ္တဲ့ စစ္ အာဏာရွင္ေတြဟာ တုိင္းရင္းသားေတြ စည္းလုံး ညီညြတ္ၿပီး သူ႔့ကုိ အံတု လာမွာကုိ အင္မတန္ ေၾကာက္တာမုိ႔ တုိင္းရင္းသားေတြကုိ နည္း မ်ဳိးစုံနဲ႔ ကၽြမ္းက်င္စြာ ေသြးခဲြ ေနတတ္တာ အခုမွ မဟုတ္ပါဘူး။ သုိ႔ေသာ္ သူ အေၾကာက္တကာ့ အေၾကာက္ဆုံးက အင္အား အႀကီးဆုံး ျဖစ္တဲ့ ဗမာေတြနဲ႔ တျခား တုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးေတြ စည္းလုံး ညီညြတ္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္လုိ႔ ဆုိခ်င္ပါတယ္။ စဥ္းစား ၾကည့္ေစ လိုပါတယ္။

က်ဳပ္ ေကအန္ယူ နယ္ေျမထဲ ေရာက္ေတာ့ မိဘေတြ အသတ္ခံရ၊ ႐ြာလုံးကၽြတ္ မီး႐ႈိ႔ခံရတဲ့ မိဘမဲ့ ကရင္ ကေလးငယ္က သူ ႀကီးလာရင္ စစ္သား လုပ္ၿပီး၊ ဗမာေတြကုိ သတ္မယ္လုိ႔ ေျပာတာ ၾကားခဲ့ပါတယ္။ မိမိ လူမ်ဳိးေတြ အႏွိပ္စက္ ခံရပါမ်ားေနတာကုိ ေန႔ တဓူ၀ ျမင္ေတြ႔ ေနရတဲ့ ကရင္ ေခါင္းေဆာင္ငယ္ တဦးက ‘က်ဳပ္တုိ႔ ဗမာေတြကုိ မယုံဘူး။ ဗမာေတြနဲ႔ လက္မတဲြ ႏုိင္ဘူး။ ကရင္ ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ သီးျခား တည္ေဆာက္ရမယ္’ လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ စစ္ အာဏာရွင္ေတြကုိ အသက္စြန္႔ၿပီး တုိက္မယ့္ ဗမာ ေက်ာင္းသား လူငယ္က ‘က်ဳပ္တုိ႔ တုိက္တာ ဗမာအတြက္၊ ကရင္အတြက္ မဟုတ္ဘူး’ တဲ့။ လူမ်ဳိး တမ်ဳိးအတြက္ ဆုိတာ အျမင္ က်ဥ္းလြန္းတယ္၊၊ ဒီမုိကေရစီ အတြက္ တုိက္မွာ ျဖစ္တယ္၊၊ ဒီမုိကေရစီရရင္ ျပႆနာ အားလုံး ေျပလည္ သြားမယ္လုိ႔ ဆုိျပန္တယ္။ တျခား ေက်ာင္းသားတဦးက ‘ရန္ကုန္မွာ ေရာင္းေနတဲ့ ဒူးယား စီးကရက္တလိပ္ တက်ပ္ဟာ ျပည္နယ္ေတြမွာလည္း တလိပ္ကို တက်ပ္ျဖစ္ၿပီ ဆုိရင္ က်ဳပ္တုိ႔ ဒီမုိကေရစီ ရၿပီလုိ႔ မွတ္’ လို႔ ဆုိျပန္ပါတယ္။ မိမိ ခံစား နားလည္သလုိ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ၾကပါတယ္။

ရွစ္ေလးလုံး ေနာက္ပုိင္း တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေတြရဲ႔ နယ္ေျမေတြကုိ၊ အထူးသျဖင့္ ျပည္မက ေက်ာင္းသားေတြ၊ အလုပ္သမား ေတြ၊ လယ္သမားေတြ၊ ႏုိင္ငံေရး သမားေတြ ေရာက္လာ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေႏြးေထြးစြာ ႀကဳိဆိုမႈနဲ႔အတူ အထင္နဲ႔ အျမင္ မတူတာေတြ၊ နားလည္မႈ လဲြၾကတာေတြ၊ မွားယြင္းမႈေတြ၊ သံသယေတြ၊ အစြန္း ေရာက္မႈေတြ စတဲ့ ၾကားကပဲ ဗမာက တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေတြကုိ ပုိနားလည္ လာသလုိ၊ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေတြက ဗမာကုိ ပုိသိ လာပါတယ္။ က႑ အသီးသီးမွာ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ အတူ လက္တဲြ တုိက္ပဲြ ၀င္ၾကရင္း တဦးရဲ႔ ခံစားခ်က္၊ လုိအပ္ခ်က္၊ ရပုိင္ခြင့္ေတြကုိ တဦးက အသိအမွတ္ ျပဳလာၾကၿပီး အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈ၊ ယုံၾကည္ ကုိးစားမႈ၊ ခ်စ္ၾကည္မႈေတြကုိ အခ်ိန္ယူ တည္ေဆာက္ ၾကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ ေအးအတူ ပူအမွ် တန္းတူ ရည္တူ ေနႏုိင္မယ့္ ဖဲြ႔စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံ ဥပေဒ တခုကုိေတာင္ အားလုံးက သေဘာတူ ေရးသား ျပဳစု ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

ျပႆနာေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ အမွား မရွိဘူး။ ၿပီးျပည့္စုံ သြားၿပီလုိ႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခက္ အခဲေတြ၊ အဖု အထစ္ေတြ၊ ဆက္လက္ ေဆြးေႏြး ညိႇႏိႈင္း သြားရမွာေတြက သဘာ၀ က်စြာပဲ ရွိေနဆဲပါ။ သို႔ေသာ္ ဗမာေတြဟာ တျခား တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေတြလုိ လူမ်ဳိးတမ်ဳိး အျဖစ္ ျပည္ေထာင္စု ထဲမွာ တန္းတူ ရွိရမွာကို ဗမာ အတုိက္အခံေတြ သေဘာေပါက္ လာသလုိ၊ ဒီမုိကေရစီက လဲြရင္ ဘာမွ မစဥ္းစား ခ်င္ခဲ့ေသးတဲ့ ေက်ာင္းသား ဇာနည္ တခ်ဳိ႔ေတြကလည္း ဒီေန႔ ရင့္က်က္တဲ့ လူလတ္ပုိင္းေတြ ျဖစ္လာၿပီး ဒီမုိကေရစီ ေရးနဲ႔ တုိင္းရင္းသား အခြင့္အေရး ေတြကုိ ခဲြျခား ေျဖရွင္းလုိ႔ မရဘူး။ တဆက္ တစပ္ထဲ ကုိင္တြယ္ ေျဖရွင္းမွ ရမယ္ဆုိတာကုိ နားလည္လက္ခံ လာၾကပါတယ္။ အစြန္း ေရာက္သူေတြဟာ အုပ္စုတုိင္းမွာ အနည္းနဲ႔ အမ်ား ရွိေနဆဲ ျဖစ္ေသာ္လည္း က်ဳပ္တုိ႔ အတုိက္အခံေတြ လမ္းေၾကာင္း မွန္ေပၚ ေရာက္ေနၿပီ လုိ႔ကေတာ့ ရဲရဲႀကီး ေျပာႏုိ္င္ပါတယ္။ အခုလုိ ခဲရာခဲဆစ္ တည္ေဆာက္ ထားရတဲ့၊ တန္ဖုိး ရွိလွတဲ့ အဆင့္ကေလး၊ အညြန္႔ အေညႇာက္ကေလး တုိးတက္ အားေကာင္းလာေအာင္၊ ရွင္သန္ ႀကီးထြားလာေအာင္ ျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္ၾကဖုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔ အားလုံးမွာ တာ၀န္ ရွိၾကပါတယ္။

ျပည္ေထာင္စု ဆုိတာကုိ အိမ္ႀကီး တစ္ေဆာင္လုိ႔ ျမင္ၿပီး ျပည္နယ္ေတြကုိ ဗမာ အပါအ၀င္ တုိင္းရင္းသားေတြေနတဲ့ အခန္းေတြနဲ႔ ႏႈိင္းမယ္ဆုိရင္၊ လူဦးေရေပၚ မူတည္ၿပီး အခန္း အက်ဥ္းအက်ယ္ ကြာၾကေသာ္လည္း တအိမ္လုံးကုိ အားလုံးက စုေပါင္း ပုိင္ၾကတာ၊ စုေပါင္း တာ၀န္ခံၾကတာကုိ နားလည္ သေဘာ မေပါက္သေ႐ြ႔ စစ္မွန္တဲ့ ျပည္ေထာင္စု ဆုိတာ မျဖစ္လာ ႏုိင္ပါဘူး။

အားအႀကီးဆုံးျဖစ္တဲ့ အကုိႀကီးကုိ အားနည္းတဲ့ ညီငယ္ေတြက သိပ္ စိတ္မခ်ေသးလုိ႔ မိမိေနတဲ့ ေနရာကုိ လုံျခံဳ ခုိင္ခံ့တဲ့ အခန္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္၊ ေသာ့ခတ္တာမ်ဳိး အစပုိင္းမွာ ရွိလာႏုိင္ပါတယ္။ ကုိယ့္ဖါသာကုိယ္ ခဲြခ်က္၊ ခဲြစား တာမ်ဳိးလည္း ရွိႏုိင္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အကုိႀကီးကုိ စိတ္မခ်လို႔ ဆုိၿပီး ကုိယ္ေနတဲ့ အပုိင္းကုိ လႊနဲ႔တုိက္ၿပီး ျဖတ္ထုတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားရင္ တျခားသူေတြ သာမက မိမိပါ အက်ဳိး နဲမွာပါ။ ျဖစ္ကို ျဖစ္ရမွာက အိမ္ႀကီးမွာ ေနတဲ့သူတုိင္းဟာ အားလုံးရဲ႔ အက်ဳိးစီးပြား အတြက္ အားလုံးက သေဘာတူ ခ်မွတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းေတြကုိ လုိက္နာ က်င့္သုံး ရပါမယ္။ ‘မင္း စည္းကမ္း ေဖာက္လုိ႔ ငါ စည္းေဖာက္တယ္။ မင္း ကတိ မတည္လုိ႔ ငါ မတည္ဘူး’ ဆုိတာထက္ ေဖာက္သူ၊ ေျခာက္သူကုိသာ ကုိင္တြယ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊၊ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားမယ္ ဆုိရင္ လူမ်ဳိး တမ်ဳိးလုံး ဆုိးတယ္ဆုိတာ ေလာကမွာ မရွိပါဘူး။ ဆုိးခ်င္တဲ့သူေတြ ကေတာ့ သူတုိ႔ လူမ်ဳိး တမ်ဳိးလုံးကုိ သူကပဲ ကုိယ္စား ျပဳသလုိ ႀကဳိးစား လွည့္ျဖားမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊၊ လူတေယာက္၊ ေခါင္းေဆာင္ဆုိသူ တေယာက္ရဲ႔ အဆင္ အျခင္မဲ့၊ အေမွ်ာ္ အျမင္မဲ့ ေျပာတာကုိ သူ့႔လူမ်ဳိး တမ်ဳိးလုံးရဲ႔ အျမင္ အယူအဆလုိ႔ မယူဆ သင့္ပါဘူး။ ဆုိးခ်င္တဲ့ ေမာင္ျဖဴ၊ ေမာင္မဲ ကုိ သူ႔ သက္ဆုိင္ရာ လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ လက္တဲြၿပီး အေရးယူ ကုိင္တြယ္ ေျဖရွင္းျခင္းသာ မွန္ကန္တဲ့ လုပ္ရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူ ယွဥ္တဲြေနျခင္းသည္ အားလုံးရဲ႔ ေရရွည္ အက်ဳိးစီးပြား ဆုိတာကုိ သေဘာေပါက္ လာတာနဲ႔ အမွ်၊ တဦးေပၚတဦး နားလည္ ယုံၾကည္ကုိးစား လာတာနဲ႔အမွ်၊ တန္းတူျခင္း၊ တရား မွ်တျခင္း၊ တဦးခ်င္း၏ လြတ္လပ္မႈသည္ အားလုံး၏ လြတ္လပ္မႈ ျဖစ္ျခင္းကုိ လက္ေတြ႔ သိျမင္ ခံစားလာတာနဲ႔ အမွ်၊ အကုန္အက် မ်ားတဲ့အျပင္ သံသယရဲ႔ အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္တဲ့ အခန္းလုံေအာင္ လုပ္တာေတြ၊ ေသာ့ခတ္တာေတြ၊ ခဲြခ်က္ ခဲြစားတာေတြဟာ အလုိအေလ်ာက္ ေလ်ာ့နည္း ပေပ်ာက္ လာမွာပါ။ ဘယ္သူကမွ တြန္းအားေပး၊ ဖိအားေပး စရာမလုိပါဘူး။ ေပးလုိ႔လည္း မရပါဘူး။

ခ်ဳပ္ၿပီးေျပာရရင္ အဆင့္ဆင့္ေသာ အခ်ိန္ ကာလေတြကုိ အေမွ်ာ္အျမင္ ႀကီးႀကီး၊ ေျခလွမ္းမွန္မွန္နဲ႔ စိတ္ရွည္ သည္းခံစြာ ျဖတ္သန္းရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူမ်ဳိးေရးတုိ႔၊ ဘာသာေရးတုိ႔ဆုိတာ အထိအရွ မခံႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ အင္မတန္ သိမ္ေမြ႔သလုိ၊ အတုိင္းအဆ မဲ့ေလာက္ေအာင္လည္း ျပင္းထန္ ရက္စက္ တတ္ပါတယ္။ ႏွစ္ဖက္ သြားဓါးလုိ အကုိင္အတြယ္ မတတ္ရင္ မိမိကုိယ္ကုိ ျပန္ခုတ္မိ ႏုိင္ပါတယ္။

ဦးတည္ခ်က္ရယ္၊ ဦးတည္ခ်က္ကုိ ရယူ ေဖာ္ေဆာင္မယ့္ နည္းလမ္းရယ္လုိ႔ ႏွစ္မ်ဳိး ရွိတတ္ပါတယ္။ ႏွစ္ခုစလုံးဟာ တန္းတူရည္တူ အေရးႀကီး ပါတယ္။ ဒီမုိကေရစီေရး၊ လူ႔ အခြင့္အေရး၊ တုိင္းရင္းသား ရပုိင္ခြင့္ေတြဟာ က်ဳပ္တုိ႔ အားလုံးရဲ႔ ဦးတည္ခ်က္ေတြပါ။ ဒါေတြကုိ မရရင္ ရတဲ့နည္းနဲ႔ တုိက္ယူမယ္ ဆုိတာ ေျပာလုိ႔ေကာင္း၊ ၾကားလုိ႔ေကာင္း တဲ့ စကားတခုလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ရတဲ့နည္းနဲ႔ ယူမယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ မမွန္ပါဘူး။ မွန္ကန္တဲ့ နည္းလမ္းေတြနဲ႔ မရ ရေအာင္ ယူမယ္ ဆုိမွသာ မွန္ကန္ပါတယ္။

ဒီမုိကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဖက္ဆစ္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ ေခါင္းေဆာင္ကမွ တုိင္းျပည္ၿပဳိကဲြတာ မလုိခ်င္ၾကဘူးလုိ႔ ေယဘုယ် ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္းက တုိင္းျပည္ ၿပဳိကဲြမွာ စုိးလုိ႔ဆုိၿပီး အာဏာ သိမ္းခဲ့ပါတယ္။ ‘သူေျပာတဲ့စကား၊ ဘယ္ ႏွစ္ျပားသားဖုိး မွန္တယ္’ ဆုိတာကုိ သမုိင္းဆရာေတြ ေရးပါလိမ့္မယ္။

လူမ်ဳိးတုိင္းမွာ ရွိေနတဲ့ မိမိ ၾကမၼာ မိမိ ဖန္တီးႏုိင္ခြင့္၊ လြတ္လပ္ခြင့္ ဆုိတာ ဘယ္သူကမွ ေပးစရာမလုိ၊ ဘယ္သူကမွ ႐ုပ္သိမ္း ပယ္ဖ်က္လုိ႔မရတဲ့ ကုိယ္ပုိင္ အခြင့္အေရး ျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ စုစည္း ေနထုိင္တဲ့ လူ႔ေဘာင္ အဖဲြ႔အစည္းတခုမွာ ဒီ လူမ်ဳိး အသီးသီးရဲ႔ ကုိယ္ပုိင္ အခြင့္အေရးေတြကုိ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိ ေဖာ္ေဆာင္က်င့္သုံးမလဲ ဆုိတာက်ေတာ့ အားလုံးနဲ႔ ဆုိင္သြားတာမုိ႔ ‘ငါ့ေလွ ငါထုိး ဘဂုိး (ပဲခူး) ေရာက္ေရာက္’ လုပ္လုိ႔ မျဖစ္ပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ လြတ္လပ္ခြင့္၊ ကုိယ္ပုိင္ ျပဌာန္းခြင့္ဆိုတာ ဗမာကပဲ အပုိင္စီးထားလုိ႔ မရသလုိ ျပည္နယ္ ၇ နယ္က တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးႀကီး ၇ မ်ဳိးကပဲ ခ်ဳပ္ကုိင္ ထားလုိ႔ မရပါဘူး။ သည္လိုပါပဲ လူမ်ဳိး တမ်ဳိးထဲမွာကုိပဲ မတူညီတဲ့ လူမ်ဳိးႏြယ္စုေတြက ရွိေနျပန္တာမုိ႔ တာ၀န္သိသိ၊ အေမွ်ာ္အျမင္ ရွိရွိ ေျပာဆုိ သင့္ၾကေၾကာင္းပါဗ်ာ။

ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၆ ရက္၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္